The Sound Explosion + The Meanie Geanies
Ομολογώ ότι, αν και έχω γλύψει αρκετές φορές το πάτωμα του Closer (R.I.P.) στις βραδιές των ηρωικών Sixteen Forever, δεν είμαι και ο πλέον γκαραζόπληκτος. Σε ένα από τα τελευταία φεστιβάλ του, φανατικού του είδους, Νίκου Τριανταφυλλίδη, έγειρα σε μία γωνιά και απλά χάζευα τα τεκταινόμενα, ενώ στο Dr. Feelgood, όταν παίζει ο Βάϊος, δεν έχω αξιωθεί να πάω ακόμα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έτσι για να μην αποφύγω την αναπόφευκτη κατακραυγή από τον Γκαραζοπατέρα και τον Louisiana, φυσικά και δεν αξιώθηκα να παρευρεθώ στην περσινή επανεμφάνιση ύστερα από 8 χρόνια του ιστορικότερου ελληνικού αναβιωτικού γκαράζ group.
Ένα χρόνο μετά το μεγάλο comeback, οι The Sound Explosion επιστρέφουν και οι ορδές των φίλτατων γκαραζάδων είναι εκεί για να τους αποθεώσουν για άλλη μία φορά. Εκεί που την αμέσως προηγούμενη βραδιά οι Liars έπαιζαν μπροστά σε ένα κρύο και άδειο σχεδόν Gagarin, οι έλληνες νοσταλγοί της μουσικής και της γενικότερης παραφιλολογίας της δεκαετίας του '60 βρέθηκαν μπροστά σε ένα σχεδόν γεμάτο συναυλιακό χώρο. Σημεία, όχι των καιρών, αλλά της παρανοϊκής ιδιαιτερότητες του ελληνικού κοινού.
Προς αποφυγή όποιας παρεξηγήσεως βέβαια, δεν εννοώ ότι οι The Sound Explosion δεν δικαιούνται αυτήν την αποδεδειγμένη αγάπη της συγκεκριμένης μερίδας μουσικόφιλων. Όπως και το Σαββατόβραδο, έτσι για αρκετά χρόνια, οι ρομαντικοί και νοσταλγικοί αυτοί άνθρωποι μίας άλλης εποχής κράτησαν ζωντανή μία σκηνή σε πολύ πιο δύσκολες συγκυρίες από τις σημερινές. Η πληθώρα φίλων αλλά και συγκροτημάτων που κρατάνε με πείσμα την ίδια σπίθα αναμένη μέσα τους επαληθεύει μία γνήσια κατάσταση, η οποία αμφιβάλλω αν πρόκειται να αλλάξει για πολλά, πολλά χρόνια. Διότι το ενδιαφέρον με τους σημερινούς 60s νοσταλγούς, σαν τη μεγάλη πλειοψηφία που βρέθηκε στο Gagarin είναι ότι οι περισσότεροι δεν είχαν καν γεννηθεί την συγκεκριμένη δεκαετία, ή αν είχαν γεννηθεί ήταν μικρά παιδιά. Δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση λοιπόν με την πλαστική νοσταλγία των κολλημένων στα 80s τύπων που μας ταλαιπωρούν μόνο και μόνο διότι ακούγοντας Sandra και Duran Duran θυμούνται τότε που είχαν μαλλιά και έριχναν καμιά γκόμενα στην Barbarella.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τα κορίτσια των συμπαθέστατων Meanie Geanies που άνοιξαν την βραδιά για τους Sound Explosion και οι οποίες προς μεγάλη μου χαρά φάνηκαν καλύτερες και πιο δεμένες από οποιαδήποτε άλλη φορά που τις είχα παρακολουθήσει. Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι η όλη τους εξαιρετική προσπάθεια επί σκηνής πηγάζει από κάτι άλλο εκτός από μία γνήσια αγάπη για την μουσική που ηχογραφήθηκε σε χαμένα 45άρακια της εποχής και της όλης κουλτούρας, που όπως και να το κάνουμε, ασκεί μία μυστηριώδη, έστω και εξιδανικευμένη, έλξη;
Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τους The Sound Explosion, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό. 12χορδη κιθάρα που σύντομα έμεινε με 10 χορδές, μπάσο, drums και φυσικά η κομψότατη farfisa στα χέρια των τεσσάρων S.EX. έκαναν το καθήκον τους και ευχαρίστησαν όλους τους πιστούς τους φίλους, αρκετά άρτια, αλλά σίγουρα ειλικρινέστατα, χωρίς βέβαια δυστυχώς να έχουν και την κατάλληλη υποστήριξη από τον κακό, ομολογουμένως, ήχο.
Τα γεγονότα των 100 και πλέον λεπτών ήταν λίγο-πολύ δεδομένα. Παλιό καλό Garage-Punk σε γερές δόσεις, κομμάτια με την υπογραφή της μπάντας από το κλασικό εκείνο LP, κάποια καινούργια και πολλές καλές διασκευές από Chocolate Watchband έως Davie Allen και από Sonics έως Human Beinz. Αυτό που δεν ήταν δεδομένο, το αντίθετο μάλιστα, ήταν ότι αυτή η κρυάδα της προηγούμενης βραδιάς, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, συνεχίστηκε, με το πάρτυ να κρατάει χαμηλό προφίλ παρά τον αρχικό ενθουσιασμό, και μόνο προς το τέλος να ανεβάζει πραγματικά ρυθμούς.
Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός είναι ότι όλοι μετά και το τελευταίο χειροκρότημα, έδωσαν ραντεβού στα γνωστά στέκια, μακριά από τα φώτα των κάθε λογής trend, για να συνεχίσουν με ειλικρίνεια αυτό που ξεκίνησαν κάποιοι άλλοι πριν 40-50 χρόνια: Να αγαπάνε το απλό καλό rock'n'roll και αυτό και μόνο έχει την σημασία του στους καιρούς μας.
