Προσκυνώ τη χάρη σου Μαέστρο
Μετά και την 'κρύο/ζεστό' εμφάνιση των Wire οι περισσότεροι από εμάς πιστέψαμε ότι με το αορίστως αποκαλούμενο post punk τελειώσαμε μάλλον οριστικά. Είτε μιλάμε για θρύλους, είτε για αναβιωτές, ό,τι είναι να ειπωθεί ειπώθηκε. Φεύγοντας από το Gagarin αισθανόσουν όμως ότι αν δεν είχες ακούσει την τελευταία λέξη από τον Michael Gira θα υπήρχε μία τεράστια έλλειψη. Ο κύκλος της επιστροφής που άνοιξε με την χωρίς ανάσα εμφάνιση των Gang Of (Original) Four στο Primavera Sound του 2005 έκλεισε έξι χρόνια μετά με τον Gira να φοράει το καουμπόϋκο καπέλο του, να κρατάει στο ένα χέρι το τεράστιο πούρο του, να υπογράφει άχαρα στα πρόχειρα CD που κουβάλησε μαζί του και να ζητάει από κάθε επόμενο πιστό μια "αληθινή, αντρική" χειραψία. ΟΚ θα είναι και αυτοί στο Primavera τον Μάη, αλλά εκεί θα υπάρχουν και άλλα πράγματα να ασχοληθεί κανείς.
Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά live που έχω παρακολουθήσει, ever που λένε, ο Gira και η (σχεδόν νέα) παρέα του έγειραν και πάλι την πλάστιγγα υπέρ της Αμερικής. Δεν θα διαφωνήσω με τον Κώστα "Indicto" Κούτσαρη (έρχονται οι Fall... btw, έγκυρο!), στο ότι οι Άγγλοι το εξελίσσουν και το κάνουν μάλλον καλύτερα, αλλά τελικά οι Αμερικάνοι στο δίνουν στα χέρια πιο ωμό, πιο γεμάτο και σε περισσότερες διαστάσεις. Κατ' εμέ τουλάχιστον. Αυτό έκαναν και οι Swans. Και τότε (όπως ακούμε στους δίσκους) και τώρα. Σε κάποια φάση της συναυλίας ο ήχος οδηγήθηκε σε έναν παροξυσμό country μανίας ιδωμένη με την οπτική των Birthday Party, μπροστά μας εμφανίστηκε σε ολόγραμμα το καπέλο του μακαρίτη του Tracey Pew και εκεί πλέον τα πάντα είχαν κριθεί. Οι Swans οριοθέτησαν τα πράγματα και μέχρι το τέλος της συναυλίας σχεδόν "την ακούσαμε" παρότι ίσα που προλάβαμε να πιούμε δύο μπύρες σε ένα δίωρο.
Οι θρύλοι επιβεβαιώθηκαν γρήγορα και ήδη από το εναρκτήριο κομμάτι βγάζουν μια κοπέλα λιπόθυμη προς τα έξω (λες να το κάνουν επίτηδες σκέφτομαι..., ελπίζω να είναι καλά βέβαια!). Για 15 λεπτά οι Swans του 2011, ένας-ένας και όλοι μαζί προς το τέλος, προετοίμαζαν την είσοδο προς το εκκωφαντικό rollercoaster τους, ύστερα από ένα ενδιαφέρον, πλην ανεπαίσθητο για την πλειοψηφία του κοινού support act. Το Νο Words/ No Thoughts αναπτύχθηκε υπομονετικά μπροστά στα μάτια μας μέχρι να φτάσει να απειλεί τα αυτιά μας και από εκεί και πέρα όλα κύλησαν -θεωρώ- όπως έπρεπε.
Ο ήχος δεν ήταν μόνο (πάρα) (πολύ) δυνατός, άγριος και επιθετικός, ήταν και από τους καλύτερους που είχαμε ακούσει ποτέ, με τα στρώματα των κρουστών να ξεχωρίζουν με σχεδόν αδύνατο να τον πιστέψεις τρόπο, με τις "μελωδικές γραμμές" να μην μένουν τόσο θαμμένες όσο θέλουν τα στερεότυπα και με τη φωνή του Gira να επεμβαίνει όταν χρειάζεται για να καλέσει τον Ιησού και άλλους πρώην φίλους να κάνουν μια βόλτα από τη σκηνή. Το Sex God Sex (από έναν εκ των δίσκων- αδυναμιών της μπάντας) υπήρξε η πρώτη στιγμή κατά την οποία αρκετοί ανατρίχιασαν και ακολούθησαν πολλές.
Οι συνοδοιπόροι του Gira, άπαντες μουσικοί αξιώσεων και με ολοφάνερα ικανή σωματική αντοχή, για να ανταπεξέλθουν στον αγώνα δρόμου αντοχής, που κατ' ουσία είναι μια συναυλία τους, ειδικά αν είσαι από τη μεριά της σκηνής. Ακόμη και αυτός που θεωρητικά είχε την λιγότερο επίπονη δουλειά και δευτερόλεπτο δεν σταμάτησε να μασάει... τσίχλες, στο τέλος αποχώρησε καταϊδρωμένος. Σε όλη τη διάρκεια ο Gira ήταν πράγματι ένας Μεγάλος Μαέστρος που διεύθυνε με ακρίβεια και δεν άφηνε δευτερόλεπτο να πάει χαμένο, decibel να ξεφύγει και κάποια λεπτομέρεια να διασπάσει το συμπαγές του οικοδομήματος του. Ελέγχει την μπάντα του απόλυτα και τους πηγαίνει εκεί που θέλει μόνο αυτός. Ολίγον τι από αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί πράγματι χάος, μας περίμενε στο τέλος μόνο. Κατά τα λοιπά ο Gira δεν αφήνει τον θόρυβο στη μοίρα του, ο δικός του θόρυβος είναι αποτέλεσμα χτισίματος και όχι τυχόν γκρεμίσματος. Τεράστια η διαφορά και την ακούσαμε, μένοντας με το στόμα (ορθ-) ανοιχτό.
Λιγότερο μισάνθρωπος από ότι κάποιοι ίσως θα ήθελαν, όχι όμως και ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος στον κόσμο. Αποχαιρέτησε με σύνθημα υπέρ του κομμουνισμού και σε όποιον του έπιανε την κουβέντα "ψόφαγε" να πάει η συζήτηση στην οικονομική κρίση.
Σχεδόν μετανιώνω που τελικά δεν έκανα ήδη από τον Οκτώβριο εκείνο το ταξίδι στο Brighton για να τους δω ως headliners των περισσότερων από τους μαθητές τους, στο Supersonic Festival, τις ημέρες που ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής για τους Swans. Οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη στην Plisskenlab που τους έφερε στην Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι καιρός είναι να βρουν τα παιδιά ένα κάπως πιο εύκολο να το γράψει και να το πει κανείς όνομα...