Live στο Street Mode
Ήταν κάποτε ένα φανζίν. Κι ένα συγκρότημα στο εξώφυλλο. Και μια χαμένη συναυλία. Πως τα φέρνει καμιά φορά, έτσι "χωρίς κανόνα", η ζωή... Του Γιώργου Κοτσώνη
Εγκυκλοπαιδικά:
• Οι 3 από τους 4 Girls against Boys. Έκαναν κάποιο θόρυβο στο πρώτο μισό κυρίως του ’90. Α, και οι ίδιοι οι Soulside ήταν υπό τη σκέπη της Dischord.
Πραγματιστικά:
• Είχαν αρκετό καιρό να βρεθούνε επί σκηνής οι Bobby, Scott, Johnny και Alexis, ήταν και η πρώτη εμφάνιση μιας τουρνέ 2 εβδομάδων, η διάρκεια προκαθορισμένη στα 40 περίπου φεστιβαλικά λεπτά, λογικό λοιπόν τα πρώτα λεπτά του αγώνα να ’ναι αναγνωριστικά.
• Καθόλου άσχημο το ουσιαστικά 3ο τους LP ‘Hot bodigram’ αλλά το ‘Trigger’ προσφέρει εμφανώς στιγμές πιο έντονες, πράγμα που φάνηκε και από τη συμμετοχή του κοινού
(Κάπως) πικρόχολα:
• Το Street Mode είναι μια καθ’ όλα αξιόλογη προσπάθεια. Κάπου πήρε το μάτι μου μια ερώτηση για το ποια εμφάνιση ήταν η πιο σημαντική και που θα ’πρεπε να δώσουμε έμφαση. Αν ήμασταν νορμάλ (sic) θα καλύπταμε από ‘Λιωμένο παγωτό’ μέχρι την ‘Εξέγερση του τάδε’. Δεν είμαστε, όμως, γι’ αυτό και είχαμε μάτια μόνο για τους Soulside. Ίσως κι αυτοί μόνο για μας (λαμβάνοντας υπόψη ότι κάναμε μια συζήτηση 40 λεπτών μετά την εμφάνισή τους η οποία είναι προς δημοσίευση εν ευθέτω χρόνω).
Πληροφοριακά:
• Η τετράδα γράφει νέο υλικό. Δείγμα του παρουσίασαν και τη συγκεκριμένη βραδιά. Νόμιζα ότι ξεκίνησαν να παίζουν το ‘War’ με στίχους από το ‘Bass’ αλλά σύντομα φάνηκε ότι πρόκειται για καινούριο τραγούδι (με επιρροές και από τα δύο προαναφερθέντα, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον). Χαίρομαι που ξαναγράφουν γιατί πρώτα και πάνω απ’ όλα το διασκεδάζουν και το επιζητούν οι ίδιοι.
Προσωπικά:
• Πριν από 30 χρόνια, σε μια αίθουσα διδασκαλίας στην παλιά Φιλοσοφική, εμφανίστηκαν σχετικά άγνωστοι ως ένα από τα group της Dischord και έκαναν τους παραβρεθέντες να παραμιλάνε. Κάποιο καιρό αργότερα διάβασα γι’ αυτούς, τους άκουσα και είπα μέσα μου ότι για χάρη τους αξίζει να βγάλουμε φανζίν μόνο και μόνο για να τους βάλουμε στο εξώφυλλο. Η επιθυμία για εξώφυλλο έγινε πράξη, η στεναχώρια όμως που τους έχασα (τραγική ειρωνεία, δίπλα σε κείνη την αίθουσα έκανα μάθημα ως πρωτοετής Αγγ. Φιλολ.) μετατράπηκε με το χρόνο σε αλυτρωτική προσμονή. Κι ήρθε ο καιρός, απρόσμενα μάλλον, να τους δω…
• τον Alexis στα τύμπανα, σοβαρό, μετρημένο, συγκεντρωμένο.
• τον στιλάτο Johnny στο μπάσο, εμφανισιακά αφύσικα αλώβητο από το πέρασμα 30 ετών.
• τον ‘η σκηνή είναι σπίτι μου’ Scott που από φέρελπις emo hardcore κιθαρίστας φαίνεται πλέον σπουδαίος μετα-πανκ μουσικός με β’ φωνητικά τόσο σημαντικά όσο και του Mike Mills στους REM.
• και τον Bobby, τωρινό οικογενειάρχη (νομίζω με 4 κόρες..), ακτιβιστή σε θέματα φυλακισμένων και όχι μόνο και για πάντα ειδοποιό διαφορά στην μπάντα, γιατί χωρίς αυτόν οι Soulside κυριολεκτικά και μεταφορικά είναι κάτι άλλο.
Αν με ρωτήσετε για το κατά πόσο ασχολήθηκα μ’ αυτά που άκουγα, θα έλεγα ότι κείνο το βράδυ τα ώτα μου εθελοντικά και χωρίς πολύ σκέψη έδωσαν προτεραιότητα στους οφθαλμούς. Τους κοιτούσα στη σκηνή γιατί πάνω απ όλα ήθελα να τους βλέπω και να πειστώ ότι ήταν εκεί. ‘Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα’ έρχεται και μου ψιθυρίζει ένας καλός φίλος από τις μέρες του Rollin.
Και κάπου εκεί οι οφθαλμοί ξέρουν ότι η σκυταλοδρομία θα τελειώσει σε μια περιοχή που κείνη την ώρα φαίνεται να ’χει πιο έντονους χτύπους.
Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος