Iggy Pop - Puressence - Film
Κάποια στιγμή στη μέση της συναυλίας του Iggy και των λοιπών Stooges στο Θέατρο Βράχων αισθάνθηκα σαν να μπήκα στη μηχανή του χρόνου. Μια μηχανή που με οδήγησε δύο χρόνια πίσω στο ...αντιδιαμετρικό θέατρο Πέτρας. Όλα ήταν εδώ, ίδια και απαράλλαχτα. Ο γνωστός πια Iggy, με το κλασικό χαμηλοκάβαλο τζιν, με το φιδίσιο κορμί που ακόμη προκαλεί εξάψεις στα θηλυκά (και ενίοτε και στα ...αρσενικά!), να χτυπιέται σαν σεληνιασμένος, να οργώνει τη σκηνή, να επιδεικνύει τα αν μη τι άλλο καλοσχηματισμένα οπίσθια του. Σχεδόν ίδιο playlist, και φυσικά δύο φορές το "I wanna be your dog" το οποίο έβαλε εύκολα φωτιά στο "εύφλεκτο" κοινό. Οι ίδιες ατάκες, σαν καλοπροβαρισμένη θεατρική παράσταση. Ένα κοινό το οποίο με ...σταλινική προσωπολατρεία είχε γεμίσει ασφυκτικά το θέατρο, παρόλο που το ίδιο εκείνο βράδυ υπήρχαν και οι ανταγωνιστικές συναυλίες των Toto και των Roxy Music (η γενιά των 70s είχε την τιμητική της)! Στην πλατεία η σκόνη σηκωνόταν ντουμάνι, πόδια σπάθιζαν ανάποδα τον αέρα, μπουκάλια (ευτυχώς πια μόνο πλαστικά) ίπταντο, ενώ κάποια τυχερά πιτσιρίκια βρέθηκαν πάνω στην σκηνή όπου χοροπήδησαν με την ψυχή τους στο "No Fun". Όλοι πέρασαν καλά και αυτό φτάνει και περισσεύει για μία συναυλία...
Ο Iggy έχοντας πια πατήσει την έβδομη δεκαετία της ζωής του είναι αναμφισβήτητα ένα φαινόμενο. Όχι τόσο μουσικό πια. Ποτέ δεν ήταν... Άλλωστε γενικά ο μύθος ενός "ροκ σταρ" μικρή σχέση έχει με την καθαυτή μουσική του αξία. Έτσι κι o Iggy, από εκείνες τις πρώιμες άγριες μέρες των Stooges ήταν περισσότερο το punk τσογλάνι που έβγαλε τη γλώσσα του στον καθωσπρεπισμό και την επιδειξιομανία της εποχής παρά ένας "τυπικός" μουσικός. Το έχει καταλάβει κι ο ίδιος ότι αν γραφτεί στην ιστορία της μουσικής θα είναι για αυτό το λόγο ακριβώς. Γι' αυτό και τα τελευταία χρόνια γυρίζει την υφήλιο σαν "Iggy & the Stooges". Σαν να μην υπήρξε ποτέ η συνέχεια... Στην ασφάλεια του ένδοξου παρελθόντος...
Και φυσικά είναι ένας απίστευτος χαρισματικός performer, ο οποίος εκτελεί με ακρίβεια και προσήλωση γυμναστή το πρόγραμμα του, ιδρώνει τη φανέλα του κατά έναν τρόπο που φαίνεται εντελώς ασυμβίβαστος με την ηλικία αλλά κυρίως με το άγριο παρελθόν του, που κάποτε τον είχε φέρει με το ενάμισυ πόδι στον τάφο. Και είναι αυτή η σκηνική του παρουσία, ο τρόπος που κοινωνεί το πάθος του που σώζει την όλη κατάσταση. Γιατί, πόσους άραγε θα μάζευε μια συναυλία με τέτοια τυπικά, πρωτόλεια, μάλλον ξεπερασμένα punk κομμάτια αν δεν ήταν ο μύθος του Iggy και οι σκηνικές του επιδόσεις; Ένα "Αν" δύσκολα θα γέμιζε... Από την εποχή του πρωτόλειου αγνού punk η μουσική έχει, δυστυχώς ή ευτυχώς, προχωρήσει πολύ... Επιπλέον το να βλέπεις έναν καλλιτέχνη μετά από 30 και βάλε χρόνια να κάνει ακόμη τα ίδια πράγματα πέρα από έναν θαυμασμό προς τη ρομαντική συνέπεια (που ποτέ δεν τον κατάλαβα για να πω την αλήθεια), προκαλεί και μια θλίψη.
Τους Film αυτή τη φορά δεν τους πρόλαβα. Ας όψονται και οι διοργανωτές που σαν ώρα έναρξης εννοούσαν την ώρα εμφάνισης του μεγάλου ονόματος. Τουλάχιστον πρόλαβα τους Puressence οι οποίοι δυστυχώς ήταν μια απογοήτευση. Χαρακτηριστική περίπτωση μπάντας που κάποτε έβγαλε έναν μεγάλο δίσκο και από τότε επιδίδεται σε μηρυκασμό. Και δεν φτάνει το γεγνός ότι πρόσφατα ειδικά κομμάτια τους ακούστηκαν εντελώς αδιάφορα, εκείνη τη βραδιά ο κιθαρίστας ακουγόταν εντελώς εκτός τόπου και ...ήχου. Κρίμα...