Stains on the memory - 40 χρόνια Cure

Φέτος το αγγλικό καλοκαίρι είναι μέχρι στιγμής από τα καλά (οκ, - το ποδόσφαιρο). Εκτός από τις ανησυχητικά σταθερά υψηλές θερμοκρασίες (30 βαθμοί και συνεχίζει...), ο Robert Smith ανέλαβε την οργάνωση δύο φεστιβάλ για να καλύψει τις ανάγκες κάθε emo-indie-goth εκεί έξω. Μπορεί να έχασα εντελώς το Meltdown (δεν πειράζει, τα καθιστικά με περιορίζουν), όμως το δεύτερο δεν θα το έχανα για κανέναν απολύτως λόγο. Τρία ονόματα ήταν αρκετά ώστε να πω με βεβαιότητα πως επρόκειτο για το φεστιβάλ της ζωής μου: The Cure-Ride-Slowdive. Κάτι επιτέλους έβγαλε νόημα. Ξέρω πως υπάρχουν χιλιάδες μουσικόφιλοι για τους οποίους οι Cure είναι τα πάντα και είμαι σίγουρη πως όλοι έχουν από μία ιστορία όπως έχω και εγώ. Και με αφορμή το British Summer Time θα την μοιραστώ μαζί σας μαζί με τα best of (μου) του φεστιβάλ φυσικά.

Σχεδόν 42 εγώ, 40 αυτοί, με τους Cure ήμουν πάντα λιγάκι 'μπροστά' για τα χρόνια μου. Τους θυμάμαι να υπάρχουν τριγύρω μου σχεδόν από τότε που θυμάμαι και τον εαυτό μου. Το "Head on the Door" ήταν το πρώτο άλμπουμ που θυμάμαι να ακούω συνειδητοποιημένα, γνωρίζοντας πια ποιοι είναι, και το πρώτο επίσης άλμπουμ που έμαθα απ΄ έξω και ανακατωτά (ξεκινώντας από το "Kyoto Song"). Κατά συνέπεια στα αγγλικά ήμουν πάντα top scorer στο listening.

Έχω επενδύσει αμέτρητες ώρες στο "Pornography", τον καλύτερο δίσκο που έχει υπάρξει στο μουσικό σύμπαν, προσπαθώντας αρχικά να ξεπεράσω τον απροσδιόριστο φόβο που μου προξενούσε και μόνο το εξώφυλλο, να αντιμετωπίσω την αισθητική πρόκληση του video για το "Hanging Garden", να κατανοήσω κάτι από τους αρχικά ακαταλαβίστικους στίχους που ακόμη αναλύω κάθε φορά και να τα μετατρέψω όλα σε -κατά καιρούς- εμμονή, σίγουρα πρότυπο δημιουργίας, κάποιας μορφής φιλοσοφία για τη ζωή που μου άφησε πολλά κατάλοιπα ομολογουμένως. Το "Japanese Whispers" κατέληξε σε κάποια φάση παιδικός δίσκος για το αδερφάκι μου το οποίο τελικά ακολούθησε μουσικά άλλη κατεύθυνση (δεν βοήθησε το βίντεο του "Lullaby", για να το θέσω χωρίς να τον εκθέσω). Το "Wish" είναι ακόμη το καινούριο άλμπουμ που δεν άρεσε και πολύ στη μαμά μου, οπότε δεν το αγοράσαμε ποτέ.

Και φυσικά μιλώντας για επιρροή σίγουρα δεν θα υπήρχε εμ... 'Shoegaze' (there I said it) αν δεν υπήρχε "Faith". Αν προσέξετε για παράδειγμα το "Here and Now", το κομμάτι που έκανε τους Ride officially το αγαπημένο μου γκρουπ, στο outro του ειδικά, μόνο Cure θα ακούσετε. 'H τις κιθάρες του "Avalyn" των Slowdive, τον τρόπο που παίζει ο Nick Chaplin μπάσο, παρόλο που δεν τρέχει πάνω κάτω ασταμάτητα.

Και βέβαια ήταν και ο πρώτος παιδικός μου έρωτας ο Simon Gallup και το κεφάλαιο “αγόρια και eyeliner”. Τα αποθέματα κόκκινου κραγιόν Mary Quant που κουβαλούσε η μαμά από το Λονδίνο ισχυριζόμενη ότι αυτό φορούσε ο Robert, το είχε πει κάπου. Και τόσα άλλα.

Κάποια στιγμή γύρω στο ΄91, έχοντας αγοράσει τους πρώτους 10-15 δικούς μου δίσκους σε μία στιγμή ανασφάλειας αναρωτήθηκα αν βρίσκομαι στον σωστό δρόμο. Ποιος θα μπορούσε να μου δώσει την επιβεβαίωση που αποζητούσα εκείνη την κρίσιμη ώρα; Ο τρίτος μου γονιός φυσικά. 'Ride, My Bloody Valentine, Curve' (μεγάλοι απόντες οι τελευταίοι) δήλωνε τότε ο Robert σε συνέντευξη στο Smash Hits. Οι καλύτερες μπάντες στη Βρετανία αυτή τη στιγμή. Όλα οκ Μαρία.

Ποιος ξέρει τι θα είχε συμβεί στη ζωή μου χωρίς τους Cure. Είναι μάλλον Ο συνδετικός κρίκος.

Και φυσικά επηρέασαν και καθόρισαν εκτός από τη σκέψη και την αισθητική μου ('Goth is a state of mind', όπως απάντησε πρόσφατα σε τετριμμένη ερώτηση/σχόλιο στο Instagram του ο Lol Tolhurst) τις σχέσεις μου εντός και εκτός οικογενειακού κύκλου.

Το 1985 αφού εγκαταλείφθηκα από τους γονείς μου για λίγες μέρες σε σπίτια συγγενών, θυμάμαι τη μαμά μου επιστρέφοντας από το φεστιβάλ της ζωής της μάλλον, να λέει στον μεγάλο μου ξάδερφο και σε εμένα (11 και 9 ετών αντίστοιχα) ότι 'δεν φορούσαν μαύρα, φορούσαν μπεζ!'. Το '89 κάτι όνειρα έγιναν σκόνη δυστυχώς, για να παραφράσω τους άλλους αγαπημένους μου, ώσπου ήρθε τελικά η ώρα μου το 1995. Σε μία δύσκολη φάση της ταλαίπωρης εφηβείας μου που έφτανε στο τέλος της, η μαμά μου μου είπε απλά να σταματήσω να κλαίω σαν ηλίθια και να σηκωθώ να πάω στην Αθήνα να δω τους Cure (και φυσικά και για πρώτη φορά και τους Jesus and Mary Chain!). Η καλύτερη της συμβουλή.

Τότε ήταν ένα ζεστό καλοκαίρι στην Αθήνα, το προηγούμενο Σάββατο ένα εξίσου ζεστό καλοκαίρι στο Λονδίνο. Στις 7 Ιουλίου έπρεπε να είναι όλα τέλεια. Η πόλη καιγόταν στους 30+, ο πιο λαμπερός ήλιος, παντού χαμός από νωρίς για πάρκα, Pride και ποδόσφαιρο (ήταν τότε που 'ερχόταν'...) Ξεκίνησα λοιπόν νωρίς νωρίς από Holloway για Marble Arch. Στόχος μου να είμαι εκεί στη 1.30 ώστε να βρίσκομαι στη 'θέση' μου για τους Slowdive που ξεκινούσαν στις 2.50. Μου κακοφάνηκε λίγο το ότι πάλι πήγαν 'πίσω' στην σειρά, αλλά τέλος πάντων. Αφού λοιπόν πέρασα το φουλ τσεκ στην είσοδο συνάντησα τον πρώτο πάρτνερ της ημέρας στον ανοιχτό ακόμη για όλους μπροστά κύκλο.

Τα πράγματα ήταν σχετικά χαλαρά λόγω του ότι οι διοργανωτές αποφάσισαν να μην προβάλλουν τον αγώνα (three cheers from everyone!) και αρκετός κόσμος θα εμφανιζόταν το απόγευμα, κυρίως για τους headliners. Το κοινό ήταν μία μίξη από indie/goth (ας πούμε) kids και κάποιο κόσμο που ήρθε λίγο πιο χαλαρός (και καλοκαιρινός) για το γεγονός. Κι αν αναρωτήθηκα προς στιγμήν, όπως τόσες φορές, αν τα circa '95 'πρόχειρα' docs μου είναι καλή ιδέα, τουλάχιστον χαίρομαι που απέφυγα full length fishnets και τούλια.

Και το πρόγραμμα ξεκίνησε με Pale Waves. Είχα πραγματικά περιέργεια να δω γιατί άξιζαν μία θέση στο line up. Επειδή δεν μου αρέσει να γράφω αρνητικά για καμία και κανέναν θα κάνω απλώς δύο σχόλια: 1. ο όρος 'goth pop' είναι πιο ατυχής ακόμη και από το 'dream pop' και 2. μου έμεινε η απορία γιατί χρειάζονται τόσες αλλαγές κιθάρας, όταν μετά βίας εξυπηρετεί σε κάτι η μία. A, και το 'enjoy the 'fucking' Cure δεν φάνηκε να εντυπωσίασε κανέναν.

Κάτω από έναν υπέροχο ήλιο και ανάμεσα στα δέντρα εμφανίζονται πάνω στη μεγάλη σκηνή οι αγαπημένοι Slowdive. Η Rachel πανέμορφη σε μαύρο δαντελωτό φόρεμα, τα αγόρια σε top form, o ήχος του main stage τέλειος, ναι τους ταίριαζε απόλυτα το σκηνικό γατί επέλεξαν το κατάλληλο 40λεπτο σετ για την περίσταση. Ελαφρώς 'κομμένο' "Slomo", ειλικρινά μαγευτικό "Catch the Breeze, όπως και "Souvlaki Space Station" λίγο αργότερα, "Star Roving", "Sugar for the Pill", "Crazy for You" και τέλος το απόλυτα ταιριαστό "When the Sun Hits". Άψογοι!

Σε αυτό το σημείο άφησα τον κύκλο για να βρω τον πάρτνερ 2 και να δω και ακούσω ό,τι μπορέσω μέχρι να έρθει η ώρα των Ride. Για καλή μου τύχη χωρίς να το γνωρίζω, όποιος έφτασε νωρίς έπαιρνε και wristband για να επιστρέψει μπροστά! Αυτό ήταν, η μέρα μου άνηκε. Stress free πλέον (οι Ride έπαιζαν ακριβώς πριν τους Cure, ένα μεγάλο άγχος για τους φανς τους) ξεχύνομαι στο πάρκο. Κινήθηκα μεταξύ δύο σκηνών, ενώ υπήρχε και μία τρίτη μικρότερη την οποία αναγκάστηκα να αγνοήσω εντελώς ώστε να μου βγει το πρόγραμμα.

Στην άλλη λοιπόν πλευρά, στο Barclaycard stage (stage 2) δηλαδή, οι instrumental This Will Destroy You τους οποίους μόλις προλάβαμε, ήταν ό,τι έπρεπε για το πρώτο pint στο ξερό κίτρινο γρασίδι του αφυδατωμένου Hyde Park. Για τους Editors που λίγο μετά εμφανίστηκαν στην μεγάλη σκηνή δεν έχω να πω τίποτα εκτός από τον τέλειο ήχο τους, τεχνικά πάντα, γιατί κατά τα άλλα τους βαριέμαι αφόρητα εξίσου οπτικά και ακουστικά. Συγγνώμη.

Οπότε ξαναγυρνάμε στη σκηνή 2 για Twilight Sad οι οποίοι ομολογώ αυτή τη φορά μου άρεσαν πολύ. Βέβαια δεν πλησίασα και πολύ τη σκηνή γιατί ο συμπαθέστατος κατά τ' άλλα James έχει την ικανότητα να ενεργοποιεί την μετά αύρας ημικρανία μου. Έκλεισαν το επίσης μικρό σετ τους μια πολύ όμορφη συγκινητική εκτέλεση του 'Keep yourself warm' των Frightened Rabbit, tribute στον τραγουδιστή τους Scott Hutchinson ο οποίος βρέθηκε νεκρός πριν 2 μήνες. (Να πω εδώ ότι οι Frightened Rabbit θα εμφανίζονταν στο φετινό Meltdown).

Για το επόμενο pint σερνόμαστε και πάλι προς το μέρος της μεγάλης σκηνής για Goldfrapp (since we're here... we might as well). Από ό,τι άκουσα στο φεστιβάλ ήταν το λιγότερο ενδιαφέρον σετ. Δεν είχε καμία αίσθηση του 'ζωντανού' παρά μόνο το ότι τους βλέπαμε (στις γιγαντοοθόνες), θα μπορούσε να ήταν όλο prerecorded, δεν με άγγιξε καθόλου, το irrelevant act της ημέρας πέραν προσωπικού γούστου θα τολμήσω να πω.

Η ας πούμε 'αποτυχία' μου ήταν ότι δεν είδα και πολύ από το σετ των Interpol τους οποίους μάλιστα δεν έχω καταφέρει να δω ποτέ. Και λέω αποτυχία γιατί πραγματικά ότι πρόλαβα ήταν φανταστικό: "Not Even Jail", "All the Rage", "Rest my Chemistry" και ευτυχώς τελευταία στιγμή πριν αρχίσω να τρέχω για το 2o stage, το καταπληκτικό καινούριο single "The Rover". Extra points στα παιδιά γιατί έβγαλαν όλο το σετ fully suited στους 32 βαθμούς!

Και αρχίζω να τρέχω παρατώντας πίσω μου τους πάντες (συγκεκριμένα την ποδοσφαιρόφιλη γειτόνισσα μου που μόλις πριν λίγο πέτυχα να εισέρχεται στον χώρο) για μια θέση στο κάγκελο. Και πόσο άξιζε η 45λεπτη αναμονή! Υπό τον ρυθμό του "World in Motion" οι Ride βγαίνουν στις 7.30 στη σκηνή. Ο ήλιος ακόμη να καίει, η χαρά για την πρόκριση έντονη, ο Andy Bell ιδιαίτερα ενθουσιασμένος (θα αφήσω στη φαντασία σας το cheeky αστείο που ακολούθησε, στο οποίο η διπλανή μου του απάντησε 'μάλλον θα κοιτούσες εμένα, γι αυτό'). Η δεύτερη σκηνή ασυνήθιστα γεμάτη, το σετ όπως πάντα 100% δυναμικό, τα πρώτα pints να φεύγουν στον αέρα στο Lannoy Point, o αναμενόμενος και κάτι παραπάνω (ειδικά για τα δεδομένα φεστιβάλ) χαμός σε "Seagull" και "Leave Them All Behind", "Pulsar" για να ηρεμήσουμε λίγο, "All I Want" και τέλος "Drive Blind". Εγώ πάνω στο κάγκελο, οι μπύρες πάνω σε όλους μας, η καλύτερη προθέρμανση για αυτό που θα ακολουθούσε: 2 ώρες και ένα τέταρτο σε μία άλλη διάσταση.

Δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγα πριν τελειώσουν το σετ τους οι Ride, αυτό το είχα προαποφασίσει, και ας έβλεπα τους Cure από μακριά. Αλλά όπως είπα στην αρχή δεν χρειάστηκε κανένας συμβιβασμός! Με τα μάτια μου στο wristband, διασχίζω όσο πιο γρήγορα μπορώ μόνη πλέον το πάρκο περνώντας πάνω από χαλαρούς πικ-νίκερς και λιωμένους γκοθάδες κάτω από μαύρες ομπρέλες και μπαίνω στον κύκλο τη στιγμή που αρχίζει ο αέρας να γεμίζει με τις πρώτες νότες του "Plainsong". Γιγαντοοθονες eat my dust, είμαι -αρκετά πλάι μεν, αλλά-μπροστά!

Ακολουθούν "Pictures of You" και "High". 'I really, honestly can't talk till the sun goes down, it's taking up all my energy not to dissolve into dust etc...' μας λέει ο Robert πριν ξεκινήσουν "Night Like This-The Walk" (το χάρηκα ιδιαιτέρως, είχα καιρό να το ακούσω ζωντανά) - "The End of the World" (από τα καλύτερα 'πρόσφατα' κομμάτια τους) και "Lovesong" για να πάρει μπρος και ο κόσμος που ήταν λίγο εκτός φάσης για να το πω ευγενικά, σε σημείο που προσέγγισα μια έντονα μαυροφορεμένη παρέα για να νοιώσω λίγο πιο ελεύθερη στο "Push".

"Faith" και "Pornography" απουσίαζαν εντελώς αυτή τη φορά, εντάξει ίσως δικαιολογημένα γιατί ήταν ένα επετειακό σόου και μάλλον ένα μέρος του κοινού έφτασε τα όρια του με τα "In Between Days/Just Like Heaven". Παρ'όλα αυτά, συνεχόμενο hit parade δεν υπήρξε. Ο υπερενθουσιασμός διακόπτεται από το μαγευτικό "If Only Tonight We Could Sleep".

'Είδατε; Έκανα τον ήλιο να δύσει. Αν ήμασταν 25.000 χρόνια πίσω θα με πιστεύατε ... καθισμένοι γύρω από μια φωτιά ή κάτι τέτοιο.... Ας πάμε τώρα λίγο πίσω.

Το πιο δυνατό κομμάτι μέχρι στιγμής (και σίγουρα στο τοπ 3 της βραδιάς) ήταν για μένα το "Play For Today". Πραγματικά ακόμη και μόνο γι' αυτό αξίζει να αναζητήσετε το bootleg που κυκλοφορεί. Ελαφρώς πιο αργό αλλά ιδιαίτερα ρυθμικό, με αγκαλιασμένο υπέροχα από το μαγικό άγγιγμα του Roger O' Donnel και ενισχυμένο –true to its post punk roots– μπάσο. Ίσως καλύτερο από ποτέ. Σε ανάλογο ύφος και το "Forest" και αμέσως μετά "Shake Dog Shake". To "Burn" δεν το περίμενα καθόλου, ήταν ευκαιρία όμως να θυμηθούμε πόσο ωραίο ήταν το soundtrack του "The Crow".

Τα δύο επόμενα σετάκια μας έκαναν λίγο άνω κάτω συναισθηματικά. Πρώτα "Fascination Street/Never Enough" για να ξεσηκωθούμε-φωνάξουμε όλοι μαζί παράφωνα τους γνώριμους στην πλειοψηφία στίχους (έστω τα βασικά). Μετά συνέβησαν τα εξής: Έφτασε η ώρα του sing along για δυνατούς γνώστες. Ξεκινάει το "From the Edge of the Deep Green Sea". Υπέροχο, δε λέω, αλλά για μένα παραμένει η δεύτερη,'lesser' απόπειρα για ένα κομμάτι που θα κάνει όποια/οποιονδήποτε κομμάτια. Ποτέ δεν με έχει κάνει να κλάψω, να νοιώσω σαν να καταπίνω σπασμένα γυαλιά, ή να θέλω να ξεριζώσω κάποιο ζωτικό μου (ή μη) όργανο. 'Γιατί πάλι αυτό... έχω να ακούσω το "Disintegration" από το 1995... 'άρχισα να σκέφτομαι αλλά δεν τελείωσα ούτε αυτή ούτε καμία άλλη σκέψη για 7-8 λεπτά. Μόνο που είχα ένα απίστευτο flash back σε εκείνα τα 7-8 λεπτά 23 χρόνια πριν, όταν και πάλι είχε πέσει ο ήλιος και κάπου έχοντας παρασυρθεί πέρα δώθε από τον κόσμο είχα κοιτάξει για λίγο επάνω τον επίσης καλοκαιρινό βραδινό ουρανό και χωρίς λόγο ή για όλους τους λόγους του κόσμου είχα αρχίσει να κλαίω. 'It's easier for me to get closer to heaven than ever feel whole again'... Τα φωνητικά του Robert Smith σπαραχτικά σε σημεία, σχεδόν δυσβάσταχτα, όπως και οι κιθάρες... νομίζω δεν έβλεπα τίποτα, μόνο άκουγα (και τραγουδούσα εννοείται).

Και επειδή ο Robert ξέρει ότι μετά από αυτό κάποιοι από εμάς θα δυσκολευτούμε να αντέξουμε, ψυχικά περισσότερο παρά σωματικά, άλλη μία ώρα, το γυρίζει σε πολύχρωμα video walls, ιστούς και καρδούλες, από "Lullaby" σε "Caterpillar" (see what they did there?) σε ένα αρκετά ευχάριστο "Friday I'm in love" ('Ιt's the wrong day but whoooo cares!'), "Close to Me" και "Why Can't I be You", για να ολοκληρωθεί το πρώτο έξτρα σετ και να περάσουμε στο επετειακό encore.

'Πριν 40 χρόνια παίξαμε για πρώτη φορά ως Cure.......' Και πήγαμε όλοι μαζί 40 χρόνια πίσω με crowd pleasing "Boys Don't Cry" για αρχή και έπειτα σε ένα από τα απόλυτα highlights της ημέρας/νύχτας: "Jumping Someone Else's Train" το οποίο στο τέλος του μετατράπηκε σε "Grinding Halt".

'Perfect Timing!' μας ανακοινώνει ο Robert λίγο πριν τις 10.20 με "10:15 Saturday Night" και τέλος φυσικά "Killing an Arab".

Δεν υπάρχει κάτι να πω για την μπάντα ή την σκηνική τους παρουσία, παρά μόνο το ότι η χημεία μεταξύ Robert-Simon (και οι δύο τους αξεπέραστοι, αιώνιοι, playful και dark) παραμένει μοναδική και απαράμιλλη. Τα δίνουν όλα κάθε φορά, είναι απίστευτο μετά από τόσα χρόνια και το πόσο iconic είναι το στάτους τους, με βασικά μέλη να πηγαινοέρχονται κατά καιρούς, ότι οι Cure, όποιοι και να είναι την εκάστοτε στιγμή, δεν έγιναν πότε ένα γκρουπ καρικατούρα, επηρέασαν και θα συνεχίσουν να επηρεάζουν όσο ελάχιστοι, ο δε Robert Smith δεν αρκέστηκε ποτέ στο 'ως τώρα', συνέχισε και συνεχίζει, με όσους άντεξαν και έμειναν γύρω του όπως μας είπε φέρνοντας βόλτα τη σκηνή από άκρη σε άκρη για να μας χαιρετίσει και ευχαριστήσει όλους.

Βέβαια μας 'εξαπάτησε' και πάλι. Δεν ακούσαμε τα καινούρια κομμάτια που μας είχε υποσχεθεί και αυτό το 'σύντομα' του νέου δίσκου δεν φαίνεται τελικά τόσο κοντά. Αν και η μία του κιθάρα ακόμη φέρει επάνω της τον τίτλο 'It Can Never Be The Same', το ένα από τα δυο 'νέα' κομμάτια που ακούσαμε τον Δεκέμβριο του 2016.

Σχεδόν εξαντλημένη πλέον από την άπνοια, την ορθοστασία και την υπερκινητικότητα (ευτυχώς μας έδινε νερό το security), κατευθύνομαι μόνη μου προς την έξοδο του πάρκου χωρίς να κάνω ιδιαίτερη προσπάθεια να ξαναβρώ φίλους, ελπίζοντας ότι δεν θα πατήσω τα κλάματα μέσα στο tube. Δεν υπήρχε ειλικρινά εκείνη την ώρα κάτι που θα ήθελα να πω ή να ακούσω... Ήταν μόνο τα πρώτα 40 χρόνια. Ελπίζω κι εγώ όπως και ο Robert σε άλλα τόσα.

Tantalizing Enigma of The Cure

Ps 1: Πριν ένα χρόνο, πέρασα ένα εξίσου ζεστό Σάββατο στο Victoria Park, με αποκορύφωμα το συγκλονιστικό 2ωρο σετ του Aphex Twin. Δυστυχώς η εμπειρία τότε επισκιάστηκε από την επίθεση στο London Bridge. Και το intoxicated ομολογουμένως βράδυ μoυ είχε καταλήξει σε δάκρυα αγκαλιά με φίλους και αγνώστους σε ένα από τα after parties στο Homerton. Δεν θα αρνηθώ ότι φέτος (7/7 συμπτωματικά) σε μία τόσο γεμάτη για την πόλη μέρα μία σκέψη πέρασε από το μυαλό μου στιγμιαία μέσα στο tube. Μπορεί να ήταν λοιπόν η ηρεμία –παραδόξως– που ένοιωσα αυτή τη φορά επιστρέφοντας στο Holloway και η συνειδητοποίηση ότι αυτό το Σάββατο όλα ήταν πραγματικά τέλεια που με έκανε τελικά να βάλω τα κλάματα.

PS 2: Τους Cure θα ήθελα να τους δω με τρεις συγκεκριμένα ανθρώπους αν όχι μόνη: τη μαμά μου, τον μεγάλο μου ξάδερφο και τον φίλο μου Ανέστη ο οποίος δέχτηκε να παγώσει μαζί μου για πάνω από τρεις ώρες στην ουρά τον Δεκέμβριο του '16 ώστε να είμαστε τελικά για άλλες τρεις μπροστά στη σκηνή. Η μαμά μου δυστυχώς εδώ και χρόνια δεν είναι σε θέση να κάνει πολλά, ο ξάδερφος μου πάλι δεν βόλεψε να έρθει Λονδίνο και ο Ανέστης άργησε και έμεινε χωρίς wristband. Τους αφιερώνω αυτό το κείμενο.