Συναυλία για τη «Διεθνή Αμνηστία»
Η ετήσια συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στη Θεσσαλονίκη έχει γίνει πλέον θεσμός. Αν μετράω καλά η φετινή πρέπει να είναι η τέταρτη χρονιά. Ο αριθμός των συγκροτημάτων αυξήθηκε με αριθμητική πρόοδο από την τελευταία φορά, και όπως ειπώθηκε και στη συνέντευξη τύπου που προηγήθηκε της συναυλίας, φέτος υπήρξε και η σκέψη να μοιραστούν οι εκδηλώσεις σε δύο μέρες, να πάρει δηλαδή το όλο πράγμα τη μορφή ενός μίνι φεστιβάλ. Η δε Υδρόγειος αποτελεί πλέον το μόνιμο τόπο φιλοξενίας της εκδήλωσης. Το φετινό line-up αν το καλοσκεφτείς καλύπτει παρελθόν, παρόν, μέλλον, πλείονα του ενός μουσικά είδη και φιλοξενεί και το κατά τα φαινόμενα δημοφιλέστερο σχήμα αυτή τη στιγμή από το χώρο της ελληνικής ροκ σκηνής.
Το Mic βρέθηκε στην εκδήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας, λόγω της φορτωμένης ανανέωσης της Δευτέρας όμως δε μπορέσαμε να πάμε στην Υδρόγειο από νωρίς (αν και το θέλαμε...). Με το ζόρι καταφέραμε να κλείσουμε τους υπολογιστές μας γύρω στις 11 το βράδυ (έχοντας ετοιμάσει σχεδόν τα πάντα!), μερικά φανάρια παραβιάστηκαν στην πορεία... και τελικά στις έντεκα και είκοσι πρώτα λεπτά καταφέραμε να είμαστε μέσα.
Οι Νάνοι μόλις είχαν τελειώσει το set τους και το κοινό των Γκούλαγκ είχε ήδη πάρει τη θέση του μπροστά στη σκηνή της Υδρογείου. Και επειδή δεν είμαστε πάντοτε τόσο... «κριτικοί» (και επικριτικοί) όσο φαινόμαστε, μερικές φορές μπορούμε απλά να περνάμε καλά.... και να κάνουμε και τα σχόλια μας.
Τι είδαμε εκείνο το βράδυ λοιπόν;
Στο δρόμο για την Υδρόγειο, είδαμε νεαρούς με φαρδιά ρούχα και σκουφιά στο κεφάλι να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής (περιμένοντας τα πάντοτε αργοπορημένα βραδινά λεωφορεία...) και καταλάβαμε ότι όλους τους hip-hoppers, D.J.s και γενικά μη-ροκ τύπους της βραδιάς τους είχαμε χάσει... (αντιληφθήκαμε επιπλέον πως ο διαχωρισμός των μουσικών φυλών καλά κρατεί ακόμη!)
Μετά την είσοδό μας στο χώρο, βρήκαμε να μας περιμένει μια Υδρόγειος γεμάτη με κόσμο. Η εκδήλωση λοιπόν είχε επιτυχία, ο κόσμος ήρθε (και έμεινε για αρκετές ώρες... παρά το πρωινό Δευτεριάτικο ξύπνημα και την κούραση από την πολύωρη ορθοστασία!). Αν λάβουμε υπ' όψιν και τις αποχωρήσεις που έλαβαν χώρα, υπολογίζουμε ότι πριν από λίγη ώρα ο χώρος λογικά ήταν ασφυκτικά γεμάτος.
Ξαφνικά δε βλέπουμε και τόσο καλά (είναι που χαμήλωσαν τα φώτα...), μια χαρά (και... με χαρά) ακούμε όμως τον πρώτο «θόρυβο» από τους Γκούλαγκ, που βρίσκονται ήδη επάνω στη σκηνή. Κι αν οι Γκούλαγκ για πολλούς αποτελούν τη ζωντανή ιστορία του πανκ ήχου (και νοοτροπίας...) στο χώρο και αν συνεχίζουν να τη γράφουνε ακόμη, αυτό τις νέες γενιές μάλλον λίγο της αφορά. Αυτό που ζητάνε είναι ένα ζωντανό και δυνατό live...
Οι Γκούλαγκ τους το έδωσαν λοιπόν. Στα live τους εδώ και χρόνια συνεχίζει να δημιουργείται πανικός (πάνω στη σκηνή και κυρίως κάτω από αυτή!) και το ίδιο συνέβη το βράδυ της Κυριακής. ' Τρελός Μουσικός', 'Σε απολογία', 'Πάτα γερά'... το κοινό ζήτησε κι άλλο, οι ίδιοι του το έδωσαν, ο Αλέκος έκοψε τις βόλτες του πάνω από τα κεφάλια του κόσμου, σκαρφάλωσε στις κολώνες της κορυφής και όλα ήταν ο.κ. (για άλλη μια φορά...).
Διακοπή για λίγα λεπτά μέχρι να ανέβει στη σκηνή ο Ντίνος Σαδίκης. Μετά από αρκετό καιρό με μεγαλύτερη παρέα από αυτή της ακουστικής του κιθάρας. Μαζί του βρίσκονται οι Duente, και έτσι μπροστά μας έχουμε πλήρη μπάντα με ηλεκτρική κιθάρα, rhythm section και... ηλεκτρικό βιολί. Ο Σαδίκης αν και στην αρχή δείχνει να «ξαφνιάζεται» από τη δύναμη των υπολοίπων, παίρνει σύντομα «μπρος», μπαίνει στο δυναμιτιστικό κλίμα της βραδιάς, βγάζει το πουκάμισο από το παντελόνι (σε λίγο και το ίδιο το πουκάμισο...) και για να μας ευχαριστήσει λέει και δυο φορές το πάντοτε ανατριχιαστικό 'Χωρίς Κανόνα', μία στην αρχή και μία στο τέλος (με καλύτερη σίγουρα την «τελειωτική» εκτέλεση!). Συν το έντονα διαφοροποιημένο (λόγω εντάσεων...) «Απαισιόδοξο τραγουδάκι» να έχει ξεσηκώσει από πριν τον κόσμο.
Η ώρα έχει ήδη περάσει και έχει μείνει ένα ακόμη σχήμα για να ολοκληρωθεί η βραδιά. Αυτό που μάλλον τράβηξε τον περισσότερο κόσμο εκείνο το βράδυ στην Υδρόγειο, τα Διάφανα Κρίνα φυσικά.
Η υποδοχή που τους επιφυλάχτηκε ήταν ανάλογη με αυτή που γνώρισε ο τελευταίος τους δίσκος 'Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές', ενθουσιώδης! Τους είχα δει μονάχα μια φορά πριν αρκετά χρόνια (μόλις είχε κυκλοφορήσει ο πρώτος τους δίσκος...) και διέκρινα σαφή βελτίωση στη σκηνική τους παρουσία. Η μπάντα πλέον έχει το δικό της ήχο (σχεδόν αναγνωρίσιμο στα πλαίσια της σκηνής, αν και κουβαλάει μνήμες από συναδέλφους του εξωτερικού...) και πάνω απ' όλα έχει το δικό της φανατικό κοινό (σε βαθμό ανάλογο με τις Τρύπες και τα Σπαθιά πλέον...). Η μαυροντυμένη φιγούρα του τραγουδιστή έδεσε αρμονικά με τις ενδυματολογικές επιλογές των οπαδών τους ( ήταν αρκετοί οι μαυροφορούντες που τριγυρνούσαν από ώρα στο χώρο... όχι τόσοι όσο θα περίμενα όμως). Πάνω στη σκηνή τα Κρίνα ακούγονται περισσότερο «ζωντανοί» απ' ότι στις ηχογραφήσεις... και το κλίμα είναι κάπως πιο ανεβασμένο (όχι μέχρι την οροφή των Γκούλαγκ βέβαια, ο καθένας στο είδος του άλλωστε...).
Και το 'Μέρες Αργίας' παίξανε (γιατί δεν ξανα-χάρισαν άραγε ποτέ τόση ενέργεια σε ένα τραγούδι τους; Αναρωτιέμαι εγώ τώρα...), και ο νέος δίσκος τιμήθηκε κατά το δέον και encore θέλησαν να κάνουν τα παιδιά, αλλά κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να ανάψει τα φώτα... οπότε ο κόσμος άρχισε να βλέπει έξοδο! Πρόωρο τέλος...
Και του χρόνου!
Όσο για το στόχο της εκδήλωσης. Ας μην κάνουμε την ευχή να γίνονται πάντα προσπάθειες σαν κι αυτή. Το ξέρουμε ότι θα συμβαίνει αυτό, και από αυτούς που οργάνωσαν τη συναυλία στην Υδρόγειο και από άλλους που έτυχε να λείπουν... Καλύτερα θα ήταν να εξέλιπαν οι λόγοι για τη διοργάνωση τέτοιου είδους εκδηλώσεων... και να έμενε μόνο η μουσική!
(Υ.Γ....το τελευταίο πράγμα που είδαμε ήταν μια παραβιασμένη κλειδαριά, στη μεριά του οδηγού. Λες;...)
