Serpentine (& friends)
Ένας από τους λόγους που κάνει κάποιους να απέχουν από την όλη myspace φάση είναι αυτή η τόσο εύκολη ανταλλαγή φιλίας που παρέχεται με μερικά κλικ. Όχι ότι οι δημόσιες σχέσεις δεν ήταν ανέκαθεν ατού όποιου καλλιτέχνη ή συγκροτήματος ήξερε να τις χειριστεί, αλλά ποτέ άλλοτε αυτό δεν ήταν τόσο εξόφθαλμο όσο τώρα. Οι Πατρινοί Serpentine έχουν περί τους 1500 φίλους στη σελίδα τους στο myspace, και δεν ξέρω πόσοι από αυτούς είναι πλασματικοί και πόσοι όχι, γνωρίζω όμως ότι όσοι από αυτούς ήρθαν στην αθηναϊκή "αποχαιρετιστήρια" συναυλία (μιας και η μητέρα-πατρίδα θα τούς αναγκάσει να απέχουν για λίγο από τα μουσικά δρώμενα) είναι πραγματικοί φίλοι τους: ένα κοινό που περίμενε ενθουσιασμένο να τους (ξανα)δεί live, μέλη από άλλα ελληνικά σχήματα που ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στο κάλεσμα του group να μοιραστούν τη σκηνή μαζί του, αλλά και ο Patrick Duff των Strangelove, κάνοντας τη βραδιά να μοιάζει περισσότερο σαν ένα μεγάλο πάρτι, παρά σαν μια ακόμα βραδιά στο Αν Club. Ένα μεγάλο μάζεμα της νέας "γενιάς του myspace", μια γενιά που μοιάζει πιο συσπειρωμένη από κάθε άλλη φορά.
Πρώτος guest στη βραδιά των Serpentine ο Λάμπης των Modrec, ο οποίος έπαιξε με το προσωπικό του project που ονομάζεται Spectral Fire: εξαιρετικός ερμηνευτής (της βρετανικής σχολής!), επαρκέστατος στο συνθετικό τομέα και με το χάρισμα να μπορεί να επικοινωνεί με το κοινό του ακόμα κι όταν τα τραγούδια του είναι κάποιες φορές αρκετά εσωτερικά, ο Spectral Fire δε δυσκολεύτηκε να τραβήξει το ενδιαφέρον ενός σχεδόν γεμάτου Αν, παίζοντας μια σειρά από κοφτερές ηλεκτρακουστικές indie pop συνθέσεις με διάσπαρτα emo στοιχεία. Είτε μόνος, είτε με παρέα στα keyboards και στα drums, ο Λάμπης έκανε μια σύντομη αλλά ουσιαστική εμφάνιση, κι ελπίζουμε σύντομα να έχουμε και κάτι σε cd (και στο οποίο μάλιστα να μην υπάρχει κανονικό μπάσο, μιας και ο ήχος μπάσου που κάνει ο ίδιος με το στόμα είναι απολαυστικός)!
Τη συνέχεια ανέλαβε ο Patrick Duff των Strangelove, ο οποίος στην πατρίδα του είναι αμφίβολο αν μπορεί να γεμίσει μια μικρή pub, και μάλλον θα χάρηκε με τον τόσο κόσμο - αν όντως χάρηκε πάντως, δεν το έδειξε, μιας και είχε την περισσότερη ώρα ένα ύφος σα να τα είχε πάρει κρανίο, και μάλιστα άγρια. Ξεκίνησε με ένα μακροσκελές a capella κομμάτι το οποίο και ερμήνευσε λες και ήταν το Έπος της Δεκαετίας (γέλια και χάχανα από κάτω, εννοείται), ως γνωστόν ο Duff έχει μια κάτι παραπάνω από πολύ καλή φωνή, αλλά το όλο σκηνικό φώναζε από μακριά Παρακμή, ο Duff είχε βέβαια συναίσθηση όλων αυτών, και αγρίευε όλο και περισσότερο. Το παλικάρι στον ήχο πρέπει λογικά να βρίσκεται τώρα τάβλα από τα διαπεραστικά βλέμματα μίσους που τού έριχνε ο Duff όταν κάτι στον ήχο δεν ήταν όπως το ήθελε, ενώ κάποια στιγμή που θέλησε να παίξει ένα ακουστικό κομμάτι μάς είπε να shut the fuck up, και όταν συνεχίζαμε να ψιθυρίζουμε, μάς φώναξε ότι το κομμάτι είναι fucking ακουστικό και ότι αν δε fucking θέλουμε να σκάσουμε τότε να τού το πούμε για να ανοίξει τον fucking ενισχυτή του, αλλιώς αν θέλουμε να ακούσουμε το fucking ακουστικό τραγούδι του, τότε θα πρέπει να βγάλουμε τον fucking σκασμό. Αφού, λοιπόν, κλείσαμε τα motherfucking στόματά μας, έπαιξε και το κομμάτι (δεν ήταν άσχημο, για να είμαστε και δίκαιοι), κοιτάζοντας επίμονα το κοινό να δει αν μιλάει κανείς. Τι να σας πω, είχα να αισθανθώ έτσι από τότε που είχα μια στρίγγλα δασκάλα στο δημοτικό που μάς τράβαγε τα τσουλούφια. Όταν ο Duff τελείωσε διασκευάζοντας το "Now I Wanna Be Your Dog" (=ό,τι να 'ναι), ένας φίλος μου δίπλα μού είπε "αισθάνομαι ότι μού έφυγε ένα βάρος", και όντως, ήταν σα να είχε χτυπήσει το κουδούνι της λήξης της ώρας των Αρχαίων για να ακολουθήσει διάλειμμα και μετά Γυμναστική. Λίγο μετά, ο Duff ξαναβγήκε μαζί με τον Λεωνίδα από τους My Wet Calvin στην κιθάρα, τη Μόνικα στο μπάσο και τον Νίκο-Οttomo στα drums (o oποίος ήταν και ο drummer των Serpentine για τη βραδιά) για να παίξουν ένα κομμάτι των Strangelove - και αυτή ήταν μια πραγματικά καλή στιγμή, με τον Duff να θυμάται τις δόξες του παρελθόντος και κάποια στιγμή να επιχειρεί και ένα απροσδιορίστου νοήματος άλμα (ήθελε να κάνει stagedive και το μετάνιωσε τελευταία στιγμή; Ήθελε απλά να ακουμπήσει το ηχείο στο ταβάνι; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και πόσο μάλλον αυτή του frontman πρώην μετρίως επιτυχημένου group) - αλλά ήταν ωραία, γιατί ήταν το performance που θα ταίριαζε για ένα κοινό 2000 ατόμων... προσαρμοσμένο για τις ανάγκες ενός Αν Club.
Κυρίως θέμα της βραδιάς οι Serpentine, ένα συγκρότημα που έχει στο ενεργητικό του ένα από τα δυνατότερα -αν όχι το καλύτερο- demo που έχει φτιαχτεί εδώ και πολλά χρόνια ("What Have You Heard About Alaska?"). Πέρα από τις ίδιες τις συνθέσεις, ένα από τα εντυπωσιακά στοιχεία εκείνων των ηχογραφήσεων ήταν τα αντρικά δεύτερα φωνητικά, κι έτσι, το ότι η δεύτερη αυτή φωνή είναι πλέον πρώτη συνιστά ιδιαίτερα ευχάριστο νέο. Παίρνοντας γερή ώθηση, λοιπόν, από την εξαιρετική ερμηνεία του Θανάση Χριστοδούλου, οι Serpentine ήταν νευρώδεις, πάντα μελωδικοί, αρκούντως αιχμηροί, και χωρίς να ξεχνούν να σημαδεύουν στο συναίσθημα. Mε σαφή αλλαγή κατεύθυνσης από την περιπετειώδη dream pop του παρελθόντος σε έναν ζωηρότερο ήχο που χρωστάει πολλά στους Arcade Fire και παραπέμπει σε αυτό που το ΝΜΕ ονομάζει πλέον "new rave", οι Serpentine είναι σήμερα ένα διαφορετικό συγκρότημα από ό,τι παλιά, ακόμα πάντως κι όσοι τούς προτιμούσαν όπως ήταν πριν, δεν έμειναν ανικανοποίητοι από τη νεανική τους ορμή και τη μελωδική τους πληρότητα. Κι όπως αρμόζει σε όλα τα επιτυχημένα πάρτι, οι Serpentine συνυπήρξαν επί σκηνής με κάμποσους εκλεκτούς "local heroes" που τούς συνόδεψαν είτε στην ηλεκτρική κιθάρα (ο Άρης των My Wet Calvin) είτε στα φωνητικά. Και μπορεί το set να μην απαιτούσε καν από "τεχνικής" πλευράς 6 επιπλέον άτομα στα φωνητικά, αλλά ήταν σαν οι Serpentine να ήθελαν να φωνάξουν σε όλους με περηφάνια "αυτοί είναι οι φίλοι μας!"... Και αντίστροφα. Για αυτό και η συγκεκριμένη στιγμή ήταν ανεκτίμητη (οι fans του "Παρά Πέντε" θυμηθείτε το πρώτο επεισόδιο του φετινού κύκλου!)... Λένε ότι είναι τυχεροί όσοι έχουν λίγους φίλους και καλούς. Οι Serpentine είναι διπλά τυχεροί, γιατί από ό,τι φαίνεται, έχουν και πολλούς (αν όχι 1500, πολλούς πάντως!) και καλούς...
Βγαίνουμε από το Αν συγκινημένοι, κρατώντας το ντεμπούτο (επιτέλους) EP των Serpentine στα χέρια μας που δόθηκε σε όλους τους παρευρισκόμενους, παίρνουμε και flyer Holly Golightly από τον Ραουζαίο (η λεπτομέρεια που έλειπε για να θεωρηθεί η βραδιά ολοκληρωμένη), άλλοι πάνε στο after-live πάρτι στο Decadence κι άλλοι όχι, και δεν είναι ένα ωραίο happy end, αλλά και ευτυχές νέο ξεκίνημα συγχρόνως; Μετά από τόσα χρόνια, ένα αγαπημένο σχήμα κάνει το πρώτο του "επίσημο" δισκογραφικό βήμα, και αμέσως μετά ετοιμάζεται για διάλειμμα ενός χρόνου και αλλαγή σελίδας... Και το επόμενο ραντεβού, στο πάρτι απόλυσης.
