'Shake, shake it baby... like a Suedehead!'

Παρά τις απειλές μου τελικά πάλι βαρέθηκα να πάω από νωρίς (αν και το υπαίθριο του Μύλου είναι ιδανικό για να απολαύσεις το soundcheck) και φυσικά δεν πήρα τίποτε μαζί μου για να το υπογράψει η μπάντα- είμαι πολύ κακός memorabilia collector εν τέλει! Πληροφορίες που θέλουν την Ελευθερία Ιωαννίδου να πουλάει στη μαύρη πριν το live φωτογραφίες με τον Brett, και 7ιντσα γεμάτα καρδούλες, αφιερώσεις και άλλες πολύτιμες μουντζούρες ελέγχονται πάντως ως ανακριβείς. Επίσης πληροφορίες που θέλουν να με εκνευρίζει το γεγονός της από στόμα σε στόμα διάδοσης του setlist πριν καν ξεκινήσει το live ελέγχονται ως απόλυτα ακριβείς. Είναι σαν να πηγαίνεις στο γήπεδο ξέροντας το σκορ από πριν... Λέει; Δεν λέει!

Πριν από οχτώ χρόνια λοιπόν οι Suede είχαν παίξει στον ίδιο ακριβώς χώρο... πάνω κάτω αρχές καλοκαιριού και τότε και τελικά είναι ευχάριστα περίεργο μετά από τόσα χρόνια να συναντάς και πάλι μια μπάντα σε συνθήκες ιδιότυπου deja vu. Με δεκάδες γνωστούς... που έχεις να τους δεις χρόνια ορισμένους... με έναν περίεργο ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα... ενός είδους «ενέργεια» υπήρχε σίγουρα a priori, που περίμενε να εκτιναχτεί στα ύψη από τις «αντιδράσεις» των πρωταγωνιστών της βραδιάς.

Και έτσι ακριβώς έγινε! Η μπάντα με τους πέντε δίσκους στο ενεργητικό της, μπορεί να μην είχε την «δίψα» της μπάντας που μόλις είχε κυκλοφορήσει το δεύτερο δίσκο της και είχε πάρει στη θέση του διάσημου κιθαρίστα της έναν μάλλον ασχημούλη νεαρό, είχε όμως κέφι, όρεξη και ασφαλώς την ικανότητα να αποδείξει ότι δεν θεωρείται τυχαία μια από τις κορυφαίες live μπάντες στο χώρο.

Κάπου κατά τις δέκα βγαίνουν στη σκηνή οι Suede με ένα καινούργιο τραγούδι, που αν και δεν στέκεται ικανό να... κουνήσει τον κόσμο, υπενθυμίζει στο θηλυκό τμήμα του κοινού ότι ο Brett «κουνιέται», και κουνιέται καλά... (κάτι σαν την Shakira της brit pop να πούμε!). Τα 'Trash' και 'Filmstar' που ακολούθησαν ήταν υπέρ-αρκετά για να ξεκινήσει ένα μεγάλο γλέντι, που θα τέλειωνε μιάμιση ώρα αργότερα με τον υπογράφοντα να αναρωτιέται αν το πουκάμισο του μόλις βγήκε από live, από πλυντήριο ή από βραδινή βουτιά στη θάλασσα (πολύς ο χαμός στις πρώτες σειρές, λίγες οι ανάσες που έχουμε καβάντζα από τα πολλά τσιγάρα, λες να γεράσαμε;), την Άννα να παραπονιέται για όσα τράβηξε στο 'So Young', μια άγνωστη να μου δίνει τηλέφωνο της για να της στείλω photo από το live με ΜΜS (ο mores...) και τον κόσμο να απαιτεί -μη μετακινούμενος από τη θέση του- το δεύτερο encore που ποτέ δεν έγινε. Το 'Beautiful Ones' με τα γηπεδικά la-la-la-la και το απαραίτητο sing-along ήταν ένα επικότατο (αλά James φυσικά!) και αρκούντως φορτισμένο κλείσιμο μιας δυνατής βραδιάς, όλοι όμως ήθελαν κι άλλο-κι άλλο -κι άλλο!

Ενδιάμεσα οι Suede παρουσίασαν αρκετά καινούργια τραγούδια, με τις παρτιτούρες των στίχων να συνδυάζονται μάλλον άτεχνα με τη διάθεση του Brett για όλο και περισσότερο κούνημα... τυπικότατα Suede τραγούδια, άλλα πολύ καλά, άλλα λιγότερο, που όμως μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι δραματικές αλλαγές στην επόμενη κυκλοφορία τους μάλλον δεν θα υπάρξουν (σιγά που θα υπήρχαν!). Το 'Love The Way We Love' πάντως με το πιασάρικο ρεφρενάκι αμέσως προκάλεσε την αντίδραση του κοινού... που δεν άργησε να το τραγουδήσει μαζί με τον Brett.

Highlight φυσικά το 'So Young', τραγούδι που οι Suede μάλλον δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ στις ζωντανές τους εμφανίσεις (εν αντιθέσει με το 'We are the pigs, που έχει πάει για τα καλά στον κουβά). Μαζί με τα 'Metal Mickey' στο encore... και το 'Wild Ones' κάπου στη μέση της συναυλίας αντιπροσώπευσαν επαρκώς την πρώτη (άγρια όμορφη) περίοδο της μπάντας.

Με τον Brett να αναρωτιέται γιατί ποτέ δεν μπόρεσε να γράψει ένα δεύτερο 'Coming Up' LP (απάντηση: γιατί η μπάντα είναι από τη Βρετανία και θέλησε κάποτε να κάνει καριέρα στην Αμερική!), ο συγκεκριμένος δίσκος σήκωσε το βάρος της συναυλίας με επιτυχία, ενώ μαζί με μεταγενέστερα singles όπως τα 'Electricity', 'Cant' Get Enough', 'She's in fashion' συν τα πρόσφατα από το 'A new morning' (ακόμη περιμένω το 'Beautiful Loser'...), με καλύτερο ασφαλώς το 'Obsessions' (is like sex... και άλλα τέτοια φοβερά!) είχαμε τελικώς ένα greatest hits, από αυτά όμως που θα αγόραζε ένας από τους νέους οπαδούς των Suede, και όχι η παλιά φρουρά.
Ευχαριστήσαμε τον Brett και την παρέα του... στήσαμε αυτί και μάθαμε τελικά ότι στις γυναίκες αρέσουν κάτι τέτοιοι «κουνιστοί» performers... και αναρωτιέμαι ακόμα μετά από τόσα χρόνια γιατί ποτέ δεν έγινε mainstream sex symbol ο Lux από τους Cramps. Ή μήπως έγινε;