Στην αλάνα με την Lana
Ο Χρήστος Αναγνώστου πήγε στο Rockwave Festival και γράφει εντυπώσεις από τις εμφανίσεις των Suicidal Tendencies, Echo and the Bunnymen, Iced Earth και Lana Del Ray.
Εξαιτίας ενός παρκαδόρου, γνωστού καφέ της παραλιακής στο ύψος της Γλυφάδας, η Δευτέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στο συνεργείο, για επιδιόρθωση του ξεχαρβαλωμένου λεβιέ ταχυτήτων. Το παραπάνω γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να μην προλάβουμε ολόκληρο το σετ των Suicidal Tendencies.
Όσο παρακολουθήσαμε όμως ήταν απίστευτο. Ο Mike Muir πέταγε σπίθες από το στόμα του ξεσηκώνοντας τον κόσμο σ' ένα απίστευτο mosh pit μπροστά στην σκηνή . Οι εκτελέσεις τον κομματιών (I saw your Mommy, Possessed to Skate, Cyco Vision) ήταν απογειωτικές, δίνοντας τους πολύ καλύτερη διάσταση από αυτές των δίσκων. Το γκρουπ αυτό ζει για τον κόσμο του και ο frontman το εξέφρασε με άπειρους τρόπους. Ειδικά όταν μας κάλεσε να ανεβούμε στη σκηνή και να κλείσουμε όλοι μαζί με το "Pledge your Allegiance". Παρά τον φαινομενικό χαμό, επικρατούσε μια αρμονία, κανείς δεν έκανε καμία ζημιά και μόλις τελείωσε το κομμάτι όλοι κατέβηκαν ειρηνικά από το stage.
Ήταν τόσο δυνατή η ένταση των Suicidal Tendencies που όταν άρχισαν να παίζουν οι Echo and the Bunnymen απλά δεν το κατάλαβα. Νόμιζα ότι έπαιζε κάποιο CD από τα ηχεία. Μετά από λίγο, και αφού η ώρα είχε πάει οκτώ παρά, πλησιάσαμε για να τους ακούσουμε. Προφανώς ελάχιστοι είχαν έρθει γι' αυτούς γιατί οι περισσότεροι πέρασαν όλο το σετ τους καθιστοί. Ακόμη κι όταν τους κάλεσε ο τραγουδιστής να πηδήξουν το κάγκελο, και να βρεθούν μέσα στην VIP area, ελάχιστη ανταπόκριση βρήκε. Παρά λοιπόν την αδιάφορη στάση του κοινού, το συγκρότημα με άψογο επαγγελματισμό συνέχισε και μας παρέδωσε διάφορες επιτυχίες του (Seven Seas, Never Stop, Bring on the Dancing Horses, Lips like Sugar) και κάποιες διασκευές (Roadhouse Blues, Walk on the Wild Side). Μπορεί να ήταν μια αναμενόμενα στατική μπάντα αλλά ο δυναμισμός της μουσικής τους κάλυπτε απόλυτα όσους έχουν μελαγχολήσει/ερωτευτεί/συγκινηθεί με το The Killing Moon. Απλά όπως προείπαμε ο κόσμος δεν ήταν εκεί. Η νέα γενιά λοιπόν κατάφερε επιτέλους να ξεφορτωθεί την βρετανική εμμονή με την μουσική, που κατατρώει την χώρα μας τα τελευταία 25-30χρόνια και αντεπιτίθεται αμερικάνικα, με κορίτσια σαν την Lana.
Δεν είναι τυχαίο που το look του Ian McCulloch έμοιαζε εντελώς παρωχημένο, το αδιάβροχο παλτό, μαύρο γυαλί και ψιλοαφάνα μαλλί, ανήκει οριστικά στο παρελθόν και το απέδειξαν ξεκάθαρα οι ορδές των hipster, και οι άπειρες κοπελίτσες κλώνοι της Lanas που παρέλασαν από το Terra Vibe. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τους metalheads οι οποίοι συνυπήρχαν ειρηνικά με όλα τα μουστάκια και τα σομόν all-star των προηγούμενων. Άλλος ένας μύθος που καταρρίφθηκε σε αυτό το φεστιβάλ, ότι και καλά οι διάφορες φυλές τσακώνονται μεταξύ τους. Οι συγκεκριμένοι δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν, οι μεν σιχαίνονται την μουσική των δε και τούμπαλιν, αλλά όχι τόσο ώστε να πλακωθούν. Σαν ζέβρες λοιπόν ανάμεσα σε λιοντάρια κυκλοφορούσαν ο ένας ανάμεσα στον άλλον προσπαθώντας να περάσουν όσο καλύτερα μπορούσαν, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό στυλ. Κάπου εκεί βγήκαν και οι Iced Earth.
Παλιοί γνώριμοι της Ελλάδας, που δεν είχε τύχει όμως να τους δω ζωντανά. Έχουν αρκετό ενδιαφέρον επί σκηνής, αν ειδικά το παρακλάδι του μέταλ που παίζουν σε εκφράζει. Ήταν όντως καθαρή power metal εμφάνιση αυτό που είδαμε και απολαύσαμε. Ως πρώτο σχήμα που έπαιζε στο σκοτάδι, βοηθήθηκε αρκετά απ' το light show. Σέρβιραν και αυτοί ένα σύνολο επιτυχιών (Dracula, Anthem, Dystopia) και αποχώρησαν αφήνοντας σίγουρα ευχαριστημένους τους οπαδούς τους.
Είχα περιέργεια να δω την Lana Del Ray, αναρωτιόμουν αν το hype γύρω της θα είχε κάποιο πραγματικό υπόβαθρο. Μην με παρεξηγήσετε, υπερτιμημένοι υπάρχουν άπειροι, απλά ανάμεσα τους κάποιοι αξίζουν πραγματικά. Η Lana λοιπόν δέχτηκε την απόλυτη αναγνώριση από ένα κοινό που είχε πολλαπλασιαστεί (νύχτωσε και βγήκαν από τις σκιές οι πιτσιρίκες που ανησυχούσαν μην τους χαλάσει ο ήλιος το μακιγιάζ).
Όλοι μα όλοι στέκονταν επιτέλους όρθιοι και παράλληλα ακίνητοι (μη χαλάσει η τσάκιση της μαμάς στο t-shirt) και τραβούσαν βίντεο και φώτος με το κινητό τους (το παλαμάκι είναι ντεμοντέ, άμα θες κάνε μου like). Το στατικό πλήθος των hipster λοιπόν σε συνδυασμό με την ονειρική φωνή της Lanas δημιουργούσε μια άκρως νυστακτική κατάσταση. Ναι, ναι, καλά ακούσατε, γιατί καλά τα βιολιά και οι αμερικάνικες σημαίες, αλλά ρε συ Lana κατέβα από το τακούνι σου και δώσε λίγο κέφι στο λαό. Όχι μόνο αποστειρωμένο πόνο. Σίγουρα αν συγκρίνουμε την διασκευή της στο Knocking on Heavens Door με αυτή των Guns n Roses (που ήταν ο μουσικός έρωτας μιας άλλης γενιάς) η Lana είναι πολύ πιο άψογη επαγγελματίας. Και στην ώρας της βγήκε και κατέβηκε στην μπάρα να χαιρετήσει το κοινό και να υπογράψει αυτόγραφα και μας ζήτησε συγνώμη για το γεγονός ότι ήταν λίγο βραχνιασμένη. Τα χιτ διαδέχονταν το ένα το άλλο (Body Electric, Blue Jeans, Born to Die) και το ακίνητο κέφι έδινε και έπαιρνε (Τι λες ρε που το Blue Velvet είναι κάποιου Tony). Κάπου εκεί λοιπόν, και λίγο πριν κορυφωθεί το πανηγύρι της ονείρωξης του ακούω προηχoγραφημένη ποίηση και χαίρομαι (Ride), αποφασίσαμε συνειδητά να κάνουμε κυριολεκτικά τόπο στα νιάτα και να φύγουμε πριν τελειώσει.