Smog : A well-known stranger

Ευτυχώς που ο μουσικός χάρτης είναι μεγάλος (πολύ μεγαλύτερος από τον παγκόσμιο) και έτσι μπορείς να έχεις όλων των ειδών τις σχέσεις με μπάντες και καλλιτέχνες. Μ'άλλους περισσότερο εγκεφαλική, μ'άλλους πιο συναισθηματική, στην καλύτερη περίπτωση ακόμα και σωματική. Τα πράγματα είναι περίεργα όταν μ'έναν καλλιτέχνη έχεις την ίδια σχέση που 'χεις με τον καπνό σου, τόσο εθιστική και πιστή, παρόλο που ξέρεις ότι βλάπτει σοβαρά την υγεία.

Τον Callahan τον είδα πέρυσι στο House of Art στην Αθήνα, σε μια μεταμεσονύκτια εμφάνιση - τσόντα, μετά το δίδυμο Χατζηγιάννη-Πέτα. Μια ικανοποιητική εμφάνιση, που επισκιάστηκε όμως από το μοναδικό ελληνικό φαινόμενο των ψιθύρων πάνω στα τραγούδια, που από ψίθυροι γίνονται βουητό κι από βουητό το μόνο που ακούς τελικά, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει ο Callahan μετά από 40 λεπτά (και πολύ έκατσε).

Οι σκοτσέζοι ξέραν γιατί είναι εκεί. Οι υπόλοιποι 'των' Smog έφυγαν μετά το All Tomorrow's Parties κι ο Callahan θα ήταν μόνος στη σκηνή. Δεν είχα και τις καλύτερες προσδοκίες, μετά και το μέτριο "Rain on lens" και τη συνήθη τακτική του να παίζει τραγούδια κυρίως απ' το τελευταίο άλμπουμ (πολλές φορές μόνο απ'το τελευταίο άλμπουμ).

Το live άνοιξε ο James Yorkston, ένας συμπαθέστατος φολκαδούδος, στα χνάρια του θεού Damien Jurado, αλλά πολύ πιο βαρετός.

Με μια ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια κι ένα ντέφι στα πόδια ανέβηκε στη σκηνή. Μετά το "I was a stranger" που άνοιξε το σετ, δικαιολόγησε το σόλο της υπόθεσης λέγοντας ότι είναι ο Crosby, Stills, Nash & Young 'all in one', κι ότι ο αγαπημένος του ήταν ο Nash... για να ακολουθήσει το "Limited capacity". Στη συνέχεια τραγούδια από τα περισσότερα άλμπουμ όπως "Blood red bird", "Bloodflow", "Let's move to the country", "Held", "Strayed" και "Bathysphere".

Τα διαλείματα ανάμεσα στα τραγούδια μερικές φορές κράτησαν όσο και τα τραγούδια, με τον Callahan σε φοβερή διάθεση, σε σουρεαλιστικό διάλογο με το κοινό, χωρίς να δίνει την εντύπωση σε καμιά περίπτωση ότι ήταν φτιαγμένος. Όταν του ζητήσαμε το "Permanent smile" απάντησε χαμογελώντας για ένα λεπτό κοιτώντας προς το μέρος μας (δεν το έπαιξε τελικά).

Τα πράγματα ήταν διαφορετικά όταν τραγουδούσε και έπαιζε την κιθάρα του. Δεν ξέρω αν είναι ο χρόνος που έχει μαζέψει ή τα τζαμαρίσματα με άλλους του Chicago (όπου έχει εγκατασταθεί πλέον) αλλά δεν πιστεύω να υπάρχουν πολλοί μουσικοί ανά τον κόσμο που έχουν αναπτύξει τέτοια σωματική σχέση με την κιθάρα τους, σε σημείο που να μην μπορείς να την ξεχωρίσεις απ'τη φωνή του. Και δε μιλάω για βιρτουοζισμούς και μαλακίες που εντυπωσιάζουν τα 16χρονα που πήγαν στους Do Make Say Think (που έπαιζαν το ίδιο βράδυ στη Γλασκώβη), αλλά για την ικανότητα να κάνει ακόμα και black humour αλλάζοντας τις νότες στο "Strayed", και την ικανότητα να λέει στο "Let's move to the country": 'let's make a... (2 νότες) ..let's start a....(άλλες 2 νότες) και να το εννοεί.

Η φωνή του περισσότερο ώριμη από ποτέ, ικανή να ματώσει το μικρόφωνο στο "I break horses", που ήταν η πρώτη παραγγελιά του κοινού (ναι, πήρε και παραγγελιές) που ήταν και το highlight της βραδιάς φυσικά, μια και το εν λόγω τραγούδι έχει ψηφιστεί νο 1 από τους fans ανά τον κόσμο και ο Callahan το παίζει κάθε 3 χρόνια. Προσωπικά, η αγαπημένη μου στιγμή ήταν το "Natural decline" στο οποίο έδωσε μια απογυμνωμένη δυναμική που δεν μπορείς να διανοηθείς όταν το ακούς απ'το "Rain on lens", θυμίζοντάς μου γιατί έπρεπε να εφευρεθούν τα blues.

O Callahan θα μπορούσε άνετα να είναι stand-up comedian σε κέντρο επανένταξης πυροβολημένων, ή απλά ποιητής. Αποφάσισε να γράφει τραγούδια. Το κάνει καλά. Έχει τη στόφα του καλλιτέχνη που ξέρει πολύ καλά τί λέει, πως το λέει και σε ποιους το λέει και μπορεί να σε κάνει να δακρύζεις και να γελάς με την ίδια ευκολία, και το χειρότερο: συγχρόνως! Αυτή η beatnik βαρεμάρα, ελπίζω να μην τον κρατήσει απ'το να πειραματιστεί με μπλιμπλίκια, σε κάποιο επόμενο άλμπουμ ίσως. Αν πάλι αποφασίσει να σκαλίζει μια κιθάρα για το υπόλοιπο της ζωής του, τότε καλή του τύχη! Κρίμα... Κι έχει τόσο ταλέντο.