Sleep Live
Σκόρπια βιογραφικά στοιχεία και μόνο να διαβάσεις για τους Sleep, αντιλαμβάνεσαι χωρίς δυσκολία ότι δεν πρόκειται περί συνηθισμένης περίπτωσης. Από τη σκοπιά της μουσικής βιομηχανίας, είχαν μάλλον αυτοκαταστροφικές τάσεις. Από την σκοπιά των οπαδών, μέσα από περιπέτειες και εμμονές, παρέμειναν πάντα αληθινοί. Θεωρούνται γκρουπ-ορόσημο των 90s, το αριστούργημα τους όμως κυκλοφόρησε το 2003 καθώς το προετοίμαζαν για χρόνια πολλά. Το Dopesmoker μπορούσες να το βρεις στην είσοδο του χώρου στη φετινή βαρύτιμη doubled picture disc επανέκδοση και να προχωρήσεις προς τα μέσα γνωρίζοντας καλά τι σε περιμένει...
Παρά ταύτα, ακόμη και οι πιο υποψιασμένοι ψάχνονταν να δουν από πού τους ήρθε, όταν μόλις τρία άτομα στη σκηνή και χωρίς εντυπωσιακό εξοπλισμό να τους συνοδεύει, θύμισαν ότι είχαμε ζήσει πριν ένα χρόνο περίπου με τους Swans και μέχρι το τέλος δοκίμασαν περισσότερο τις αντοχές των ακροατών τους, παρά τις δικές τους. Σε κάποια φάση υπήρχε η αίσθηση ότι ένα τρίωρο-τετράωρο το έχουν στο πολύ χαλαρό και ότι αν κάποιος δεν τους κατεβάσει από τη σκηνή, τα μηχανήματα του Gagarin θα χρειαστούν ένα πολύ καλό service. Γραφικές εκφράσεις όλα αυτά θα μου πεις, για μία μπάντα, που ο δυνατός ήχος είναι το απόλυτο χαρακτηριστικό της, αλλά όποιος ήταν εκεί και ΑΚΟΥΣΕ σίγουρα θα καταλαβαίνει το γιατί και πώς.
Ο ήχος των Sleep είναι το βαρύ και ασήκωτο εκείνο ροκ για το οποίο τα 80s δεν υπήρξαν ποτέ και ό,τι συνέβη στο Seattle δεν ήταν αρκετό για να επαναφέρει τα πράγματα στην ορθή τους διάσταση. Χρειάζεται περισσότερη προσήλωση, καλύτερα ναρκωτικά, μεγαλύτερες εμμονές και σίγουρα πιο ικανές αντοχές. Με δύο μέλη από την αρχική σύνθεση και με τον Jason Roeder σε εκπληκτικά εύστοχη προσθήκη στη θέση του drummer, οι "ξεχασμένοι" Sleep των post 00s δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο να αναπαράγουν αυτό τον ήχο και επί σκηνής. Αντίθετα, το κάνουν να φαίνεται και ως κάτι απλό! Δεν προσπαθούν με κανέναν τρόπο να εντυπωσιάσουν οπτικά και ίσως και να προτιμούσαν να παίζουν πίσω από τη σκηνή, αφήνοντας περισσότερο χώρο στη συνείδηση του κοινού τους, για να δεχτεί τον εντυπωσιακό όγκο μουσικής, που καταφέρνουν και εξαπολύουν.
Οι κιθάρες του Matt Pike σε πολλές στιγμές σήκωναν όλο το πράγμα πάνω τους, και παρότι το βαθύ και ασήκωτο μπάσο είναι που υπογραμμίζει τον χαρακτήρα του ήχου τους, οι όποιες φευγάτες μελωδίες είναι που δεν τον αφήνουν να σέρνεται αδιάφορα. Το πόσες ώρες πρέπει να έχει σπαταλήσει αυτή η μπάντα παίζοντας, δοκιμάζοντας και εξελίσσοντας αυτό το ιδιότυπα οργανωμένο heavy rock improvisation που συγκινεί από σκληροπυρηνικούς doom μεταλλάδες μέχρι indie kids που θέλουν να τραβηχτούν λίγο πιο πέρα από τους Mogwai, δεν είναι της παρούσης, αλλά δεν είναι και παντελώς αδιάφορο με την ουσία του πράγματος. Παρόλα αυτά παραμένουν μακριά από οτιδήποτε ανούσια τεχνικό και δεν γεμίζουν τον ήχο τους με "περισσότερη" μουσική, απλά για να έχουν να καυχώνται μετά.
Πολλά συγχαρητήρια στην Venerate Industries που έφερε αυτό το συγκρότημα στην Ελλάδα και που άλλωστε καταπιάνεται γενικότερα με πράγματα εκτός κοινού και lifestyle ενδιαφέροντος. Κόσμος αρκετός υπήρχε στο Gagarin, ειδικά για Κυριακή βράδυ, όπως δυστυχώς συνηθίζουμε να λέμε, θα μπορούσε να είναι και περισσότερος. Οι Sleep αξίζουν ένα τεράστιο sold out και ένα Σαββατόβραδο που θα επιτρέπει στο κοινό να μην τους αφήνει να κατέβουν από τη σκηνή. Ελπίζω τουλάχιστον να υπήρχε τόσος κόσμος, ώστε να μην αποτραπεί η επόμενη συναυλία τέτοιας σπουδαιότητας και ιδιαίτερης αξίας...
