Never Lose (That Feeling)

Κάποτε στο ξεκίνημα των 90s υπήρχε άλλο ένα αγαπημένο μου γκρουπ από την Οξφόρδη. Το όνομά τους δεν άρχιζε από R-, δεν χάρηκαν ποτέ παγκόσμια καλλιτεχνική καταξίωση, δεν ήταν indie pin-ups, ούτε προκάλεσαν ιδιαίτερο θόρυβο με την επανασύνδεσή τους.

'Δικό σου είναι αυτό ε; Ωραίο είναι. Αμερικάνοι;' ρωτάει ο μπαμπάς μου κοιτώντας το εξώφυλλο του 'Mezcal Head'. 'Ρε μπαμπά 25 χρόνια το έχουμε εδώ! Swervedriver, Άγγλοι. Θα τους δω την άλλη Παρασκευή'.

'Swervedriver: οι My Bloody Valentine των φτωχών', όπως μου τους είχε αποκαλέσει κάποτε ο Άρης Καραμπεάζης.

Όντως οι 'Swervies' ήταν ακόμη μία μπάντα της Creation με θορυβώδεις κιθάρες και bass lines to die for. Στο 15χρονο μυαλό μου όμως κολλούσαν καλύτερα δίπλα στους Dinosaur Jr και τους τότε Afghan Whigs παρά στους Ride ή τους προαναφερθέντες 'masters'. Μεταξύ shoegaze και Subpop, είχαν την ικανότητα να γυρνάνε τον ήχο τους από το ένα στο άλλο με εξαιρετική ευκολία. Τα τραγούδια τους ήταν ένα ατελείωτο road trip στο πουθενά με διάχυτη μία αίσθηση hangover κάτω από ξερό καυτό ήλιο, περιπλάνηση και χάσιμο μέσα σε μία παραίσθηση, παρά υπαρξιακή αναζήτηση σε γκρίζα αγγλικά τοπία, βιομηχανικά και μη.

Ίσως γι' αυτό η πλειοψηφία των βρετανόφιλων που τουλάχιστον γνώριζα εγώ, έφτανε το πολύ μέχρι δύο-τρία κομμάτια και μετά τους παρατούσε. Γιατί ποιο το νόημα να παίζουν αμερικανιές τέσσερα εικοσάχρονα από την Αγγλία; Στο κάτω κάτω όποιος είχε όρεξη για αμερικάνικη μελαγχολία μπορούσε να ακούσει κατευθείαν Hüsker Dü (μία από τις βασικές τους επιρροές). Fair enough.

 Κι όμως, οι Swervedriver ήταν από τις λίγες μπάντες που με το πρώτο κι όλας single τους 'Son of Mustang Ford' είχαν διαμορφώσει τον δικό τους χαρακτηριστικό ήχο και βέβαια σε αυτό βοήθησαν και τα άμεσα αναγνωρίσιμα φωνητικά του ιδρυτικού τους μέλους Adam Franklin.

Και βρεθήκαμε 25 χρόνια μετά στην εποχή που το 'Never Lose that Feeling', περισσότερο ως τίτλος-σλόγκαν παρά τεράστια επιτυχία των 90's, έγινε σύμβολο της νοσταλγίας για μια εποχή που κάποιοι δεν έζησαν. Παρόλα αυτά ακόμη δεν έχουν πάρει ούτε τα εύσημα που τους 'οφείλονται', ούτε την ανάλογη με άλλους σύγχρονούς τους αναγνώριση. Σπάνια ακούει κανείς καινούριας γενιάς μπάντες να τους αναφέρουν ως επιρροή και ακόμη και στην περιβόητη λίστα top shoegaze άλμπουμ του Pitchfork κατόρθωσαν οριακά να μπουν στην δεκάδα. Γιατί όμως;

Αν μη τι άλλο στο ξεκίνημά τους με το 'Raise' και τα singles του, μόνο καλές κριτικές πήραν, στα UK charts κάτι έκαναν και μέχρι και στην Αμερική είχαν σχετικά καλή πορεία. Το δεύτερο άλμπουμ τους ήταν από τα πιο δυνατά sophomores της εποχής. Θυμάμαι κάποια στιγμή βλέποντας μία live εκτέλεση του 'Last Train To Satansville' στο 120 minutes του MTV να σκέφτομαι ότι τα κατάφεραν, θα γίνουν big, γιατί hello! αν δεν είναι αυτό σίγουρο χιτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού τότε ποιο θα μπορούσε να είναι; Προφανώς κάποιο άλλο...

Έτσι προέκυψε και η συχνή ερώτηση, τι απέγιναν από το 'Never lose that feeling' και πέρα. Μετά λοιπόν το 'Mezcal Head' του 1993, το οποίο δεν περιείχε αρχικά το εν λόγω κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει λίγο νωρίτερα ως εκτός άλμπουμ single, έβγαλαν άλλους δύο πολύ καλούς δίσκους. με ελαφρώς πιο ήπια, άντε θα πω 'ποπ' διάθεση (πάντα μέσα στα πλαίσια του ίντι για να μην παρεξηγηθώ). Το τρίτο και 'άκλαυτο' 'Ejector Seat Reservation' του 1995 δυστυχώς το ακολούθησε το same old story of Creation. Επιβίωσαν όμως και παρά τις όποιες περιπέτειες μεταξύ εταιριών κατάφεραν με αρκετή καθυστέρηση να κυκλοφορήσουν το '99th Dream' στις αρχές του 1998, στην ανεξάρτητη Zero Hour. Κατόπιν τούτου μας αποχαιρέτησαν κι αυτοί μαζί με τα 90's.

Επέστρεψαν όμως στη σκηνή το 2008,αντικατέστησαν το rhythm section τους μερικές ακόμη φορές και το 2015 έκαναν και δισκογραφικό come back με το καταπληκτικό 'I wasn't Born to Lose You'.

Και ήρθε επιτέλους η ώρα να τους δω κι εγώ για πρώτη φορά ζωντανά και μάλιστα στην καλύτερη για fans τουρ- double bill, με 'Raise/Mescal Head' από την αρχή ως το τέλος.

Το ότι τους έχω χάσει ήδη τρεις-τέσσερις φορές λόγω απρόβλεπτων συνθηκών με έκανε ομολογουμένως να ανησυχήσω λίγο για το αν αυτή τη φορά θα τα καταφέρω. Αφού πρώτα έλαβα ένα λάθος εισιτήριο για το ολόγραμμα του Roy Orbison και πέρασα πέντε ώρες στο Μακεδονία δύο μέρες πριν τη συναυλία περιμένοντας άλλη μια καθυστερημένη πτήση που ήλπιζα πως δεν θα ακυρωθεί, τελικά έφτασα τη σωστή μέρα και ώρα στο Ο2 Academy, στο καθιερωμένο σποτ μου στο κάγκελο.

Xωρίς καθυστερήσεις και support βγήκαν λίγο μετά τις 8 στη σκηνή. 'Let's go and meet our friends.... they want to roller-coaster ride'. Μέχρι να υποδεχτούμε - χειροκροτήσουμε - τελειώσουμε την μπύρα της αναμονής, βρισκόμασταν ήδη on the road: 'Mustang Ford take me far away...'

Οι Adam Franklin και Jimmy Hartridge όπως και τα τραγούδια τους, όχι απλά άντεξαν στο χρόνο, είναι εντυπωσιακά timeless. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο αγαπημένο 90's γκρουπ που μπορεί να βγάλει ολόκληρο (διπλό) σετ με το νοσταλγικό στοιχείο σε τόσο μίνιμαλ επίπεδα. Ναι, σίγουρα το 'Rave Down' δύσκολα το αποσπάς από την δεκαετία του, ειδικά αν ήταν η νιότη σου. Είναι θα έλεγα ό,τι πιο κοντινό έχουν γράψει σε 'anthem'. Τα υπόλοιπα 19 κομμάτια όμως αποδεικνύουν ότι η 'κατάρα ' του να μην ακολουθείς ακριβώς κάποιο σύγχρονό σου ρεύμα και να μην έχεις ιδιαίτερα χιτς μπορεί να μετατραπεί σε ευλογία 25 χρόνια αργότερα.

Ήταν λοιπόν ένα-σχεδόν-δίωρο που δεν ήθελα να περάσει, που ούτε μία στιγμή δεν έκανε 'κοιλιά' και με ένα setlist που παραδόξως έδινε την εντύπωση κάποιου 'best of' που δεν ήταν γραφτό να συμβεί. Η φωνή του Adam εκεί σε κάθε αλλαγή μοτίβου από ροκ σε ονειρικό ('Duel') και από laid back σε uplifting ('MM Abduction'). Oι δε κιθάρες κολασμένα θορυβώδεις καθ' όλη τη διάρκεια του σετ, από 'Sci-Flyer' και 'Mustang' μέχρι 'For Seeking Heat' και το υπέροχο 'Girl on a Motorbike' και ένα rhythm section που εκπροσωπούσε άξια κάθε χτύπημα ('Feel so Real') και κάθε θεϊκό line ('Deep Seat', 'Blowing Cool') με Mikey Jones στα ντραμς και τον-talk of the evening μεταξύ κοινού-Ben Ellis, μπασίστα Iggy μεταξύ άλλων, δεν χρειάζεται να πω παραπάνω. Kαι special guest για το κοινό του Λονδίνου στο σαξόφωνο σε 'Lead me Where you Dare' και 'Never Learn', ο Terry Edwards.

Τα κομμάτια έβγαιναν αβίαστα και μάλιστα τα απολαύσαμε όλα uncut. Δηλαδή στο δεύτερο -Mezcal Head- μέρος, βίωσα μία ακόμη στιγμή ίντι ευτυχίας ακούγοντας επιτέλους το 'Last Train to Satansville' live (τελικά ορισμένα πράγματα χαράζονται όντως στη μνήμη παντοτινά, θυμόμουν όλους τους στίχους) στην ολοκληρωμένη εκδοχή του άλμπουμ. Το σχεδόν 10λεπτο υπνωτιστικό μεγαλείο του 'Duress' (οκ εδώ δέχομαι το 'shoegaze-ness αν πρέπει κάπου να το εντοπίσω) καθήλωσε και τον τελευταίο ανήσυχο στο ως επί το πλείστον ανδροκρατούμενο κοινό. Η βραδιά έκλεισε με τα μόνα τελικά 'έξτρα', το 'Never Lose That Feeling' και το ορχηστρικό 'Never Learn' να το ακολουθεί.

Μοναδικό παράπονο μου το αυστηρό curfew του Ο2 Academy που δεν επέτρεψε άλλο encore και επίσης τους ανάγκασε να περιορίσουν την επικοινωνία τους με το κοινό. Προτιμότερο θα μου πείτε από το να 'έτρεχαν' τα κομμάτια, απλά υπήρχαν στιγμές που ο Adam φαινόταν να θέλει να πει κάτι ακόμη, να ευχαριστήσει, να εξηγήσει, ποιος ξέρει... Μπορεί όμως και να μην χρειάζονταν πολλά λόγια, η χαρά όλων μας έτσι κι αλλιώς ήταν πασιφανής.

Οι Swervedriver ακόμη δεν κάνουν sell out παγκόσμιες περιοδείες, το ακροατήριό τους παραμένει αρκετά 'ώριμο', εξακολουθούν να επισκιάζονται από τους ξαναγεννημένους τότε label-mates τους και ίσως να είναι καταδικασμένοι να κινούνται πάντα κάπου στα όρια του να ξεχαστούν. Για όσους όμως συνεχίζουν να τους ακολουθούν ήταν ανέκαθεν και παραμένουν ξεχωριστοί. Όσοι τους προσπεράσατε την πρώτη, τη δεύτερη, ή κάθε φορά, ποτέ δεν είναι αργά. Ο καινούριος δίσκος τους είναι σχεδόν έτοιμος και οι πιθανότητες μάλλον υπέρ τους. Εγώ πάλι περιμένω τη μέρα που θα ανακοινώσουν το επόμενο UK τουρ τους. Όπως επίσης περιμένω και τη μέρα που οι My Bloody Valentine θα μου προκαλέσουν κάποιο συναίσθημα από σκηνής. Η επόμενη συναυλιακή σεζόν θα έχει ενδιαφέρον.