Ελβετική μετάνοια

Πιστεύω όλοι μας (δεν ήμασταν και ατέλειωτοι αριθμητικά άλλωστε) να καταλάβαμε τι έγινε το βράδυ του Σαββάτου στο Αν Club αποχωρώντας από το live των Ελβετών, που μας πήραν την πίστη στο οποιοδήποτε παρακλάδι της ροκ/μέταλ/ακραίας/αμελητέας και μη μουσικής, μας υποχρέωσαν κάπως να την μασήσουμε καλύτερα μπας και την αναθεωρήσουμε επιτέλους, και με αμείωτη εμμονή μας την επέστρεψαν ως γροθιά στο στομάχι, στη στιγμή ακριβώς εκείνη που κατανοεί κανείς ότι υπάρχουν συγκροτήματα που ενώ δεν κάνουν αστεία, εν τούτοις την ίδια στιγμή δεν τσαλαβουτούν σε μία λιπόσαρκη σοβαρότητα, που καταντά ειδικά την επί σκηνής εμπειρία, ως πρώτης τάξεως ευκαιρία για διαπίστωση του δικού μας θανάτου, πριν από αυτόν τον πολυφορεμένο. Της μουσικής δηλαδή εν γένει που πλέον πεθαίνει σωρηδόν και ανεξαρτήτως file under.

Πόσοι νοματαίοι υπήρξαν στο An Club το βράδυ του Σαββάτου; Έχω πει από καιρό ότι δεν είμαι καλός στο να μετράω κεφάλια. Σε κάτι συζητήσεις από έξω έπιασα έναν εκ των (ηρωικών) διοργανωτών να λέει σε έναν εκ των (λιγοστών) fan «δεν έχω να σου δώσω αφίσα, δεν τυπώσαμε καν τις συνήθεις 500 γιατί το live ήταν σίγουρο ότι θα μπει μέσα». Λίγες ώρες πριν, στο event της συναυλίας στο Facebook και με αφορμή την εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη την αμέσως προηγούμενη ημέρα, οι τύποι της Krisis Productions μονολογούσαν περί του ότι παρότι έχουν κάνει όνειρα ζωής με live όπως αυτά των τιτάνων MGLA, η φάση με τους Schammasch πηγαίνει προς «κάπου αλλού» (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν έψαξα να το βρω, αυτό μου έμεινε). Ω ναι. Οι άνθρωποι είχαν δίκιο και τέλος. Η φάση πήγε όντως κάπου αλλού, παρότι δεν είχαμε το sold out των MGLA. Ακόμη και όσοι εδώ και πολλούς μήνες μετανοούμε και παρανοούμε σε ατέρμονη επανάληψη με το Triangle, δεν περιμέναμε μάλλον κάτι τόσο έντονο και ουσιαστικό (κυρίως). Είχαμε πήξει στα αόριστα ρήματα της δήθεν ακραίας αισθητικής, που όμως τελικά παρουσιάζεται ενώπιον μας σαφώς καλουπωμένη.

Οι Ελβετοί έδωσαν ένα από τα 2-3 καλύτερα extreme metal live που έχω δει και ένα από τα 10-15 καλύτερα που έχω δει γενικά. Παίρνω πάντα -στην κατηγορία των γενικών- ως σημείο αναφοράς εκείνο το πρώτο live των Sixteen Horsepower στο Μύλο στα μέσα των ‘90s, με ελάχιστους ακόμη νοματαίους μέσα και με την ιαχή Joy Division του Μπάμπη στις πρώτες νότες της Διασκευής να δείχνει το μέλλον μας με το γκρουπ, και συνεχίζω το νήμα εμμονικά κάπως έτσι εδώ και δεκαετίες πλέον. Και πράγματι στο μεσοδιάστημα οι στιγμές του τεράστιου πλήθους μοιάζουν όντως να μην έχουν καμία σημασία. Που δεν έχουν άλλωστε.

Πενήντα, εξήντα, εκατό νοματαίοι; ΟΚ. Κανένα πρόβλημα κανένα, που λέει και ένα συμπαθές pop τραγουδάκι. “We Support Our Troops When They Shoot Their Officers”, που λέει και ένα άσχετο παλιό-δήθεν punk ρητό, με χρήση και στις περιπτώσεις ηλιθίων που πέφτουν στη λογική του «δενσαςαρέσειότιακούγεταιπέρααπόεκατόάτομαάθλιοιελιτιστέςκομπλεξικοί». Εγώ βασικά όταν και αν (δεν μας έφτανε το χρονικοϋποθετικό θέλαμε και έμφαση) γίνουν τεράστιοι οι Schammasch ή τέλος πάντων όταν η επίδραση τους θα είναι αντίστοιχη με αυτή των Celtic Frost ας πούμε, για να μην αλλάξουμε χώρα και καντόνι σώνει καλά, δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να σταθώ απέναντι τους. Κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα. Η μουσική για τις μάζες δεν είναι τόσο ικανή όσο μας είχαν υποσχεθεί οι Depeche Mode. Είναι γνωστά αυτά σε όσους δεν ανακαλύπτουν τον τροχό της μουσικής τύχης με βάση τις προσωπικές τους ανεπάρκειες. Πάμε παρακάτω και πάλι, θα ξαναγυρίσουμε άλλωστε ευκαιρίας δοθείσης, πρώτα ο θεός.

Ας πούμε και δυο λόγια για τη συναυλία. Δύο όμως αυστηρά. Δεν χρειάζεται παραπάνω. Ειδικά σε αυτή την περίπτωση. Ας ήσασταν εκεί να ακούγατε, να βλέπατε, να μένατε όπως μείναμε και εμείς (καλά μαλάκες είστε, ακούστηκε μια φωνή από μακριά). Λες και αν γράψουμε όλο το setlist και όλες τις αλλαγές στα τύμπανα και τις κιθάρες θα ξαναπαίξουν αύριο στο An και θα έχετε την ευκαιρία να πάτε. Αστεία πράγματα. Να η ευκαιρία, φύγετε από εδώ, όπως σοφά είχαν τραγουδήσει και τα Ημισκούμπρια προ ετών.

Οι Ελβετοί Schammasch λοιπόν μεταξύ άλλων κατορθωμάτων κυκλοφόρησαν πέρσι ένα τριπλό (3πλό) άλμπουμ παρανοϊκά ιδιοσυγκρασιακού μπλακ μέταλ, που ούτε παραδοσιακό το λες, ούτε και θα παρεξηγηθεί αν το πεις avant garde, όπως διάφορα άλλα εκεί έξω. Το σετ που έπαιξαν το Σάββατο στην Αθήνα είχε διάρκεια μιάμιση ώρα μετά βίας. Ομοίως την Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη μαθαίνω. Και είναι μάλιστα ειδικό extended set σου λέει για την περίσταση μας.

Δηλαδή οι τύποι κυκλοφορούν ένα ακραίο αριστούργημα τριών ωρών, έχουν και άλλες κυκλοφορίες όπως θα φαντάζεστε, αλλά ξέρουν πολύ καλά ότι αρκεί μία και κάτι ώρα για να δείξουν ποιοι είναι και κυρίως τι κάνουν και πως αυτό που κάνουν έχει σημασία για εμάς που το ακούμε. ‘The Rest Is Pink Floyd’ φίλες και φίλοι μου (ή ακόμη χειρότερα Yes, φτου μακριά από εμάς κλπ κλπ) και κανείς μας δεν θέλει να καταντήσει προς τα εκεί ένα Σαββάτο βράδυ, που μπορεί να αποδειχθεί πολλά υποσχόμενο άλλωστε. Γιατί να χαραμίζεστε έτσι τρεις και τέσσερις ώρες μέσα το λαηβάδικο; Καλύτεροι είναι οι άλλοι που φασώνονται στα μπαρ την ίδια ώρα;

Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ αν το ακραίο metal συνολικά μπορεί (ή και πρέπει) να βαδίσει προς τους δρόμους που ανοίγουν οι Schammasch. Αν κάτι τέτοιο γίνει ετοιμαστείτε να περάσουμε όμορφα (όπως την πάρει κανείς την έννοια της ομορφιάς). Αν πάλι όχι, θα έχουμε πάντα αυτούς. Και αυτό για την ώρα μου μοιάζει υπεραρκετό. Και είναι. Στο Metanoia χάσαμε λίγο παραπάνω το μυαλό μας άλλωστε και αυτό είναι που έχει σημασία.

Υ.Γ. Τεράστια προσπάθεια να γραφεί σωστά το όνομα των Schammasch σε όλα τα παραπάνω. Με δυσκόλεψε απίστευτα, καθώς άλλωστε η έμπνευση μου κάθεται μόνη της και αβίαστα, έτσι όπως πρέπει σε κάθε σχέση. Παρακαλώ λοιπόν τον αρχισυντάκτη να διπλοτσεκάρει.
___

Ευχαριστούμε τον Αλέκο Καταστρόφο για τις φωτογραφίες.