Ντυμένοι με ουρανό και λόγια από τον δρόμο

“History Lessens”, όταν μένει αναξιοποίητη. Οι στίχοι δεν λυπούνται κανέναν.

“With so many things open to question, it's too late to cry - there's no one to ask.
Life's an education - a multiple equation, everybody finds their own solution in the end”.

Ιθύνων νους ο Martin Walkyier φυσικά, ο οποίος άφησε ανεξίτηλο ίχνος στους Skyclad ως στιχουργός και ερμηνευτής, με μια τεράστια παρακαταθήκη ευφυέστατων λογοπαιγνίων, κοινωνικών συμβολισμών και καυστικών πολύσημων στίχων και έφυγε από το συγκρότημα το 2001. Έκτοτε, η μπάντα διανύει τη δική της πορεία, σε πείσμα της κοινής για την δεδομένη εποχή πεποίθησης πως

“it’s clearly apparent that the end is near”.

Η προσωπική μου γνώμη είναι πως πράγματι, τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο μετά τον Walkyier. Όμως η ιστορία γράφτηκε και δεν αλλάζει και είναι κρίμα να μείνει αναξιοποίητη. Οι Skyclad είναι στ’ αλήθεια ουρανοντυμένοι, η παλιά σειρά των μελών της μπάντας είναι (σε μεγάλο βαθμό) ακόμα εδώ και η νεότερη μετράει καμιά εικοσαριά χρόνια.

“Where the past meets the present we walk hand in hand,
barefoot and naked - but kings of our land”.

Κι αν χάθηκε μια ουράνια μαγεία δηλαδή, αναδύεται μια άλλη.

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν τις προάλλες στο Temple, όπου μας υποδέχτηκαν σε πλήρη ανάπτυξη με τις καλύτερες των προθέσεων. Με τα πιο πλατιά χαμόγελα, τον πιο ενθουσιώδη Kevin Ridley, τον αποθεωμένο (και απόντα λόγω ασθένειας στην προηγούμενη περιοδεία τους στην Ελλάδα) Steve Ramsey, το πρώτο βιολί - Georgina Biddle και... οh well ας μη συνεχίσω την παράθεση ονομάτων, ήταν όλοι εκεί, καταλάβατε, κι όλοι ένα πράγμα μας είπαν:

“I reach for heaven - desire drags me down,
When fools choose their king - I'll be heir to that crown
A strange kind of madness I cannot condone,
If you are without sin come cast the first stone”.

Διότι ουράνιοι ξε-ουράνιοι, οι Skyclad κατέβηκαν λιγάκι από τα σύννεφα, ενέδωσαν στην επιθυμία, μας έδειξαν τι εστί θρασοφόλκ βερύκοκο με ένα σχεδόν δίωρο ξεγυρισμένο heavy / thrash, folk metal τυφώνα (νεραϊδίσιο - παγανιστικό στα σημεία να σημειωθεί παρακαλώ) και το καταχάρηκαν. Το folk metal χρωστάει πολλά σε αυτούς τους Βρετανούς από το Newcastle, εκ των πρωτοπόρων του είδους, που πάντα με γοήτευαν γιατί τους τρέχει ο λυρισμός αλλά και η λαϊκότητα μαζί από τα μπατζάκια.

Πόσο καταπληκτικό αλήθεια το οξύμωρο αυτό, για μια μπάντα που έχει συνδυάσει τη δημιουργική της πορεία με την αισθητική επιλογή της ειρωνείας, του μαύρου χιούμορ και της αντίφασης στους στίχους.

“If life is sweet - then I'm diabetic
The future looks rosy - I just went colourblind”.

Και η απουσία του Martin Walkyier ακόμα ένα οξύμωρο. Έχει φύγει, λείπει, έλειπε και τις προάλλες κι όμως με έναν παράξενο τρόπο δεν τον χρειάστηκα. Και την ίδια στιγμή ήταν συνέχεια εκεί.

“Why is life such a puzzle sometimes?”

Καμιά φορά όμως όλα αυτά μπορεί και να είναι “The One Piece Puzzle”. Ήταν θαύμα η συναυλία και δεν χρειάζεται να εξηγεί και να εκλογικεύει κανείς μονίμως τα πάντα.

Οι Skyclad μας προσέφεραν μια best-of καλά μελετημένη και ισορροπημένη setlist, που διέτρεξε το σύνολο της δισκογραφίας τους και μέσα στην οποία έλαμψαν κατά την (εντελώς μεροληπτική υπέρ της περιόδου 1991 - 1996) γνώμη μου οι πρώτοι έξι δίσκοι. Κάποια άλμπουμ, όπως το αγαπημένο μου “Prince Of The Poverty Line” (1994), ή το “A Burnt Offering For The Bone Idol” (1992) θα ήθελα να είχαν εκπροσωπηθεί περισσότερο, αλλά από την άλλη ακούσαμε πολύ “Jonah’s Ark” (1993) και “Irrational Anthems” (1996) που είναι εξαιρετικά άλμπουμ, έπαιξαν και το “Great Blow for A Day Job”, μία από τις πιο έξυπνες συλλήψεις του Walkyier και τέλος πάντων, τι να πρωτοπαίξουν κι αυτοί. 30 χρόνια πορείας κλείνουν του χρόνου. Η δισκογραφία τους βρίθει μαγικών στιγμών και αυτές οι (ορμώμενες από απληστία) μικρογκρίνιες είναι απλώς ένδειξη θριάμβου του λάιβ φυσικά.

Το κοινό ανταπέδωσε τον ενθουσιασμό όπως ακριβώς αξίζει στην τεράστια αυτή μπάντα, με τον πιο ηχηρό και αεικίνητο τρόπο. Στο μπροστινό μέρος της (κάπως στενής ομολογουμένως) σκηνής του Temple όπου βρισκόμουν εγώ, φυσούσε πυκνός γαλαζοπράσινος “Emerald” αέρας (απίστευτη διασκευή παρεμπιπτόντως, σχεδόν την προτιμώ από το πρωτότυπο των Thin Lizzy και μεγάλη χαρά που την έπαιξαν· δεν είχα τσεκάρει άλλες setlists από πρόσφατα λάιβ τους, οπότε πήγα ανυποψίαστη), με αιωρούμενους ανθρώπους, ιπτάμενες μπύρες, χαρούμενα πρόσωπα και διαπεραστικά οπαδικά συνθήματα. ΧΟΡΕΨΑΜΕ και ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΑΜΕ, γιατί

“You cannot hold a dream to ransom - or silence my irrational anthem”.

Φωνάξαμε για την αδιαφορία,

“Pledge allegiance to pretense - the white flag of indifference
You sought a grail forged of fools gold - and on the quest your souls were sold”

την περιθωριοποιημένη, ξεχασμένη κοινωνία,

“No one cries in Cardboard City - that would be a waste of tears
Eat your pride and take their pity - like you have so many years”

τη ματαιότητα της ύπαρξης,

“I've been run aground a ship in a bottle - Caught in the eye of a storm.
Deep in my strife found the meaning of life - You're dying the moment you're born”

και τους συνήθεις υπόπτους

“All the seats are taken in the house that makes the rules
All the seats are taken in the parliament of fools”

για την κοινωνική ανισότητα

“Life's really a chocolate box - some do without, others have plenty.
It sticks in my throat, my stomach's in knots - while your box is so full mine's perpetually empty.”

Οι κιθάρες με διέλυσαν, τα τύμπανα με ξεσήκωσαν, το βιολί ήταν ονειρικό. Ο ουράνιος λόγος βαρύς· φορούσε χειμωνιάτικα κοινωνικά μηνύματα. Κι ωστόσο δεν είχε καμιά δυσκολία να ρίξει από πάνω και το θεόπυκνο thrash / folk ζακετάκι, χάρη στο μπάσο και τις ακουστικές κιθάρες που συγκρατούν όλο αυτό τον σαρωτικό χαμό και τον βάζουν στην τροχιά του λυρικού - λαϊκού μεγαλείου που ανέφερα νωρίτερα.

Η ώρα περνούσε και έμοιαζαν ακούραστοι. Δεν ήθελα να φύγω, δεν ήθελαν να φύγουν, άριστη εξέλιξη. Ο Ridley μας αποχαιρετούσε κι εγώ μετρούσα encore. Στο τέλος, αναγκάστηκε ο άνθρωπος να πει “δεν μπορώ να μιλήσω άλλο” για να τους αφήσουμε ήσυχους. Τι να κάνουμε κι εμείς, τον πιστέψαμε. Το ξέρεις πως οι μουσικοί σου έχουν δώσει τον εαυτό τους και τα μυαλά σου μαζί στο χέρι, όταν φεύγουν από τη σκηνή στο όριο της φυσικής κατάρρευσης.

Άναψαν τα φώτα, διαλύθηκε το γαλαζοπράσινο παγανιστικό - νεραϊδίσιο συννεφάκι και

“I'm just thinking aloud, isn't thinking allowed?”

Έβγαλα εισιτήριο για τη συναυλία τελευταία στιγμή. Δεν τους είχα ξαναδεί ποτέ γιατί δεν βόλεψε και δεν ήξερα πώς θα είναι οι Skyclad λάιβ το 2019. Καταλαβαίνω τώρα πως ήταν λάθος μου η αβεβαιότητα. Όχι μόνο επειδή ήταν αληθινά υπέροχοι. Αλλά γιατί μπάντα με αυτό τον στίχο δεν θα πάψει ποτέ να αξίζει τον κόπο.

“The path of least resistance - a bland text book existence
Don't expect to find the answers printed at the back”.

Επίλογος / Υπόμνημα:

Οι στίχοι που κακοποίησ... χρησιμοποίησα προέρχονται από τα εξής κομμάτια, με σειρά εμφάνισης στο κείμενο. Με τα περισσότερα ήμασταν τυχεροί τις προάλλες. Τα ακούσαμε.

History Lessens (“Irrational Anthems”, 1996)
A Word To The Wise (“Jonah’s Ark”, 1993)
Trance Dance (A Dreamtime Walkabout) (“The Wayward Sons Of Mother Earth”, 1991)
Spinning Jenny (“A Burnt Offering For The Bone Idol”, 1992)
Just What Nobody Wanted (“The Silent Whales Of Lunar Sea”, 1995)
The One Piece Puzzle (“Prince Of The Poverty Line”, 1994)
Quantity Time (“Irrational Anthems”, 1996)
The Declaration Of Indifference (“A Burnt Offering For The Bone Idol”, 1992)
Cardboard City (“Prince Of The Poverty Line”, 1994)
Another Fine Mess (“The Silent Whales Of Lunar Sea”, 1995)
The Parliament Of Fools ("A Semblance Of Normality", 2004)
Inequality Street (“Irrational Anthems”, 1996)
Thinking Allowed (“Jonah’s Ark”, 1993)
και πάλι History Lessens (“Irrational Anthems”, 1996)
Το “Emerald” είναι διασκευή σε κομμάτι των Thin Lizzy και περιέχεται στο EP “Tracks From The Wilderness” (1992).