Sugah Galore + Sharon Jones and the Dap-Kings
Οι φήμες που έφτασαν στα αυτιά μου μερικές μέρες πριν την πραγματοποίηση της εν λόγω συναυλίας για πιθανή ακύρωσή της, ευτυχώς δεν πραγματοποιήθηκαν και προς μεγάλη μου χαρά, εν τέλει, κατάφερα να παρευρεθώ σε ένα γεγονός που πράγματι ανέμενα με μεγάλο ενθουσιασμό εδώ και καιρό. Για να ακριβολογώ, η παρουσία της Sharon Jones ήταν η δικιά μου ενδεχόμενη όαση στο "συναυλιακό καλοκαίρι" (μην ξεφεύγουμε από τα κλισέ παρακαλώ...).
Εκπροσωπώντας μια σκηνή αναβίωσης, ας πούμε, της καθαρόαιμης soul και του ξαναμμένου funk που έντονα δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια, μαζί με ονόματα όπως οι Speedometer, οι New Mastersounds, οι Bamboos και αρκετοί ακόμα, και που για να πω την αλήθεια δεν είχα καμία ελπίδα να δω ζωντανά στην ημεδαπή, η πενηνταδυάχρονη αφροαμερικανίδα με την οχταμελή μπάντα των Dap-Kings ήρθε μάλλον απρόσμενα κι απ' τα μέρη μας.
Έτσι, αντί για το ανοιχτό θέατρο βράχων στο Βύρωνα, κατευθυνθήκαμε προς το Gagarin και για πρώτη φορά θα έλεγα σε κλειστό χώρο με το ημερολόγιο να δείχνει Ιούλη. Προφανώς, η αλλαγή αυτή οφειλόταν στην περιορισμένη ανταπόκριση του κοινού που ναι μεν συμφωνώ ότι δεν είναι κι εύκολο να σκάσει το σαραντάρι, από την άλλη όμως μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε και με ένα μουσικό είδος χειροπιαστά ανύπαρκτο στα πάτρια εδάφη. Μπορεί όλοι στα μπαρς να κουνάνε ρυθμικά το ποδαράκι κατά τη διάρκεια των "ουάου γκρούβι" μουσικών αλλά ως εκεί!
Ποιος έγραψε τα κομμάτια, ποιος τα λέει, του πότε είναι και λοιπά ερωτήματα είναι για πολύ ειδικευμένες καταστάσεις και δεν μπορώ να κουράζομαι τώρα... Εξάλλου αυτά τα "χορευτικά με τις καραμούζες" ή "μαύρα" δεν αποδίδουν προφίλ ψαγμένου και βαθιά σκεπτόμενου νεόκοπου ή μεσόκοπου μουσικόφιλου, οπότε είναι β' χρήσης και διαλογής. Και μην ακούσω παρακαλώ ότι η συγκεκριμένη μπάντα δεν είναι μεγάλο όνομα, είτε πρόκειται για τη δική της άμεσα παραγωγή είτε για τα παρεμφερή δρώμενά της. Οι Dap-Kings για όσους δεν γνωρίζουν συνόδεψαν την ακριβοθώρητη και "πιο διαφημισμένη δεν γίνεται" Amy Winehouse στις ηχογραφήσεις της και αυτό σε όρους hype από μόνο του φτάνει και περισσεύει. Δεν πειράζει όμως, οι Whitesnake, οι James, οι Scorpions, o Cave και οι Placebo να 'ναι καλά. Τυράκι πάντα θα υπάρχει... Ίσως βέβαια να φταίει κι ο Τριανταφυλλίδης που δεν είναι μάστορας των P.R. να πιπιλίζει και να βομβαρδίζει με ένα κάρο ανούσιες μαλακίες από δω κι από κει τον κόσμο με σκοπό να γεμίσει το μαγαζάκι του. Επιχειρηματικά μάλλον φταίει. Ηθικά, ας μείνει με την δικιά μου και εκατό άλλων γραφικών συμπάθεια. Συμπάθεια που επεκτείνεται και σε άλλες τελευταίες του δραστηριότητες...
Κήρυγμα τέλος και πάμε επί των πρακτέων. Οι Sugah Galore που ανέλαβαν να ζεστάνουν τον κόσμο έπασχαν σε δύο βασικά ζητήματα. Πρώτον, σκηνικά παρουσίαζαν το οξύμωρο της στατικότητας και πλήρους αμηχανίας-σεμνότητας των τεσσάρων μουσικών σε αντιδιαστολή με το ας πούμε δήθεν άνετο της τραγουδίστριάς τους και δεύτερον δεν κατάφεραν απ' ό,τι φάνηκε να ξεπεράσουν ποτέ τη διαφαινόμενη σαν παιδική ασθένεια καψούρα με τους Red Hot Chili Peppers. Έτσι ήταν σα να βλέπεις τέσσερις συμπαθέστατους καθ' όλα (δεν υπάρχει αμφιβολία επί τούτου) μουσικούς να παίζουν στατικά τα κομμάτια τους, μία μπροστάρισα να πάει να το ισορροπήσει αλλά τελικά να της βγαίνει περισσότερο σε υπερβολικό wannabe συν ένα ηχητικό αποτέλεσμα που δεν ήξερε προς τα πού να κοιτάξει. Funk rock μάλλον ήταν το ζητούμενο. Ειλικρινά εύχομαι να εστιάσουν κάπου και την επόμενη φορά να είναι δέκα σκάλες παραπάνω καλύτερο και ουσιαστικότερο το τελικό αποτέλεσμα. Σχετικά με την SugahSpank πάντως, θαρρώ πως η δουλειά της με τον Blend της πάει καλύτερα.
Δεν θυμάμαι αν έχω δει περισσότερους από οχτώ μουσικούς στη σκηνή αλλά οι Dap-Kings εκτός από ιδιαίτερο σύνολο ήταν και ατομικά ένας κι ένας. Δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, κόνγκας, δύο σαξόφωνα και μια τρομπέτα ξεκίνησαν να γεμίζουν το χώρο παλαιομοδίτικες μελωδίες και με επίσης παλαιάς κοπής τρόπο ο ένας κιθαρίστας ανέλαβε χρέη κονφερασιέ καλύπτοντας προσωρινά τις ανάγκες επικοινωνίας με το κοινό. Κανά δυο ορχηστρικά και να 'σου ο κιθαρίστας-κονφερασιέ ρίχνει κι ένα τραγουδάκι. Όλα αυτά για πρόγευμα βέβαια μιας και αμέσως μετά την σκηνή κατέλαβε ο θηλυκός δυναμίτης που ακούει στο όνομα Sharon Jones και που όσο της λείπει σε μπόι και στερεοτυπική ομορφιά τόσο τα έχει σε ζωντάνια, χάρη, ενέργεια, κέφι και μπρίο! Το γλέντι όπως ήταν αναμενόμενο άρχισε και δεν κόπασε ούτε λεπτό. Κόσμος και κοσμάκης και των δύο φύλων πέρασε από την σκηνή να ρίξει μια γυροβολιά με τα αγοράκια να κερδίζουν τις εντυπώσεις αλλά και την προσοχή της "μαμάς" Sharon, τα κομμάτια να αλλάζουν στροφές και στίχους που προσαρμόζονται στα δρώμενα, τριγύρω γελαστές φάτσες να μαρτυρούν την πλήρη επιτυχία της διαδραστικότητας κοινού και γκρουπ και όχι, χαμός δεν έγινε στο 100 Days, 100 Nights γιατί χαμός έγινε από την αρχή ως το τέλος. Και της κανονικής διάρκειας, και του πρώτου (προγραμματισμένου) encore που την τιμητική του είχε ο James Brown, και του δεύτερου, όταν αφού ενώ το ένα τρίτο του κόσμου είχε φύγει, οι υπόλοιποι από κάτω παραληρώντας σχεδόν ανάγκασαν την μπάντα να ξαναβγεί.
Φεύγοντας και συζητώντας, θυμήθηκα την εξίσου εκπληκτική εμφάνιση του Solomon Burke προ διετίας αν δεν κάνω λάθος και κάνοντας τους σχετικούς συνειρμούς κατέληξα πως μουσικοί σαν την Jones και τον Burke, ανεξαρτήτως αγνότητας των κινήτρων τους, σου δίνουν την εντύπωση ότι εκλαμβάνουν ως υποχρέωση να κάνουν το κοινό τους να περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα. Εκτός από "καλλιτέχνες" δεν φοβούνται να τοποθετήσουν τον εαυτό τους στο ρόλο του διασκεδαστή. Εν ολίγοις σε καμία περίπτωση δεν θεωρούν πως όσοι πήγαν να τους παρακολουθήσουν είναι υποχρεωμένοι a priori και να τους αποθεώσουν. Αυτό κερδίζεται, δεν είναι δεδομένο.
Τέλος, μου έμεινε και το σχόλιο ενός γνωστού πως το rock κυρίως αλλά όχι μόνο αποτελεί πλέον έκφανση μεσοαστικής στασιμότητας και μιζέριας. Δεν πειράζει, θα προσθέσω εγώ, ας αναλωθούμε στην αναζήτηση του επόμενου μοσχαναθρεμμένου disco-punk τσουλακίου ή του κάθε μονόχνοτου πειράζοντα τις συχνότητες πειραματιστή... Με πενηντάρες χοντρές μαύρες θα ασχολούμαστε τώρα;
Καλό καλοκαίρι!
