Stray Art Festival (Σύρος/Σεπτέμβρης 2022)

2 Σεπτεμβρίου, ξημερώματα Παρασκευής (και μετά από δύσκολη βάρδια), τσιμπάω άυπνος την τελευταία πτήση της σεζόν από Βερολίνο για Μύκονο. Έπειτα πεζή περιπλάνηση, καμιά 8+km από το αεροδρόμιο μέχρι το νέο λιμάνι, για το πρώτο καράβι για Σύρο. Δοκιμασία τύπου “τάμα” αυτό το -συχνά δυστοπικό- μυκονιάτικο dérive. Το όλο deconditioning (κοινώς ταλαίπα) ωστόσο, με προετοίμασε κατάλληλα για την Ερμούπολη και την ψυχογεωγραφία της. Μερικές ώρες αργότερα, βρέθηκα να τσεκάρω τοιχογραφίες στην παραλία του Γαλησσά, στην οποία είχε από νωρίς ξεκινήσει το 6ο Stray Art festival.  

Το Stray είναι ένα καθ’ όλα D.I.Y. fest με κεντρικό πυρήνα την τοιχογραφία. Η ταυτότητά του είναι ανοιχτή και σμιλεύεται μέσω συλλογικών διαδικασιών. Μέσα στα επόμενα τρία μερόνυχτα και μεταξύ συναυλιών, αποσταγμάτων, εκθέσεων, νυχτερινών μπάνιων, ενός mini rave, performances και άλλων ομορφιών, γνώρισα μερικά από τα παιδιά πίσω από το project και τα είπαμε σε φάσεις για την δουλειά που απαιτεί η οργάνωση και το στήσιμο ενός τέτοιου εγχειρήματος· για τον ρομαντισμό, τις δυσκολίες, το όραμα, τις τριβές και ό,τι τελοσπάντων χρειάζεται για να παραμείνει ένα φεστιβάλ ελεύθερο. Το πείραμα δικαιώνεται μου είπαν.

Ερχόμενος από μια πόλη που έχει εμπορευματοποιήσει εδώ και χρόνια την έννοια συμπεριληπτικότητα, έχω καταλήξει να είμαι κάπως επιφυλακτικός όταν την συναντάω. Ευτυχώς αυτή η διάβρωση των όμορφων λέξεων δεν είναι εμφανής σε καταστάσεις σαν το Stray. Για λόγους προφανείς. Καιρό είχα να συναντήσω τόσο ανοιχτό line-up που να διατηρεί συνάμα μια αισθητική, ένα αφήγημα ρε παιδί μου. Τόσο δύσκολο πια είναι; Μάλλον ναι...

Αφήνοντας τον εαυτό μου στην ροή (ναι, το groove) του φεστιβάλ αντιλήφθηκα για ακόμα μια φορά, πως την αισθητική την φτιάχνουν οι ιδέες πίσω από την τέχνη. Η νοηματοδότηση και όχι η διακόσμηση ενός project. Μια solid αισθητική κρίνεται από το αποτέλεσμα που προκαλεί στη συναινετική πραγματικότητα. Οτιδήποτε άλλο καταλήγει ένα κολάζ αναμνήσεων, απωθημένων, οικείων χρωμάτων και του τι μπορεί να αρέσει ή, ακόμα χαμηλότερα, να πουλήσει.

Για καλή μας τύχη το Stray δεν πουλούσε την ψυχή του. Απλά την μοιραζόταν εκεί, με ανθρώπους ενίοτε διαφορετικών υποβάθρων, διαφορετικών lifestyle (μπλιάξ αυτή η λέξη) και διαφορετικών διαδρομών που έτυχε(;) να τέμνονται αυτές τις τρεις νύχτες του Σεπτέμβρη. Τέχνη του δρόμου σου λέει μετά... Σαν μια T.A.Z. made in Greece με ό,τι ιδιαίτερο αυτό συνεπάγεται. (Περισσότερα επί παρομοίου 'made in Greece' θέματος έγραψε πρόσφατα ο Raggedy Man εδώ.)

Στα αμιγώς μουσικά τώρα, μιας και στο MiC βρισκόμαστε, ξεχώρισα: Λυρικό Φώσφορο που σαν να coil-ιζε κάπως στο σεληνόφως (τσέκαρε εδώ για του λόγου το αληθές), Capétte, όπου η λάηβ “ακατέργαστη” απόδοση μου φάνηκε πιο ενδιαφέρουσα και ανάγλυφη από τις ηχογραφήσεις, Xoan που δώσανε λιγάκι γρέζι στην όλη φάση (σηκώνει κι άλλο, ειδικά στα γραψίματα, λέω εγώ τώρα..), άντε και Αναφανδόν για το Άρωμα.

Το fest έκλεισε με Συριανό Τρίο και αταβιστικό χορό στον οποίον συμμετείχαν γιαγιάδες, πανκς, ρεμπέτισσες, πιτσιρίκια, τζιβάτοι, μπάρμπες, cool και uncool τυπάκια και κάτι ελιτίριοι αλητιστές (όχι της καλύτερης ώρας) σαν και του λόγου μου.

Σόρυ για την όποια ζαργκόν. Προσπαθώ αλήθεια..

Αγάπη

 φωτογραφίες: Αντώνης Γαβριδάκης, Μερόπη Γιαμάκου, Άγγελος Σώκος