Sick of it all (εκτός απ'τη μουσική)

Πριν ξεκινήσουμε να ξεκαθαρίσω δυο πράγματα. Α) δεν είμαι χαρντκοράς και β) ποτέ στη ζωή μου δεν γνώρισα κάποιον που να του αξίζει ο χαρακτηρισμός. Τέλος οι Sick of it all είναι ζωντανή ιστορία οπότε (όσοι πραγματικά το νιώθετε) σηκωθείτε όρθιοι για να διαβάσετε το review. Εμείς πάντως όρθιοι την είδαμε την συναυλία, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή.
Φτάσαμε νωρίς κατά τις οχτώ περίπου και μετά από μερικές άτυχες βόλτες να βρούμε την παρέα των φίλων Greeks που'χαν έρθει να τιμήσουν το συγκρότημα είδαμε σ'ένα χαρτί ότι οι S.O.I.A. θα έβγαιναν στις 9:50. Έτσι υποστήκαμε τον εφιάλτη σχεδόν κάθε συναυλίας... τα support σχήματα. Ειδικά εδώ στην Αγγλία κάνουν μονίμως άσχετες επιλογές σε support. Είδαμε λοιπόν τους Crackout ένα ακόμη αντίγραφο Nirvana με μια δόση Foo Fighters. Μετά σειρά είχαν οι 28days οι οποίοι οφείλω να ομολογήσω ότι είχαν ένα καλό κομμάτι, αλλά κατά τ'άλλα τα μισά τραγούδια τους έμοιαζαν με Bad Religion και τ'αλλα μισά με πρώιμους Beastie Boys. Σκεφτείτε ότι το τέλος του σετ τους με βρήκε να παίζω τένις (;;;) σ'ένα απ'τα Dreamcast που υπήρχαν διάσπαρτα στο χώρο.
Ά ναι, ξέχασα να σας πω οτι ο συγκεκριμένος χώρος αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα αγγλικής εφευρετικότητας και οικονομίας μιας και λειτουργεί ως 3 σε 1. Πως γίνεται αυτό; Πολύ απλά, παζάρι το πρωί (Σαββατοκύριακα), συναυλιακός χώρος το βράδυ και club την νύχτα. Εδώ παιδιά τίποτα δεν πάει χαμένο. Τέλος πάντων πάλι ξεφύγαμε...
Κόντευε πλέον 9 και 'μεις είχαμε βολευτεί σε μια καβάτζα αρκετά κοντά στη σκηνή αλλά και αρκετά μακριά απ'τον πανικό που γνωρίζαμε ότι θα επακολουθούσε. Κάτι που είχαμε βιώσει πριν δυο χρόνια στην προηγούμενη συναυλία σ'ενα χώρο τρεις φορές μικρότερο απ'αυτό. Γεγονός που σχολίασε και ο ίδιος ο Lou μετά απ'τα αρχικά κομμάτια λέγοντας "It's a little bigger than Garage here, isn't it?" Πριν να το πει αυτό βέβαια είχαμε θαυμάσει την απίστευτη ενεργητικότητα και του ίδιου αλλά και των υπολοίπων του συγκροτήματος.

Σας λεω οι τύποι δε κάθονται καθόλου και παρ'όλα αυτά, οι κινήσεις τους πολλές φορές είναι απίστευτα συγχρονισμένες. Όση ενέργεια είχε ένας απ'αυτούς δεν την είχαν και τα δυο προηγούμενα συγκροτήματα μαζί. Ο Lou (o τραγουδιστής δηλαδή) εμφανίστηκε με φαρδύ παντελόνι και t-shirt και δεν έβγαλε την μπλούζα του για να μας δείξει τα καινούργια του τατουάζ, ούτε έκανε κανένα είδος επίδειξης. Σεμνότατος (και ας μιλάνε κάποιοι για ξεπούλημα κλπ) διοχέτευσε όλη του την ενέργεια στη μουσική, πράγμα που έκανε και η υπόλοιπη μπάντα.
Το αποτέλεσμα, όσο απίστευτο και αν σας φαίνεται, ήταν μια τέλεια αρμονία φωνητικών, μουσικής και ανταλλαγής ενέργειας μεταξύ του κόσμου και του συγκροτήματος. Αποκορύφωμα το stage diving του Lou στη μέση του "Scratch the Surface" και η συνέχεια του τραγουδιού παρά το γεγονός ότι ήταν χαμένος μέσ' το πλήθος. Στα "Step down", "Sanctuary", "Cease fire" καθώς και στο καινούριο "District" μαζεύαμε κόσμο δεξιά και αριστερά ενώ ο κιθαρίστας (με το θεϊκό crew cut ξανθό μαλλί) με το μπασίστα άλλαζαν θέσεις εν ριπή οφθαλμού.
Πριν απ'το "America" (κομμάτι απ'το νέο άλμπουμ) ο Lou βρήκε το χρόνο να κάνει επίδειξη του χιούμορ του λέγοντας στους Άγγλους να πάρουν χαμπάρι ότι η χώρα τους βουλιάζει σιγά σιγά και να πάνε ν'αγοράσουν καμιά βάρκα μπας και σωθούν. Επίσης σχολίασε το μπέρδεμα των αμερικανικών εκλογών καταλήγοντας '...they are both assholes anyway!'.
Στο encore παίχτηκε και το πολυπόθητο "Maladjusted" και μετά από μια ώρα και κάτι, το πανηγύρι είχε τελειώσει. Τα παιδιά (30κάτι χρονών οι περισσότεροι του συγκροτήματος πλέον) χαιρέτισαν τον κόσμο και μας είπαν ότι θα ξαναπεράσουν μια βόλτα γύρω στο Φλεβάρη. Εμείς θα φροντίσουμε να μαστε και πάλι εκεί.
Κρίμα που δεν επισκέφτηκαν και την χώρα μας όπως είχε ακουστεί.