Sigmatropic : Chemical underground
Οι μικρότεροι των 18, που ως γνωστόν πρέπει να κοιτάνε τα μαθήματά τους, καθώς και όσοι ακολούθησαν το link ψάχνοντας για χημεία, ας συνεχίσουν εδώ.
Για τους υπόλοιπους: Καθοριστικοί σταθμοί στη μουσική ιστορία του Άκη Μπογιατζή, και του ροκ στην Ελλάδα, αποτελούν οι Captain Νέφος, οι Libido Blume, τα Δέκα Μέτρα Δέντρα και τέλος οι Sigmatropic. Οι τελευταίοι δεν λειτουργούν σε συλλογικό επίπεδο, με την έννοια του μουσικού συγκροτήματος δηλαδή, αλλά αποτελούν το όχημα των μουσικών ιδεών του Μπογιατζή.
Τη σύνθεση του live σχήματος των Sigmatropic το Σάββατο στο «Μικρό Μουσικό Θέατρο», πέρα από τον Άκη Μπογιατζή - φωνή, μπάσο, και master του master looper, αποτελούσαν οι Χαρά Δημοπούλου - φωνή, Ιάκωβος Μανής - ηλεκτρική κιθάρα, Θοδωρής Πιστιόλας - πιάνο συνθεσάιζερ, Γιάννης Τρυφερούλης - τύμπανα και Κρίτων Μπάγιερ - πολλά και διάφορα, ως επί το πλείστον έγχορδα.
Ο ήχος ήταν άψογος, οι μουσικοί επίσης, η ατμόσφαιρα φιλική και καθόλου «δήθεν». Ξεκίνησαν με καμιά δεκαριά κομμάτια από τα "16 χαϊκού και άλλες ιστορίες", και συνέχισαν με άλλα από το "Random Walk".
Κυριότερη διαφορά των Sigmatropic από τους υπόλοιπους Έλληνες που εκφράζονται μέσω της electronica, πέρα από την συνήθως υψηλότερη ποιότητα, είναι ότι διατηρούν rock δομές και πρακτικές, πράγμα που στη σκηνή γίνεται σαφέστερο. Η πρόσφατη συναυλία δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Τα "χαϊκού" live. Ένα σχόλιο: Αυτό που διαφοροποιεί τα "χαϊκού" σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές των Sigmatropic, δεν είναι μόνον η μελοποίηση ελληνικής ποίησης, αλλά και ο βαθμός στον οποίο αυτό επηρεάζει τη ίδια τη μουσική και τους δρόμους που ακολουθεί.
Το"Random Walk" live. Κι άλλο σχόλιο: Μου δόθηκε η εντύπωση ότι οι εκτελέσεις σε σχέση με το δίσκο κέρδισαν σε αμεσότητα (κάτι που θεωρείται αναμενόμενο για live αλλά δεν ισχύει πάντοτε) αλλά και σε όγκο, προσεγγίζοντας το μουσικό αποτέλεσμα ενός Hammill, ενώ στο δίσκο κυριαρχεί η επιρροή των παλιών μαστόρων των ηλεκτρονικών (βλέπε Brian Eno κλπ).
Το encore (κι άλλο σχόλιο;) αποτέλεσαν: η ακουστική εκτέλεση από το Μπογιατζή και την κιθάρα του, του "Ordinary Life", τραγουδιού που θα μπορούσε άνετα να σταθεί σε οποιαδήποτε electronica συλλογή παγκοσμίως, και η επανεκτέλεση του "Time", από όλο το γκρουπ (κάτι σαν ο νικητής της Eurovision, για όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στη διεθνή μουσική σκηνή).
Κρίμα που δεν βαθμολογούμε τις συναυλίες, μου αρέσουν τα χουβαρνταλίκια.
ΥΓ. Σε έρευνα (politically correct όρος για το χασομέρι) στο δίκτυο ανακάλυψα (ο Marconi) ότι για την αγγλική version των "χαϊκού", όπου θα πρωταγωνιστεί η Carla Torgersson των Walkabouts, έχει γίνει πρόταση για συνεργασία στη φίλη μου Edith Frost και στη φίλη του Πανότα, Pinkie McLure. Επίσης υπάρχει αναφορά στο επίσημο site των Sigmatropic για μια «πολύ στενή σχέση με τους Lincoln στο κοντινό μέλλον». Paparazzi του Mic ψάξτε (για να κάνουμε τους ξύπνιους πριν τις επίσημες ανακοινώσεις της Hitch-Hyke).
