Gagarin Open Air Festival - Mέρα πρώτη
Η επανάληψη είναι από τα πιο αγαπημένα σπορ του ανθρώπου. Γι' αυτό και κάποιοι επιμένουν και πάνε κάθε Κυριακή κι εσπερινό στην εκκλησία κι άλλοι δίνουν συστηματικά το παρόν στην καφετέρια της γειτονιάς. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ένα μεγάλο πλήθος νομίζει ότι αποφεύγει τις επαναλήψεις, μετακινούμενο επαναληπτικώς και με μαθηματική ακρίβεια στην τελευταία καινοτομία που τους έχει πλασάρει ο εκάστοτε συντάκτης του αγαπημένου τους free press/ blog/ tv show κ.λπ.
Κι άλλοι πάλι δίνουν συστηματικά το παρόν στις συναυλίες του Iggy. Ως φόρο τιμής, ως ξέδωμα, αλλά κυρίως ως μια κίνηση επανάληψης που σκοπό έχει να επιβεβαιώσει ότι το ροκ δεν είναι απλά ένας μύθος στον οποίο επένδυσες παραπάνω απ' όσο του άξιζε, αλλά κάτι απτό, σαν τις φλέβες που διαφαίνονται ξεκάθαρα κάτω από το δέρμα του Iggy.
Ο οποίος Iggy έχει καταλάβει καλύτερα απ' όλους τα ατού της επανάληψης και τα χρησιμοποιεί ένα προς ένα υπέρ του. Οι αλλαγές στο στήσιμο είναι ελάχιστες, κάτι σαν ένα shuffle μιας playlist που δεν έχει αλλάξει εδώ και χρόνια. Πώς ακριβώς ήταν τούτη τη φορά; 100% Stooges, με τους αυθεντικούς μουσικούς και αποκλειστικά με Stooges κομμάτια.
Οι οποίοι μουσικοί δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους, ούτε άφησαν τον Iggy να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Αλλά απέδειξαν την κλάση τους παίζοντας σκυλίσια, δίνοντάς τα όλα κι επιβραβεύοντας έτσι όσους ανάμεσα στον πανικό και την παραμόρφωση του ήχου που έχει πιάσει κόκκινο στα led, κατάφεραν να κρατήσουν ένα τμήμα του ακουστικού τους νεύρου νηφάλιο - λέμε τώρα, γιατί όποιος έμεινε νηφάλιος εκείνο το βράδυ μάλλον σε λάθος γήπεδο είδε φως και μπήκε.
Ειδικά εκείνος ο McCay... Αν οι Scott Asheton κι ο Mike Watt είχαν ήδη χτίσει τα τείχη της πανκ Ιεριχούς, τα οποία στόλιζε με αγκαθωτούς κισσούς ο έτερος αδερφός Asheton, ο McCay άργησε να βγει στη σκηνή, αλλά όταν το έκανε προκάλεσε ...σεισμό αποδόμησης.
Γυρνώντας λίγο πίσω το ρολόι, να αναφέρω ότι τούτη τη φορά το κομμάτι που άνοιξε θριαμβευτικά τη βραδιά ήταν το Loose, από τα πρώτα ακόρντα του οποίου οι στούτζοι και οι στούτζες στο κοινό απέδειξαν ότι ήταν καλά προετοιμασμένοι και δεν ήθελαν και πολλά παραπάνω για ν' αρχίσουν το πανηγύρι. Και για την επόμενη μία και κάτι ώρα, ο Iggy και τα γεροπαλίκαρά του έπαιξαν τους ρόλους τους με απόλυτη επιτυχία - εννοείται ανεβάζοντας κάποια στιγμή και κάποιους από το κοινό σε ρόλο κομπάρσου. Αλήθεια, όλα αυτά τα 20χρονα πιτσιρίκια που είχαν ανέβει στη σκηνή και προσκυνούσαν τον Iggy να είχαν έρθει γι' αυτόν, ή να είχαν απλά παραζεσταθεί από τους Mudhoney;
Δεν έχει σημασία, το πλήθος ήταν ετερόκλητο, αλλά ο καθρέφτης του ήταν ο ιδρώτας του Iggy, ο οποίος σε μια στιγμή ψυχαναλυτικής παραζάλης τόσο πρωτόλειας που θα έκανε μέχρι και τον Γιάλομ να βήξει αμήχανα, γύρισε στο πλήθος και εξήγησε "I am you". Και μετά ένα καλά μελετημένο "κενό" από το μπάσο και τα ντραμς κι ύστερα πάλι η κιθάρα και το τραγούδι να χαλαρώνει το πλήθος: όχι, δεν είναι αυτός εμείς, δεν είμαστε εμείς αυτός, πάλι καλά που οι ρόλοι είναι καλά μοιρασμένοι και το show προμελετημένο: οι λίγοι εκεί πάνω να παίζουνε κι εμείς οι πολλοί να χτυπιόμαστε από κάτω.
Μέρος του show ήταν και το παίξιμο του I wanna be your dog δυο φορές, την πρώτη νωρίς νωρίς, για να ξεχαρμανιάσει ο κόσμος και να συγκεντρωθεί (και καλά) σε άλλα πράγματα. Η οποία συγκέντρωση διακόπηκε αισθητά σ' ένα από τα κομμάτια του καινούριου τους δίσκου, το My idea of fun, εν αντιθέσει με το I am fried που έκλεισε το set, όταν πολλοί από το κοινό θα μπορούσαν να πούνε ότι ο τίτλος αναφερόταν σ' αυτούς οπότε απ' όποιο δίσκο και να έπαιζε δεν είχε και πολύ σημασία.
Για το τι προηγήθηκε του Iggy στο φεστιβάλ, δυστυχώς δεν θα μπορέσω να σας πω, γιατί ήταν η πρώτη φορά που λόγω ανωτέρας βίας άργησα σε λάιβ επί αττικού εδάφους, αλλά και η πρώτη όπου όλες οι μπάντες ξεκίνησαν στην ώρα τους. Ίσα που πρόλαβα λοιπόν κάποια τραγούδια από τους Mudhoney...
Ένα περίεργο πράγμα πάντως: βγαίνεις στην Αθήνα σε συναυλίες που γράφεται ότι αρχίζουν στις 10 και ο headliner δε βγαίνει πριν τις 1 μετά τα μεσάνυχτα. Τώρα ήταν εργάσιμη, σε ένα μέρος που ήθελες μια ώρα στο νερό για να πας κι όλα άρχισαν στην ώρα τους. Μ' αυτό ας μην εννοηθεί ότι παραπονιέμαι, το θεωρώ εν τέλει επαγγελματικό από τους διοργανωτές που συνολικά επέδειξαν μια πολύ καλή διοργάνωση εκείνη τη μέρα. Απλά όταν ακούω να παραπονιέται κάποιος ότι οι εργαζόμενοι βγαίνουν πια μόνο Σαββατοκύριακα, μπορώ να φανταστώ ότι δε φταίνε πάντα μόνο αυτοί.
Κι αν αντέξει ο Iggy και ξανάρθει, κάποιοι θα είμαστε και πάλι εκεί, χωρίς στολές καθήκοντος, χωρίς κουκούλες, χωρίς βία, σ' ένα ελεγχόμενο ξέδωμα η ουσία του οποίου γίνεται φανερή μόνο στο τέλος, όταν ανάβουν πάλι τα φώτα και συνειδητοποιείς πόσο αυγάτισε η παρέα από τη στιγμή που ήρθες.