Synch 2005, ολονυχτία 1η
Θεωρώ μεγάλη μου τιμή και χαρά που βλέπω έναν ανεξάρτητο θεσμό να μεγαλώνει. Και συμμερίζομαι τη γλυκιά κούραση των ανθρώπων που το πέτυχαν, όχι γιατί ήμουν κι εγώ αρωγός όπως και όσο μπορούσα, αλλά γιατί μοιράστηκαν [οι άνθρωποι αυτοί] τις χαρές τις λύπες τις απογοητεύσεις τις μικρές και μεγάλες τους στιγμές, μαζί μου. Αυτό το αίσθημα πληρότητας και αδελφικής αγάπης δεν περιγράφεται ούτε χωράει σε τούτο εδώ το κείμενο.
Αυτό όμως που μπορεί να ειπωθεί και να καταγραφεί είναι οι περιπέτειες ενός europunk [κοινώς ευρωρεμάλι] στο τρίνυχτο αυτό Φεστιβάλ επικοινωνίας, μουσικής, κεφιού και διασκέδασης, μέχρι πρωίας και μέχρις εσχάτων.
Η εξόρμησή μας στο Λαύριο είχε ως βάση τα Εξάρχεια και το φιλόξενο σπίτι δυο πολύ καλών φίλων. Η κάθοδός μας στο κλεινόν άστυ συνοδεύτηκε από ένα δύο δροσιστικά μπάνια κάπου έξω απ' τη Λαμία. Δυστυχώς οι θάλασσες κι οι παραλίες της περιοχής δεν μας ικανοποίησαν. Η είσοδος στην πόλη δεν ήταν ιδιαίτερα άνετη. Κίνηση αρκετή λόγω της απογευματινής επιστροφής από τις δουλειές και αρκετός εκνευρισμός. Η εγκατάστασή μας ήταν αργή και η προετοιμασία για την πρώτη μας βραδινή έφοδο, έπρεπε να είναι μελετημένη.
Φτάσαμε πολύ εύκολα μέσω της Κηφισίας και της Αττικής Οδού που προσφέρει ένα σούπερ λουξ και άνετο ταξίδι ως το χώρο των παλιών μεταλλείων. Το πάρκινγκ ήταν επίσης εύκολη υπόθεση αν και υπήρχαν ήδη αρκετά οχήματα στα παράπλευρα στενά. Η είσοδός μας στο χώρο ήταν εξίσου εύκολη και γρήγορη. Κιόσκια διαφημιστικά ήταν στημένα κατά μήκος της εισόδου κι ένα ραδιόφωνο μοίραζε πακιστανικές μπάλες του βόλεϊ και πυξίδες.
Προτίμησα να κάνω πρώτα μια βόλτα. Οι μουσικές σκηνές είναι τέσσερις: Θέατρο [μεγάλα ονόματα], Τέντα [ηλεκτρο-χορευτική σκηνή], Μηχανουργείο 1 [εναλλακτικοί περφόρμερς] και Αρχείο [πειραματισμοί]. Στο Μηχανουργείο 2 λειτουργεί εκθεσιακός χώρος. Ενώ στο παλιό μηχανουργείο, κάπου στο πίσω μέρος στην προέκταση του δρόμου του Αρχείου, υπάρχει μια θερεμίνη και μια περίεργη αλγο-ρυθμική κατάσταση ανάμεσα στα εγκαταλειμμένα μηχανήματα και σε κάποια powerbooks.
Στην ανηφόρα για το Αρχείο τρακάραμε τον καλλιτεχνικό διευθυντή, τον τρελαμένο κι αξύριστο Δημήτρη Παπαϊωάννου καθώς και τη γλυκύτατη φίλη του. Χαρές, φιλιά και μια ανάταση εσωτερική συνόδευσαν τη συνάντηση. Λίγο πιο πάνω ο δρόμος οδηγεί στο ιατρείο και στο Cinema 1, τη στεγασμένη αίθουσα προβολής των 14 ενοτήτων του Synch Cinema. Τη μόνη με κλιματισμό και κάποια αρκετή δροσιά. Το υπαίθριο Cinema 2, πίσω από το ιατρείο, λειτουργεί ούτως ή άλλως μετά τη δύση του ήλιου και διαθέτει φυσική δροσιά λόγω θέσης.
Κατηφορίσαμε τάχιστα για το Θέατρο όπου είχε ήδη αρχίσει το σόου του MILTO EPH. Τον συνοδεύουν οι πενταμελείς JUNIOR SP. Παίζουν ένα lounge χορευτικό κράμα με στοιχεία φανκ και λευκής σόουλ. Γλυκόπιοτοι και ανεβαστικοί, μας εκπλήσσουν με το δέσιμό τους και τον επαγγελματισμό τους. Ο Eph μοιάζει σαν ένα αναπόσπαστο μέλος της μπάντας. Η νύχτα ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Αρκετοί στις κερκίδες και κάποιοι στην πίστα χορεύουν στα γεμάτα. Εκπλήσσονται όταν τους λέμε ότι τούτοι εδώ μπροστά τους είναι έλληνες.
Εντωμεταξύ ο ιταλός SUPERPEAKNICK προσπαθεί να ζεστάνει το Μηχανουργείο. Τον αφήνω για να προλάβω τον DANI JOSS στο Αρχείο. Η πρώτη ζωντανή εξερευνητική δράση της βραδιάς είναι καυτή και οπτικοακουστικά αλλά και θερμοκρασιακά. Ο χώρος είναι ήδη μια φυσική σάουνα. Το γενάκι του Dani στάζει πάνω στο powerbook του. Όλος ο ιδρώτας από το ξυρισμένο του κεφάλι παροχετεύεται σ' αυτό. Το στιλ του όμως παραμένει ατσαλάκωτο.
Επιστρέφω στο Μηχανουργείο για το δίδυμο PUTSCH 79 της Clone Records που βρίσκεται σε μεγάλα κέφια. Οι ντίσκο καταβολάδες τους και τα έντονα φλούο χρώματα που προβάλλονται πάνω και πίσω τους φτιάχνουν μια εξωτική χορευτική ατμόσφαιρα με πινελιές ρετρό και αναβιωτικές τάσεις. Το κασκέτο του ενός σε συνδυασμό με το πορτοκαλί του μπλουζάκι τον κάνει κάπως μυστηριώδη κι εκκεντρικό.
Καθώς οι δικοί μας μήνυμαlounge NOVOX προθερμαίνουν την Τέντα αποφασίζω να πάω να δω τα εκθέματα του Μηχανουργείου 2. Το TONE_HOME που έστησαν οι Coti K, Χαρίτος, Ευγενίου και Voltnoi είναι όλα τα λεφτά. Κουζινικά, παλιές ηλεκτροσυσκευές και μια γυάλα με χρυσόψαρο στην υπηρεσία της χαλάρωσης, μέσω ενός διαδραστικού πολυμορφικού συστήματος παραγωγής ήχων και εικόνων. Πολλοί περίεργοι [κι εγώ] δοκιμάζουν να αφουγκραστούν τις πρωτόγνωρες εμπειρίες αυτού του arte povera μουσικού εργαστηρίου.
Οι υβριδικοί UND έρχονται σα μια απόλυτα φυσική διαδοχή. Η σκηνική τους παρουσία σηματοδοτείται από την ηχητική τους οικονομία και τις εμφανείς και χιουμοριστικές αμετροέπειές τους. Η πανύψηλη και ανοικονόμητη ολανδέζα να στέκεται επίτηδες στο πιο ψηλό σημείο και να παρεμβαίνει φωνητικά σαν πολυφωνικός σπίκερ κι ο ιταλιάνος σύντροφός της χαμηλότερα να παίρνει ανάλογες θέσεις ώστε να φωτίζεται και να γυαλίζει υπεροπτικά η, ούτως ή άλλως, στραβοχυμένη μυτόνγκα του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ήδη ένα φανατικό κοινό και μια σούπερ υποηχητική ατμόσφαιρα.
Στο Μηχανουργείο η Clone έχει μόλις ανεβάσει το βαρύ πυροβολικό της, τον ALDEN TYRELL. Πολύ μελαμψός για νάναι ολλανδός, πολύ dub για νάναι παραγωγός και πολύ ακριβοθώρητος γιατί συνήθως ασχολείται με πρόζεκτ άλλων. Το στιλάκι του μ' αρέσει, αλλά πιο πολύ μ' αρέσει η αιθέρια παρουσία που βοκαλίζει πίσω του. Μου φαίνεται πως την έβαλε εκεί για να την προσέχει, μη τυχόν και την "απαγάγει" κανένα αδιάκριτο βλέμμα. Αυτό θα πει "Love explosion" συλλογιέμαι βλέποντας κι ακούγοντάς τους.
Οι PLAID έχουνε ήδη σκάσει μύτη στο Θέατρο. Χαμός. Προσκύνημα κανονικό. Πολλοί λαχταρούσαν αυτήν την στιγμή κι άλλοι τόσοι θέλανε να τους γνωρίσουν εξαιτίας της συνεχώς ανερχόμενης φήμης τους. Δε μου φαίνονται πια τόσο προχωρημένοι. Δε μου φαίνονται καλύτεροι από το Sonar. Εκείνη η πρώτη μου συνάντηση μαζί τους έχει στοιχειώσει μέσα μου για τα καλά.
Τους εγκαταλείπω και τροχάδην στο Αρχείο για τους τρεις πειραματιστές BIOMASS. Καταλυτικό στοιχείο στην παρουσία τους η υπερκινητική τρομπετίστα που μεταλλάσσει τον παγερό τους ήχο και παρεμβαίνει δημιουργικά και απογειωτικά. Οι κονσολιέρηδες μονομαχούν ποιος θα την κερδίσει. Φαίνεται να το διασκεδάζει, γουστάρει και φυσάει στο όργανό της ακόμη και εκτός μικροφώνου. Τα παιχνίδια με τη σκιά της πίσω στο πανί με συνεπαίρνουν. Ταξιδεύω. Ξεχνάω και την αφόρητη ζέστα. Η εσωτερική κάψα την υποσκελίζει. Το δροσερό αεράκι μετά το τέλος αυτών μοιάζει βάλσαμο.
Οι 2020 SOUNDSYSTEM έχουν καταλάβει το πάλκο του Μηχανουργείου. Ο Ralph Lawson πίσω απ' τα decks. Μπροστά του οι Silver City Boys κι ο Dubble D που χειρίζεται με μαεστρία νταμπιές και κρουστά. Μου ακούγονται πολύ artificial. Το κοινό λίγο αλλά επίμονο. Η ζέστη επίσης. Οι φανκιές τους δεν με κρατάνε για πολύ. Η ζέστη με ταλαιπωρεί κι άμα σκέφτεσαι ότι κάτι σε πλακώνει καλύτερα να φεύγεις. Το μπλουζάκι που φορούσα είχε πάνω του σταμπωμένες τις συγχρονικές κολυμβήτριες της αφίσας. Κι αυτές κολυμπούσαν πλέον στην λίμνη του ιδρώτα μου. Απτόητες.
Στο Αρχείο ο HARRY ELEKTRON δίνει τη δίκη του μονοατομική παράσταση. Το πέρασμα από τον παγωμένο βορρά στη γαλλική πρωτεύουσα και η κατάληξη στη λαγγεμένη ανατολή, διαρκούν λιγότερο από την προηγούμενη φορά. Ο συγκερασμός τόσο ετερόκλιτων επιρροών και η μουσική διάβαση τόσων εποχών και γενεών με κάνει να φαντάζομαι μια μοντέρνα κάθοδο των μυρίων. Το νέο οπτικό υλικό που συνοδεύει ζωντανά την κατάβαση και οι πόζες του τσιγγάνου Μάρκο Χάρη Πόλο αφήνουν μια απόκοσμη και σχεδόν μυστικιστική αύρα.
Στην Τέντα έχει αναλάβει ο πολύς AKUFEN. Τα ηχομωσαϊκά και οι μικροδειγματισμοί του είναι ξακουστά κι ανατρέπουν αρκετές νόρμες και σταθμά. Τα vibes του είναι μεταδοτικά. Η ομήγυρις πάλλεται. Μια ευθυμία πλανιέται διάχυτη γύρω μου. Χοροπηδηχτά χαμόγελα σκάνε από παντού. Εγώ όμως θέλω να δω τον COH. Είμαι αδιόρθωτος;
Ο ρώσος με το saki μακό που ζει στη Στοκχόλμη μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρων. Το όνομα του προφέρεται "σον" και προέρχεται από τη ρωσική λογοτεχνία. Ο υποβρύχιος kocmoc του ταιριάζει γάντι στην ιδρωμένη ατμόσφαιρα του Αρχείου. Η δική του μύτη δε μου φαίνεται αντιαισθητική. "Θα παίξω με παλιότερο υλικό" μου έχει εκμυστηρευτεί δυο ωρίτσες πριν. Μεταβιομηχανικά τοπία, κόκκινα φώτα στο θάλαμο επιχειρήσεων, Σολάρις, ambient αβανγκάρντ και ακουστικές βαριάντες με περιπαιχτική διάθεση. Με πάει αλλού. Από την υποθαλάσσια πλοήγηση σ' ένα τελείως εξωδιαστημικό χάσιμο. Τελειώνει κάθιδρος σα να χτυπούσε μέταλλα στο αμόνι.
Στο άλλο χαμάμ, αυτό του Μηχανουργείου technουργεί ήδη ο MARCO PASSARANI. Πίσω του ετοιμάζονται οι YOUNGSTERS αλλά αυτός είναι αφοσιωμένος στο dj set του. Η σοφία και ο πλούσιος, αν και παραγόμενος από έναν και μόνο άνθρωπο, υπόγειος μουσικός του πλανήτης εξαπλώνεται υπέροχα και διαστέλλεται χαλαρωτικά στους αρκετούς φίλους και περίεργους.
Στην Τέντα ο JOHN TEJADA με εντυπωσιάζει. Το φετινό set του είναι πολύ πιο ανεβασμένο και πολύ καλύτερο απ' αυτό που θυμάμαι να έκανε πέρσι. Οι YOUNGSTERS παίζουν με τις αντοχές μου. Να σκας, να πηγαινοέρχεσαι στην πόρτα, να καταρρέεις, οι φίλοι σου να γκρινιάζουν, και συ να μη θες να φύγεις. Να θες απλά να καταλάβεις πόσα διαφορετικά ιδιώματα χωράει αυτή η ταμπέλα του dance techno.
Και το κερασάκι στην τούρτα. Η κατ' άλλους το coupe de grace της βραδιάς. REINHARD VOIGT live στην τεντοσκηνή που πλέει σε πελάγη διαστημικής οδύσσειας. Τentώστε τ' αυτιά σας και μη φοβάστε γιατί δεν πρόκειται να τα χάσετε όπως ίσως να πάθατε σε κάποιο από τα παραλιακά μαγαζιά του σαββατόβραδου. Αν ο μέσος θαμώνας αυτών των στεκιών έκανε μια βόλτα απ' την τέντα, θα κόλλαγε άνετα εκεί για όλη την υπόλοιπη νύχτα. Και δε θάφευγε μόνο πλήρης και γεμάτος. Θάφευγε και θάταν απαιτητικότερος. Όπερ και εγένετο.
