Synch 2004
Μεταλλεία Λαυρίου. Από το 3.000 π.Χ. ως το 2.004 μ.Χ. Από τον άργυρο και τον μόλυβδο του Χρυσού 5ου Αιώνα ως τις αρχαίες σκουριές των Λαυρεωτικών. Από τους ιδανικούς δούλους του Περικλή στους ξεσηκωμένους σκλάβους του Σερπιέρι. Από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στο Synch και το Πάρκο Πολιτισμού και Τεχνολογίας.
Κάποτε αντιλαλούσαν εδώ οι κλαγγές των σκαπανέων που θυσιάζονταν [εκόντες ή άκοντες άραγε;] για το μεγαλείο της Αθήνας. 2.500 χρόνια μετά οι εργάτες ξεσηκώθηκαν. Νέες κλαγγές από φτυάρια και αξίνες, αγανάκτησης αυτήν την φορά, ακούστηκαν.
Σήμερα το Synch φιλοδοξεί να ξεσηκώσει και πάλι, τούτη τη φορά τους νέους ελεύθερους κι ωραίους. Να τους ταρακουνήσει για τα καλά. Είναι μια εξέγερση ειρηνική που γίνεται με decks και laptops. Οι κλαγγές ακούγονται ξανά στους χώρους των παλιών μεταλλείων, αλλά τώρα πια είναι μουσικές, είναι τρανς και τέκνο: βγαίνουν από τα πικάπ και τους φορητούς υπολογιστές των dj. Ήχοι μεταβιομηχανικοί ανακλώνται ή απορροφώνται ιδανικά από τα ίδια τοιχώματα που απέσβεσαν το θόρυβο των μηχανών του προηγούμενου αιώνα.
Κάπως έτσι γεννήθηκε αυτό το μικρό Sόnar στον χώρο της εκμετάλλευσης. Τα κόκαλα πού άφησαν κάπου εκεί οι πρόγονοί μας, χόρεψαν και διασκέδασαν μαζί με τους ανύποπτους νεολαίους. Καλλιτεχνικός εμπνευστής αυτού του τολμήματος ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και η Apotheosis Entertainment. Συμπαραστάτης και συνδιοργανωτής η Stefi Events. Υπό την αιγίδα [κυριολεκτικά] του Μετσόβιου που παραχώρησε δωρεάν το χώρο και τις εγκαταστάσεις του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου, αλλά και του Δήμου Λαυρίου.
Η ομάδα του mic, δηλαδή η αφεντομουτσουνάρα μου και ο Dave B, έπεσε στο Λαύριο με αλεξίπτωτο. Ταξίδι αστραπή ημερήσιο, ολονυχτία Παρασκευής κι επιστροφή βολίδα το μεσημέρι του Σαββάτου. Κινητήριος μοχλός στάθηκε η αγάπη του Dave για την τέκνο σκηνή του Ντιτρόιτ. Εντυπωσιάστηκε διότι το Synch περιέλαβε μια τέτοια θεματική ενότητα και θέλησε να τη μελετήσει από κοντά. Ο ενθουσιασμός του μεταδόθηκε και σ' εμένα. Έτσι ξεκινήσαμε οδικώς από την Θεσσαλονίκη και φτάσαμε τσιφ στο Τεχνολογικό Πάρκο του Λαυρίου, μέσω της νέας αττικής οδού προς το Ελ. Βενιζέλος. Η διαδρομή ήταν άνετη καθότι Παρασκευή πρωί. Απογευματάκι, γύρω στις επτά παρά, περνάγαμε την πύλη του Synch.
Η υποδοχή ήταν φιλικότατη και η ενημέρωσή μας άψογη. Τα κορίτσια του υπαίθριου γραφείου τύπου έδειξαν μεγάλη προθυμία να μας εφοδιάσουν με το απαραίτητο πληροφοριακό υλικό, να μας προσανατολίσουν και να μας μπάσουν στο κλίμα. Μπροστά μας μια τεράστια κεκλεισμένη τέντα, κάτι σαν ένα δίπατο θερμοκήπιο. Αυτό είναι το Stage 1. Διαγώνια δεξιά καραδοκεί επιβλητικά ένας τεράστιος κτιριακός όγκος. Στην σειρά βλέπουμε χώρο του interactive video installation, την αίθουσα προβολών και διαλέξεων και στο βάθος αυτού το Stage II. Όπισθεν του όγκου το Experimental Stage και το μηχανουργείο όπου λαμβάνουν χώρα τα workshops.
Στην κεντρική πλατεία υπάρχουν πάγκοι με εταιρίες δίσκων, σιντί και διάφορα μικροαντικείμενα. Υπάρχει επίσης κι ένα υπαίθριο σνακ μπαρ. Τσεκάρω τιμές και μου φαίνονται υπέρ του δέοντος λογικές. Κινούμενοι αριστερά του εντοπίζουμε την μεγάλη υπαίθρια σκηνή των ζωντανών εμφανίσεων. Πρόκειται για ένα ανοικτό θέατρο νεότευκτο και κυκλικό, με μεγάλη πλατεία για ν' αγκαλιάσει πολύ κόσμο. Πρώτη γνωστή φυσιογνωμία ο Πάκης της Poeta Negra. Πατρίδα. Δεύτερη ευχάριστη συνάντηση ο Στέλιος ο s_fx. Η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται.
Το ματς αρχίζει στην πειραματική σκηνή. Ο Popnebo είναι ένας πραγματικός πολίτης του κόσμου. Δεν του φαίνεται καν ότι είναι γεννημένος στην Φρανκφούρτη. Οι διεθνείς παρέες του οι International Idiots, μια διαδικτυακή κοινωνία ανταλλαγής της μουσικής πληροφορίας, τον έχουν ωριμάσει, έχουν γλυκάνει τον ήχο του και τις επιλογές του. Δεν ακούγεται ούτε πειραματικός ούτε γερμανός και τίποτε απ' αυτά τα δυο δεν αποτελεί μειονέκτημα. Μ' αρέσει όπως είναι.
Σειρά έχει ο ιταλός Tluk στην πρώτη σκηνή. Ψηφιακός και περίτεχνος αλλά δεν είναι του γούστου μου. Τον εγκαταλείπω θέλοντας να εντρυφήσω στα πειράματα του Donnacha Costello που παίζει ως Modul. Η κλάση του και οι σπουδές του φαίνονται κι ακούγονται. Η Mille Plataeux ξέρει τι συνιστά. Αφού παίρνω μια ισχυρή δόση επιστρέφω στην 1η τέντα. Εκεί ο dj LoSoul κι ο πηδηχτούλης Malte αδυνατούν να με κρατήσουν. Οκέι ωραίο κόλπο η κυκλοφορία ανάμεσα στο κοινό αλλά όταν αυτό είναι αραιό κάτι δεν κολλάει.
Προτιμώ τον τεύτονα Jan Kha που ανοίγει ωραία την 2η τέκνο χορευτική σκηνή. Είναι ο μακρόστενος χώρος στο βάθος. Η είσοδος βρίσκεται στην στενή πλευρά και ο πάγκος του entertainer είναι ολόκληρη η μια 25μετρη πλευρά. Έτσι όλοι οι λικνιζόμενοι βλέπω από πολύ κοντά τον δισκοθέτη. Μέγκλα. Το θερμόμετρο αρχίζει ν' ανεβαίνει. Ο έμπειρος κλάμπερ πιάνει το σφυγμό του κοινού του. Συντονίζει κορμιά και συμπεριφορές. Η δικιά του τον απαθανατίζει εν ώρα δράσης. Κινούμαι προς την ζωντανή σκηνή αλλά οι Παλίρροια δεν έχουν καν αρχίσει. Ανησυχούν για το ελάχιστο κοινό τους. Διαμαρτύρονται γιατί οι μεσημεριανές τους πρόβες έγιναν υπό την απειλή καταρρακτώδους βροχής. Σκέπαζαν και ξεσκέπαζαν τα μηχανήματα με νάιλον όλη την ώρα. Τους αφήνω να κουρντίσουν και κατευθύνομαι πάλι στην 1η σκηνή.
Ο φιλανδός Luomo διαδέχεται το δίδυμο LoSoul/Malte. Χαίρομαι που βλέπω το πρωτοπόρο electroclass ετερώνυμό του. Στο Sόnar MACBA δεν ημπόρεσα να τον απολαύσω ως Vladislav Delay, με τις ατμοσφαιρικές του εκτροπές και τις ψηφιοποιημένες εκκεντρικότητές του. Ούτε ήμουν παρών στην πρώτη μέρα του Synch όπου έδρασε αναλόγως [υποθέτω]. Περασμένα ξεχασμένα. Με κερδίζει αμέσως. Με ταξιδεύει, με συναρπάζει με τις εύστροφες οικειοποιήσεις των χορευτικών χιτ άλλων εποχών και τις εντυπωσιακές μεταλλαγές που παράγει. Γουστάρω τη δίνη που εξαπολύει γύρω του, τη σιγουριά με την οποία κινεί το μικρό του σύμπαν. Έχει κόσμο αρκετό, τον περισσότερο απ' όλους ως τώρα.
Αφού ξεδίνω χορευτικά επιστρέφω στους Παλίρροια. Έθνικ ζωντάνια, σύνθια, drum machines, μονόχορδα με σώμα από ρίζες δέντρων, φλογέρες και άλλα τινά περίεργα φυσοκάλαμα. Φωνές τραγουδιστές και ραπ και χιπ-χοπ. Είναι καλοί. Είναι αρκετά πρωτότυποι. Έχουν πληθωρική παρουσία, αλλά δεν έχουν τον κόσμο που θα 'θελαν. Κρίμα. Η ζωντανή σκηνή ντεμπουτάρησε καλά γι' απόψε. Το καινούργιο τους σιντί έχει ήδη εμφανιστεί στους πάγκους της πλατείας του Τεχνολογικού Πάρκου. Μπαίνω στην δεύτερη σκηνή.
Το ντουέτο Fuzion, οι Max Durante και Keith Tucker, γεφυρώνουν δυο ηπείρους, δυο γενιές, δυο διαφορετικές μουσικές κουλτούρες, δυο ρεύματα επάλληλα που διαξιφίζονται δημιουργικά και παράγουν ψηφιακά τέρατα. Electro-house και techno-noise. Ηχητικές γρατζουνιές με ιδιαίτερη φινέτσα συναντούν τη βρώμικη πλευρά μιας βάρβαρης μεταλλακτικής ηλεκτρακουστικής σχολής. Οι φωνές τους παραδόξως συλλειτουργούν. Κλασικές ψηφίδες κολυμπάνε σαν ψάρια έξω απ' το νερό. Ηχοτροπικός πανικός. Ο κόσμος συσπειρώνεται σιγά σιγά. Η άπλα αρχίζει να γεμίζει. Ιδρωμένα κορμιά και μέτωπα υγρά στροβιλίζονται σαν δορυφόροι γύρω από τον μουσικό άξονα ενός εξαίσιου σετ.
Ο καλιφορνέζος Daniel Wang μεταφέρει μνήμες από τη χώρα καταγωγής του, τη μικροσκοπική αλλά θαυματουργή στα ηλεκτρονικά Ταϊβάν. Η electronica είναι άλλωστε και δικό του πεδίο δράσης. Η σκηνή 1 τον υποδέχθηκε μετά βαϊων και κλάδων. Παρά την προσωπική του γραφή δεν με κρατάει. Οι λογισμοί μου με γυρίζουν πάλι στα πιο προχωρημένα λημέρια.
Η αίθουσα των πειραματιστών με τραβάει ξανά. Ο Kim Cascone έχει ήδη αρχίσει να δονεί τα τοιχώματά της. Ενώ τον ακούω φαντασιώνομαι λέιζερ να σκίζουν τον εναέριο χώρο αφήνοντας άθικτο μόνο το περίγραμμά του. Διαβάζω ότι έχει στενές σχέσεις με τον Ντέιβιντ Λιντς κι ότι έχει επιμεληθεί μουσικά τον "Ύποπτο κόσμο του Τουίν Πικς" και την "Ατίθαση καρδιά". Τον εκτιμώ ακόμη πιο πολύ τώρα εκ των υστέρων. Ιδιαίτερη αίσθηση μου προξενεί ο χώρος αυτός καθαυτός. Τα τζάμια στο πλάι του είναι σηκωμένα κι αφήνουν την ατμόσφαιρα ν' ανανεώνεται συμβάλλοντας στην ακουστική. Η ηχητική απόκριση της ψηλοτάβανης τούβλινης κατασκευής είναι εκπληκτική. Ο χώρος μικρός και ζεστός και ταυτόχρονα χαοτικός λόγω των φανταστικών διαδρομών του ήχου, που ταξιδεύει απαλλαγμένος από οποιεσδήποτε παραμορφωτικές διαθλάσεις.
Ώρα για φαν. Ο οίκος της χορο-διασκέδασης είναι ανοιχτός. Η ζωντανή σκηνή έχει ήδη πάρει φωτιά από το γκρουπ του Senor Coconut. Ο κύριος Καρύδας λάμπει. Αν γράψετε coconut με ελληνικά το αποτέλεσμα θα είναι ψοψονθτ. Ψώνιο έτσι!!! Πως αλλιώς να περιγράψω τις λάτιν παρεκτροπές του μίστερ Άτομ Χαρτ. Έχει σμπαραλιάσει τα πάντα: από Κράφτγουερκ μέχρι "Smoke on the water" και Μάικλ Τζάκσον. Ξέροντας το παρελθόν του, πιστεύω ότι την έχει κάνει λόλα. Ψοψονθτ. Κι ο κόσμος περνάει καλά. Και νουνού και λάιτ.
Τρέπομαι σε φυγή. Την 2η σκηνή έχει καταλάβει ο σουηδός Aril Brikha. Η μουσική του είναι θερμή και με εκπλήσσει ευχάριστα αφού προέρχεται από μια ψυχρή χώρα. Διαβάζω τις επιρροές του. Electro-pop στην αρχή, electro-space στο καπάκι, electro-funk πέρασμα στην αμερική, ζύμωση με το Ντιτρόιτ και αναγέννηση ως γνήσιο τέκνο της Underground Resistance. Η καταλυτική επίδραση της μαύρης κουλτούρας τον μεταμόρφωσε. Αν δεν τον βλέπεις και μόνο τον ακούς έχεις την αίσθηση ότι είναι μαύρος. Φανκίζει επικίνδυνα.
Στην πρώτη σκηνή έχει θρονιαστεί ο πολλά ελαφρύς John Tejada. Ήπιος στην όψη με άγριες διαθέσεις για το κοινό του. Δείχνει την κλάση του ως παραγωγού και γκουρού της techno ευθύς εξαρχής. Πολυεπίπεδες διαστρωματικές αναμίξεις, ανάποδα ταμπλό, ευθύβολοι ρυθμοί κατακερματισμένοι από ποικιλόμορφες τσιριμόνιες. Τα ρεντ μπουλ έχουν αρχίσει να δουλεύουν. Στην πειραματική αίθουσα ο καθηγητής Βαλσαμάκης κι ο μαθητής Εφεντάκης μας κάνουν μια εισαγωγή στην computer music μέσω των εφαρμογών max/msp και jitter. Η μαθηματική λογική και η θεωρία αριθμών, ρυθμών και κανόνων, στην υπηρεσία της σύγχρονης μουσικής και ακουστικής τεχνολογίας. Τους αφήνω γιατί νοιώθω πως πρέπει να μην χάσω το κλείσιμο του Tejada. Σούπερ σπέσιαλ.
Στην δεύτερη σκηνή εμφανίζονται οι τρεις σωματοφύλακες αδερφοί Burden, γνωστοί ως Octave One. Αραπιά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί. Detroit pistons ή μήπως καλύτερα pistols; Laptop, μίκτες, deck και αρμόνιο + φωνή στην υπηρεσία της ατόφιας διασκέδασης. Τα όργανα εκφράζουν την ανήσυχη ψυχή τους, είναι εργαλεία δημιουργίας, είναι κατακτημένα υποχείρια, είναι έρμαια παραδομένα στα δάκτυλα των τριών βιρτουόζων τεκναστών. Διαβάζω κάτι σχόλια περί εγκαθίδρυσης της "ηχητικής αρχιτεκτονικής του Ντιτρόιτ" και δεν εκπλήσσομαι ουδόλως. Άμα τους ακούσετε θα με θυμηθείτε.
Η διασκέδαση περνάει απέναντι. Ο βιεννέζος Louie Austen είναι μεσήλιξ και αποτελεί διασταύρωση της Shirley Bassey με τον Τζίμη Μακούλη. Η 30χρονη καριέρα του ξεκινάει από κάποια μικρά μουσικά έργα και φτάνει μέχρι τα μιούζικ χωλ, τα μπαρ ρεστοράν και τα εστιατόρια των πολυτελών ξενοδοχείων. Ο δαιμόνιος νεαρός ντιτζέι Mario Neugembauer τον ανακαλύπτει στη δύση του και καταφέρνει να τον επαναφέρει μάχιμο επί των επάλξεων της κεντρικής σκηνής του Synch. Ενώ λοιπόν ο ασπροφορεμένος κουστουμάτος φεγγαροτραγουδιστής μας εξηγεί αγγλιστί ότι δεν φταίει αυτός αν έχει τσιγγάνα καρδιά, ο Μάριο χώνει μπίτια, λαουντζιές, τεκνιές, ντισκιές κι ότι άλλο κατεβάζει η κλάβα του. Προσπαθεί να τον υπονομεύσει πλην όμως εις μάτην. Ο Λούης μας διατάζει τρυφερά να μαγευτούμε απ' την πανσέληνο, να κοιτάξουμε γύρω μας και να εντοπίσουμε με το βλέμμα μας μια όμορφη κοπέλα, διότι το επόμενο άσμα είναι αφιερωμένο στη χάρη της. Η ΑΤΡΑΞΙΟΝ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ!!! Έσκισε χασέδες κι εκαψε καρδιές!
Στη δεύτερη σκηνή παίζει τέκνο ένας αλβανός ντίτζεϊ που ανήκει επίσης στην μεγάλη του Ντιτρόιτ σχολή. Όχι δεν είναι ανέκδοτο, είναι ο dj 3000 που φιλτράρει τα έθνικ της πατρίδας του στα βαθιά τρανς τέκνο νερά της νέας γης, πέραν του ατλαντικού ωκεανού του ήχου. Έχει μάλιστα και δική του εταιρία, την Motech, κι αν δε με πιστεύετε κοιτάξτε στα λινκς του τέλους. Ο φίλος μου ο Dave κόλλησε με τον Steve Bug. Του 'ρθε σαν αποκάλυψη. Δεν λέω, σωστό ο παίχτης, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έκοψα φλέβες. Κλαμπάτο στιλ, χαουζάκια, τεκνάκια και εύμορφα περασματάκια.
Αποφάσισα να δω το κλείσιμο της πειραματικής σκηνής από τους Retina.it, που ασφαλώς θα μαντέψατε ότι μας ήρθαν από τη γείτονα χώρα. Αυτό που κάνουν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ως deep experimental. Ο αχός του Βεζούβιου κι ο απόηχος της Πομπηίας φιλτράρονται μέσα από πρωτόλειες λουπαριστές φόρμες ενώ η οθόνη πίσω τους προβάλλει αποτρόπαιες συνθέσεις διανθισμένες με μακάβριο χιούμορ. Οι φυσικοί ήχοι είναι παρμένοι επί τόπου αφού το στούντιό τους βρίσκεται στους πρόποδες του ανήσυχου βουνού. Η 'μουσική' τους έχει κάτι απ' την κρυμμένη δύναμη του ηφαιστείου και νοσταλγεί την παγερή υφή του μάγματος.
Ο Mikee στην live stage καταφέρνει να ξεσηκώσει τον κόσμο που πάλλεται στα τεκνάσματά του. Η φήμη του από το κλαμπ QBase τον έχει ανεβάζει πολύ στ' αυτιά των θαυμαστών του. Είναι τεχνηταράς ο μπαγάσας. Κι ας μην κάνει τίποτε προοδευτικό. Πιάνει το σφυγμό του νεαρόκοσμου που θέλει να ξεδώσει. Στην δεύτερη σκηνή ετοιμάζεται για γκραν φινάλε ο Robert Hood, ο πάπας του τέκνο μίνιμαλ. Ηλεκτρόνια σφυρίζουν στ' αυτιά μου. Αισθάνομαι καλωδιωμένος σαν τον Τετσούο 1. Η αβανγκάρντ αισθητική του μου κάνει κλικ. Οι ακροβατισμοί του είναι γόνιμοι και υπαινικτικοί συνάμα. Αριβίστας και διάολος μαζί.
Στην τέντα Νο 1 ετοιμάζεται να τελετουργήσει ο Theo Parrish. Άγριος στην όψη αλλά με ήπιες διαθέσεις. Πειραματίζεται με σόουλ και τζάζ, φανκ και ρέγγε, Gershwin και Hendrix, Stevie Wonder και μουσικές του Σικάγου. Μαστορεύει κολάζ, απομονώνει φωνές ή όργανα, απογυμνώνει μελωδίες ή ρυθμικά μοτίβα, αποδομεί με βαθύ αίσθημα σεβασμού και κατάνυξης. Αναμειγνύει τις φαινομενικά άσχετες αφαιρετικές μονάδες του και οικοδομεί ένα νέο σουρεαλιστικό ηχητικό σύμπλεγμα που θυμίζει τα αρχιτεκτονικά αντίστοιχα του ΛεΚορμπιζιέ. Το djing είναι μια πνευματική συνάθροιση, μια ψυχική μάζωξη, μια ακροαστική εμπειρία κάθε πόρου και κάθε κυττάρου. Είναι μέθεξη γι' αυτόν και για όλους μας.
Θέλοντας να ξεφύγω προσωρινά από τη σφαίρα επιρροής του πήγα να δω πως θα κλείσει την ζωντανή σκηνή ο Samuel L. Session. Ήταν too much για μια τόσο γεμάτη μέρα. Δεν ήξερα αν παίζει technofunk ή fechnotunk. Δεν ήταν και κόλαση βέβαια άλλα δεν θυμάμαι και πως ήταν. Προτίμησα να γυρίσω στον θεό και να σωριαστώ κάπου στο παρακείμενο πεζοδρόμιο περιμένοντας το ξημέρωμα.
Ασφαλώς θα έχετε καταλάβει ότι το πρόγραμμα της 2ης ολονυχτίας ήτανε καραγκαγκάν και καραμπαμπάμ. Κι αν κρίνω από τα γνωστά ονόματα της Πέμπτης και του Σαββάτου ούτε κι εκεί θα πέρναγα άσχημα. Εντύπωση θετική μου έκανε και η αποπομπή των εκκωφαντικών ντεσιμπέλ που ανεβάζουν άλλα παρόμοια φεστιβάλ, ειδικά την τελευταία τους μέρα, για να κρατήσουν τον κόσμο ξυπνητό. Δεν νομίζω ότι τα χρειάζεται το Synch τέτοια κόλπα. Πριν τελειώσω με μια επικολυρική κορώνα, θέλω να εκθειάσω και την διαδραστική βιντεοεγκατάσταση Studio Azzurro που, πέραν της πρωτοτυπίας της, μας πρόσφερε μια μοναδική εμπειρία ανάδρασης, ένα υπερπέρασμα στην άλλη πλευρά της τέχνης και του μυαλού μας. Ενδιαφέρον ήταν επίσης και το εργαστήρι θερεμίνης στο οποίο γνωρίσαμε από κοντά την εφεύρεση του κόμη Θέρεμιν και τις τεχνικές παραγωγής ήχων μέσα από τα μαγνητικά της πεδία.
Και τώρα τα συμπεράσματα. Άψογη πρώτη διοργάνωση. Πλούσιο ρεπερτόριο. Θεματικές ενότητες που καίνε. Παράλληλες εκδηλώσεις με τη σφραγίδα της φαντασίας και της αυθεντικότητας. ΕΥΓΕ στον καλλιτεχνικό διευθυντή και τους συνδιοργανωτές. Αλλά... η προσέλευση του κοινού δεν ήταν η αναμενόμενη. ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΠΑΙΔΙΑ. ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!!! Δεν είναι εύκολο πράμα να 'ρθει το τσούρμο από την Αθήνα στο Λαύριο. Γνώρισα άνθρωπο [τον Θοδωρή] που ήρθε απ' την Κρήτη. Αλλά μην ξεχνάτε ότι ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟ ΚΟΙΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Το φτιάχνετε εσείς με τέτοιες τολμηρές και ρηξικέλευθες, συντονισμένες κινήσεις. Πρέπει ν' αντέξετε μια χρονιά ακόμη ή και δυο, πριν δείτε και γευτείτε τους μεστούς καρπούς των κόπων σας.
Να ρίξω και μια ιδέα στο τραπέζι. Του χρόνου προσπαθήστε να κάνετε, την πρώτη μέρα ή και κάθε μέρα, μια μίνι εκδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο. Ημερήσια. Σύντομη. Κάτι σαν πρόγευση, σας κράχτης, σαν προοίμιο των τριών μεθυστικών νυχτών που θ' ακολουθήσουν. Πιστεύω ότι ο κόσμος θα τσιμπήσει ευκολότερα. Μετά μαντρώστε τον στα πούλμαν κι οδηγείστε τον στο Λαύριο. Δε θ' αντισταθεί γιατί θα ξέρει ότι θα περάσει καλά χωρίς να πληρώσει τα μαλλιά του.
Και τώρα το κερασάκι. Η κορωνίδα που σας έλεγα. Η κατακλείδα. Φεύγοντας πήραμε εξεπιτούτου το δρόμο προς το Σούνιο. Ο φίλος μου ο Dave δεν το 'χε δει ποτέ του. Εκεί μας περίμενε, πλάι στο ναό του Ποσειδώνα, ένα ολόλευκο πρωινό φεγγάρι. Τι πιο όμορφο για να κλείσει μια ωραία βραδιά και ν' αρχίσει μια καινούργια μέρα.
Ο σαδιστής αρθρογράφος προτείνει
Μέταλλο, φωτιά και Λαύριο
Συγχρονιστείτε στο synch synch σπούτνικ
O κύριος Καρύδας με την ατομική καρδιά
Λούι Λούη Όστεν πάουερ
Ο Δανιήλ Γουάνγκ και ο λάκκος
Ο Κιμ Κασκόνε χωρίς ηχώ
Ρετ[σ]ίνα ιταλική βεζούβια
Ρετ[σ]ίνα ιταλική Νο 2
Ιδέ ο άνθρωπος κι η μουσική του
Άριλ Μπρίκα βίος
Ντιτζέι στο έτος 3000
Σαμουήλ ο νοικιασμένος
Ο Μιχαλάκης του qbase
Πάρις ο θεός
Πάρις ο ισχυρός
Ο τλουκ στην πειραχτήρω TeaZ
Το νησί του Lo[st]Soul
Η παλέτα του Γιάννη Tejada
Ο Στέφανος Ζουζούνης Κοριός
Φούζιο και κομφούζιο
Ο Γιαν Κα στην εξεγερμένη πόλη
Παλιρροιακά διαδικτυοκύματα
Μοδουλ και Κοστέλο
Κότι να καίει
popnebo.com ή popnebo.de;
Βιντεο-σκουάντρα ατζούρα
ΥΓ1: Περιττό να τονίσω ότι τα φωτεινά μηλαράκια έδρασαν σε όλες τις σκηνές. Είναι πια γνωστό πως η εταιρία 'φρούτων', της οποίας είχε αγοράσει μετοχές ο Φόρεστ Γκαμπ, διαθέτει τα πλέον αξιόπιστα και αξιόμαχα φορητά για ζωντανές ή κονσερβαρισμένες εμφανίσεις.
ΥΓ2: Οι φωτογραφίες είναι κατεβασμένες από την βιντεοκάμερα του Dave. Τον ευχαριστώ θερμά για το ωραίο ταξίδι και το υλικό αυτό. Καλό ταξίδι στο Sοnar φιλάρα.