And then there were three
Πριν μερικά χρόνια οι Six By Seven ήταν συνυπεύθυνοι για τις ελπίδες ότι η δεκαετία αυτή θα άφηνε στην βρετανική σκηνή κάτι περισσότερο από τα μηδενικά της. Τα χρόνια που μεσολάβησαν όμως αποδείχτηκαν δύσκολα κι η πρόσφατη επιστροφή τους με το '04', μετά τρία σχεδόν χρόνια, ήταν ίσως αναπόφευκτα κατώτερη από τις παλαιότερες εξαιρετικές δουλειές τους καθώς έδειξε και μερικές ρωγμές στον συμπαγή μέχρι τώρα "τοίχο θορύβου" απ' όπου εισχώρησαν σημαντικές ποσότητες electronica, πιστοποίησε όμως το πείσμα τους να συνεχίσουν, σαν τριμελές σχήμα πλέον. Ακόμη κι έτσι εύλογο ήταν το ενδιαφέρον για την ζωντανή γνωριμία στην πρώτη τους επίσκεψη στην πόλη μας, με τα ερωτηματικά βέβαια για την τωρινή τους κατάσταση αλλά και την ανανέωση της εμπιστοσύνης μας και, τις ίδιες μάλλον σκέψεις έκαναν πολλοί ακόμη συμπολίτες που από νωρίς γέμισαν το Ξυλουργείο, παρά την εμφάνιση των Radio 4 την ίδια περίπου ώρα λίγο πιο κάτω.
Την προθέρμανση του κοινού επωμίστηκαν δύο αξιόλογα νέα τοπικά σχήματα που μοίρασαν μεταξύ τους τα συστατικά των headliners. Οι Five Star Hotel συνόψισαν λίγο-πολύ την βρετανική κιθαριστική και synth-pop των '80's αφήνοντας θετικές εντυπώσεις με τον δεμένο και δουλεμένο ήχο τους, σ' ένα set όπου ξεχώρισε οπωσδήποτε το επερχόμενο ντεμπούτο single 'This Is The Night'. Οι Mary's Flower Superhead ανέλαβαν τον τομέα του θορύβου όπου τα πήγαν περίφημα, δείχνοντας φανερή βελτίωση από την τελευταία φορά που τους είδαμε. Πιστοί στις αμερικανικές indie αναφορές τους προσέθεσαν στον χρόνο που μεσολάβησε θόρυβο και όγκο στον ήχο τους θυμίζοντας αρκετές φορές τους Pixies (τους οποίους τίμησαν με δύο εκδοχές του 'Where Is My Mind', την δεύτερη αρκετά ευρηματική) και δημιουργώντας προσμονή για το LP τους που θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Στην -σωστά υπολογισμένη- ώρα τους πήραν θέση στην σκηνή οι τρείς Six By Seven ξεκινώντας χωρίς περιστροφές τον χαρακτηριστικό τους θόρυβο και κάνοντας αμέσως να ξεχαστεί ότι υπήρξαν κάποτε πενταμελές σχήμα. Με αφετηρία και όχημα τα υπερκινητικά και συχνά εμβατηριακά drums του Chris Davis, η κιθάρα του frontman Chris Olley οικοδομούσε σε κάθε τραγούδι τον "τοίχο θορύβου", αδιαπέραστο όσο και υπνωτικό, με συνδετικό ιστό τα πλήκτρα του James Flower και graffiti στην επιφάνειά του τις έντονες pop μελωδίες του Olley. Ήχος που αντικατόπτριζε, όπως και το '04', την μετακίνηση των Six By Seven από το επιθετικό punk στις γεμάτες ένταση θορυβώδεις ατμόσφαιρες, συμπαγείς όσο και ομοιόμορφες που δονούσαν και απορροφούσαν τους παρευρισκόμενους.
Φανερή ήταν η παντελής αδιαφορία των μελών του group για οποιοδήποτε image ή σκηνική παρουσία, κάτι που μας τόνισε ο Chris Olley στην συζήτηση που είχε προηγηθεί. Ατημέλητοι (κυρίως ο ίδιος) κι απλοί, προσηλώθηκαν ολοκληρωτικά στην μουσική τους αφήνοντας έτσι σ' αυτή τον ρόλο του πρωταγωνιστή, μήνυμα που πέρασε και στο κοινό.
Αναμενόμενη φυσικά η πρωτοκαθεδρία που δόθηκε στο '04', με τα 'Ocean', 'Catch The Rain', 'Bochum', 'Sometimes I Feel Like' σχεδόν συνεχόμενα στο πρώτο μέρος του set όπου παρεμβλήθηκαν τα 'Around' και 'Clouds', επίσης καινούργια αλλά ακυκλοφόρητα από τα οποία το δεύτερο άφησε ιδιαίτερα καλές εντυπώσεις. Στο σανίδι της σκηνής όμως ανατράπηκαν οι εντυπώσεις του δίσκου καθώς αναδείχθηκαν η πραγματική ένταση και το συναίσθημα πίσω απ' τα τραγούδια. Γρήγορα βέβαια καθησύχασαν κι όσοι ανησυχούσαν (ανάμεσά τους κι εμείς) για την πιθανή μεταστροφή τους στην electronica καθώς η μοναδική τεχνολογική παρουσία ήταν το bass line που, λόγω της απουσίας μπασίστα, παρήγαγε μια συσκευή που χειριζόταν ο James Flower.
Την επίσκεψη στις παλαιότερες δουλειές τους που από την αρχή ζητούσαν οι περισσότεροι επεφύλαξαν για το δεύτερο μέρος του σύντομου (λίγο περισσότερο από μία ώρα) set, όπου ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα 'Ten Places To Die', 'Cafeteria Rats', 'Speed Is In' απογειώνοντας την ήδη θερμή ατμόσφαιρα παρότι ισοπεδώθηκαν κάπως από την ομοιομορφία του συμπαγούς ηχητικού "τοίχου", εν μέρει αναπόφευκτη εξαιτίας του προηχογραφημένου bass line. Όλα αυτά φυσικά δεν εμπόδισαν τον Olley και την παρέα του να μας φιλοδωρήσουν με την ηλεκτρική καταιγίδα του 'European Me' που καθώς απογειωνόταν προς το κρεσέντο πήρε μαζί του κι όλη την αίθουσα, μαζί και τον Olley που βρέθηκε να παίζει ανάμεσα στο κοινό και, όταν επανήλθε, ανακάλυψε την κιθάρα του σφηνωμένη στον ενισχυτή όπου την είχε εκσφενδονίσει. Αυτό σήμανε και το απρόοπτο τέλος του live, χωρίς κανένα encore, αφήνοντας έτσι έξω αρκετά ακόμη που θα θέλαμε ν' ακούσουμε.
Ακόμη κι έτσι όμως φύγαμε ικανοποιημένοι από ένα live που μας ταξίδεψε, καθώς διαπιστώσαμε ότι ο χαρακτηριστικός "τοίχος θορύβου" των Six By Seven παραμένει συμπαγής και ακλόνητος στην θέση του και ανανεώσαμε την εμπιστοσύνη μας σ' ένα group που επιμένει να δίνει τον πρώτο λόγο στην μουσική του σε πείσμα των εμποδίων που συναντά.
Αξιοσημείωτη οπωσδήποτε και η σημαντική προσέλευση των συμπολιτών που απέδειξαν ότι το κοινό της πόλης εκτιμά τα σημαντικά live χωρίς να επηρρεάζεται από τα trends και το hype που εκπροσωπούσαν οι Radio 4 που εμφανίζονταν το ίδιο βράδυ σε γειτονικό χώρο, ενώ θα πρέπει να σημειώσουμε και τον οξυδερκή υπολογισμό του διοργανωτή που φρόντισε να ξεκινήσουν οι Six By Seven μετά το τέλος του άλλου live προσφέροντας υπηρεσία σ' όσους επιθυμούσαν να παρακολουθήσουν και τα δύο, καθώς τα group αρνήθηκαν κάποιον άλλο συνδυασμό.
(Φωτογραφία : Άκης Καλλόπουλος)
