@ Eightball

Έψαχνα πολλή ώρα να βρω τι μου θύμισε η σκηνική παρουσία των Still Corners στο Eightball. Μέχρι που θυμήθηκα την Λουξ Λίσμπον από τις "Αυτόχειρες Παρθένους" του Τζέφρυ Ευγενίδη, όπως την ερμήνευσε η Kirsten Dunst στην ταινία της Sofia Coppola. Η Tessa Murray είναι μικροκαμωμένη, ξανθιά, τραγουδάει με τα μαλλιά της ριγμένα στο πρόσωπό της και ερμηνεύει με έναν τρόπο αέρινο και εύθραυστο. Ο Greg Hughes από την άλλη, δεν μοιάζει καθόλoυ με τον Τριπ Φοντέιν, τον γόη του σχολείου που κάνει κομμάτια την καρδιά της Λουξ. Πιο πολύ μοιάζει με τους αφηγητές του βιβλίου: με τα τέσσερα αγόρια της γειτονιάς που παρακολουθούν από μακριά τη Λουξ και τις αδερφές της. Που επικοινωνούν μαζί τους παίζοντας δίσκους στο τηλέφωνο. Που ονειρεύονται να ταξιδέψουν μαζί τους σε όλο τον κόσμο. Και που περιμένουν το παραμικρό σημάδι τους για να τρέξουν κοντά τους.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τη συναυλία άνοιξαν με ένα σαραντάλεπτο σετ οι Plastic Flowers, παίζοντας ένα αμάλγαμα από downtempo/dream pop/shoegaze. Οφείλω να ομολογήσω ότι από αυτούς είχα ακούσει μόνο το στοιχειωτικά όμορφο "Ghosts", τη συνεργασία τους με τους Keep Shelly In Athens. Αυτό που άκουσα μου άρεσε πολύ ως προς τη μελωδία και την ατμόσφαιρα που δημιούργησε. Τα φωνητικά χρειάζονται βέβαια παραπάνω δουλειά για να ταιριάξουν απόλυτα με τη μουσική των Plastic Flowers, ωστόσο προλείαναν με τον καλύτερο τρόπο την εμφάνιση των Still Corners. Θα αναζητήσω και άλλες δουλειές τους, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Στις έντεκα παρά κάτι οι Still Corners ανέβηκαν στη σκηνή του Eightball (Tessa καλή μου, είσαι γλυκύτατη και έχεις υπέροχη φωνή. Μην το ξαναβάλεις αυτό το καρακίτς λαμέ σακάκι!) και για μία περίπου ώρα το μυθιστόρημα του Ευγενίδη ζωντάνεψε μπροστά μας, όπως ακριβώς περιέγραψα στην αρχή αυτού του κειμένου. Νομίζω ότι αν η ταινία γυριζόταν σήμερα και οι Air δεν προλάβαιναν να γράψουν το soundtrack της ταινίας, άνετα θα μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν οι Still Corners.

Και αυτό οφείλεται στο ότι η μουσική (και κατ' επέκταση, η ζωντανή εμφάνιση) των Still Corners κατάφερε και διατήρησε μια γερή ισορροπία ανάμεσα στις ψιθυριστές ανάσες της Tessa και στις μελωδίες του Greg. Η πρώτη μπορεί να ήταν αιθέρια σαν ξωτικό, αλλά ο δεύτερος πατούσε γερά στη Γη. Από πίσω από το συγκρότημα, σπείρες και κουνέλια. Η Tessa πάνω στα πλήκτρα, να τραγουδά κρυμμένη πίσω από τη φράντζα της και να χαμογελάει πονηρά και αθώα ταυτόχρονα ανάμεσα στα τραγούδια. Η "Ωραία της Ημέρας" του Μπουνιουέλ και ένα κοριτσάκι να τρέχει σε ένα λιβάδι. Ο Greg να πατάει τόσο γερά στη γη, που να χορεύει σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ενώ στο φινάλε της να ξεσπά με φρενήρη ρυθμό πάνω στην κιθάρα του. Τα παιδάκια από το "Χωριό των καταραμένων" και ο ήλιος να διαπερνά το φύλλωμα των δέντρων. Τα τραγούδια να εναλλάσσονται συνέχεια: από το υπνωτικό "Cuckoo" στο uplifting "Beatcity" και από το είμαι-το-Skin-of-the-night-των-M83-για-το-2013 "Fireflies" στο ταξιδιάρικο "The Trip". Το live να ξεκινά σε χαλαρούς, downtempo ρυθμούς, και σταδιακά να ανεβάζει ένταση, για να καταλήξει σε έναν καταιγισμό ψυχεδέλειας στο φινάλε. Η Julee Cruise και ο John Hughes θα ήταν περήφανοι για τη σοδειά τους.

Έχω γράψει και αλλού ότι η μουσική των Still Corners είναι δημιουργημένη από το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα όνειρα. Και όπως όλοι ξέρουμε, τα όνειρα δεν κρατάνε παρά μερικά δευτερόλεπτα. Εδώ, το όνειρο κράτησε μια ώρα και κάτι. Οπότε, δεν παραπονιέμαι που δεν άκουσα το αγαπημένο μου "Don't fall in love". Ούτως ή άλλως μια τέτοια προτροπή θα ήταν κενή περιεχομένου μια τέτοια βραδιά.