Live in Koln

Τους National, χωρίς να το επιδιώκω ιδιαίτερα, ήταν η τέταρτη φορά που τους συναντούσα και κατ' επέκταση παρακολουθούσα ζωντανά. Η πρώτη όμως στα πλαίσια εκτός φεστιβάλ, και θαρρώ πως μάλλον και η καλύτερη. Ή τουλάχιστον αυτή όπου τους απόλαυσα περισσότερο. Με αρκετά δελεαστική μάλιστα και την εμφάνιση των St. Vincent πριν από αυτούς, σχήμα ουσιαστικά της Annie Clark, που τα τελευταία 6-7 χρόνια αναδύεται σιγά σιγά προς τα πάνω χάρη στις ενδιαφέρουσες συνθέσεις αλλά και την ελκυστική περσόνα της ιδίας.

Η συναυλία πραγματοποιούνταν σ' έναν από τους σημαντικότερους συναυλιακούς χώρους της Κολωνίας, πλάι στην όχθη του ποταμού Ρήνου, στο Open Air Am Tanzbrunnen, ένα εξαιρετικά όμορφο μέρος, ανάμεσα σε σύγχρονα αρχιτεκτονικά κτίρια αλλά και αρκετό πράσινο. Με μια τεχνητή λίμνη να δεσπόζει στη μέση, και όμορφα αισθητικά διάσπαρτες λευκές τέντες να καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος του κοινού σε περίπτωση βροχόπτωσης. Τα τροχόσπιτα - περίπτερα με τα απαραίτητα γερμανικά λουκάνικα, τις τηγανιτές πατάτες και τις περίφημες τοπικές μπύρες Kolsch συμπλήρωναν ιδανικά το οπτικό πεδίο, αρπάζοντας την ευκαιρία για τοπικά εδέσματα.

Ώρα έναρξης της συναυλίας 18:45. Οπότε υπολόγιζε και μια υποτυπώδη καθυστέρηση, σίγουρα έχεις χρόνο για μια περιήγηση. Ακούω καλά όμως; Χειροκροτήματα από τις 18:43;! Αν είναι δυνατόν να βγαίνουν στην ώρα τους με ντάλα ήλιο! Η Annie Clark δεν είναι τυχαίο που ανεβάζει συνεχώς τις μετοχές της (κάτι ξέρει κι ο David Byrne που συνεργάζεται μαζί της). Είναι αφοπλιστικά όμορφη κι ελκυστική, οπότε σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα φορέματα και τις χαριτωμένες σκανταλιές της, θαρρώ πως μάλλον είναι δύσκολο να μην τραβήξει το βλέμμα σου.

Με έναν ντράμερ εκ δεξιών, μια συμπαθέστατη Ασιάτισσα εξ αριστερών στα ηλεκτρονικά κι έναν τύπο βγαλμένο από ελληνικά μπουζούκια των 80's στα πλήκτρα, οι St. Vincent ξεκινάνε εστιάζοντας κατά κύριο λόγο στο ενδιαφέρον φετινό τους άλμπουμ. Με τον ήχο και την αισθητική να φλερτάρουν εξόφθαλμα με το glam rock και την post punk των 70's, χωρίς όμως να παρασύρεσαι ιδιαίτερα και σε κάνα ποπ ντελίριο. Και τόσα σόλο στην κιθάρα, γιατί καλή μου κοπέλα; Τα 35 - 40 λεπτά της εμφάνισης τους είναι αρκετά για να ζεστάνουν το κοινό, όχι όμως και για να το συνεπάρει.

Ο χώρος παραδόξως δεν έχει πάρα πολύ κόσμο, 2 - 2,5 χιλιάδες με πρόχειρους υπολογισμούς, σαφώς λιγότερους από αυτό που προσωπικά περίμενα για τους National των τελευταίων ετών. Υποθέτω πως το μεγάλο χρονικό διάστημα από την κυκλοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ έπαιζε σημαντικό ρόλο επ' αυτού, καθώς και οι σχετικά συχνές τους στάσεις σε Γερμανικές πόλεις.

Γύρω στις 8 το βραδάκι λοιπόν, με τον ήλιο να πέφτει πάνω στη σκηνή, οι National έκαναν την εμφάνισή τους ξεκινώντας με το "Start A War" από το Boxer. Ο κόσμος είναι θερμός, με ένα κοινό που ήρθε μόνο για το συγκρότημα από το Brooklyn και που καλύπτει μεγάλο ηλικιακό εύρος. Με τον Matt Berninger φιλικό και ομιλητικό, σαφώς πιο χαλαρό από τις υπόλοιπες φορές που τον έχω δει ζωντανά. Το "Anyone's Ghost" - προσωπικά αγαπημένο - αρχίζει να φορτίζει την ατμόσφαιρα, οι κιθάρες τους αρχοντικά μπροστάρισσες γεμίζουν την ατμόσφαιρα μελαγχολία. "Bloodbuzz Ohio", "Hard To Find", "Afraid Of Everyone", "I Need My Girl", "Graceless" και τόσα ακόμη όμορφα κομμάτια. Νιώθεις αδύναμος, ολίγον τι ευάλωτος, δε θέλεις και πολύ για να πέσεις κι εσύ στα γόνατα, πλάι στα βαρύτονα φωνητικά του Berninger. Αν ερχόταν και μ' ένα καλύτερο "Trouble Will Find Me", οι παλμικές δονήσεις στα εσώψυχα θα ήταν ακόμη ισχυρότερες.

Το ανκόρ τους φέρνει ξανά στην σκηνή με μια όμορφη διασκευή στο "Learning" των Perfume Genius, που κυκλοφόρησε πρόσφατα ως B-Side, ενώ η αμήχανη συνοδεία των St. Vincent επί σκηνής στο "Terrible Love", φανερώνει πόσο ακόμη δρόμο χρειάζεται η Annie Clark να διανύσει, μέχρις ωσότου σταθεί επάξια δίπλα σε μπάντες αντίστοιχου βεληνεκούς. Δεν έλειψε φυσικά και η καθιερωμένη κάθοδος του Matt Berninger ανάμεσα στο κοινό, κάποια στιγμή μάλιστα στάθηκε ακριβώς δίπλα μου. Σκέφτηκα να τον αγκαλιάσω, να του πω πως όλα θα πάνε καλά, αλλά συγκρατήθηκα.