Συναυλιακός τουρισμός 2023. Πάρτ ουάν.

Μέχρι να ξυπνήσουν οι αεροπορικές και οι διοργανωτές και να συνεργαστούν για πακέτα εισιτηρίων όσων κατεβαίνουμε από τη Θεσσαλονίκη (και αλλού) για λάιβ στην Αθήνα και μέχρι να αρχίσουν οι τράπεζες να δίνουν τα (άκρως αναγκαία πια) συναυλιοδάνεια… εννιά συγκροτήματα, εννιά λάιβ, εννιά φωτογραφίες (όλες προερχόμενες από τις διοργανώσεις), εννιά σκέψεις για το καθένα.

John Cale & Φιλαρμονική Ορχήστρα Αθηνών - Ωδείο Ηρώδου Αττικού - 19 Ιουνίου 2023

1. Μέτρια προσέλευση κόσμου. Ίσως να φταίνε και οι πολλές άλλες συναυλίες εκείνης της εβδομάδας. Ή ίσως να επρόκειτο τουρίστες που πήγαν να δουν το Ηρώδειο και αποχώρησαν στην μέση της συναυλίας. Δεν έχω ιδέα.
2. Τρέλα τα στραφταλίζοντα παπουτσάκια του 81 ετών πλέον κυρίου Cale!
3. Άνευρη εντελώς η Φιλαρμονική. Ξεκούρδιστη, σε σημείο που να αναρωτιέμαι για ποιον λόγο επελέγη η καλλιτεχνική σύμπραξη αυτή και τι του προσέφερε. Χίλιες φορές να έπαιζε μόνο με τη μπάντα του.
4. Το φετινό άλμπουμ του είναι αρκετά ηλεκτρονικό – χάνουν οι εκτελέσεις με τη Φιλαρμονική. Γενικώς ο κορμός αποτελούνταν από κομμάτια που δεν ήταν γνωστά – και αυτό κουράζει από ένα σημείο και μετά. Το να ακούς μέσα σε δυο ώρες μόνο 4-5 κομμάτια που γνωρίζεις (και δη αν έχεις ακούσει και John Cale γενικά) δεν συνηγορεί στο να απολαύσεις μια συναυλία, καλώς ή κακώς.
5. Οι εκτελέσεις του υλικού του, εντελώς avant, όπως και τα visuals πίσω του. Προσωπικά τα βρήκα αδιάφορα – δεν προσέθεταν κάτι στο όλο θέαμα, θα μπορούσαν και να μην υπάρχουν. Δεν θα έλειπαν σε κανέναν και σε καμιά μας.
6. "I’m Waiting For The Man". “Sunday Morning”. Θα αρκούσε να έχει γράψει μόνο αυτά τα δυο κομμάτια για να μείνει στην ιστορία της μουσικής. Κτήματα ες αεί της μουσικής (γενικά, όχι μόνο αυτής που αγαπάω).
7. Η διασκευή στο “Heartbreak Hotel” είναι μακράν καλύτερη από το πρωτότυπο. Το συναίσθημα που περιγράφει είναι εφιαλτικό - και τέτοια πρέπει να είναι και η εκτέλεση του τραγουδιού. Βασιλιά μου Elvis συγχώρα με, αλλά έτσι είναι.
8. Το πιάνο με ουρά στα δεξιά όπως βλέπαμε εμείς τη σκηνή έμεινε ανέγγιχτο (πιθανολογώ ότι προοριζόταν για τη διασκευή στο “Hallelujah” του Leonard Cohen). Δεν είχε encore όμως. Ξαναβγήκε στη σκηνή, μας είπε ένα κρυπτικό “Remember what people need to do” και μας αποχαιρέτησε.
9. Ο John Cale δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν ή καμιά μας. Κάνει αυτό που νομίζει και θέλει στις συναυλίες του. Έχει ίσως φτάσει στο ανώτατο σημείο ωριμότητας που μπορεί να αγγίξει ένας ή μία δημιουργός και ως εκ τούτου μπορεί να πειραματίζεται με τη μουσική του, με την ζωντανή εκτέλεσή της και με τον εαυτό του τον ίδιο, αδιαφορώντας για την απήχηση του αποτελέσματός της. Αρκεί να ικανοποιεί τον ίδιο. Και αυτό νομίζω αρκεί για να περιγράψει τη συναυλία του αυτή.

Orchestral Manoeuvres In The Dark – Πλατεία Νερού (Release Athens x SNF Nostos) - 21 Ιουνίου 2023

1. Αξίωμα που επιβεβαιώνεται σταθερά εδώ και χρόνια: τα πιο ψυχωμένα, τίμια και δυνατά λάιβ τα κάνουν οι παλαίμαχοι και οι παλαίμαχες μουσικοί. Γουστάρουν να παίζουν στη σκηνή και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Και όλες και όλοι περνάμε υπέροχα.
2. Λαλίστατο το συγκρότημα και μέσα στην καλή χαρά, παρά το λιοπύρι και τη ζέστη που έκανε τον Andy McCluskey να ρίχνει νερό στο κεφάλι του μπας και συνέλθει. Τι το ήθελες το μαύρο το μακρυμάνικο πουκάμισο στη γκαΐλα άνθρωπέ μου;
3. Φλερτάρουν εντόνως με την easy pop και όχι με το new wave. Ε και; Έχεις ιδέα πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα καλό ποπ τραγούδι; Οι OMD το πετύχανε, όχι μια αλλά δυο φορές.
4. Για του λόγου το αληθές άλλωστε, όσο σνομπ και να το παίζεις ή και να είσαι ακόμα, κομμάτια σαν το “Enola Gay” και το “Electricity” θα σε κάνουν να χορέψεις. Κανόνας.
5. Μόνο που οι OMD δεν είναι μόνο το “Enola Gay” και το “Electricity” – είναι και το “Joan of Arc” και το “If You Leave” και το “Souvenir” και άλλα τόσα.
6. Έλα τώρα με τους βαρετούς Pet Shop Boys» άκουσα παραδίπλα μου – μετά συγχωρήσεως κιόλας, αλλά όσο κι αν αγαπώ τους PSB, δε νομίζω ότι θα τολμούσαν ποτέ να πουν στον Tony Wilson “fuck off you cunt”.
7. “We were a pioneer British synthpop band. Then we sold our souls to fucking Hollywood”.
8. Πάντα αναρωτιόμουν πώς να νιώθουν ιστορικά συγκροτήματα όταν παίζουν σε φεστιβάλ πριν από ονόματα των οποίων τα μέλη θα μπορούσαν άνετα να είναι παιδιά τους. Ριγμένα; Μειονεκτικά; Άσχημα; Εν προκειμένω, δε μου φάνηκε καν να τους απασχολεί, αν κρίνω από τα χαμόγελα των OMD και την καλή τους διάθεση.
9. “I still dance like a dickhead”, αναφώνησε κάποια στιγμή ο Andy McCluskey. “And who gives a fuck, dear?”, θα πω εγώ.

Μ83 – Πλατεία Νερού (Release Athens x SNF Nostos) - 21 Ιουνίου 2023

1. Εκείνη τη μέρα εκπλήρωσα ένα τεράστιο συναυλιακό απωθημένο μου. Αναμενόμενο που ξεκίνησαν με το τελευταίο τους άλμπουμ, κρίμα όμως γιατί το “Fantasy” δε με ενθουσίασε. Άσε που τα visuals δεν είναι και πολύ σόι – μέχρι και κακόγουστα θα τα χαρακτήριζα.
2. Και όπως ήταν επίσης αναμενόμενο, το λάιβ απογειώθηκε λίγο μετά, όταν ο Anthony Gonzalez θυμήθηκε τις πανκ ρίζες του, έμπλεξε dream pop με θόρυβο, synth pop με shoegaze, post rock με μαγεία, κατέβασε τα αστέρια στη Γη και με έστειλε αδιάβαστη.
3. Περίμενα ένα καθαρά ηλεκτρονικό σετ – και κοίτα να δεις που έχει ζωντανά και σαξόφωνο και πιάνο και ντραμς και κιθάρες και μπάσο!
4. Απανωτά “Wait”, “Don’t Save Us From the Flames”, “Teen Angst”, “*”, “Mirror”. Πόσα θέλει ο Γάλλος να με τρελάνει;
5. Μα τίποτα από το οριακό και μνημειώδες “Saturdays=Youth”;! Μόνο ένα πέρασμα από το “It’s coming! It’s coming up!” του “We Own The Sky”;! Μαχαιριά στην καρδιά.
6. Το να χαρακατηρίζεις τους M83 ως μια dream-synth pop μπάντα με 80s αναφορές είναι αν μη τι άλλο απλουστευτικό για το βάθος και την ουσία τους.
7. ΕΠΙΑΣΑ ΤΗ SETLIST ΕΠΙΑΣΑ ΤΗ SETLIST, ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΙΚΗ ΜΟΥ!
8. Έχω τρελό συναισθηματικό δέσιμο με τους M83. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν πολύ ερωτευμένη με τον πολύ λάθος άνθρωπο και πίστευα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να ακούσω ξανά το “My Tears Are Becoming A Sea” χωρίς να σκεφτώ εκείνον. Ακούγοντάς το, δάκρυσα από την ομορφιά του κομματιού - και ούτε θυμήθηκα την ύπαρξη εκείνου. Πόσο παράξενο πράγμα η ανθρώπινη καρδιά και οι διαδρομές της.
9. Το “Midnight City” είναι η μουσική από την οποία φτιάχνονται τα όνειρα. Μυσταγωγία. Μέθεξη. Κάθαρση. The city is my church. Και το soundtrack της το γράφουν οι Μ83.

Röyksopp – Πλατεία Νερού (Release Athens x SNF Nostos) - 21 Ιουνίου 2023

1. Σε κλαμπ είμαστε τελικά, όχι σε συναυλία. Ή μάλλον σε περφόρμανς. Δεν έχει όργανα και τραγούδι εδώ. Έχει ένα κλαμπ επί σκηνής, στο οποίο πρέπει να φορέσεις περίεργα καπέλα, κάπες και μάσκες για να μπεις – άσχετα αν και οι χορευτές και οι χορεύτριες και οι Röyksopp οι ίδιοι θα τα βγάλουν γιατί δεν θα αντέξουν τη ζέστη κάποια στιγμή στη συνέχεια.
2. Καλό το κόλπο με τα συγκροτήματα που γράφουν electronica και χρησιμοποιούν σπουδαίες τραγουδίστριες για τα φωνητικά τους. Θα σκότωνα για να δω μια συναυλία των Röyksopp σε μια σκηνή στην οποία η Robyn θα διαδεχόταν τη Susanne Sundfør και η Fever Ray την Alison Goldfrapp.
3. Έναν καλό χορευτή ή μια καλή χορεύτρια τους κρίνεις από το πόσο φυσικά κινούνται – και από το πόσο απροβάριστη φαίνεται η κίνησή τους, άσχετα αν έχουν χύσει τόνους ιδρώτα στις πρόβες για να βγάλουν τη χορογραφία. Οι δυο χορευτές και οι δυο χορεύτριες που συνοδεύουν τους Röyksopp είναι πάρα πολύ καλοί και πάρα πολύ καλές.
4. Το “Running To The Sea” είναι το καλύτερο κομμάτι των Röyksopp μετά το “How The Flowers Grow” – ευτυχώς ακούσαμε έστω το ένα από τα δυο.
5. Τα μπάσα των κομματιών είναι στο Θεό. Επίτηδες προφανώς.
6. ΕΠΙΑΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ SETLIST ΕΠΙΑΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ SETLIST, ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΙΚΗ ΜΟΥ!
7. Μια και μνημόνευσα πριν τον Tony Wilson… Υπάρχει μια σκηνή στο “24 Hour Party People” στην οποία ο Tony περπατάει ανάμεσα σε ένα εκστασιασμένο κοινό στο Haçienda και μονολογεί: «απόψε συμβαίνει κάτι που αλλάζει την εποχή μας. Βλέπετε; Χειροκροτούν τον DJ. Όχι τη μουσική, όχι τον μουσικό, όχι τον δημιουργό, αλλά το μέσο». Κάτι παρεμφερές συνέβη και εκείνη στην Πλατεία Νερού. Χειροκροτήσαμε ένα προηχογραφημένο σετ με λίγες ζωντανές στιγμές – κι όμως, ήταν τόσο μα τόσο έντονο.
8. Άρτιος σε όλα του ο ήχος, πολύ μελετημένοι οι φωτισμοί, ασταμάτητο κούνημα. Ίσως να το κάνουν κάθε βράδυ σε αυτήν την περιοδεία. Αλλά και τι σημασία έχει;
9. Υπάρχουν στιγμές που το μόνο που θες είναι να σηκώσεις τα χέρια ψηλά και να χορέψεις λουσμένη στα φώτα με το remix του Trentemøller στο “What Else Is There?” – και να ξέρεις ότι σε αυτό το κλαμπ τίποτα κακό δεν θα σου συμβεί ποτέ. Έστω και λίγο.

The Waterboys - Ωδείο Ηρώδου Αττικού - 22 Ιουνίου 2023

1. Δεν είχα σκοπό να έρθω Waterboys, προέκυψε από την παρέα. Και τελικά πολύ καλά έκανα και ήρθα.
2. Αξίωμα που επιβεβαιώνεται σταθερά εδώ και χρόνια: τα πιο ψυχωμένα, τίμια και δυνατά λάιβ τα κάνουν οι παλαίμαχοι και οι παλαίμαχες μουσικοί. Γουστάρουν να παίζουν στη σκηνή και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Και όλες και όλοι περνάμε υπέροχα (E).
3. Βασικά μόνο για παλαίμαχοι δεν φαίνονται οι Waterboys: αλώνισαν τη σκηνή επί δυο ώρες, έπαιξαν από το “Medicine Bow” και το “Don’t Bang The Drum” μέχρι το “Blackberry Girl” και το “Glastonbury Song” και απέδειξαν γιατί το υπ’ αριθμ. 2 αξίωμα επαληθεύτηκε και στην περίπτωσή τους.
4. Εύφημος μνεία στον πληκτρά Brother Paul Brown που κοπανιόταν ασταμάτητα και έμοιαζε με ένα υβρίδιο Robert Plant στα νιάτα του λόγω μαλλιού και Βλάση Μπονάτσου στους «Απαράδεκτους» λόγω πουκάμισου.
5. Πολύ κακή επιλογή να μην υπάρχουν βιολιά, πολύ καλή επιλογή να παίξει κλαρίνο ο Πάνος Σκουτέρης στο “The Return Of The Pan”.
6. Μεγάλη αγάπη έχει ο Mike Scott στην Patti Smith. Από τη μια το γραμμένο για εκείνη “A Girl Called Johnny” και από την άλλη το (κλασικό πια) άνοιγμα και το κλείσιμο του “The Pan Within” με το “Because The Night”. Τώρα που το σκέφτομαι, το “Because The Night” ακούστηκε και πέρυσι στα βράχια του Ηρωδείου από την ίδια την Patti Smith. Τα παράξενα παιχνίδια της μουσικής…
7. Τι κακό σου έχει κάνει το αγαπημένο μου “We Will Not Be Lovers” ρε Mike και αρνείσαι συστηματικά να το παίξεις στις συναυλίες σου;
8. Όσο σούπα και να είναι πια το “The Whole Of The Moon”, το να τραγουδάει ένα κατάμεστο Ηρώδειο (ζήτημα να υπήρχαν 20-30 θέσεις άδειες) με τους φακούς των κινητών αναμμένους εν είδει αναπτήρων σου προξενεί μια ανάταση και μια ευφορία που ζεσταίνει την ψυχή σου όσο λίγα πράγματα.
9. Μετά από την προηγούμενη μέρα με τα εντυπωσιακά φώτα και visuals, ήρθαν οι Waterboys να μου θυμίσουν ότι καλά είναι και αυτά, αλλά δεν τα χρειάζεσαι απαραίτητα για να βγάλεις μουσική. Χρειάζονται μερικοί άνθρωποι και λίγα μουσικά όργανα – και αυτά τα δυο στοιχεία είναι κάτι παραπάνω από αρκετά για να δημιουργηθεί μαγεία.

The Viagra Boys – Ξέφωτο ΚΠΙΣΝ (Release Athens x SNF Nostos) - 21 Ιουνίου 2023

1. Την ποσότητα του ούζου που κατέβασε πριν το λάιβ ο Sebastian Murphy την υπολογίζω στις δυο νταμιτζάνες, την ανακάτεψε και με μπίρες επί σκηνής, πάλι καλά να λέω που μπορεί να σταθεί στη σκηνή και να τραγουδήσει.
2. Για την ακρίβεια, όχι μόνο στέκεται στη σκηνή και τραγουδάει, αλλά κάνει και σόου: λούζεται μπίρες (ενίοτε τις φτύνει κιόλας), κάνει κάμψεις, κυλιέται στα πατώματα, μας λέει ιστορίες για το Midsommar. Πιο αξιαγάπητο ρεμάλι σπάνια βλέπεις επί σκηνής.
3. Εγώ δεν τους έχω ξαναδεί, αλλά το fan base τους εδώ φαίνεται να είναι σταθερό από πέρυσι. Απολύτως δικαιολογημένα.
4. Από αξιαγάπητα ρεμάλια (και ενδυματολογικά και σκηνικά) αποτελείται και όλη η υπόλοιπη μπάντα - αλλά εκτός αυτού παίζουν και πολύ καλά, μέχρι και free jazz από το σαξόφωνο ακούμε!
5. Σε προηγούμενη συναυλία τους, ο Murphy έχει δηλώσει ότι θα ήθελε να μην του πετάμε κουτάκια μπίρας στη σκηνή. Ναι, σε πιστεύω γλυκέ μου, μη χτυπιέσαι.
6. Προκαλώ τον οποιονδήποτε ή την οποιανδήποτε να μη τυπηθεί με την τριλογία “Worms” - “Sports” - “Research Chemicals”. Δύσκολο εώς αδύνατο.
7. Mosh pit λίγο πίσω μου; Χριστέ μου, έχω γεράσει για κάτι τέτοια!
8. Πιθανολογώ βάσιμα ότι την τσακαλοπαρέα θα τη δούμε ξανά το χειμώνα στα μέρη μας.
9. Το αντίστοιχο του πανκ σήμερα είναι αυτό που παίζουν επί σκηνής οι Viagra Boys - είναι βρώμικο, είναι επικίνδυνο, είναι (όλως παραδόξως) σέξι και κυρίως, σε αφήνει να χαμογελάς όταν τελειώσει. Κι αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο!

Ιnterpol – Ξέφωτο ΚΠΙΣΝ (Release Athens x SNF Nostos) - 21 Ιουνίου 2023

1. Με ενοχλεί πάρα πολύ που χάνω τους Echo & The Bunnymen, αλλά δε μπορώ να χάσω τους Interpol. Έχω τρελό συναισθηματικό δέσιμο μαζί τους και το “Turn On The Bright Lights” είναι το σάουντρακ οριακών στιγμών της ζωής μου, οπότε είναι αναπόφευκτη η παραμονή μου στο ΚΠΙΣΝ.
2. Δεν μπορώ να πω, τρομερή η στυλιστική τους συνέπεια με τα μαύρα κοστούμια και τα μποτάκια, αλλά τους βλέπω να την παθαίνουν τη θερμοπληξία μέχρι να βγει το σετ.
3. Είναι γεγονός ότι είθισται οι Interpol επί σκηνής στην αρχή να είναι άνευροι και κουμπωμένο- παίρνουν μπρος στη συνέχεια. Κάτι τέτοιο μάλλον θα γίνει και σήμερα.
4. Μπα. Δεν είναι και στην καλύτερη φόρμα τους σήμερα. Είναι λίγο φλατ ο Paul Banks, τα ντραμς λίγο εκτός χρόνου, η ενέργειά τους λίγο λειψή.
5. Στρώνει λίγο στην πορεία η κατάσταση, αλλά δεν μπορώ να πω ότι η συναυλία απογειώνεται. Τους λείπει η ενέργεια για να το πετύχουν.
6. Κρίμα. Κρίμα για το σπουδαίο υλικό που μας παρουσιάζουν σε μια μορφή που δεν του αξίζει: “Evil”, “No I In Threesome”, “Rest My Chemistry”, “C’mere”.
7. Ωστόσο, κλαίω στην πρώτη σειρά ακούγοντας το “Leif Erikson” και ποσώς με ενδιαφέρει αν με βλέπουν. “Your rabid glow was like Braille to the night”, τι στίχος, πόσες αναμνήσεις.
8. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το λάιβ τους. Ή μάλλον με ενθουσίασε το ότι άκουσα ζωντανά κομμάτια όπως το “Slow Hands” και το “Lights”, αλλά όχι η εκτέλεσή τους καθεαυτή. Βγάζει άραγε νόημα αυτό που προσπαθώ να γράψω;
9. Ερώτημα: αρκούν άραγε τα καλά κομμάτια για μια καλή συναυλία; Όχι. Αλλά καλή συναυλία χωρίς καλά τραγούδια δεν μπορεί να υπάρξει. Και από αυτά οι Interpol έχουν μπόλικα - ας ελπίσουμε την επόμενη φορά να τους πετύχουμε σε καλύτερη φόρμα.

Siouxsie – Πλατεία Νερού (Release Athens x SNF Nostos) - 21 Ιουνίου 2023

1.  Δεν είναι και τραγική η απόσταση ανάμεσα στο Νιάρχος και στην Πλατεία Νερού. Παρ’ όλα αυτά, δεν είμαι σίγουρη ότι η φιλοσοφία του “φεστιβάλ με πολλές σκηνές στο οποίο πρέπει να χάσω κάτι για να δω κάτι άλλο” ταιριάζει στα καθ’ ημάς. Από την άλλη, το ίδιο λέγανε και για τη Rosalìa και όποιος και όποια την είδε, ακόμα παραμιλάει. Ας γίνει η προσπάθεια και ίδωμεν.
2. Είναι τρομερά εντυπωσιακή η λατρεία για τη Siouxsie στο κοινό. Κοπελίτσες 15 χρονών με περίτεχνο γκοθ μακιγιάζ (απορώ τι προϊόντα χρησιμοποιούν και δεν λιώνουν στη γκαΐλα!) να ουρλιάζουν “σ’ αγαπωωωωωωώ”, άτομα στην ηλικία μου που ανυπομονούν να (ξανα)δουν τη Βασίλισσα του Πάγου, μεγαλύτεροι που την έζησαν στην εποχή που μεσουρανούσε το post punk. Από όλα έχει ο γκοθ μπαξές της.
3. Και ιδού που εμφανίζεται η Θεά στην σκηνή, με ένα υπέροχο γαλάζιο σύνολο, ειδικά διαλεγμένο για τη χώρα μας όπως δήλωσε - κι όποιος τολμά να την αποκαλέσει “κουμπάρα από το χωριό”, ας ρίξει μια ματιά στα ζεβρέ μαλλιά της και στα (φρικτά!) παπούτσια που φοράει. Εδώ με το καλησπέρα σας μας την είπε που η ώρα έναρξης πήγε ένα τέταρτο αργότερα (προφανώς για να προλάβουμε να έρθουμε εμείς από το Νιάρχος)…
4. Δεν έχει πια τη φωνή που είχε (με φλιτζάνι τσαγιού κυκλοφορεί στη σκηνή!), αλλά η σκηνική παρουσία είναι αθάνατη και ανυπέρβλητη: οι θεατρικές κινήσεις με τα χέρια, το γεωμετρικό μακιγιάζ της, η στραφταλιστή κιθάρα στο “Sin In My Heart”, η αύρα της, τα τραγούδια της. Αχ, τα τραγούδια της: το “Cities in Dust”, το “Israel”, το “Happy House”.
5. Το σετ αποτελείται από ένα best of ουσιαστικά - άλλωστε δεν έχει μόνο χρόνια να κάνει περιοδεία, έχει και χρόνια να βγάλει καινούρια δουλειά (αν εξαιρέσεις το “Love Crime” από το 2015). Και από τις σόλο δουλειές της, και από τους Βanshees, και από τους Creatures ακόμα.
6. Ωραία και εντυπωσιακά τα visuals, άνευ ουσίας άνευ σημασίας δε. Σε τέτοια ονόματα είναι εκ του περισσού, προτιμάς να βλέπεις και να ακούς τη Siouxsie παρά να χαζεύεις τις εικόνες πίσω της.
7. Η διασκευή της στο “Dear Prudence” των Βeatles ανήκει στις διασκευές που είναι καλύτερες από το πρωτότυπο και η διασκευή της στο “The Passenger” του Ιggy Pop ακούγεται (κατά δήλωσή της) για πρώτη φορά ζωντανά στην Ελλάδα και ξεσηκώνει το σύμπαν. Κρίμα που δεν άκουσα και το δικό μου αγαπημένο “This Wheel’s On Fire”.
8. Η Siouxsie λοιπόν είναι και σήμερα η Siouxsie. Είναι εδώ μπροστά μας, ‘γυμνή’ και αφοπλιστική, με τις ατέλειες και τις φθορές και τις ρυτίδες της, με τα λάθη και τις «αποτυχίες» της, με το τσαγανό της, χάρις στο οποίο στάθηκε και κυριάρχησε στον γεμάτο τεστοστερόνη χώρο του πανκ (ποστ και μη)” - προς αποφυγή επαναλήψεων, αντιγράφω τον σύντροφο Αντώνη Ξαγά γιατί έχει απόλυτο δίκιο.
9. Θα προσθέσω όμως και το εξής: η Siouxsie είναι Μύθος. Και ως τέτοιος, δεν χαμπαριάζει από τα χρόνια που πέρασαν, κάνει δυο encore, έχει μια μπάντα φωτιά με καταπληκτική ακρίβεια στο παίξιμο, βγάζει έναν αέρα και μια αυτοπεποίθηση που δεν περιγράφονται και έχει κερδίσει απλά με το να εμφανίζεται και μόνο στη σκηνή. Είναι η ιστορία του post punk, ζωντανή και δυνατή μπροστά μας. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα περισσότερο.

Sigur Rós & London Contemporary Orchestra - Ωδείο Ηρώδου Αττικού - 27 Ιουνίου 2023

1. Η καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου (και έχω δει πολλές) ήταν αυτή των Sigur Rós στην Πλατεία Νερού το 2016. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που περιγράφονται στα ομηρικά έπη, κατά τις οποίες η φύση συμμετέχει στα δρώμενα. Το δοξάρι και το αγγελικό φαλσέτο του Jónsi, τα distorted ξεσπάσματα στο “Sæglópur” και στο “Glósóli”, τα visuals, η ηλεκτρική καταιγίδα, η βροχή να μας μαστίζει, οι αστραπές και οι κεραυνοί να σκίζουν τον ουρανό κι εμείς να μπλέκουμε τα δάκρυά μας με τις σταγόνες της βροχής. Κάτι τέτοιο δεν βιώσαμε σαφώς στο Ηρώδειο.
2. Άλλωστε, όταν παίζεις με μια συμφωνική ορχήστρα σε έναν χώρο όπως το Ηρώδειο, σαφώς και θα προσαρμόσεις και τη setlist σου και το παίξιμό σου σε αυτήν και σε αυτό.
3. Αν μάλιστα έχεις βγάλει και νέο άλμπουμ πρόσφατα (μιλάμε για το “ÁTTA”, που κυκλοφόρησε μόλις 11 μέρες πριν τη συναυλία εδώ, το οποίο είναι πολύ ήπιο γενικά, χωρίς πολλά-πολλά ξεσπάσματα και νεύρο), μάλλον είναι αναμενόμενο η συναυλία επίσης να κινηθεί σε ήπιους (πλην όμως όχι φλατ) δρόμους.
4. Έχει Α’ και Β’ μέρος το λάιβ - με ξένισε λίγο το διάλειμμα, δεν το ήξερα. Μας έκοψε πάνω στο καλύτερο - όπως σχολιάστηκε, είναι “σαν να πας για σεξ κι εκεί που όλα πάνε καλά, ξαφνικά σε κόβουν και μένεις στα προκαταρκτικά”!
5. Και πάλι όμως, η μαγεία δεν λείπει. Η σπουδαία μουσική είναι σπουδαία είτε παίζεται με ηλεκτρικά όργανα κάτω από κεραυνούς είτε με έγχορδα και μαέστρο στα βράχια του Ηρωδείου. Το “Starálfur” και το “Hoppípolla” σε ταξιδεύουν όπως και αν παιχτούν. Και μας φέρνουν δάκρυα στα μάτια, όπως και τα φαλσέτα του Jónsi.
6. Τα δάκρυα που σου φέρνει στα μάτια η ομορφιά της Τέχνης είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που σου φέρνει ο πόνος ή η συγκίνηση.
7. Αν μη τι άλλο, το πρώτο μέρος του συναυλιακού μου τουρισμού άνοιξε με ορχήστρα και έκλεισε με ορχήστρα. Κι αν στο άνοιγμά του αναρωτιόμουν τι δουλειά είχε η ορχήστρα πάνω στη σκηνή, στο κλείσιμό του η απορία μου λύθηκε - η δουλειά που έχει η οποιαδήποτε ορχήστρα εξαρτάται απόλυτα από το τι θέλει να κάνει ο ή ή εκάστοτε μουσικός μαζί της. Και οι Sigur Rós ήξεραν πολύ καλά τι ήθελαν, εξ ου και το αποτέλεσμα.
8. Είναι ανατριχιαστική η δύναμη της μουσικής, αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς. Πόσοι και πόσες μουσικοί ταξίδεψαν, πόσα όργανα κουβαλήθηκαν, πόσες πρόβες έγιναν για να παιχτεί η μουσική αυτή σε έναν ιερό χώρο και για να δημιουργηθούν τόσο έντονα συναισθήματα, που να οδηγήσουν όλο το (sold out) Ηρώδειο όρθιο να χειροκροτάει, χωρίς να έχει ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με τα κινητά του σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ;
9. Εν κατακλείδι, σε συνέχεια της τρίτης σκέψης, αν όντως ήταν ερωτική επαφή αυτή η συναυλία, ήταν άκρως επιτυχημένη – είχε πολλαπλούς οργασμούς, είχε συναισθηματικό δέσιμο, είχε ζεστασιά και αγάπη. Και κυρίως, μας άφησε με ένα παραζαλισμένο χαμόγελο και μια πουπουλένια ευτυχία στο μυαλό και στην ψυχή. Takk, Sigur Rós.