Wynn you smile
Τι κοινό είχαν οι περισσότεροι από όσους βρέθηκαν στο «Αν» το Σάββατο; (πέρα από το ότι δεν ήταν Ολυμπιακοί, γιατί αυτοί μάλλον δεν είχαν κουράγιο να βγουν από το σπίτι τους): Δε βρισκόταν σε live του Wynn για πρώτη φορά. Πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις τον Steve, στην Ελλάδα είναι. Αλλά η αλήθεια να λέγεται, έχει αποκτήσει πραγματικά πιστούς οπαδούς. Παρότι το Σάββατο είχε το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision στην τηλεόραση και την Αΐντα του Βέρντι στο Μέγαρο Μουσικής, το Αν ήταν γεμάτο.
Στην αρχή ο ήχος ήταν κακός, η μπάντα έπαιζε δυνατά αλλά χωρίς ψυχή, ωραία τραγούδια όπως το 'Sustain' πήγαιναν χαμένα, και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα φάω πατάτα. Αλλά όλα άλλαξαν: Ο Wynn ήταν χαμογελαστός και κεφάτος όπως συνήθως, η «miracle 3» μπάντα (κιθάρα ο Jason Victor, ο οποίος θύμιζε πολύ τον Paul Cutler, μπάσο ο Dave De Castro και τύμπανα η Linda Pitmon, που για ευνόητους λόγους έφαγε και το περισσότερο χειροκρότημα) άρχισε να επικοινωνεί και μεταξύ της και με το κοινό κι έδειχνε να το διασκεδάζει. Ο κόσμος επίσης. Κι εγώ που είχα αρχίσει να γκρινιάζω, ίσως επειδή είχα πετύχει τον Wynn το Μάρτιο του 96 σ' ένα απίστευτο τετράωρο live με τους Thalia Zedek και Chris Brokaw των Come και είχα υπερβολικές απαιτήσεις, άλλαξα διάθεση. Κι όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο καλύτερα γινόταν. Κι αισθάνομαι ήδη τύψεις για την αρχική μουρμούρα. Ντροπή είναι να παραπονεθείς για κάποιον που βγήκε και ξαναβγήκε και ξαναβγήκε όσες φορές οι αχόρταγοι και αχάριστοι θαυμαστές τον φώναξαν.
Να τι γράφει κι ο ίδιος ο Wynn στο ημερολόγιό του: «Στην Αθήνα παίζω συνήθως στο Rodon Club, αλλά αυτή τη φορά ήμουν στο Αν, σε κάπως μικρότερο χώρο (χωρητικότητα περίπου 500 άτομα). Στριμωξίδι, ιδρώτας και φασαρία κι απλά δεν θέλαμε να σταματήσουμε. Τέσσερα encores, ένα ακροατήριο που ήταν σχεδόν τόσο θορυβώδες όσο κι εμείς...»
Τι έπαιξαν:
Here Comes the Miracles - Shades of Blue - Sustain - Drought - My Midnight - Strange New World - Sunset to the Sea - Death Valley Rain - Burn - Good and Bad - Southern California Line - Out Of This World - Whatever You Please - Crawling Misanthropic Blues - Let's Leave It Like That - The Side I'll Never Show - Smash Myself to Bits - There Will Come a Day.
Πρώτο encore:
Baby, We All Gotta Go Down - Halloween - That's What You Always Say
Δεύτερο encore:
Merritville - Shelleys Blues, Pt. 2
Τρίτο encore:
Boston - The Days Of Wine & Roses
Τέταρτο encore (!):
When You Smile (solo)
Στατιστική επεξεργασία:
Έπαιξαν 13 από τα 19 τραγούδια του τελευταίου δίσκου «Here Comes the Miracles», όπως όφειλαν. Από τα υπόλοιπα, τα 9 ήταν Dream Syndicate, 3 μόνο από τους σόλο δίσκους του Steve Wynn, κι 1 από Danny & Dusty. Και μάλιστα σχεδόν όλα τα encore ήταν Syndicate, γιατί αυτά ζητάει ο κόσμος, ίσως και γιατί κι ο ίδιος ο Wynn κατά βάθος αυτά αγαπάει περισσότερο.
Και ήταν το "That's what you always say" η καλύτερη στιγμή για μένα, από αυτές που σε κάνουν να πεις «είχε νόημα να έρθω στο live αντί να κάτσω σπίτι να ακούσω τους δίσκους, και μόνο γι αυτό το πεντάλεπτο άξιζε πραγματικά ρε γαμώτο να είμαι εδώ». Άσε που δεν ήταν και το μοναδικό για το οποίο άξιζε να είμαστε εκεί.