Live at the Eightball

Δεν μου πολυαρέσουν τα live reviews. Πόσο μάλλον να γράφω. Αλλά οι καταστάσεις επέβαλλαν επαναπροσέγγιση. Ιστορικές προσωπικότητες, post και βάλε-hardcore "ήρωες" της post και βάλε-εφηβείας μου, πάτησαν το πόδι τους στη μικρή μας πόλη.

Κάποιοι φίλοι λένε ότι είναι η αγαπημένη τους μπάντα. Εμένα πάλι με τίποτα. Δεν νομίζω ότι μιλάμε ακριβώς για μπάντα. Η εγκατάσταση με το όνομα Shellac, δεν είναι κάτι που αντιμετωπίζεται με τον κλασσικό τρόπο αντιμετώπισης ενός μουσικού σχήματος. Και εξηγούμαι:

2 στους 3 Shellac είναι ιστορικοί ηχολήπτες. Κι όμως θαρρώ πως δεν κατάφεραν σε κανένα album να καταγράψουν τη μουσική τους σε όλη της τη διάσταση (ή μήπως σε όλες της τις διαστάσεις;). Ίσως γιατί τελικά το project τους δεν είναι κάτι που απλά ακούγεται αλλά κάτι που βιώνεται.

Don't get me wrong, οι Shellac έχουν ηχογραφήσει δισκάρες. Αλλά το υπερμελετημένο θορυβοσύμπαν που είχαν προσεκτικά ετοιμάσει οι Steve Albini, Todd Trainer και Bob Weston το 3ο βράδυ του Ιουνίου, στο Eightball, ήταν μια πολύ πιο σαφής εμπειρία· με αρχή, μέση, τέλος, λόγο ύπαρξης, statement, χιούμορ, βία (για την οποία θα μιλήσουμε περαιτέρω), μαθήματα ήχου και attitude.

Περνάω τις βαρετές λεπτομέρειες των reviews (προσέλευση, time schedule, μπλαμπλαμπα).

Ας πάμε με τη μια στα βαθιά. Κατάλληλη ένταση και sharp ήχος σε επίπεδα τελειότητας. Ok αυτό μπορεί να το περίμενε κανείς. Η έκπληξη για εμένα ήταν το απέριττο της υπόθεσης. Δεν έχω δει πιο μετρημένη performance (και στην περίπτωση Shellac αυτό είναι ζόρικο, αν υπολογίσει κανείς την χαρακτηριστική οργή που "υποβόσκει" σε όλα τους τα tracks). Balance. Κάτι ξέρουν τελικά οι ηχολήπτες από balance.

Καθόλου συντηρητικά όμως. Τσίτα στην τσίτα, καθηλωτικό παίξιμο χωρίς υπερβολές και σοβαρά γκάζια. Η ατμόσφαιρα τ ε τ α μ έ ν η.

Βία. Η θεματική των Shellac είναι η βία. Την αισθανόσουν από την πρώτη "νότα" του live. Μια κομπρεσαρισμένη βία έτοιμη να σκάσει, την οποία αντί να μας ξεράσουν στα μούτρα, κάθισαν και τη μεταβόλισαν. Για την ακρίβεια, προσπάθησαν να μας δείξουν πως μεταβολίζεται. Και αυτό είναι το ευρηματικό της υπόθεσης. Do you hear me now?

Δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ αυτό και θυμήθηκα τον Gira πρόπερσι και το πόσο είχα ψαρώσει με την βία των Swans στο live τους στον Μύλο, αλλά εδώ ο Albini μάλλον το πήγε κάποια βήματα παραπάνω.

Όσο για το DIY ήθος (αν και δεν είχα ποτέ μου τέτοιες εμμονές - ακούω και μουσική κωλοπαιδαράδων ενίοτε), respect. Από το ελάχιστο preaching (τοποθετημένο και αυτό ολόσωστα κάπου προς το τέλος του live) αποδείχτηκε ότι εκτός από το πόσο καλά ξέρουν τι κάνουν, ξέρουν πολύ καλά και γιατί το κάνουν.

Εν τέλει κάτι ή κάπου άρπαξα και εγώ από το live οπότε δε χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω ;-)

Οι Shellac με κέρδισαν. Η με νίκησαν. Όπως αγαπάς :-P

πι ες ένα: Επαναπροσέγγιση ρε μ****α.

πι ες δύο: Οι Chinese Basement ήταν μια πολύ παραπάνω από συμπαθής, ταιριαστή εισαγωγή για τη βραδιά. Θα πάω σίγουρα στο επόμενο τους live. Δεν μου άφησαν κανένα περιθώριο για κακές σκέψεις. Σμουακ.

πι ες τρία: Playlist δεν έχει. (ούτε νόημα φυσικά, για όσους συνεχίζουν να ψάχνουν).
_____

Φωτογραφίες: Ηλίας Αντωνίου