Sig & Erik Truffaz feat. Fouad Arfa

Είμαστε στο τεσσαρακοστό περίπου λεπτό του πρώτου μέρους. Ο ατσούμπαλος ψηλόλιγνος ασπρομάλλης (Ερίκ Τρουφάζ, σταρ της βραδιάς) σπέρνει φρασούλες με την mute τρομπέτα του ψήνοντάς μας ότι παράλληλα χορεύει κιόλα, ο γεροδεμένος παλαιστής από τον Λίβανο έχει χτίσει στα ντραμς ένα 3D φανκ φρούριο κι ο μυστήριος ταχυδακτυλουργός στα δεξιά μόλις έχει παίξει μια μπασογραμμή στο τσέλο, τη λουπάρει ν’ ακούγεται στο διηνεκές, πασπατεύει κάποια ακαθόριστα συνθιοκούτια με τα χέρια, ενώ με το πόδι πατάει κάτι σαν εφφέ πετάλια μάλλον – όχι, τώρα έχει γονατίσει και αλλάζει με το χέρι τη λούπα ώστε η μπασογραμμή να περνάει από τα δαμόκλεια 4/4 του ρυθμού όπως το κρέας απ τη ροδέλα του χασάπη. Και δείτε! Το γκρουβ δεν επηρεάζεται, όλοι λικνιζόμαστε το ίδιο, αλλά η μελωδία τώρα ακούγεται …αλλού.

Όμως δεν βρισκόμαστε σε showcase πρωτοπορίας, ε! Πίνουμε χαλαρά ουίσκυ στα τραπέζια του Half Note παρακολουθώντας την τελευταία από τις τέσσερις εν σειρά εμφανίσεις του σχήματος Erik Truffaz, τρομπέτα, Sig, τσέλο, πιάνο, λούπες και Fouad Afra, ντραμς και κρουστά. Τι σου είναι όμως! Είκοσι λεπτά πριν μας είχανε βάλει να αιωρούμαστε στο νιουεητζοδιάστημα, πιο space κι απ’ το Βόγιατζερ. Στο δεύτερο μέρος λίγο πήγε να μας νανουρίσει η κούραση, και στο επόμενο λεπτό οι τρεις τους άρχισαν να βαράνε ένα ημίωρο φανκ τζαμάρισμα που μας τσίτωσε τόσο που δε σταματάγαμε να χειροκροτάμε μέχρι να ξαναβγούνε.

Είναι άλλη η ευρωπαϊκή τζαζ, σκέφτομαι. Αναπνέει πιο βαθιά, είναι ελεύθερη, πολύχρωμη κι ευωδιαστή κι αγαπάει, περικλείει, νοιάζεται. Αυτό το συναίσθημα που μου περνάει πάντα η μουσική του Τρουφάζ, είτε στους δίσκους και τις συνεργασίες του, είτε στα λάιβ.

Στο ανκόρ ο Sig ξεκίνησε στο πιάνο έναν αυτοσχεδιασμό όπου μεθυσμένος Σοπέν προσπαθεί να παίξει Σκριάμπιν σε μεταγραφή του Τελόνιους Μονκ. Για πότε μπήκαν οι άλλοι δυο και βρεθήκαμε να κοπανιόμαστε στο Χάρλεμ, δεν θυμάμαι να σας πω.