Cockney Rebel (mkIII) στο Gagarin

Είναι περασμένες έντεκα και ήδη κάποιες φωνές γύρω μου ακούγονται "πάλι τα ίδια, δεν ξαναέρχομαι Γκαγκάριν" και το πολύ χαριτωμένο "άντε ρε πριμαντόνα βγες επιτέλους".

Ο Στιβ Χάρλι βγαίνει αθόρυβα στο σκοτάδι με τους υπόλοιπους έξι Κόκνι Ρέμπελ (make III). Ο προβολέας πέφτει πάνω στην Τακαμίνε του ενώ ακούγεται το πρώτο ακόρντο κι η καθάρια διαπεραστική φωνή του αρχίζει να τραγουδάει το Audience with the Man απ' το Candidate ανπλάγκντ παρέα με το βιολί του Barry Wickens.

Αυτός ο Μπάρυ σε μιάμιση ώρα θα σηκώσει θύελλα για το βιολί που θα παίξει στο Lighthouse, αλλά το -θα μπορούσε και περισσότερο- κοινό που έχει έρθει δεν το ξέρει ακόμα, όπως μάλλον δεν αναγνώρισε και το κομμάτι, γι αυτό και χειροκροτάει μάλλον μηχανικά και άνευρα.

Με το που μπαίνει όμως καπάκι το Here Comes the Sun χαμός στο ακροατήριο!

Ανακαλύπτω ότι όσοι είναι εδώ (από πρώτα άντα έως δεύτερα ήντα απαξάπαντες, οι εικοσάρηδες άντε να ξέρουν τη Χάρλι Ντέιβιντσον συνεπώς, ε; είμαι πολύ μπιτς;) έχουν έρθει για ν' ακούσουν το Hideaway, το Mr Soft, το Make Me Smile, το (αχέμ) Sebastian.

Διαπιστώνω ότι κι εγώ τα ίδια θέλω. Και το Sling It! και το Psychomodo, αν γίνεται.

Ο Στιβ Χάρλι τα ξέρει όλ' αυτά. Και τα παίζει όλ' αυτά, σφίγγοντας τα χείλη (κυριολεκτώ), γιατί είναι δικά του του και γιατί θέλει να μας ευχαριστήσει.

Αλλά ο ίδιος πλέον αναπνέει στα καινούργια του τραγούδια -μας έπαιξε σχεδόν ολόκληρο το περσινό του άλμπουμ Stranger Comes To Town. Κι η αναπνοή του, μεταδοτική, εκφραστικότατη και πάνω απ' όλα τίμια έπιασε τόπο σ' ένα κοινό που μετά από δυο γεμάτες ώρες μουσικού πήγαιν' έλα απ' το 1973 στο 2010, ενέδωσε, συντονίστηκε και σταμάτησε να ζητάει στανταράκια.

Κλείνοντας το ανκόρ με ένα Γκαγκάριν να τραγουδάει ξανά και ξανά "Καμ Απ εντ Σι Μι, Μέικ Μι Σμάιλ, ορ Ντου Γουατ Γιου Γουοντ, Ραν ον Γουάιλντ", ο Χάρλι μας κέρδισε στο γήπεδό μας, όπως μας εξομολογήθηκε ότι του αρέσει να κάνει, με χιούμορ, ευγένεια και πολλές φορές με το να μας βγάζει (κυριολεκτώ) τη γλώσσα.

Προσωπικά χάρηκα πολύ που είδα επιτέλους ένα παιδικό μου ήρωα, τον ντράμμερ Stuart Elliott, το μόνο αυθεντικό μέλος των Cockney Rebel που παίζει ακόμα μαζί (ο Χάρλι τον σύστησε "ο φίλος μου"), παρόλο που χει αλλάξει με τα χρόνια το αγαπημένο μου στακάτο στιλ του για κάτι πιο χμ, ώριμο. Α κι επίσης να σας πω ότι στην αρχή του Σεμπάστιαν πήγα σαρδόνια ν' ανάψω αναπτήρα (χο χο). Στο τέλος είχα βουρκώσει (χο χο χο).
___

Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Χαριτίδη από το live της Θεσσαλονίκης. Τις καλύτερες (μαζί και του guest star) τις βάλαμε στην επόμενη σελίδα.