Synch '06 - Μουσικές, εικόνες και νέα μήντια στο μίξερ
Γύρισα και πάλι με γεμάτες εμπειρίες και άδειες μπαταρίες. Ξόδεψα, χόρεψα, απόλαυσα. Ενέργεια, ρυθμούς και ρεύματα, συναντήσεις και κουβεντούλες. Τρεις νύχτες που δεν άλλαξαν τον κόσμο, αλλά έφεραν δροσιά και ξεχείλισαν ζωτικότητα. Μια μέρα πριν λήξει το μουντιάλ, μετά από ένα μήνα υπερδόσης με το όπιο του λαού. Με απόλυτη προσήλωση στο σκοπό του και συνέπεια στην υλοποίηση. Εν μέσω μεγαλεπήβολων μετακλήσεων, ματαιώσεων, ακυρώσεων και φουνταρισμένων διοργανώσεων άλλων. Εν μέσω καταιγισμού συναυλιών με αιχμή τους τα γερασμένα τέρατα και τους δεινομαθουσάλες που εξαργυρώνουν μύθους και διόλου ευκαταφρόνητα ευρωποσά.
Ωραία ιδέα η χαλαρή έναρξη από το Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Ως σημείο αναφοράς είναι γνωστό τοις πάσι. Ο αίθριος χώρος του, χωρίς ιδιαίτερες παρεμβάσεις, μεταμορφώθηκε σε συναυλιακό με πολύ ενδιαφέρουσα ακουστική δύναμη. Η Ορχήστρα των Λαχανικών της Βιέννης έδωσε ένα ρεσιτάλ πρωτοπορίας και ανοιχτού ακουστικού πεδίου [από Στραβίνσκι μέχρι Radial]. "Είναι η πρώτη μας εμφάνιση σε ανοιχτό χώρο και είμαστε ενθουσιασμένοι" δήλωσαν επί σκηνής. Κι είναι άκρως εντυπωσιακό και ερεθιστικό να βλέπεις, να ακούς, να μυρίζεις, να γεύεσαι ζαρζαβατικά που θυσιάζονται, γίνονται λιώμα στην κυριολεξία, για χάρη της τέχνης των αισθήσεων. Το δε ανκόρ με τις ντομάτες ήταν χυμώδες και ζουμερό.
Ο Biosphere ακολούθησε με ένα υποβλητικό σετ που σίγουρα ξάφνιασε τους μη γνωρίζοντες. Οι μινιμαλιστικές του βαριάντες ταίριαξαν γάντι με το χώρο και φόρτισαν θετικά τη βιόσφαιρα που υποδέχθηκε τον Κ. Βήτα κεφάτη και ευδιάθετη. Οι χατζιδακικές οπτικοακουστικές trans(-)formations του τελευταίου απογείωσαν το προορισμένο και αφοσιωμένο κοινό του. Η θέση του ως headliner επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Εγώ ανήλθα στον 2ο όροφο για να χαλαρώσω στα μαξιλάρια του Neen demo που έστησε ο Άγγελος Πλέσσας με τους συνεργάτες του κι αφέθηκα στα 3D επιπεδοπαιχνίδια και στις φωνητικές προκλήσεις της εξωτικής Μάι Ουέντα.
Δίπλα στο αμφιθέατρο, εκεί που πριν είχαμε δει το θρυλικό Haack... the King of Techno, ανέλαβαν τώρα δράση οι Erasers. Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς χωρίς καμία υπερβολή, που έμελλε να γίνει και η σούπερ έκπληξη ολοκλήρου του Synch. Μια κολεκτίβα μαστόρων που διαγράφει δεδομένα, ακυρώνει συμβάσεις, εξαφανίζει και εμφανίζει μέλη και άτομα, αρνείται ρόλους και επενδύσεις, παραλείπει τυπικότητες, απορρίπτει δόγματα και θέσφατα, καταρρίπτει αξιώματα, ξοδεύει πόρους-ήχους-εικόνες-νεύματα και διαλύει αυταπάτες και αντικείμενα. Οι απόλυτοι διαγραφείς παίζουν με όλα και με όλους -συνήθως πλάτη στο κοινό- και δίνουν το στίγμα μιας νέας εποχής στην αυτοσχεδιαστική παλμική δημιουργία.
Εντυπωσιακή επίσης και η πραμάτεια του φεστιβάλ. Μετά την περσινή φανταστική Sampler Bag, σειρά είχε φέτος η κομψή, μινιόν και τρέντι Bass Bag πολλαπλών χρήσεων που μετατρέπεται σε φορητή σιντιέρα 80 θέσεων. Καθώς και τα μπλουζάκια που ήταν αφιερωμένα στον Χακ και την Λένα Πλάτωνος. Όλα απ' τα χεράκια και την αστείρευτη δημιουργικότητα της Serena Galdo. Το ενδιαφέρον στο μάρκετ ήταν συνεχές κι ενθουσιώδες. Δημιουργήθηκε κι ένας μικρός πανικός έξω στα ταμεία, όταν οι απαιτητικοί της τελευταίας στιγμής διαπίστωσαν πως τα εισιτήρια διαρκείας είχαν κάνει φτερά.
Νύχτα δεύτερη κι οι δρόμοι οδηγούν στο Λαύριο. Λεωφορεία των διοργανωτών μεταφέρουν δωρεάν τους έτοιμους για όλα θεατές επισκέπτες. Φτάνοντας μάς περιμένουν οι φωνακλάδες Animal Collective. Δεν δικαιώνουν τη φήμη τους, μοιάζουν μουδιασμένοι και δυσκίνητοι να προσαρμοστούν με την ώρα [22.00, πολύ νωρίς ίσως] και το περιβάλλον του ανοιχτού Θεάτρου. Στην ίδια σκηνή είδαμε αργότερα τους δήθεν νταήδες του ήχου Audio Bullys. Τους έκλεψαν όμως την παράσταση οι "παλιομοδήτες" Galaxy 2 Galaxy με τους Los Hermanos και γκεστ σορπράιζ τον David Lynch. Η μονομαχία yamaha vs korg ήταν πολύ δυνατή και οι συνεχείς εναλλαγές στιλ [σόουλ, μπλουζ, καλύψο, quetzal, ντητρόιτ, σικάγο, καρίμπε, τζαζ, άφρο, ρέγγε, έθνικ] κράτησαν τον κόσμο ως αργά [2 και].
Στην Τέντα, μετά την προθέρμανση του Ziggy Kinder, ο έλλην Adaptor [CJ Jeff] ανέβασε χορευτικές στροφές και μάζεψε τους φαν του είδους. Οι χιλιάνοι minimal latin Bucci Bros και οι Vector Lovers [ο σκοτσέζος Martin Wheeler σε μια διαστροφική σχέση με το electro robotik japan disco] δυστυχώς καταποντίστηκαν ελέω Άμμωνα. Στο πολύ υποβαθμισμένο πειραματικό Μουσείο έκανε subliminal παιχνίδι ο Ralph Steinbruchel. Απ' το παράθυρο, έξω στο πίσω μέρος, μπόρεσα να δω και ν' ακούσω προς στιγμήν μια ηχο-φωτο-διαδραστική παρέμβαση στο παρακείμενο κτίριο που έχασκε και υπέφωσκε εγκαταλειμμένο.
Και τα σημεία προβολής κινουμένων εικόνων [kinema screenings] είχαν πολύ λίγους και περιστασιακούς φίλους. Στο Αίθριο μαζεύτηκαν μάλλον οι περισσότεροι γιατί είχε και το πλουσιότερο πρόγραμμα. Στο Φαρμακείο ήταν πιο χαλαρά και στον Τοίχο του super 8 υπήρχε μια διαρκής διερχόμενη κίνηση όπου λειτουργούσε κυρίως η περιέργεια.
Αυτό όμως που ήταν "όλα τα λεφτά" συνέβαινε έξω, στον πλακόστρωτο δρόμο που οδηγεί στο Μουσείο. Εκεί, στο άπλετο σκότος, είχε στηθεί η υποηχητική λέιζερ περφόρμανς LPS 1 υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση του ολλανδού Edwin van der Heide. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα και για πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο. Αποσβολωμένοι και έκθαμβοι βλέπαμε, όσοι στεκόμασταν στο δρόμο, τις δέσμες λέιζερ να μας "κόβουν" και να μας "σκανάρουν", εξερευνώντας παράλληλα τις πλάκες κάτωθέ μας, τους τοίχους των πλαϊνών κτιρίων, ακόμη και τις "φωτεινές" προσόψεις και τους φράχτες στο βάθος.
Όποιος περνούσε τυχαία, στεκόταν και κολλούσε αμετάκλητα. Κάποια στιγμή αργότερα, ένα [ή δύο;] μηχάνημα καπνού εξαπέλυσε ξηρό πάγο και βοήθησε στη δημιουργία ενός φαντασμαγορικού ουράνιου θόλου. Τα μουσικά παιχνίδια του φωτός ανέβηκαν ψηλότερα, έφτιαξαν σύννεφα, έγιναν ηχοπτικά μηνύματα και αποκατέστησαν στο κεφάλι μου κάποιες στενές επαφές τρίτου τύπου με όσους -πιθανόν- μας κοιτούν από ψηλά. Το εγχείρημα επαναλήφθηκε άλλες δυο [αν δεν απατώμαι] φορές και δεν έχασα καμιά παράσταση που να μην σταθώ για μισή τουλάχιστον ώρα. Το ίδιο έκανα και την επόμενη νύχτα χωρίς καμιά τύψη για ότι άλλο συνέβαινε παράλληλα.
Το βάρος του κόσμου έπεσε, εκτός του Θεάτρου, και εντός του απέναντι Μηχανουργείου. Το ζέσταμά του ανέλαβε από νωρίς ο Serafim Tsotsonis με αρκετή επιτυχία και προσωπικό στιλ. Ο Μιχάλης Δέλτα έκανε ένα τυπικότατο σετ, αρκετά συμβατικό ώστε να με απομακρύνει. Οι ουρανοκατέβατοι Expert Medicine θάφτηκαν στον κακό ήχο, χωρίς να είμαι πεπεισμένος για τις δυνατότητες τους. Εκεί όμως που πήραμε φωτιά και μπήκαμε στην κόλαση ήταν όταν ανέλαβε δράση και βράση σιδήρου ο μπραζιλέιρο Amon Tobin. Και δεν εννοώ μόνο την ανημπόρια των νεοεγκατεστημένων κλιματιστικών να δροσίσουν τα πλήθη, αποστολή που εκτέλεσαν άψογα σε όλες τις άλλες εμφανίσεις. Εννοώ τη δύναμη και την έκταση του τομπίνιου σετ.
Εντός ολίγου διαστήματος το Μηχανουργείο είχε μετατραπεί σε μεταλλουργείο. Τα αμόνια του Άμμωνα δουλεύανε διπλή και τριπλή βάρδια, τα αφιονισμένα πλήθη αλαλάζανε και τρέμανε από συγκίνηση και ένταση. Οι παλμοί βάραγαν στην ξύλινη οροφή και στα πέτρινα χοντρά τοιχώματα μαζί με τα κορμιά. Ο "θεάνθρωπος" μαγείρευε με απίστευτη μαεστρία τις λεπτοδουλεμένες συνταγές του και παθιαζόταν με τις εκδηλώσεις του εκτός εαυτού κοινού. Κι όσο έπαιζε τόσο παθιαζόταν. Κι όσο παθιαζόταν έπαιζε με πιο πολύ ένταση και κέφι πρωτόβγαλτου. Δυο ώρες κοπανούσε αλύπητα και δυο ώρες τα πλήθη χτυπιόντουσαν εμπρός του. Κι όσοι περίμεναν ένα τυπικό 45λεπτο ξεπέταγμα στο αυτόματο πιλότο, μάλλον απόρησαν και κατάπιαν γρήγορα τις κακές τους σκέψεις.
Όπως ήταν αναμενόμενο τα επόμενα γκιγκς τέθηκαν ακόμη πιο πολύ εκτός ωραρίου. Ο πολιτογραφημένος βερολινέζος A Guy Called Gerald βγήκε γύρω στις 4 και τέταρτο και έκανε ένα καταπληκτικό και χαλαρό acid house σετ χωρίς να δείχνει ούτε θυμωμένος ούτε ενοχλημένος από την αναμονή. Λίγο αργότερα στην Τέντα έσκασε μύτη ο Alex Kid που κράτησε αρκετούς πιστούς παρά το προχωρημένο της ώρας, που γι' αυτόν ήταν μάλλον φυσιολογικό. Μετά από τον Amon βέβαια, όλοι αυτοί έμοιαζαν να παίζουν chill out. Αυτό τους αδικούσε ελαφρώς αλλά ο καλός ο καπετάνιος... δεν μασάει πουθενά.
Ως παρασκήνιο αξίζει να παραθέσω την πληροφορία αυτόπτους μάρτυρος που είδε τους Δέλτα και Βήτα να συζητάνε πολύ ώρα ακούγοντας προσεκτικά ο ένας τον άλλο. Οι φήμες για επικείμενη επανένωση οργιάζουν και το πιο εντυπωσιακό είναι πως φέρονται κάτω από την ομπρέλα της Λένας Πλάτωνος. Μπορεί να μην δουλέψει το σχέδιο, μπορεί να μην υπάρχει καν, μπορεί να ναυαγήσει, μπορεί να λάμψει μόνο ως είδηση, δεν παύει να είναι όμως μια εντυπωσιακή προοπτική, πολλά υποσχόμενη και πολλά ευχάριστη.
Ξημερώματα Σαββάτου γυρίσαμε από την παραλιακή διαδρομή. Το Σούνιο μας καλούσε. 7.30 φτάσαμε σπίτι κι ο ύπνος ήταν λίγος αλλά σωτήριος. Ο φίλος Θάνος μάς συναντά απογευματάκι στην Ίντριγκα στα Εξάρχεια. Το Now + Then zine του μού φέρνει στο νου τις παλιές καλές χειροποίητες εποχές του Rollin' Under, του Γολγοθά και των Σκιών του Β23. Βουτιές στο παρελθόν για να έχουμε αναφορές και απλωτές στο σήμερα με την άνεση ενός πολύπειρου και εκλεκτικού συλλέκτη. Ο Μάριος φτάνει σιδηροδρομικώς από την Θεσσαλονίκη. Τον μαζεύουμε απ' το Σταθμό Λαρίσης και ξεκινάμε.
Σαββατόβραδο και η κίνηση είναι αυξημένη στην Αττική Οδό. Στο δρόμο βλέπουμε τα λεωφορεία του Synch και το βανάκι των Technasia. Η νύχτα πέφτει απαλά, η δροσιά της είναι πολύτιμη. Οι Mouse on Mars ξεκινάνε στο Θέατρο. Σεβαστοί κι αξιόλογοι οι τέκνο μινιμαλισμοί τους. Τους διαδέχονται με μεγάλη καθυστέρηση οι Chap. Περιμένοντάς τους, γνωρίζω δυο γραφιάδες του Avopolis και πουλάω μούρη με τις γνώσεις μου επί του Bruce Haack που παίζει στα ηχεία της αναμονής. Οι Chap δεν με γεμίζουν, παρά τη ζωντάνια τους και το ηλεκτρικό βιολί του Γκίκα. Το attitude μου τη δίνει όπως και αυτό των Mary and the Boy που μοιάζει χωρίς αντίκρισμα. Δεν ξέρω αν είναι ανατρεπτικό [βιτσιόζικο;] να πετάς τις σαγιονάρες σου στο κοινό και να παίζεις ξυπόλητος, αλλά δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από την μουσική σου πάνω στο σανίδι.
Στον αντίποδα βρέθηκαν οι 2L8 που ήταν πιο μετριόφρονες, εχέφρονες και πιο ουσιαστικοί. Κατόρθωσαν να δαμάσουν τις ιδιαιτερότητες του Μηχανουργείου και να παρουσιάσουν νέο πρόσωπο και τρία νέα κομμάτια. Η εμφάνισή τους ήταν πληθωρική και άφησε ανοιχτές υποσχέσεις και υπονοούμενα. Δυο κιθάρες, δυο σετ τύμπανα, αισθαντικό σκάντζα τσέλο, λυρικό βιολί κι ένα κοντραμπάσο χωρίς ηχείο με δύναμη και αυτοθυσία. Εκεί διαπίστωσα πόσοι πολλοί θεσσαλονικείς είχαν κατέβει από διάφορα μέρη [Σουηδία-Ρόδος, Κρήτη, Ολλανδία, Ξάνθη, Λάρισα] για να δώσουν παρών, να υποβάλουν σέβη και να φτιάξουν μια ωραία "σπιτική" ατμόσφαιρα.
Στον εξωτερικό μουσαμά της Τέντας μας περίμεναν ορισμένες ανακοινώσεις. Ο Chelonis κι ο Brinkmann έχασαν τις πτήσεις-ανταποκρίσεις τους κι ως εκ τούτου δεν θα εμφανιστούν. Ο Μαρκ και η Μαφία του θ' αργήσουν λιγάκι αλλά θα 'ρθουν οπωσδήποτε. Ο Ego Spastachrist, o πάλαι ποτέ Solar ρέηβερ, έπαθε -λέει- λουμπάγκο. Δεν με πτοούν γιατί ξέρω πως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες [λέγε με sonar] και μάλιστα κάθε χρόνο σχεδόν. Εξάλλου προτιμώ μια απουσία από μια ανώδυνη παρουσία, σαν της Angie Reed για παράδειγμα. Η πρόζα της και η χαριτωμένη τουαλέτα της με άφησαν αδιάφορο και μόνο τα visuals που την [αυτο]υπονόμευαν είχαν κάποιο γούστο.
Κι όσο κι αν ηχεί ιδιόρρυθμο, το βάρος εκείνης της τρίτης νυχτιάς έπεσε στους στιβαρούς ώμους του ογκόλιθου Africa Bambaataa που αποδείχθηκε πολλά ικανός να άρει και να ανυψώσει το φρόνημα του κοινού. Χρησιμοποιώντας σκρατσιέρα και powerbook, μιξάρισε πολλές εκπλήξεις και ξεχασμένες επιτυχίες [sex machine με kiss, salt'n'pepa με amanda lear και rap'o clap'o αλά joe bataan] και έφτιαξε ένα ξεσηκωστικό κέφι που οδήγησε σε χορευτικό ενθουσιασμό όλον τον κόσμο, ο οποίος είχε συγκεντρωθεί ευλαβικά και χοροπηδούσε εμπρός του κι είχε εγκαταλείψει αβοήθητες τις άλλες σκηνές.
Μεγάλοι αδικοχαμένοι είναι ο detroit minimal Henrik Schwartz που έκανε πολύ καλό σετ αλλά μπροστά σ' ένα πολύ φανατικό λιγοστό κοινό. Και εν μέρει οι Closer [έχουν σίγουρα το ηλεκτρικό κοινό τους αλλά δεν είναι μέσα στο κλίμα του φεστιβάλ, κατά την άποψή μου] και ο dj T ο οποίος "γέμισε" μετά το τέλος του σαρωτικού "νονού του", του ασυγκράτητου και χειμαρρώδους Africa. [Ξέρω τι θα πείτε! Τέτοιους χαρακτηρισμούς θα τους ζήλευαν πολλοί νεώτεροί του, αλλά τι να γίνει; That's life, man].
Οι θρυλικοί Mark Stewart & The Maffia ήταν άξιοι συνεχιστές και διάδοχοι και κατάφεραν να τραβήξουν πίσω τους μεγάλο μέρος του κόσμου, παρόλο που δεν έκαναν καν sound check. Για να εξιλεωθούν για την αργοπορία τους, συνέχισαν να παίζουν μέχρι και μετά τις 2, έστω και για τους τελευταίους εναπομείναντες και τυχερούς τριάκοντα θαυμαστές. Προκάλεσαν κι έναν μίνι πανικό στους διοργανωτές, που φοβήθηκαν τις διαμαρτυρίες των κατοίκων του Λαυρίου για το προχωρημένο της ώρας και για την ένταση της μπάντας. Όλα ευτυχώς πήγαν πρίμα κι όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Κι αν διαβάσετε τον Tricky να μιλάει για τον Mark, θα καταλάβετε πως είναι μια απρόβλεπτη και δυναμική προσωπικότητα της οποίας οι ιδιορρυθμίες συγχωρούνται γιατί ξέρει να αποζημιώνει πάντα πλουσιοπάροχα.
Στην Τέντα οι Technasia άνοιξαν μια υπέροχη "ποπ σόδα" που ξεχείλισε υβριδικούς ηχορρυθμούς ενώ στο Μηχανουργείο ο ιπτάμενος ολλανδός Legowelt πάλευε με τον εαυτό του και τον επαγγελματισμό του. Η τελευταία χαριστική βολή-έκπληξη ήρθε στις 4 και κάτι, από τους ιτάλο-ντίσκο γκουρού Max Durante vs Alexander Robitnick. Άλλη μια πρωτιά του φετινού synch, άλλη μια προωθημένη για τα ακουστικά μας δεδομένα πρόταση, από δυο αξιόμαχους βετεράνους που έχουν ακόμη πολύ ζουμί και ξέρουν να διαχειρίζονται με φαντασία και χιούμορ μια after κατάσταση [και το μικρόφωνο]. Αυτή ήταν κατ' ουσίαν και η μόνη καθαρόαιμη μονομαχία επί σκηνής κι ήταν η ιδανική επιλογή για ένα κορυφαίο κλείσιμο. Δεν θέλαμε να φύγουμε και δεν φύγαμε παρά μόνον όταν ξεθύμαναν και άρχισε να μας καταβάλει η κούραση.
Το λάβαρο του synch στην είσοδο κυμάτιζε αγέρωχο. Το κράτησαν ψηλά οι καταξιωμένοι "παλαίμαχοι" μουσικοί κι όχι τα φρέσκα κύματα, ούτε τα νέα ρεύματα που ήσαν αδύναμα και κάποτε ασθενικά, πλην των ελαχίστων εξαιρέσεων που ήδη σας προανέφερα. Κι αν έκανα κάποιο λαθάκι στα ονόματα και στη σειρά, σχωράτε με γιατί εκτός απ' τους Technasia κανείς άλλος δε φρόντισε να δηλώνει φανερά το όνομα του - ούτε και οι διοργανωτές μερίμνησαν επί τούτου. Κι αν κρίνω από την σούπερ δημοσιότητα που αξιώθηκαν φέτος από τα τοπικά [και όχι μόνο] μέσα ["σκοτεινή και ατιμωτική εξαίρεση" ο θεσσαλονικιώτικος ραδιοσταθμός], θα πρέπει να ψάξουν μέσα τους για να φέρουν στο Λαύριο όλον τον υπόλοιπο καλό κόσμο που δικαιούνται και αξίζουν.
Γιατί, εμένα τουλάχιστον, με κέρδισαν ξανά. Περιμένω λοιπόν αντιδράσεις στις κοινές δράσεις που ετοιμάζουν στο sonic-i στην Θεσσαλονίκη, στην ΔΕΘ, στις 30 Σεπτεμβρίου.
Ελευθερία ή Funατος
Το εύλογο γραμματοκιβώτιο των Erasers
Ο μάγος των λέιζερ Edwin van der Heide
In Amon we trust!!! Νο φέρδερ κόμεντ!
King, the Haack of techno reloaded
