Στόλισα δέντρο, πήγα στους Gorgoroth, over!

Για την ακρίβεια παρείχα υπηρεσίες επίβλεψης σε στόλισμα χριστουγενιάτικου δέντρου και αυτό για να μην χαλάσω το metal προφίλ μου για το διήμερο, όχι για τίποτε άλλο. To επόμενο τριήμερο είναι αρκούντως indie, οπότε λογικά θα ψήσω και μελομακάρονα πριν ξεκινήσει.

Αν δεν υπήρχε και ο Sivert Hoyem των Madrugada (ως πότε παλικάρια;) την Παρασκευή το βράδυ, το Gagarin θα κινδύνευε να στιγματιστεί ως metal club το πρώτο τριήμερο του Δεκέμβρη. Το Σάββατο οι Lacuna Coil μπορεί να μην το φούλαραν, το ταρακούνησαν όμως για τα καλά. Εντελώς εκτός των ακουσμάτων μου, και εν γένει υπέρ το δέον "πιστοί" στις επιταγές του μηχανικού ήχου τους, αλλά δεν έχω πρόβλημα να παραδεχτώ ότι ήθελα να δω την Cristina Scabbia επί τω έργω, όπως και αρκετοί ακόμη μαζί με μένα, όπως διαπίστωσα, από τουλάχιστον αδιάκριτα επιφωνήματα που συνόδευσε την έξοδο της Ιταλίδας στη σκηνή. Όχι μόνο εντυπωσιακή, αλλά και ικανότατη. Γνωστό από πριν άλλωστε από αυτό, καθότι σε μεγάλο βαθμό κουβαλάει την μπάντα στις πλάτες της. Κι ας εμφανίστηκε σεμνότατα ντυμένη (μα δερμάτινο μπουφάν και δη με μανίκια φουλ;). Τέλος πάντων, μη μας πουν και σεξιστές, πάμε παρακάτω.

Μια μπάντα που μοιάζει να έχει βρει την ιδανική συνταγή για mainstream - σχεδόν FM- σκληροπυρηνικό ήχο, και άρα το δρόμο προς O.ST ταινιών δράσης και videogame (κλειδί για την εποχή μας), που φλερτάροντας με το goth περισσότερο ως αισθητική, παρά ως ουσία, "κλέβει" οπαδούς από παντού και τους ξεσηκώνει χωρίς πολλά πολλά. Η διασκευή στο Enjoy The Silence των Depeche Mode προσωπικά μου ακούστηκε αστεία, με μπουκωμένες κιθάρες και όλο το feeling του τραγουδιού να πηγαίνει περίπατο και με τον ηδονισμό να μετατρέπεται περιέργως σε macho αντανακλαστικά από την αεικίνητη frontwoman. Παρά ταύτα οι οπαδοί των Lacuna Coil αποχώρησαν με το χαμόγελο στα χείλη το βράδυ του Σαββάτου, από μια μπάντα που τους έκανε τη χάρη και πέρασε από τα μέρη μας μετά το τέλος της κανονικής περιοδείας της και πριν την στάση για την κυκλοφορία νέου άλμπουμ, τον Γενάρη του τρέχοντος, που θα τους βγάλει και πάλι στο δρόμο. Καθόλου άσχημα.

Τα ίδια χαμόγελα δεν θα εμφανιστούν το επόμενο βράδυ στα πρόσωπα των οπαδών των Gorgoroth, και όχι δήθεν λόγω του μισάνθρωπου χαρακτήρα της μουσικής τους και του black metal εν γένει. Οι πόρτες στο Gagarin την Κυριακή είχαν ανοίξει λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, για να ικανοποιηθεί το τριπλό line up της βραδιάς. Όταν έφτασα γύρω στις 9 και κάτι ο κόσμος έδειχνε απόλυτα ικανοποιημένος με τους Πολωνούς Vader και όχι άδικα (έφτασα αργά για τους Σουδούς Valkyria, αγόρασα όμως και τα δύο CD τους, όπως και οι περισσότεροι που αγόρασαν κάτι εκείνο το βράδυ δηλαδή, διότι αυτά των Gorgoroth πωλούνταν στην "μου-κάνεις-πλάκα-ε" τιμή των 30€. Οι Vader μάλλον ζήλεψαν και τα έβαλαν 25€. Συνέλθετε ε!).

Με άψογα τοποθετημένο ήχο, με έναν ψυχωμένο frontman που σε πείθει ότι.... το κάνει πρωτίστως για τη φανέλα και με μοτορική rhytmh section οι Vader ακούγονται και είναι επιβλητικοί και οριακά παραδοσιακοί πρεσβευτές ενός γρήγορου, θεμιτά τεχνικού και ενίοτε κρυπτοψυχεδελικού (στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον) death metal, που έχει ορθή αίσθηση της ροκ καταγωγής του.

Άλλωστε πρόκειται για απόλυτα ιστορικό όνομα, με παρουσία στη σκηνή από τα 80s και στο συγκινητικό tape trading της εποχής, συνεπώς δικαίως συγκαταλέγονται στους πρωτοπόρους του ιδιώματος. Τίμια εμφάνιση, που εύλογα προκάλεσε ενθουσιασμό στο κοινό, με το headbanging να δίνει και να παίρνει στις τέσσερις γωνιές του club και κάτω από τη σκηνή τους φανατικούς να συμμετέχουν με προσήλωση στα τεκταινόμενα. Μου θύμισε σε εντελώς άλλη φάση το προ διετίας live των "δικών μας" New Model Army, όπου όλοι βλέπαμε αυτό ακριβώς που περιμέναμε και τίποτε πέραν αυτού, αλλά περάσαμε πολύ καλά και αποχωρήσαμε σχεδόν καθησυχασμένοι που κάποια πράγματα είναι ακόμη στη θέση τους. Μπράβο στους Vader... που κρατάνε τη σημαία ψηλά, κατά πως λέει και μια αγαπημένη φράση της metal κοινότητας.

Με τους Gorgoroth... προσωπικά δεν κατάλαβα τι έπαιξε. Κατ' αρχήν αρκετός κόσμος (ειδικά αναλογικά με το πόσοι ήταν παρόντες) αποχώρησε μετά την εμφάνιση των Vader. Για την εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη προλάβαμε και ακούσαμε τα καλύτερα, ψεύτικα αίματα στο κοινό, θερμή ατμόσφαιρα και γενικά μπόλικο fun, όπως εννοείται αυτό σε μία συναυλία του είδους. Προ δύο ημερών είχαν ακυρώσει στη Σόφια εξαιτίας τυχάρπαστου διοργανωτή, όπως αναφέρεται στο site τους, αλλά κατά πώς πληροφορούμαι ο εγχώριος διοργανωτής τους είχε κατά κυριολεξία στα πούπουλα (και όχι μόνον!). Συνεπώς και παρά τον εντυπωσιακά λίγο κόσμο πλέον, περιμέναμε μια εντυπωσιακή τουλάχιστον εμφάνιση, όπως οφείλουν τα μεγάλα συγκροτήματα, είτε παίζουν μπροστά σε 10.000 είτε σε 100.

Αν λάβεις υπόψη σου ότι ο ήχος ήταν και πάλι άψογος (παρότι σε σχετικά χαμηλή ένταση, έχω την εντύπωση ότι το προηγούμενο βράδυ οι Ιταλοί βάρεσαν πολύ πιο δυνατά), τα drums και οι διπλές κιθάρες δημιουργούσαν ένα ικανοποιητικό wall of sound για να στηρίξεις την πίστη σου στην υπόσταση του black metal ως μία ιδιόρρυθμα ατμοσφαιρική μουσική, η παρουσία του Pest, μάλλον υποβάθμισε το επίπεδο του live.

Πρόκειται τυπικά για τον "ιστορικό" τραγουδιστή της μπάντας, από το δεύτερο άλμπουμ αυτής, το personal fav Antichrist του 1996, ένα δίσκο που θα σύστηνα να τον ακούσουν ειδικά οι οπαδοί των Sweredriver. Είναι βέβαια γνωστό ότι η πολυετής παρουσία του Gaal στα φωνητικά είχε στιγματίσει ειδικά την σκηνική παρουσία της μπάντας, γεγονός που δυστυχώς επιβεβαιώσαμε πανηγυρικά. Εκεί που ο τελευταίος προσδίδει και ως φωνή και ως παρουσία το απαραίτητο "τελετουργικό" στην υπόθεση Gorgoroth on stage, ο Pest εν μέρει λόγω του μάλλον αστείου (μαλλί αλά Crusty The Clown κλπ) παρουσιαστικού, εν μέρει λόγω των απελπιστικά τσιριχτών φωνητικών, και εν πολλοίς εξαιτίας υπερβολών στις κινήσεις και τους θεατρινισμούς του, εκθέτει ίσως και ανεπανόρθωτα την υπόλοιπη μπάντα που λειτουργεί άψογα και ανταποκρίνεται σε μία άκρως απαιτητική μουσική.

Κρίμα και για τον Ιστορικό Μαέστρο της μπάντας Infernus που πραγματικά διδάσκει από σκηνής με την ικανότητα του για κιθάρες που παίρνουν κεφάλια και οδηγούν το όργανο σε ακρότητες. Η σωστά φωτισμένη με κόκκινα χρώματα σκηνή ήθελε να σπρώξει τα πράγματα εκεί που έπρεπε, αλλά τελικά δεν έγινε τίποτε τέτοιο. Η παρουσία τους Pest -κατά την άποψη μου- εν έτι 2011 υποβαθμίζει άδικα τους Gorgoroth στο επίπεδο μιας παιδικής-γραφικής μπάντας, που επιμένει in it for the money και δεν ανταπεξέρχεται στο αληθές του μύθου της.

Το κοινό μου φάνηκε να παρακολουθεί με ενδιαφέρον μεν, χωρίς το απαραίτητο πάθος δε. Ελάχιστοι "κουνήθηκαν", ένας-δύο γενναίοι έδειξαν στην μπάντα ότι συμπράττον μαζί της, και αυτοί μη συντονισμένα. Ο Pest μάταια έβγαζε επιδεικτικά τη γλώσσα του προς τον κόσμο και ζητούσε λίγη εκτροπή. Μετά από μία ώρα νταν οι Gorgoroth κατέβηκαν από τη σκηνή, δεν ξανανέβηκαν ποτέ, αποχώρησαν οι περισσότεροι μουδιασμένοι και η καλύτερη εικόνα που κράτησα από τη βραδιά, ήταν ένας νεαρός μουσικός των Valkyria, να αποχωρεί κουβαλώντας τη κιθάρα (ή το μπάσο του;) στη θήκη και μια συμπαθητική metal κοπελίτσα σε όλη τη "διαδρομή" να χαϊδεύει στοργικά όχι τον ίδιο, αλλά τη θήκη! Για κάτι τέτοιες στιγμές πηγαίνουμε σε αυτούς τους άγριους βρε, τι νομίζατε;

Υ.Γ.- Και μισό χρωστούμενο bonus: Το αμέσως προηγούμενο Σάββατο, όπως πολλοί ακόμη μαζί μου, πρόλαβα ελάχιστα τελικά πράγματα από την εμφάνιση των Ulver στο Fuzz. Είχαν ξεκινήσει από τις 9 και κάτι και εμείς ως κλασσικοί Έλληνες τους περιμέναμε να βγουν στις 11:30 και να διαμαρτυρόμαστε για την καθυστέρηση.... Ένα πράγμα μόνο: σχεδόν ηδονιστικοί όταν παίρνουν μπρος και συντάσσονται με την καθαρή πλευρά του θορύβου, αλλά μήπως παραπαίρνουν την όλη φάση στα σοβαρά και αγγίζουν τα όρια της έστω και ασυνείδητης σοβαροφάνειας; Εξαντλητική εμμονή στη λεπτομέρεια, ελάχιστη αίσθηση live πάθους και δοσίματος, ξαναρχίζουν τα τραγούδια με το υποελάχιστο λάθος και γενικώς μια αίσθηση ότι πράττουν επιστήμη, παρά τέχνη. Κατανοητό ότι έχουν πάρει αυτό το δρόμο, αλλά εμένα κάτι δεν μου πήγε καλά. Και ίσως να μην είναι τυχαίο το ότι μετά το προ διετίας sold out, είχαν ελάχιστη ανταπόκριση αυτή τη φορά. Η διασκευή Troggs στο τέλος αστειότητα και ακόμη κλαίω τα λεφτά για τα βινύλια από το synth project του O' Sullivan που αγόρασα.... Ενίοτε λίγη εξειδίκευση δεν βλάπτει τελικά.
_____

Photos by Irene Risaki