Sonar 2006 - Synch 2006. Highlights, συγκρίσεις, σχόλια
Έλεγα να γράψω κάτι για το Sonar και την Βαρκελώνη ... τι να γράψεις. Θα ξύσω πληγές.
Ονειρική πόλη, τεράστια οφθαλμοφανής απόσταση απ τα δικά μας. Μια βδομάδα ολοκληρωτικό-απόλυτο πολιτιστικό overdose. Εκθέσεις, εκδηλώσεις, forums, προβολές, αφιερώματα σε ότι πιο πρωτοποριακό κυκλοφορεί σήμερα σε όλους τους τομείς της σύγχρονης τέχνης. Έτσι κι αλλιώς το πρωινό πρόγραμμα του Sonar γίνεται στον χώρο του MACBA (Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης). Το φεστιβάλ αποτελεί το βαρόμετρο, το "εδώ και τώρα", σε νέες τεχνολογίες, σε video-εικαστικούς, σε ήχους, σε ιδέες, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει διάπλατα παράθυρα στο τι έρχεται. Συμμετοχή κοινού πού έφτασε φέτος τους 82.000.
13ο Sonar ίσως το καλύτερο που έγινε μέχρι σήμερα. Παράλληλα η πόλη τις ίδιες μέρες "κουβαλάει" ένα εξίσου πετυχημένο αντιφεστιβάλ. Η αποδοχή της Βαρκελώνης σαν σημείο συνάντησης όλων των δισκογραφικών και επαγγελματιών του χώρου της μουσικής + τα showcase parties τους, η συρροή της ψαγμένης νεολαίας όλου του πλανήτη, δεν σ' αφήνουν ν' ανασάνεις ούτε δευτερόλεπτο. Παντού δημιουργικός πυρετός.
Η Βαρκελώνη δεν φοβάται δίπλα στην ευφυή ποπ να τοποθετήσει την αφρόκρεμα των σημερινών ανατρεπτικών δημιουργών. Audiοvisual πείραμα, αλλά και dance παραγωγοί, σημερινό alt-ροκ αλλά και underground hip-hop, reggae-dub, afrofunk, minimal, electro, nujazz, detroit techno αφιέρωμα σε όλα τα είδη μαύρης μουσικής μέχρι disco, experimental από Ιαπωνία (θερεμίνες μέχρι avant guarde), ντοκιμαντέρ πάνω στις σύγχρονες τάσεις της μουσικής, στους super 8τάδες του Βερολίνου, σε videoclip - videoart ... Αφιερώματα σε όλα τα gudgets και το software που έρχονται από το μέλλον για να μας αλλάξουν την ζωή. Η πρωτοποριακή χρήση audiovisuals χαρακτήρισε μερικές από τις καλύτερες συναυλίες του φεστιβάλ. Με σηματοδότηση την λέξη ποιότητα, όλα χωράνε στο Sonar.
Εμπνευστές του το 1994 οι Sergio Caballero, Enric Palau και Ricard Robles, μόνο που σήμερα συμμετέχει ενεργά όλη η πόλη, συν όλοι οι φορείς (Νομαρχίες - Δημαρχίες, ακριβώς όπως δεν γίνεται στην Ελλάδα). Να δούμε πότε θα πάρουμε παραδείγματα δημιουργικής συλλογικής προσπάθειας.
Γέλασα όταν πήγα στην συναυλία των Liars, (μια από τις καλύτερες punk-dance μπάντες σήμερα - καλύτερα ειπωμένο - αυτοί δημιούργησαν τον όρο dance-punk). Φουσκωτοί απέτρεπαν τον κόσμο να προχωρήσει γιατί υπήρχε το αδιαχώρητο. Θυμήθηκα ότι ένας από τους πολλούς λόγους που αποχώρησα από τον Republic ήταν ότι οι Liars φάνταζαν πολύ προχωρημένοι για τα γούστα τους, για να τους "επικοινωνήσουν". Με τον ίδιο τρόπο "βοηθήθηκε" και η τοπική mini εκδοχή του Sonar, το 3ο Synch. Ούτε μια μικρή έρευνα για ο τι δεν γνώριζαν. Στο μοναδικό μονόωρο "αφιέρωμα" για το φεστιβάλ (διαφημίστηκε κιόλα η εκπομπή!), το πρώτο που ειπώθηκε είναι ότι εμείς δεν είμαστε ηλεκτρονικοί. Ότι δεν αξίζει κανείς εκτός των Audiobullys, ότι ξέθαψαν τον Africa Bambaataa και άλλα κωμικά. Παίχτηκαν σύνολο 3-4 κομμάτια, ένα Χατζιδακικό του Κωνσταντίνου Β, Amon Tobin, Vegetable Orchestra, αυτούς τους τελευταίους για να τους ειρωνευτεί ο σχολιαστής. Στην ουσία η εκπομπή έγινε για να κληρωθούν οι προσκλήσεις του φεστιβάλ που τους είχαν παραχωρηθεί. Ήμαρτον. Ζημιά μόνον κάνουν. Το ακούς από παντού και κυρίως από όσους προσπάθησαν να αναζωογονήσουν το συναυλιακό κλίμα της πόλης και είχαν την ατυχία να ψάχνουν επικοινωνιακό χορηγό. ΔΕΝ τους ενδιαφέρουν οι συναυλίες, οι ίδιοι δεν τις παρακολουθούν ποτέ. Δυστυχώς στους "τυφλούς" ο μονόφθαλμος. Συντήρηση, ασχετοσύνη, κακός εννοούμενος, κυρίως περί τα κοσμικά, λαϊφσταιλισμός, άγνοια των νέων μουσικών τάσεων, τα τοπικά ραδιοφωνικά "προχωρημένα". Σε μια πόλη που κάθε μέρα συναντάς γύρω σου νέο κόσμο δημιουργικό να ασφυκτιά από το ότι μας περιβάλλει. Κρίμα ...
Αθηναϊκό Best ραδιόφωνο δεν άκουσα αλλά τουλάχιστον αυτοί έκαναν αισθητή την παρουσία τους στο Synch. Τα free έντυπα Athens Voice και Lifo αναπαρήγαγαν την κόντρα τους για την διαφημιστική πίτα μέσω Synch (ποιο μπανεράκι λείπει από την διαφήμιση κλπ). Λόγω έλλειψης ειδικής μουσικοκριτικής είχαν σχετικά μικρή κάλυψη. Σε Βήτα-Δέλτα (Lifo λόγω της γνωστής φιλίας τους με τον Τσαγκαρουσιάνο), Amon Tobin και A Guy Called Gerald προφανείς οι επιλογές για την Athens Voice. To Lifo χάρη στον M. Hulot είχε σίγουρα το κάτι παραπάνω (Animal Collective, Africa Bambaataa). Το DEMO των NEEN στο Μουσείο Μπενάκη καλύφτηκε καλά κι από τους δύο.
Παραδοσιακοί, κιθαρόπληκτοι play it safe under NME rules, οι περισσότεροι ντόπιοι μουσικοκριτικοί, ούτως η άλλως. To Ozon πάλι lifestyle pop oriented δημοσίευσε ένα ένθετο για το φεστιβάλ copy-pasted.
3ο Synch. 3-13 το πράμα μιλάει μόνο του. Επιχείρησε φέτος να μεταφέρει το φεστιβάλ και μέσα στην πόλη, μόνο που η πόλη δεν πήρε χαμπάρι. Μικρογραφία του Sonar, σίγουρα μια γεύση σημερινών δημιουργών και του τι θα πει πραγματικό φεστιβάλ. Περισσότερες από μία ταυτόχρονες σκηνές, ειδικά αφιερώματα, installations, 1 ενδιαφέρουσα διάλεξη-εργαστήρι, μπουκωμένο-παραφορτωμένο πρόγραμμα προβολών.
Συγκρίσεις με το Sonar μπορούν να γίνουν μόνο στο καλλιτεχνικό όραμα. Κατά τα άλλα με την επιλογή του Λαυρίου (όσο όμορφο και να είναι) το Synch έδειξε ότι δεν μπορεί να απογειωθεί σαν φεστιβάλ ενεργής πόλης. Μεγάλη απόσταση από το κέντρο, έλλειψη μεταφορικών μέσων, δυσκολία γενικά εύκολης πρόσβασης, αναίτια αύξηση της τιμής εισιτηρίου (ημερήσιο από 30 Ε πέρσι στα 40 Ε φέτος). Άλλαξαν κι άλλα, πχ φουσκωτοί σεκιουριτάδες παντού. Μικροί και οι χώροι για συναυλίες αν ελάχιστα μόνο μεγαλώσει. Φάνηκε στο live του Amon Tobin όπου και διπλάσιος να ήταν ο χώρος δεν θα χωρούσαμε.
Το Μουσείο Μπενάκη πάλι, επίσης πολύ μικρό για τις ανάγκες του. Όσοι φρόντισαν για το τριήμερο pass μπήκαν και στο Μουσείο. Οι υπόλοιποι έπρεπε να πληρώσουν άλλα 45 Ε, σύνολο δηλαδή κόστους φεστιβάλ 45 Χ 3 !!!
Πολλά προβλήματα επίσης στην τήρηση του προγράμματος. Όλες σχεδόν οι συναυλίες άλλαξαν ώρα έναρξης. Τα κενά δε μεταξύ τους ήταν πολυυυυυυυύ μεγάλα. Ακυρώθηκαν και 2 sets της τέντας. Δυστυχώς για όλους τους παραπάνω λόγους φέτος δεν κατάφερε να κάνει το άλμα μπρος τα εμπρός δηλαδή να πολλαπλασιάσει τον κόσμο του.
Όχι ότι καλλιτεχνικά υστερούσε. Απογειώθηκε με εκλεκτικά sets και συναυλίες και τις 3 μέρες. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία των φεστιβάλ αυτό που δεν περιμένεις.
1η Μέρα. Μουσείο Μπενάκη. Δεν ήταν ο Βήτα κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, σχεδόν αναμενόμενος. Ο Geir Jenssen κος Biosphere μια χαρά στα ambient τοπία του, αν ήθελε το γύριζε και σε χορευτικό, το κράτησε cult. Η έκπληξη ήρθε από τους Έλληνες Erasers. Ένα παρανοϊκό audiovisual live που θα ζήλευαν πολλά αντίστοιχα φεστιβάλ έξω. Αντίσταση μέσω της προβοκάτσιας (καημένο χρυσόψαρο που σπαρταρούσε χωρίς νερό). Ήταν μια οπτικοακουστική εμπειρία, γροθιά στο στομάχι. Για περισσότερες πληροφορίες theerasers.blogspot.com
Ενδιαφέρον και το DEMO του NEEN "κινήματος" σαν installation του Μουσείου.
2η Μέρα. Λαύριο. Τι καλά που το φεστιβάλ ήταν χύμα ! Oι πραγματικοί headliners Galaxy 2 Galaxy & Los Hermanos guest David Lynch αντί για μονόωρη συναυλία μας καθήλωσαν-μας ξεσάλωσαν στον χορό ήθελα να πω, για πάνω από 2 ώρες. Ντιτρόιτ, funk, jazz, spirituals (!), blues όλες οι μαύρες μουσικές παίχτηκαν από την ιδανική μπάντα, προς απογοήτευση του Αντώνη Ξαγά που γουστάρει άσπρες μουσικές! Όσοι δεν ήταν προϊδεασμένοι ότι θα άκουγαν και ρίζες και περίμεναν τον βιομηχανικό Ντιτρόιτ ήχο της UR, πέραν της πρώτης απογοήτευσης κατάλαβαν αργότερα ότι έχουν μπροστά τους μία από τις καλύτερες live μπάντες του πλανήτη. Πάρτε και μία ιδέα πως παίζουν οι Galaxy 2 Galaxy & Los Hermanos
[ Galaxy 1 Galaxy ] [ Galaxie 2 Galaxie ] [ Galaxie 3 Galaxie ]
Amon Tobin. Αν δεν υπήρχε σαρδελοποίηση σίγουρα θα περνούσαμε καλύτερα. Σκληρό σετ αλλά τα samples διαλεγμένα και άπαιχτα. Που όμως χώρος για να λικνιστείς;
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στην οπτικό-ηχητική laser-performance του Ολλανδού Edwin Van Der Heide. Ψυχεδελικές παραισθήσεις laser, καπνοί δεν έχω ματαδεί κάτι αντίστοιχο πουθενά.
3η Μέρα. Λαύριο. Henrik Schwarz. Party της Βερολινέζικης δισκογραφικής Sonar Kollektiv, Βαρκελώνη. Ευτυχώς την Κυριακή μετά το Sonar. Στο ρόστερ της εταιρείας τελευταία μεταπήδηση, η μάλλον συνεργασία ο Schwarz. Ame, Alex Jazzanova, Clara Hill (με φρέσκο πολύ καλό δίσκο αυτή) έπαιξαν όλοι.
Club Fellini, Ramblas, είσοδος 3 Ε, στην τιμή συμπεριλαμβάνεται και μπύρα!
Εκρηκτικό set-live του Sonar και των εκδηλώσεων γύρω από αυτό, χάρη στον Schwarz. Από τους πρώτους που χρησιμοποίησε laptop αντί για δίσκους, πολύ πριν η τεχνική αυτή εξαπλωθεί. Τα τελευταία 4-5 χρόνια με την δισκογραφική του Sunday Music ξεκινώντας δικές του παραγωγές δημιούργησε ήδη ένα σύνολο singles που φτιάχνουν ένα ολόδικο του set πολύ υψηλών αισθητικών προδιαγραφών. Στο 3ο κύμα του Detroit techno τον τοποθετεί ο ξένος τύπος, δηλαδή Theo Parrish, Moodymann αλλά μάλλον μόνος του αποτελεί κατηγορία. Ψάξτε τα singles του -ελπίζω να τα μαζέψει σύντομα σ ένα άλμπουμ- πάντως το τελευταίο του Kuniyuki - Earth Beats (Henrik Schwarz remix) το θεωρώ single της χρονιάς μέχρι σήμερα.
Έπαιξε και στο Synch την ίδια ώρα με τον Bambaataa που μάζεψε όλον τον κόσμο, οι λίγοι που τον παρακολουθήσαμε πάντως, περάσαμε καλύτερα!
Εξαιρετική η μπάντα του 2L8. Μέτρια προς το καλή η συναυλία των Chap. O 2L8 έπρεπε να παίξει στον μεγάλο υπαίθριο χώρο. Πολύ καλό και το σετ των Max Durante vs Alexander Robotnick. Δυναμικό και εκλεκτικό την κατάλληλη ώρα μας ανέβασε.
Highlights του Sonar. Αφού περάσαμε από το Λαύριο πάμε μια βόλτα Βαρκελώνη, να δούμε τι καλό έπαιξε εκεί. Λέω να σας το κάνω οπτικοακουστικό αν έχετε την υπομονή να δείτε τα video.
[ video 1 ] [ video 2 ] [ video 3 ] [ video 4 ]
Doravideo. Το σύνολο του αφιερώματος στον σημερινό ήχο της Ιαπωνίας ήταν όλα τα λεφτά, γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις.. Αλλά ο Yoshimitsu Ichiraku, drummer του team των Doravideo ήταν το κάτι παραπάνω. Τα video που σας παραπέμπω πιάνουν το κλίμα της συναυλίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εκπληκτική η χρήση των audiοvisuals. Αποσπάσματα από Γιαπωνέζικες πολεμικές ταινίες και διαφημίσεις μέχρι χρήση της κραυγής από το The Shining (1980) του Stanley Kubrick. Απολαυστικότατο. Και να μην προχωρήσετε παραπέρα δείτε τουλάχιστον τα πρώτα δύο.
[ video 5 ]
Για τους Liars τα είπαμε ... στην εδώ συναυλία τους τον χειμώνα ζήτημα είναι να ήμασταν 150 άτομα στην Υδρόγειο. Μεγάλο μερίδιο της αποτυχημένης προσέλευσης αποδίδω στους trend makers της πόλης. Πάρτε μια γεύση από την συναυλία τους στην Βαρκελώνη που δεν έπεφτε καρφίτσα.
[ video 6 ] [ video 7 ] [ video 8 ]
Fat Freddy's Drop. Απογείωσαν αργά το απογευματάκι το πρωινό Sonar. Και υπήρξε γνήσια συγκίνηση. Η Νεοζηλανδική μπάντα, εκτός των άλλων, 3 πνευστά, 3 γυναικείες σόουλ-φανκ φωνές έπαιξαν τα πάντα (ρίζες, dub, reggae, funk, jazz, soul ....). Ο Joe Dukie στα φωνητικά, θυμήθηκε ότι το 2001 βρισκόταν στην θέση του θεατή στον ίδιο αυτό χώρο, παρακολουθώντας τότε τους Cinematic Orchestra ... και μόνον που δεν έκλαψε το παιδί. Έπαιξαν πάντως κα-τα-πλη-κτι-κά. Video παραπέμπω κι απ αλλού για να καταλάβετε το πνεύμα.
[ video 9 ]
Linton Kwesi Johnson. Μαύρος πάνθηρας, επαναστάτης Dub ποιητής. Μέρος της Ιστορίας της Μαύρης Μουσικής. Και ήταν μια καταπληκτική συναυλία. Βοήθησαν τα μέγιστα σ αυτό η Dennis Bovell Dub Band που τον συνόδευε.
[ video 10 ] [ video 11 ] [ video 12 ]
A-track Vs Diplo. Visuals ανεπανάληπτα, σ ένα εκλεκτικό set που περιελάμβανε από Beatles και Ray Charles μέχρι underground hiphop συν ότι άλλο ονομάζετε ήχος της πόλης. Ίσως το καλύτερο σετ του Sonar (που εγώ είδα) μαζί μ' αυτό του Henrik Schwarz.
[ video 13 ]
Laurent Garnier & Bugge Wesseltoft feat. Philippe Nadaud. ΤΟ Live. Ο Bugge στα πλήκτρα, ο Philippe Nadaud στα πνευστά και οι δαιμονισμένοι ήχοι του Garnier να φτιάχνουν το jamming της χρονιάς.
[ video 14 ]
DJ Krush. Underground instrumental hip-hop παιγμένο με μοναδικό τρόπο.
Dj Shadow presents Hyphy Movement. Χωρίς σχόλια ...
[ video 17 ]
Kimmo Pohjonen/Samuli Kosminen. Από Φινλανδία. Experimental χρήση accordion στα όρια, συν χρήση οπτικού υλικού. Μια συναρπαστική παράσταση. Καλύτερο nu Experimental.
[ video 18 ]
Mathew Herbert & Dani Siciliano. Κλασσική παιδεία στο πιάνο αλλά και μάγος του microsampling. Παιχνίδια με τον ήχο με ποπ ευαισθησίες και dance διάθεση.
[ video 19 ]
Jeff Mills. Βρώμικος Detroit Techno ήχος. Underground Resistance και Mills. Ήχος που σηματοδοτεί την μουσική ιστορία του 20 και 21ου αιώνα. Έπρεπε να βλέπατε τα χέρια του στις γιγαντοοθόνες, πραγματικά να χαζεύεις. Genious set.
Richie Hawtin & Ricardo Villolobos. 7.30 το πρωί 25.000 κόσμος δεν έλεγε να φύγει. Κι αυτή ήταν μόνο μία απ τις 4 τεράστιες παράλληλες σκηνές του βραδινού Sonar. Στις υπόλοιπες 3 τάσπαζαν ο Dave Clark, οι Agoria ... Όλοι χόρευαν σαν τρελοί. Techno για 4 χέρια, μινιμαλισμός-εξπρεσιονισμός πραγματικό ξεφάντωμα. Τι ωραία εικόνα για να κλείσεις ένα φεστιβάλ.
Με ελλείψεις το "ρεπορτάζ". Μια αίσθηση ελπίζω να πήρατε. Θα αναφέρω μόνο τις καλύτερες από τις υπόλοιπες εξαιρετικές συναυλίες. Από που να αρχίσω ...
Ryoji Ikeda, Ryuichi Sakamoto & Alva Noto, Chic feat. Nile Rodgers, Hifana, Afra & The Incredible Beatbox Band, Optrum, Ugly Duckling, Bus Feat. MC Soom, Tiga, The Infadels, Nightmares on Wax, One Self, Isolee, The Knife, Pete Philly & Perquisite, C-Mon & Kypski, Kenny Dope, Pole. Και να μην έχετε ακούσει πολλούς απ αυτούς είναι μερικά από τα σημερινά καυτά ονόματα.
Τελευταίο ένα όνειρο θερινής νύχτας !
Η Θεσσαλονίκη προσφέρετε περισσότερο για ένα διεθνές φεστιβάλ ηλεκτρονικής + avant-guarde μουσικής, νέων τεχνολογιών, κινούμενης εικόνας, πολυμέσων, forum, στα πρότυπα του Sonar. Αυτό γιατί έχει τους κατάλληλους χώρους μέσα στην ίδια την πόλη, ενώ η Αθήνα πάσχει από αυτήν την έλλειψη. Το όνειρο λέει ότι το φεστιβάλ γίνεται στην Έκθεση, (με την ΔΕΘ να παραχωρεί δωρεάν περίπτερα και ανοιχτούς χώρους). Ό τι συνεργάζεται το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (έχει αποδείξει ότι είναι ανοιχτόμυαλο - βρίσκεται και στην καρδιά της Έκθεσης).
Ο Αδάμ (Sonic intelligence), οι NON (Reworks), το Synch, η Poeta Negra, τα παιδιά του PixelDance, το Πανεπιστήμιο (από ενεργούς φοιτητές, μέχρι την Σχολή Καλών Τεχνών), το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, οι μικρές δισκογραφικές, όποιος άλλος, συμμετέχουν δουλεύοντας ομαδικά!
Και μετά ξύπνησα!
Καλό καλοκαίρι