Shame

Κι έτσι τελειώνει:
- Χαίρομαι πολύ που σας βλέπω απόψε εδώ, είστε πολύ καλοδεχούμενοι…
- Παρομοίως…
- Ήμουν εντός πραγματικότητας όταν θεώρησα ότι οι κύριες επιρροές σας κινούνται μεταξύ Joy Division, Fall και Sonic Youth;
- Για τους δυο πρώτους σίγουρα ναι, για τους τελευταίους έχω ξανακούσει να τους σκέφτονται ως επιρροή μας αλλά η αλήθεια είναι ότι η άλλη μεγάλη μου επιρροή είναι ένα άγνωστο αυστραλέζικο γκρουπ (μου είπε το όνομα που ωστόσο, όντας παντελώς άγνωστο, μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή).
- Έχετε ιρλανδικό αίμα στην μπάντα;
- Nαι, έχουμε κάποιες ρίζες…
- Πες μου τώρα σε παρακαλώ, είναι δυνατόν να αποφασίσατε να συμπεριλάβετε το ‘Angie’ τελευταία στιγμή στο ‘Songs of praise’ κι ύστερα από την επιμονή των παραγωγών σας.;
- Όχι ακριβώς, απλά στην πρώτη του μορφή ήταν αρκετά διαφορετικό και με περίπου τρίλεπτη διάρκεια..
- Είναι το αγαπημένο μου.
- Κι εμένα…
- Κι η ιστορία του;
-Μας την είχε πει κάποιος που προβάραμε μαζί στην πρώτη περίοδο της μπάντας σε μια παμπ στο Λονδίνο… Είναι για μια κοπέλα με καταγωγή από το Πακιστάν, 16 χρονών τότε που… (ουσιαστικά δεν πρόλαβα να ρωτήσω τον Charlie Steen, τραγουδιστή και στιχουργό της ομάδας, αν μπορώ να δημοσιοποιήσω όλη την ιστορία, γι’ αυτό προς το παρόν σταματώ εδώ).

Κι έτσι αρχίζει:

Οι Shame είναι βασικά πέντε φίλοι, μια μικρογραφία οικογένειας. Το βλέπεις και το αισθάνεσαι στις κινήσεις τους, στον τρόπο που μιλά ο ένας στον άλλο, στον τρόπο που βοηθά και συμπαραστέκεται ο ένας στον άλλο επί σκηνής και όχι μόνο.

Κι όσο γι’ αυτό που βλέπει κανείς πάνω στη σκηνή…

- ένας θάμνος ξανθωπό μαλλί να κινείται ακατάπαυστα πέρα δώθε στο πίσω μέρος της σκηνής με τον κάτοχό του να κάνει τα τύμπανα να περνούν τα θεία πάθη

- δυο κιθάρες, στο δεξιό κι αριστερό άκρο της σκηνής, ήρεμες δυνάμεις, με σταθερότητα, ακρίβεια και άψογο αλληλοσυμπλήρωμα στο παίξιμο

- ένα μπασσίστα σε όλο (μα σε όλο) το φάσμα της σκηνής να σε κάνει να σκέφτεσαι ότι έχει πάρει εντολή να προπονείται για πρωταθλητισμό στο στίβο. Τρέχει σα παλαβός, πέφτει, κάνει κωλοτούμπες και ταυτόχρονα κάνει αρκετά β φωνητικά. Α, και άψογο, λειτουργικό, πρώτης γραμμής μπάσο

- κι έναν τραγουδιστή που βγάζει εκτός από το πουκάμισό του και τα σωθικά του έξω μη χάνοντας  στιγμή κι ένα χιούμορ πνευματώδες (παιδιά, μην τα παίρνετε και πολύ σοβαρά όλα αυτά, πάνω απ’ όλα είναι ψυχαγωγία...)

Μέσα σε μια ώρα, σε έναν ωραίο ανοιχτό χώρο (τουτέστιν, απαλλαγμένο από την καταραμένη καπνίλα) έδωσαν το στίγμα τους πολύ ξεκάθαρα στην πρώτη τους εμφάνιση ενώπιον των ‘beautiful people of Greece’. Με ραχοκοκαλιά βέβαια σχεδόν όλο το ‘Songs of praise’ αλλά και 4 (αν θυμάμαι καλά) καινούρια, σημάδι ότι το δεύτερό τους πόνημα πλησιάζει.

Πάνω απ’ όλα ψυχαγωγία… χμμ… ψυχαγωγία δεν είναι κι οι κάθε Manowar με τα τσίγκινα μεσαιωνικά τους σώβρακα, ψυχαγωγία δεν είναι κι ο κάθε λε-πα να τραγουδάει (;) ταραχή;

Στην περίπτωση των Shame, η λέξη επανέρχεται στην αυθεντική της έννοια. Αγωγή ψυχής είναι να βγαίνουν ενώπιον μας ακριβώς όπως είναι, τα απόλυτα παιδιά της διπλανής πόρτας. Αγωγή ψυχής είναι να μιλάνε μέσα από τις συνθέσεις τους για τελείως ανθρώπινες καταστάσεις και σκέψεις. Αγωγή ψυχής είναι οι στίχοι τους κι οι ιστορίες τους να αποστέλλονται με συστημένο κι αποδέκτη τα εγκεφαλικά κύτταρα.

Παρεμπιπτόντως ,στείλανε κι ένα συστημένο μέσα απ’ την ψυχή τους σε κείνη την 16χρονη Πακιστανή αυτόχειρα γράφοντας το καλύτερο κομμάτι της τελευταίας εικοσαετίας.

(Φωτογραφίες: Στέλιος Χατζηγιαννάκος)