Synch 007, ημέρα πρώτη, κόκκινη και Κυριακή

Φτάνω περί τις 6.30 ορεξάτος και κεφάτος, παρά τη μεγάλη κάψα. Έχω φροντίσει να προμηθευτώ ένα μεγάλο μπουκάλι παγωμένο νερό. Η είσοδος στο χώρο και η "σήμανση" των προσκεκλημένων είναι αρκετά εύκολη. Διάθεση και χαμόγελα σκάνε γύρω τριγύρω. Ο Γιώργος στην πόρτα και η Σερένα στο κιόσκι με καλοδέχονται. Μπρος απ' την είσοδο φαίνεται η μεγάλη σκηνή που λέγεται Αυλή.

Κάνω βόλτες αναγνωριστικές της χωροταξίας του Synch στην Τεχνόπολιν. Ο πλαϊνός της Αυλής δρόμος οδηγεί στο μακρόστενο κλειστό χώρο Δ10 Παλαμάς στο υπόγειο του οποίου θα παίξει το Digital Cinema. Ο κλιματισμός φαίνεται άψογος. Πιο κάτω στη στροφή του δρόμου βρίσκεται το Αμφιθέατρο 9.84 ένα κυκλικό κτίσμα μεταμοντέρνο με ημιυπόγεια, κάπως στενάχωρη, είσοδο. Κι εκεί ο κλιματισμός μου φαίνεται επαρκής. Πίσω απ' το κτίριο του Παλαμά βρίσκεται μια ακόμη υπαίθρια σκηνή, η Τέντα. Χώρος μπροστά της μπόλικος και λίγη σκιά από το πλαϊνό της κτίσμα στο οποία στεγάζονται τα new media, οι εικαστικές ανησυχίες του φεστιβάλ.

Η αθηναΐδα Anna Mystic έχει ήδη ξεκινήσει στην Τέντα με δύο θεατές. Το σκα ρέγκε νταμπ ντουμπ της μ' αρέσει γι' αρχή. Έρχεται γάντι με τη ρευστότητα των ημερών. Οι βρετανοί Bonobo στην Αυλή συσπειρώνουν από νωρίς ένα ευδιάθετο κοινό. Λάιτ μότιφ και καλοκαιρινή ξενοιασιά. Πα μαλ. Ο dj Moss στον Παλαμά είναι πολύ μονότονος στο Ντιτρόιτ χάουζ-τέκνο του. Κι ο διάδοχος Liberto μοιάζει τόσο ηχητικά που ούτε οι ηχολήπτες δεν πρόσεξαν την αλλαγή. Ernestus και Tikiman μαζεύουν κόσμο με το dub reggae ιδίωμά τους.

Οι τρία-θαυμαστικά !!! χαλάνε κόσμο. Ο απόλυτος κράχτης είναι ζίγκα. Η γκλαμ Όλγα Κουκλάκη με απογοητεύει και καταχράται τον χρόνο των επόμενων. Ο Tokyo Mask [Κώστας Καραμήτας] είναι η πρώτη ευχάριστη έκπληξη. Στιβαρός και σίγουρος, υπνωτικός, μινιμαλιστής και εξερευνητής. Μεταξύ νταμπ και άμπιεντ και απόλυτα χαμηλού προφίλ. Αναζητήστε πάραυτα το Hinterlands από την Low Impedance Recordings.

Οι γάλλοι Scratch Massive είναι η επόμενη προχωρημένη πρόταση. Πιο χορευτικοί τούτοι δω. Με νιου γουέιβ αναφορές και μπαρόκ βαρύτητα. Το Punk μπλουζάκι με τραγιάσκα του Sebastien Chenut αντιπαρέρχεται τη σεμνή παρουσία της παρτενέρ του Maud Geffray. Οι Qebo έναντι των Threepixels χάνουν θριαμβευτικά, αλλά εκεί επάνω το πισί των 3p κομπλάρει. Οι επίσης γάλλοι Chateau Flight μ' αφήνουν ασυγκίνητο.

Ενθουσιασμός και κατάμεστο αμφιθέατρο για τους μοναχικούς καουμπόι SpyWeirdos [ο Σπύρος Πολυχρονόπουλος στο λάπτοπ], Φλώρο Φλωρίδη [στα σαξόφωνα] και Γιάννη Μουρτζόπουλο [στα πλήκτρα]. Οι θεατές κόντεψαν να καθίσουν στο σβέρκο του Φλώρου. Οι φρέσκες ιδέες σιγοντάρουν μια ανατρεπτική παράδοση που ξαφνιάζει ακόμη. Οι τρεις γενιές που γκρεμοτσακίζουν αβάντ τζαζ αιθέρες μας ετοιμάζουν μια σούπερ κυκλοφορία από τη γερμανική Ad Noiseam τον ερχόμενο Δεκέμβριο, το Epistrophy@Utopia.

Οι Fischer και Spooner μεγάλη μούφα. Αερόμπικ και μαζορέτες που χορεύουν μουσικές από διαφημίσεις του Star FM. Το κοινό αποθεώνει το κενό. Στους καναδούς Guillaume γίνεται κόλαση - totally funked up techno κι ο διάβολος δεν κάνει πίστωση. Οι Wighnomy ρέιβερς τα πάνε καλούτσικα. Ο ΑΖΑ αδιάφορος. Ο DeadBeat ζωγραφίζει και αρέσει. Της καναδέζικης Mutek και αυτός. Μουσική τεχνολογία με περίεργες απολήξεις και αίσθηση διαστροφικού χιούμορ.

Μεγάλη αποκάλυψη οι λονδρέζοι Leafcutter John. Ένα δίδυμο αγόρι - κλασική - κιθάρα - λάπτοπ, κορίτσι - μελόντικα - μουσικό - ελατήριο που ακουμπάνε στον ρομαντισμό του Blake και του Drake με απόλυτη φυσικότητα και χάρη απερίγραπτη. Δυο αυτοσχεδιαστές που γκρεμίζουν και χτίζουν παράλληλα με τέχνη και αισθαντικότητα. Σκαρώνουν επιτόπου ένα τραγουδάκι γι' αυτούς που φράζουν τη στενή είσοδο του Αμφιθέατρου και παρασέρνουν το κοινό σε παραλήρημα μικροσυγκινήσεων. Γελάνε και ανταποδίδουν, παρεκτρέπονται ηχητικά και διατηρούν ακέραιο ένα σπάνιο συναυλιακό ήθος.

Οι TokTok ενάντια στον Dr. Walker κρατάνε ένα φανατικό άσιντ ντανς κοινό, άφτερ και ανάφτερ με τα όλα του. Ο ιθπανόθ Francisco Lopez μοιράζει καλύπτρες ύπνου για τα μάτια των θεατών και τους νανουρίζει με θόρυβο στο άπλετο σκοτάδι. Σατιρικός, ειρωνικός και δεικτικός σ' ένα φεστιβάλ συγχρονισμού που χωράει τα πάντα. Φεύγω πλήρης.

Synch 007, ημέρα Δευτέρα, λευκή

Το παγωμένο μπουκάλι νερό καθιερώνεται ως βάση εκκίνησης. Οι Blend Sextet ξεκινάνε στην Τέντα ενώ άλλη μια καυτή μέρα ετοιμάζεται να δύσει. Τα δόντια του ήλιου δαγκώνουν ακόμη γερά. Η τζανγκλ Sugahspank σβήνει άνετα και χαλαρά οποιαδήποτε τσκ τσκ τσκ στρουμπουλή καρακαηδόνα [εκ του καρά {μαύρη} + αηδία, καμιά σχέση με το αηδόνι ή την αηδόνα]. Το χαρμάνι τους μπορεί να μην είναι πρωτότυπο, είναι όμως αυθεντικό.

Ο Bugge Wesseltoft στην Αυλή μας κοιτάζει ακτινογραφικά μέσα από τα χοντρά του γυαλιά. Ντυμένος σαν νεαρός ράπερ. Οι Mungolian JetSet βγήκαν μαζί του "γυμνοί", χωρίς στολές. Με τέτοια παχιά ζέστη είναι λογικό να εγκατέλειψαν οποιαδήποτε ιδέα για κοστούμια. Μόνο που δε χρειάζονται δικιολογίες ότι τα έχασαν στο αεροδρόμιο της Πορτογαλίας. Ούτως ή άλλως αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η μουσική τους. Τζαζ χωρίς τζαζ όργανα. Έθνικ πινελιές χωρίς παραδοσιακά κρουστά. Ένα μέλλον υβρίδιο ακροφαίνεται σε μεταβατικό στάδιο.

Ο βορειοελλαδίτης Cayetano με την soundsystem ορχήστρα του, δίνουν ένα φάνκι καυτό καλοκαιρινό ήχο στην Τέντα. Πνευστά που πνέουν και εμπνέουν αδιάκοπες κινήσεις. Ο Basement Freak [χωρίς το ήμισύ του] παλεύει μόνος του. Πολύ ωραία η αστική του ζούγκλα, αλλά δεν υπάρχει το κοινό να τον ακούσει.

Το Αμφιθέατρο είναι κατειλημμένο από την Poeta Negra. Οι Keene φιλοξενούν τον Κώστα 2L8 Μποζίκη στην κιθάρα και μια τσελίστα, οι Neon υποδέχονται ένα ηλεκτρικό πριόνι και ο Dani Joss ένα πολύ διακριτικό φλάουτο. Κρατάνε με άνεση ένα απαιτητικό κοινό. Τα παράπονά τους για προβλήματα στον ήχο δε "βγαίνουν" προς τα έξω. Το θεατήριο δεν τα εισπράττει, ευτυχώς.

Τη nu future jazz του Wesseltoft διαδέχτηκε ένα ασυναγώνιστο θέαμα ακρόαμα. Πέντε MCs από την Αυστρία ονόματι Bauchklang "λέγανε" με το μικρόφωνο ό,τι "κάνανε" οι Disphonia και Harris με τον υπολογιστή τους. Χαλάνε την πιάτσα αυτά τα παιδιά, μετά από 10 χρόνια εξαντλητικές φωνητικές πυροβασίες. Breakbeats, drum'n'bass, jungle, trip-hop όλα με τις φωνές τους. Ο μπάσος ήθελε να σπάσει γούφερ και υπο-γούφερ με τα vibes του. Το κοινό έπαθε πλάκα. Δεχόταν εκστατικό το κύμα χωρίς να προλάβει να συνειδητοποιήσει την πηγή προέλευσής του. Και χωρίς να πλήξει.

Ο PeakNick βρίσκει ακροατήριο πρόσφορο αφού το έχει προετοιμάσει επί πολύ ο Basement Freak. Οι μετα-νεο-ντίσκο επιλογές του αρέσουν και κυκλοφορούν. Ο Moxie Paul πέφτει στο κενό και ο Prins Thomas ξεφαντώνει. Οι FM3 παίζουν με την υπομονή μου κι ο Hacke με τα νεύρα μου. Δε μου βγάζουν ούτε χιούμορ ούτε σκέψεις. Με απογοητεύουν τέτοιες δύσκολες ώρες. Μου φαίνονται σπάταλοι μες στην "οικονομία" τους. Ο χαμένος μου χρόνος δεν βρίσκεται εδώ. Χώρια που δημιουργήθηκε αδιαχώρητο και λίστα εισερχομένων. Γούστο θάχει να νόμιζε ο Alexander the hack πως παίζει στο sonar MACBA. Ούτε στον κόρφο του.

Πρωθύστερα, οι Front 242 μαζεύουν άπαντες εμπρός τους. Ακόμη κι εγώ β[α]ρέθηκα στην πρώτη γραμμή. Ο καπνός -βαρύς κι ασήκωτος- που ξερνάνε τα μηχανήματα σε συνδυασμό με τις αναθυμιάσεις του τσιμέντου δημιουργούν μια αποπνικτική μαστούρα. Όλα γυρίζουν γύρω μου, το βλέμμα θολώνει, όλα αποκτούν διπλό και τριπλό είδωλο. Απομακρύνομαι μετά κόπου πριν λιγοθυμήσω. Το σόου ανεβαίνει και το πλήθος βυθίζεται στο έπος τους.

Η βραδιά θα κλείσει με τους χειρουργούς Signal. Ένα γερμανικό [και λόγω ώρας] πόρταμπλ τρίο που πλάθει τευτο-θορύβους και κόβει λεπτές φέτες τη σιγαλιά της νύχτας. Το μανιφέστο της Rasten-Noton hypνωτίζει ενώ ξεδιπλώνει τις οπτικοακουστικές του παραφράσεις.

Synch 007, ημέρα Τρίτη, κίτρινη και τελευταία

Σήμερα έβγαλα στατιστικό συμπέρασμα πως οι ταξιτζήδες είναι αναφανδόν υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής και μάλιστα χωρίς διαδικασίες. Μπαμ και κάτω. Εμπρηστές, παιδεραστές, τζάνκια, γκέι, άπλυτους, άστεγους και γύφτους. Και μετανάστες άμα λάχει. Το τι βίτσια και ιστορίες με τους ίδιους ως αγρίους άκουσα στα τέταρτα των μετακινήσεών μου, είναι πέρα από κάθε λογική και φαντασία. Σαλτάρανε όλοι στο τιμόνι. Ευτυχώς που έχουν βάρδια και δεν αδειάζουν να βγουν στο διαδίκτυο.

Η ζέστη μαστιγώνει αλύπητα τα πάντα γύρω. Τώρα κάτι σας είπα. Ο Lo-Fi στην Τέντα και στην τσίτα ενώπιος ενωπίω. Παλαίμαχος αλλά όχι απόμαχος. Κάποιος από τους ελάχιστους θεατές του, μουσικός και αυτός, έχει περασμένη στον ώμο μια τσάντα sonar 2001. Ομού μετά του Ρύκιου αναπολούμε την Τίνα και τα ασορτί πορτοκαλί μαλλιά της παρέας. Οι βρετανοί Loka μαζεύουν το πρώτο θερμόπληκτο κοινό. Του αξίζει μια προσοχή και την έχουν. Φιούζιον τζάζι αρτ ρόκερς με χαρντ πιτσιλιές και εικόνες κινηματογραφικές να τους εθίζουν. Από άλλον αιώνα φερμένοι.

Οι Absent Without Leave μοιάζουν -λες- ηλεκτρικοί τροβαδούροι δον κιχώτες. Οι Dread Astaire στο στοιχειό τους, σαν ψάρια του γλυκού νερού στη θάλασσα. Ο Post Industrial Boy χορεύει και γουστάρει με τα θεριά του. Η TBA αεροβατεί υπό το άγρυπνο βλέμμα του Thomas Brinkmann, ο οποίος της κάνει χαλάστρα πού και πού. Το δικό του σετ άργησε να πάρει μπροστά. Χρειάστηκε να σταματήσει στη μέση προκειμένου να δείξει στους ηχο[γ]λήπτες πως δεν ακούει τι παίζει. Αυτό κι αν ήταν klick revolution. Ένα κλικ ήθελε να τους αρπάξει απ' το πέτο και τότε να δεις κάτι ρωγμές που θα τους χάριζε. Τες πα.

Η βιρτουόζος της θερεμίνης Pamelia Kurstin υποδειγματική και ως περφόρμερ και ως δασκάλισσα. Οι ισλανδοί Mum ήταν οι κράχτες της ημέρας. Νεο-κρούνερς, νεο-σειρήνες, νεο-μπάνσις, νεο-διασκεδαστές, επιτέλεσαν άριστα το σκοπό τους. Και άρεσαν παρατεταμένα. Ο Biomass μινιμάλισε με ενθουσιασμό αλλά και οικονομία χρόνου. Ο Ralph Lawson παίδεψε και παιδεύτηκε αλλά έστρωσε ήχο και κινήθηκε πολύ χορευτικά χωρίς παρεκτροπές.

Οι Method of Defiance ήταν οι υπερήρωες της βραδιάς. Ο Laswell σε ρόλο μαγικού μουσικού χαλιού. Ο Worrell ξεκίνησε με σόλο και έδωσε στίγμα των αβυσσαλέων γνώσεών του. Ο Licata απλά τους σιγοντάρισε. Ο Israel παρεκτράπη και επαναλήφθηκε χωρίς να καταφέρει να σκιάσει τους υπόλοιπους και -ιδίως- χωρίς να εμποδίσει τον θεσπέσιο Toshinori να κλέψει παραστάσεις και εντυπώσεις. Η ανισομερής και ανισοβαρής ανισορροπία διαταράχτηκε οριστικά. Ο κύριος Kondo IMA απογείωσε την Αυλή σχεδόν μόνος του. Το φαν κλαμπ της πρώτης γραμμής χτυπιόταν αδιάκοπα στις μπαριέρες και φώναζε δυνατά ρυθμικά τ' όνομά του. Ο ίδιος έδειξε να λυγίζει από χαρά και δέχτηκε να κλείσει το σετ με ένα εξτραβαγκάντζα ντουέτο με τα πλήκτρα του ολύμπιου Bernie Worrell.

Οι DAT Politics, παρότι βρέθηκαν στο περιθώριο της λαίλαπας, κατάφεραν να μαζέψουν άνετα όσους είχαν βρεθεί στους MoD από απλή περιέργεια. Ο Stefan Brodzin ενισχύθηκε κατά πολύ μετά τους MoD. Οι Eos, παιδιά της Ηούς και του πρώτου φωτός, έδωσαν ένα ακουστικό τρίο σετ που μάλλον ποντάρισε πιότερο στην εικόνα. Ο Larry Gus, ξεπιάστηκαν, έδειξαν πόσα πολλά μπορούν ακόμη και με το ελάχιστο σχήμα. Ο τούρκος Onur Ozer στάθηκε ανώριμος αλλά τυχερός που έμεινε μόνος του τέτοια ώρα.

Τα εικαστικά είχαν αιχμή του δόρατος τη βίντεο-αρτ και τους διαδραστικούς θάμνους Dune 4.1 του ολλανδού Daan Roosegaarde. Τα κινηματογραφικά ήταν επίσης μια ευχάριστη παρεμβολή. Τόσο τα μονόλεπτα του παλαμικού υπογείου όσο και -πρωτίστως- οι ανεξάρτητες ψηφιακές κινούμενες κόμικ παραγωγές που είδαμε τα απογεύματα στο Αμφιθέατρο, με την ξενάγηση του Tim Baier και του Δημήτρη Λιάτσου. Ξεχείλιζαν χιούμορ [μαύρο κατά το πλείστον] και καλπάζουσα φαντασία.

Και μια γενική παρατήρηση: πολύ Ευρώπη ρε παιδιά!!! Οι άλλες ήπειροι τι κάνουν; Δε γεννάνε μουσικούς ικανούς να synchρονιστούν; Στα συν το κόνσεπτ με τις μεταλλικές καρέκλες και το τρανζιστοράκι-θήκη για iPod. Οι ωραίες ιδέες [από την μπριόζα Καλαβρία] πρέπει να λέγονται και να προβάλλονται. Στα συν και το αγκάλιασμα νέων ελλήνων μουσικών και περφόρμερ. Οι 13,5 χιλιάδες θεατές εγγυώνται μια ακόμη πιο δυναμική συνέχεια.

Και μια τελευταία διαπίστωση: η βόρεια Ελλάδα πάει κι έρχεται Synch φανατικά και σταθερά. Ουκ ολίγοι θεσσαλονικιείς έδωσαν δυναμικό παρών μια και δυο και τρεις βραδιές, καθώς και κάποιοι λιγότεροι από άλλες πόλεις. Η περιφέρεια φαίνεται πως ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Πάντα τέτοια παιδιά. Ραντεβού τώρα πια στο επόμενο διήμερο ReWorks, 28-29 Σεπτεμβρίου 2007, στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης.