Siouxsie live in London
Ο άνεμος με πέταξε στον πνεύμονα του λονδρέζικου punk, το Camden. Στον πολυχώρο του Roundhouse ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται από νωρίς. Το μετρό είναι γεμάτο από 50άρηδες πάνκηδες που είναι κατενθουσιασμένοι για το live της "δικής τους Susie" όπως λένε και οι ίδιοι, αλλά και από 20άρηδες darkάδες που θα πάρουν μαθήματα μουσικής ιστορίας.
Το live άνοιξαν δυο συγκροτήματα, οι Comanechi, - ένα duo drums/ γυναικείων φωνητικών και κιθάρας που θύμιζαν riot grrrl εποχές με μια νότα grunge/ metal μελωδιών - και οι Akala, ένα ακόμα duo, ανδρών αυτήν τη φορά, που έντυσαν με hip-hop μουσική τα πολιτικά τους μηνύματα (neo-punk?). Ενδιαφέροντα σχήματα και τα δύο, αρκετά διαφορετικά ως μουσικά είδη αλλά με μια κοινή do it yourself συνισταμένη.
Στα δικά μας τώρα! Φυσικά βγήκε πρώτη η μπάντα παίζοντας μια ορχηστρική εισαγωγή του "They follow you" και έπειτα η Siouxsie με ένα ασημί και μαύρο catsuit σε στυλ Wonderwoman. Ακολούθησαν τα "About to happen" και "Here comes that day" αλλά και τα hits των Banshees "Arabian Nights", "Nightshift", "Spellbound". Ομολογουμένως η φωνή της ήταν αρκετά σπασμένη -κάτι που δεν μπορώ να πω για την εξωτερική της εμφάνιση- με αποτέλεσμα να κάνει αρκετές παραφωνίες (ένας "παλιός" μου είπε πως όταν έπαιζαν support οι Banshees στους Roxy Music, το γιαούρτι πήγε σύννεφο στη Siouxsie... "και τώρα κοίτα που είναι!"). Στο set περιέλαβε τα "Hong-Kong Garden", "Israel", "Nicotine Stain", "The Staircase (Mystery)" (πού το θυμήθηκε τώρα αυτό...) "Cish Cash" (των Basement Jaxx), και κομμάτια από το προσωπικό της album (όλα εκτός από το "Heaven and Alchemy" αν δεν κάνω λάθος) και έκλεισε με τη διασκευή της στο "Hello, I love you".
Η Siouxsie λοιπόν, είχε καταπληκτική σκηνική παρουσία: εκφραστικότητα στο πρόσωπο -με το γνωστό της siouxsio-βλέμμα-, χόρευε με κινήσεις γάτας, πάνθηρα και άλλων αιλουροειδών, και ήξερε πώς να ξεσηκώσει το κοινό (παλιά καραβάνα γαρ). Φωνητικά δεν ήταν ιδιαίτερα άρτια, αν και τα καινούρια τραγούδια επειδή κάθονται καλύτερα στη φωνή της τα ερμηνεύει με περισσότερη σαφήνεια. Ο κόσμος διασκέδασε με το παραπάνω, χόρευε, τραγουδούσε, δεν κράταγε μανιωδώς το κινητό και τη φωτογραφική για να τραβήξει bootlegs.
The verdict is: not guilty! Κυρίως γιατί είναι από τους καλλιτέχνες που σου προκαλούν τα συναισθήματα με την performance τους και όχι από αυτούς που με divo-σύνη στηρίζονται στις φωνητικές τους ικανότητες για να μας προσηλυτίσουν στην ιδεολογία τους...