Sharp Ties - 25 χρόνια μετά
Αύγουστος 2005... Κάπου στο μοναστηράκι, ήμουν μαζί με φίλους και κάναμε την κλασική δισκότσαρκα. Στα χέρια μου πέφτει το cd με το ντεμπούτο των Sharp Ties "Get That Beat" και το "Safari Boys". Δύο αλμπουμ σε ένα cd.
Οκτώβρης 2005... Ένα από τα παιδιά που ήμασταν μαζί εκείνη την Κυριακή, μου στέλνει μήνυμα "Οι Sharp Ties που είχες πάρει το καλοκαίρι παίζουν στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Ψήνεσαι;" Εγώ πάλι στο μεσοδιάστημα, από το καλοκαίρι μέχρι το Σάββατο δεν είχα αξιωθεί να ακούσω το cd. Είχα ψιλοκανονίσει κιόλας να βγω αλλά κάτι με έκανε να θέλω να πάω και ας γνωρίζω στην ουσία μόνο το 'Get That Beat', όπως όλοι, και να ακυρώσω με την άλλη παρέα.
Ένα πράγμα που μ' αρέσει στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, είναι ότι όταν δε γνωρίζεις φυσιογνωμικά το group, τα μέλη του είναι κάπου ανάμεσα στους θαμώνες, μιλάνε, πίνουν και ξαφνικά όταν έρχεται η σειρά τους να παίξουν, αφήνουν το ποτό τους στην άκρη και φεύγουν από δίπλα σου, που κάθονταν τόση ώρα, και ανεβαίνουν τη σκηνή.
Έτσι λοιπόν, μετά από μία ώρα καθυστέρηση και δύο μπύρες υπομονή, ανέβηκε η ελληνοαυστραλέζα(;) Jessica Bell, που καθόταν παραδίπλα μου. Όμορφη κοπέλα, ωραία φωνή, καλή ρυθμική κιθαρίστρια, καλές συνθέσεις, που ίσως να είχαν καλύτερη τύχη αν ήταν εκτελεσμένες από ένα σύνολο και όχι μόνη της. Γυναικείο αγριεμένο και επιθετικό ροκ στο στυλ της P.J.Harvey, των Belly και των Throwing Muses. Επιβλητικός ο acapella επίλογός της, που κέρδισε την εκτίμηση και το χειροκρότημά μας.
Στο μυαλό μου στριφογύριζε το 'Get That Beat' ένα τραγούδι που το θυμάμαι από τα πρώτα πάρτι στις πρώτες τάξεις του δημοτικού στις αρχές της δεκαετίας του 80. Αγοράκια από τη μία, κοριτσάκια από την άλλη, -"Χορεύεις;", -"Σε λίγο, γιατί τώρα πονάνε τα πόδια μου...". Ένα τραγούδι που λυσσάγαμε να το χορεύουμε, πριν το ρίξουμε στην πυθία και στη μπουκάλα και να πιάσουμε την επιτηδευμένα πρόωρη εφηβία μας... Χρόνια αργότερα ανακάλυψα πως οι Sharp Ties ήταν έλληνες (όπως και το 'Lost In The Night', ότι ήταν ένας synth-pop ύμνος του Χαριτοδιπλωμένου).
Είναι αυτονόητο λοιπόν, να είχα στο μυαλό μου ότι οι Sharp Ties ηχούν κάπως σαν disco/synth-pop. Τα δύο κόκκινα synth-μπαούλα στη γωνία της σκηνής ενίσχυσαν αυτήν τη σκέψη μου. Όμως με το που ανέβηκαν στη σκηνή και κυρίως η Elviscostellikή παρουσία του τραγουδιστή τους (των πρώτων μεταπάνκ κυκλοφοριών του) και η αλά Talking Heads (εποχής 'Once In A Lifetime') αισθητική του σχήματος (φοβερά γυναικεία δεύτερα φωνητικά και απρόσμενες κιθαριστικές εμμονές), με έκαναν να δονούμαι και εγώ μαζί με τους λιγοστούς, αλλά τυχερούς, ακροατές, σε ένα ηχητικό στροβίλισμα με μοντέρνα αισθητική και καθόλου μα καθόλου παλαιωμένο και άκαιρο ήχο.
"Όταν δημιουργήσαμε τους Sharp Ties ήμασταν σχεδόν παιδιά, πρέπει να ήταν το 1980, όταν δεν είχες γεννηθεί εσύ, -δείχνοντας κάποιο νεότερο στην ηλικία στο κοινό, γέλια-. Είχαμε πολλά και μεγάλα όνειρα τότε. Το σημαντικότερο ήταν να κάνουμε επιτυχία στο εξωτερικό... Πλέον όμως έχω καταλάβει πως είναι πιο σημαντικό να κάνεις ένα ταξίδι στο εσωτερικό, -δείχνοντας την καρδιά του..., χειροκρότημα-"
"Έκανα ένα χρόνο να ξεχάσω την επιτυχία (του 'Get That Beat') και δεκαπέντε χρόνια να ξεκαβαλήσω το καλάμι. Αλλά είχα καλό ψυχολόγο..."
"Είμαι άνθρωπος που δε θέλει να κάνει λάθη... Έτσι λοιπόν θα πάρω το ακορντεόν μου και χωρίς συνοδεία άλλων μουσικών θα σας παίξω τον τυφώνα του Young... Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο... Για να κάνω λάθη..."
Δεν ξέρω πως ήταν στη δεκαετία του '80 οι Sharp Ties, αλλά τολμώ να πω, πως στις μέρες μας ίσως ηχούν περισσότερο επίκαιροι από τότε. Δεν είναι άλλη μια μπάντα που κάνει επανεμφάνιση, σε μια τάση, μια παγκόσμια μόδα των τελευταίων χρόνων, τα reunion. Ειδικά τα καινούργια τους τραγούδια, που είναι σε πιο groovy/reggae/ska ρυθμούς (σα μετεξελιγμένοι Specials, της εποχής του "More Specials"), δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα παλιό καλό καιρό τους (η επιλογική εγκεφαλική μπαλαφάρα του "Summer of '99" ήταν το ιδανικό κλείσιμο για τη βραδιά άλλωστε). Επίσης τολμώ να πω πως είναι η καλύτερη ελληνική αγγλόφωνη μπαντα, μαζί με τους Last Drive και τους Sigmatropic, που έχω δει ποτέ ζωντανά.
Εύλογα, την επομένη, Κυριακή γαρ, την αφιέρωσα για την ακρόαση των δύο αλμπουμ των Sharp Ties,