Never mind the Sex Pistols... Here are the Sonics
Είσαι τελικά μεγάλη παλιατζούρα, είπα στον εαυτό μου στημένη στην ουρά για τα εισιτήρια των Sonics, αγχωμένη μήπως εξαντληθεί και η δεύτερη ημέρα. Είχαν προηγηθεί οι Jonathan Richman, Band of Holy Joy αλλά εδώ παραπάει, σκέφτηκα. Οι Sonics έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο το '65 όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ανατρεπόταν από το παλάτι και το Μητσοτάκη και επιστρέφουν του Γιωργάκη μεσουρανούντος και της κόρης του Μητσοτάκη στα πράγματα. Όχι μόνο θα πάω να δω συνταξιούχους, έχω και τις αναφορές μου στη νεότερη ιστορία να αντιμετωπίσω.
Και ύστερα γιατί όλοι αυτοί που σημάδεψαν την μουσική μας, αφού έκαναν τον κύκλο τους και βούτηξαν στη λήθη επιστρέφουν; Αρπαχτή; Εντάξει μπορεί τα αντιϋπερτασικά και οι μασέλες να είναι ακριβά, αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Φτάνεις στα -ήντα σου και συνειδητοποιείς ότι στα είκοσι σου έγραψες ιστορία, τα παράτησες πιστεύοντας πως τα καλύτερα έρχονται και γυρνάς μετανιωμένος; Βλέπεις το δεκατοόγδοο revival που αφορά στη μουσική σου και όλους αυτούς που σε αντιγράφουν να κοπανιούνται στα videoclip και τα παίρνεις κρανίο; Πιστεύεις στ' αλήθεια ότι έδωσες πολλά στη μουσική και έχεις ακόμα να δώσεις; (Τουλάχιστον στη συνέντευξη αυτό πρέπει να πεις). Εντάξει φτάνει η ψυχανάλυση έχουμε και μια συναυλία να δούμε.
Το Gagarin γέμιζε σιγά-σιγά από κόσμο διαφόρων ηλικιών γενιάς από Fuzztones μέχρι Arctic Monkeys την ώρα που τα δύο support μας άνοιγαν την πόρτα για τη χρονομηχανή. Οι The Jacks με τα κορίτσια τους σε πλήκτρα και φωνές να χαμογελάνε και να ζεσταίνουν τον κόσμο με διασκευές λίγο shake λίγο Raveonettes μας άνοιξαν την όρεξη για πάρτυ και οι Yesterday's Thoughts με το δυνατό τους garage της αυθεντικής farfisa και τα back-from-the-grave-φωνητικά μας κούρδιζαν άσχημα με αγαπημένες "μελωδίες" από Seeds και 13 Floor Elevators. Στα ενδιάμεσα το Dj set της ομάδας Belle Vue, με τα 45άρια γκαραζάκια ήταν η καλύτερη ιδέα για να μείνουμε στο κλίμα.
Οι Sonics βγήκαν χωρίς καθυστερήσεις, ναι ήταν γερασμένοι, ναι οι φωτογραφίες από τα εξώφυλλα των δίσκων ελάχιστα θύμιζαν τους κυρίους που γέμιζαν τη σκηνή, όχι δεν θα το ξανασκεφτόμασταν κατά τη διάρκεια της συναυλίας γιατί η βρώμικη κιθάρα στο He's Waitin' είχε συρθεί ως τα πόδια μας και τα χε βάλει να χορέψουν. Αυτή η τσαμπουκαλέμένη fuzz κιθάρα του Larry Parypa και η σμιλευμένη με γυαλόχαρτο, garage φωνή του Don Wilhelm -του σφαιρικού (κοιλιά και ύψος μία διάσταση) μπασίστα που δανείστηκαν από τους The Daily Flash, έκλεψαν από την αρχή νομίζω την παράσταση. Αλλά όπως και να το κάνεις σε πιάνει συγκίνηση να ακούς τον ίδιο τον Gerry Roslie να τραγουδάει το Strychnine που δε θυμάσαι πια σε πόσες διασκευές το έχεις ακούσει και τον Larry Parypa να προσθέτει καινούριο σόλο. Η παρέα περιλάμβανε επίσης τον Rob Lind της αυθεντικής σύνθεσης να κάνει φασαρία στο τενόρο σαξόφωνο και τον Ricky Lynn Johnson απ τους The Wailers να κάνει τεστ κόπωσης στα τύμπανα. Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά μόνο σε κάτι τέτοιες ρετρό γκαράζ φάσεις βλέπω το κοινό να ξεβιδώνεται στο χορό και να ξασαλώνει χαρούμενα και ανέμελα, κάτι πρέπει να ρίχνουν σ' αυτή τη μουσική... Cinderella, Phycho, Have Love Will Travel, Long Tall Sally, The Witch, Money, χρυσές επιτυχίες (έτσι δε λέγανε στα 60's;) που ζήσαμε να τις ακούσουμε και ζωντανά...
Ο κόσμος τους έβγαλε πανηγυρικά για ένα encore. Όμως το απολαυστικό ήταν ότι κανένα δεκάλεπτο αφού ανάψανε τα φώτα και ο περισσότερος κόσμος ήταν στην έξοδο, οι Sonics ξαναβγήκαν για να παίξουν ένα κομμάτι σαν να μην είχαν χορτάσει δυο νύχτες πάρτυ στην Αθήνα. Και καθώς σπρωχνόμουνα να ξαναμπώ μέσα και αναλογιζόμουν πάλι τα βαθύτερα αίτια της επανασύνδεσης μου 'ρθε σαν έκλαμψη, ρε μπας και το κάνουν έτσι απλά, επειδή γουστάρουν;
Οι φωτογραφίες είναι της Έφης Παναγιωτοπούλου από το www.norikapza.gr
