Synch 2005, ολονυχτία 2η
Το μεσημεριάτικο ξύπνημα της επόμενης ήταν δύσκολο. Σηκωθήκαμε αργά, ψευτοφάγαμε αργά κι ασχοληθήκαμε με τα του οίκου τούτου. Ούτε που το καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα. Από την ίδια αττική διαδρομή ξαναβρεθήκαμε στο Synch. Αν και ήμασταν εκεί δύο ώρες νωρίτερα από χθες, τα αυτοκίνητα ήταν τουλάχιστον διπλάσια. Η νυχτιά επρομηνύετο καυτή και μακρά.
Χαλαρά, είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος στο Θέατρο για ν' ακούσει τις MARSHEAUX. Η φήμη τους από το support που είχανε κάνει στους εν Αθήναις Faithless ήταν πολύ καλή. Δυο πανύψηλες κοπελάρες, δυο πλαγκονάρες που θα έλεγαν και οι αρχαίοι ημών, φορώντας καυτά σορτσάκια, παίζανε πίσω από κάτι μηχανήματα του διαόλου. Κι ενώ το θέαμα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αυτό που ακούγαμε ήταν μια παρωχημένη electroclash παρωδία. Μάλλον για αποτυχημένο dj set μου έμοιαζε παρά για live. Μέχρι που αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε αν είναι ή δεν είναι αυτές οι "περίφημες" Marsheaux.
Οι φίλοι μας, που έρχονταν για πρώτη φορά στη γιορτή, ένοιωσαν κάπως περίεργα κι εγώ έσπευσα να διασκεδάσω τις εντυπώσεις ανοίγοντας ένα μπουκάλι Μοσχάτο Αμβούργου του Μπαμπατζίμ. Αφού το ήπιαμε κατευθύνθηκα προς το παλιό μηχανουργείο όπου αλγοριθμοποιούσαν με εξαιρετικό ενδιαφέρον ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ και η παρέα του. Θα ήταν ίσως ακόμη πιο ηχοτροπική η ατμόσφαιρα αν υπήρχε κόσμος αρκετός να αλληλεπιδράσει στο αποτέλεσμα.
Παραδίπλα το Αρχείο είχε καταληφθεί από τους TRYPANOSOMA. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω το παρουσιαστικό τους ιδίωμα. Αβάντ θρας τζαζ με στοιχεία υπερβολής, σκηνικής τε και ακουστικής; Περφόρμανς ενάντια στην κάψα και τη μετριότητα; Εξτρεμιστική παράσταση με εκρηκτικές πρώτες ύλες; Μίξερ μολότοφ ακτιβισμού; Ο κεντρικός χαρακτήρας αυτού του έργου έκανε σχεδόν τα πάντα: καβαλούσε τετρακάναλα, κατάπινε μικρόφωνα, κατέπνιγε σαξόφωνα, κλαρίνα, φλογέρες, αγανακτούσε και χτυπιόταν ενάντια στην όποια αφασία μας.
Ο κονσολιέρης δίπλα του χτυπιότανε κι αυτός. Αλλά ο πιο ανατροπέας απ' όλους ήταν ο βοηθός που ήταν ντυμένος με ένα άνορακ, μάσκα και κουκούλα φορεμένα. Παρόλο που τα παράθυρα είχαν σήμερα ανοιχτεί διάπλατα, η ζέστη εξακολουθούσε να είναι δυσβάσταχτη, πόσο μάλλον για τον εν λόγω δυστυχή "παρατρεχάμενο". Σπάνια ένα βουβό πρόσωπο καταφέρνει να κάνει αίσθηση δια της απραξίας του σε ένα τοιούτου είδους πανδαιμόνιο. Όλα όμως έχουν την αξία και τη σημασία τους σε μια καλοσχεδιασμένη διαμαρτυρία.
Στο ανοιχτό Θέατρο είχε ήδη μαζευτεί πολύς κόσμος. Ο περισσότερος από κάθε προηγούμενη φορά. Αιτία κι αφορμή οι αμερικανοί TORTOISE, μια πενταμελής κολεκτίβα θρύλος από το Σικάγο. Τι θέλετε και δεν περιλαμβάνει το πρόγραμμά τους; Ακούσαμε, χορέψαμε και χαρήκαμε καλοψαγμένο και λεπτοδουλεμένο ποστ-ροκ μπολιασμένο με ακουστική τζαζ, ψυχεδέλια, αρτ ροκ, άσιντ φιούζιον, φανκ και σόουλ της Motown, μπλουζ του Σικάγου, ακόμη και γκόσπελ και James Brown άμα λάχει. Ναούμ. Η τέλεια συναυλιοκατάσταση, ένα από τα σούπερ live του φετινού Synch. Δεν υπήρχε περίπτωση να φανταστούμε την ενέργεια και την πολυδυναμική αυτού του σχήματος αν δεν τους βλέπαμε να μεγαλουργούν επί σκηνής με τόση μετριοφροσύνη.
Λίγο πριν είχα αφήσει στη μέση ένα κλασικό GYROGYRO ζωντανό σετ και λίγο μετά ήταν η σειρά των λατινοαμερικάνων MAMBOTUR υπό τη σκέπη της, ανοιχτής πλέον στα πλαϊνά, Τέντας. Οι δυο διαμόνιοι χιλιανο-ουρουγουανοί ετοίμασαν ένα χορευτικό πάρτι, γεμάτο κρυμμένους λάτιν ρυθμούς, μάμπο, σάμπες, ρούμπες και τρελιάρικες εναλλαγές, που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο κι ασάλευτο. Οι ισορροπίες τους εκφράζονται και μέσα από τις διαφορετικές τεχνολογίες και τεχνοτροπίες που χρησιμοποιούν, και οι οποίες συμβάλλουν υποδειγματικά στο κοινό τους στόχο: κέφι και χορός εξωτικός.
Στο Αρχείο, οι UVM&DOS έκαναν ένα πιο εγκεφαλικό live, στηριζόμενοι εξ αδιαιρέτου σ' ένα Sherman κι ένα powerbook, εξερευνώντες τα αχανή τοπία που άφησαν ξέφραγα οι ηχητικοί ντανταϊστές του προηγούμενου αιώνα. Οι μουσικές αναφορές και καταβολές τους είναι εντυπωσιακές, καθώς και οι πολυεδρικές τους προσωπικότητες, που διαχέονται η μία στην άλλη με αξιοθαύμαστη χαοτική ασυμμετρία.
Ο HIROSHI WATANABE έδινε τον καλύτερο χορευτικό του εαυτό στην Τέντα, αλλά και εγώ, όπως και ο Ηλίας, προτιμώ τον Kaito. Αυτό που κάνει ως Kaito είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον, αλλά από την άλλη η Klik προωθεί [και καλά κάνει] την πλέον εμπορική και κοριτσίστικη πλευρά του. Γι' αυτό και τον βάζει να φωτογραφίζεται χωρίς τα μυωπικά του γυαλιά, για ν' ανεβαίνουν οι μετοχές του στον νεαρόκοσμο. Σίγουρα είναι πολύ προτιμότερος από αρκετούς άλλους που διαδηλώνουν μόνο τις προθέσεις τους, χωρίς αντίκρισμα.
Αρχείο και πάλι. Μπορεί να τον έχω ξαναδεί, ξανακούσει και ξαναγράψει, αλλά ο FENNESZ καταφέρνει να είναι φρέσκος και πρωτότυπος σα νάναι και πάλι η πρώτη φορά. Η παραμορφωτική του απλότητα και η αφοπλιστική του όσο και λιτή σκηνική παρουσία έδεσαν καταλυτικά με τον χώρο. Μου φάνηκε απείρως καλύτερος από το Ξυλουργείο στο Μύλου, χωρίς να έχω κακές εντυπώσεις από εκείνη την σχετικά πρόσφατη εμφάνισή του. Τουναντίον μάλιστα.
Δε μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο και για τους TUXEDOMOON που μου φάνηκαν μια καρικατούρα και μια απομίμηση, σχεδόν φάντασμα του εαυτού τους. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΓΚΑΣ απλά ολοκλήρωσε την καταστροφή, αν και δεν ήταν ο πλέον αυτοκαταστροφικός. Οι εξωτικές του γραφικότητες δεν φάνταξαν περισσότερο αχρείαστες από τις αμήχανες και άνευρες "εκτελέσεις" των υπολοίπων. Κι αν δεν ήταν αυτός τότε μάλλον η απογοήτευση θα ήταν πιο βαθιά.
Στην Τέντα, εντωμεταξύ, είχε πάρει ήδη κεφάλι ο πολλά βαρύς και όχι HAKAN LIDBO, ο οποίος αποδείχθηκε ένας από τους μουσικούς ογκόλιθους της βραδιάς. Πολυδύναμος, πολυσυλλεκτικός, ταυτόχρονα πρωτογενής και συνδυαστικός, έκανε ένα από τα πλέον ψαγμένα χορευτικά και μουσικά σετ, σε αντίθεση με τον διάδοχό του JORI HULKKONEN που με βρήκε αμήχανο και σχεδόν αδιάφορο, παρά την ευχάριστη αίσθηση που μου άφησε ο τελευταίος του δίσκος Dualizm.
Η πλέον μεγάλη μουσική έκπληξη του τριημέρου ήταν η εμφάνιση των αυστριακών RADIAN στο Αρχείο. Καταρχήν γιατί δεν αποτέλεσε τυπικό σχήμα του χώρου. Κατά δεύτερον διότι κρύβουν πολύ καλά τα συναυλιακά τους χαρτιά και τα τραβάνε τις κατάλληλες στιγμές σαν άσσους απ' τα ανύπαρκτα μανίκια τους. Και κατά τρίτον και σπουδαιότερον διότι είναι ένα εκπληκτικό σύνολο και τρεις αυθύπαρκτες μονάδες με προσωπικότητες που αναπτύσσονται σταδιακά και συντάσσονται αρμονικά, καθαγιαστικά και απογειωτικά.
Κόψτε φάτσες. Ο κιθαρίστας Stefan Nemeth πειράζει τις νότες του μέσα από μια κονσόλα και μοιάζει πολύ mod και αδιόρθωτος μπλιμπλικάς. Ο μπασίστας John Norman είναι παντελώς αναλογικός και ουρανοκατέβατος από κάποια ψυχεδελότροπη μπάντα. Κι ο ντράμερ Martin Brandlmayr είναι ο πλέον φυσιολογικός αλλά κι ο πλέον ιδιόρρυθμος. Τα τύμπανα που κοπανάει δεν τα ακούμε άμεσα. Βγαίνουν παραμορφωμένα μέσα από το προσωπικό του powerbook που κείται πειθήνιο και επαγρυπνά παραδίπλα. Το κράμα που έρχεται σ' εμάς υπερβαίνει κατά πολύ τα ακούσματά μου από τα δύο σιντί τους που ήρθαν επί τούτου στα χέρια μου. Το βέβαιο είναι πως θα εκπλαγείτε ακόμη και από το άκουσμα και μόνο των σύμπακτων αυτών δίσκων.
Στους Radian είχαμε και την πρώτη λιγοθυμιά, αν θυμάμαι καλά. Όχι λόγω υπέρβασης και μουσικού παραληρήματος, αλλά μάλλον λόγω ζέστης. Μια κοπελίτσα κατέρρευσε και χρειάστηκαν οι πρώτες άμεσες βοήθειες για να συνέλθει. Ο Δημήτρης - the man behind the wheel - Παπαϊωάννου ήταν αεικίνητος και διαρκώς ανήσυχος. Έχασε ακόμη και τη φωνή του αλλά δε σταμάτησε λεπτό να συντρέχει και να συντονίζει τα πάντα. Σα νάχε καταπιεί πέντε ντούρασελ, σα νάχε αγιοποιηθεί από την κούραση και νάχαν μείνει μόνο τα δυο φωτεινά του μάτια να επαγρυπνούν.
Στο Μηχανουργείο 1 το πρόγραμμα έχει πέσει κάνα δυο ώρες έξω. Κι αυτό γιατί οι φινλανδοί ηχομηχανουργοί PAN SONIC θέλανε όλο το "χώρο" δικό τους. Η προηγούμενη κουβεντούλα μας μαζί τους [με τον καθένα ξεχωριστά] φανερώνει έναν πολύ ομιλητικό και κοινωνικό Ilpo Vaisanen κι έναν εσωστρεφή και λακωνικό [σχεδόν μυστικοπαθή] Mika Vainio. Κάπως ανάλογα συνδιαλέγονται και επί σκηνής, δημιουργώντας ένα μοναδικό μείγμα εντάσεων και εκτονώσεων αυτών. Μόνο ο χώρος δεν κατάφερε να εκτονωθεί θερμοκρασιακά κι αυτό είναι [μαζί με τις ηχητικές σφυρηλατήσεις] που έφερε υπερένταση, υπερδιέγερση και υπερθέρμανση, όλα στο μάξιμουμ. Α! Μην παραλείψω να σας πω ότι ετοιμάζουν μια δουλειά με τον Alan Vega που θα κάνει πάταγο.
Ξέχασα όμως να σας αναφέρω ότι η κόλαση και ο επί γης αναβρασμός επεκράτησαν και εκτός των μουσικών τεραίν. Πρώτα στα ταμεία που διέθεταν τα κουπόνια για τα ποτά και τα φαγητά και κατόπιν μπροστά στα κιόσκια όπου έπρεπε να εξαργυρωθούν αυτά. Αδιαχώρητο, καταπάτηση ουρών, άγριο στριμωξίδι και ενίοτε και κάποιοι διαπληκτισμοί. Αυτόν που λυπήθηκα περισσότερο ήταν τον κακομοίρη που δούλευε την τρόμπα της μπίρας. Υπέμενε στωικά τα απίστευτα μπούγια και το χέρι του θα πρέπει να ανεβοκατέβηκε μερικές χιλιάδες φορές προκειμένου να εξυπηρετήσει τους αναψοκοκκινισμένους από το χορό, διψασμένους και αγανακτισμένους πελάτες.
Οι επισκέπτες αυτής της βραδιάς θα πρέπει να υπερέβησαν τους 6.500. Οι διοργανωτές δεν περίμεναν τέτοια αθρόα προσέλευση. Δεν φαντάστηκαν ότι η υπερβολική ζέστη θα οδηγούσε σε τέτοια κατανάλωση δροσιστικών υγρών κι αναγκάστηκαν να αναζητήσουν καβάντζες ποτών και αναψυκτικών σε παραθαλάσσια διανυκτερεύοντα μαγαζιά εκτός Λαυρίου.
Στο Αρχείο είχαν αρχίσει να ιμπροβάρουν τώρα πια οι WOLF EYES, το βαρύ πυροβολικό του Ντιτρόιτ. Κάποιος ατίθασος θαμών απομακρύνθηκε με αρκετό τακτ κι αστραπιαίες κινήσεις από τους σεκιουριτάδες. Αυτό που μας παρουσίασαν είναι ένα thrush punk μεταβιοχημικό συνονθύλευμα με σκληροπυρηνικές θορυβοπαρεμβολές και σπιντάτα βαρβάτα φωνητικά τύπου Sepultura. Εντυπωσιακό και εν μέρει σοκαριστικό, γιατί μας συνέλαβαν εξ απηνής.
Η Τέντα πάλλονταν για τα καλά υπό την επήρεια των νεότευκτων μινιμαλιστικών συγκερασμών του σκωτσέζου ALEX SMOKE. Αυτή κι είναι incommunicado κατάσταση. Εκστατικοί κι απομονωμένοι, εκατοντάδες μαζί και χώρια ο καθένας, χορεύαμε σαν ξεβιδωμένοι. Αναρωτήθηκα αν αυτό είναι επικοινωνία ή το απόλυτο χάσιμο στους ηχοδιαδρόμους μιας προσωπικής απόστασης ή και αποστασιοποίησης.
Αποτεντοποιήθηκα και πήγα να προλάβω τους σκηνοβάτες LIARS που δημιούργησαν έναν δικό τους φανταστικό κόσμο μέσα στο αναβράζων πια Μηχανουργείο. Χωρίς κανένα σκηνικό, μόνο με την αυτοσχέδια παρουσία τους. Η παράστασή τους είχε στοιχεία πρόζας, μέηκ απ και ενδυματολογικής εκζήτησης, που τους έκαναν απολαυστικούς, ανατρεπτικούς και αυτοσαρκαστικούς. Πανκ παρεκτροπές, βιτσιόζικα σκέρτσα και καυτές μίνι σκοτσέζικες καρό φουστίτσες. Liars, liars, pants'n'punks on fire μούρθαν στο μυαλό. Γέλασα. Τα ποτάμια του ιδρώτα ξεχείλισαν, μαζί κι οι χιουμοριστικές μου διαθέσεις.
Στο καπάκι ήρθε άλλη μια σπουδαία περοφόρμανς. Ο JAMIE LIDELL οργάνωσε τη δική του διάδραση γύρω από την αισθαντική βρετανική σόουλ φωνή του. Απόηχοι από μιούζικαλ, τιβί σόους, νάιτ κλαμπς των σέβεντις, αρμονιούχες συνθέσεις και καθαρόαιμη ηλεκτρονική υπόκρουση. Στο να του χέρι το μικρόφωνο και στο άλλο τα ποτενσιόμετρα. Στην Τέντα έδιναν ρέστα οι SWAYZAK, που όμως ήταν παντελώς διαφορετικοί από αυτό που περίμενα και φανταζόμουνα. Με ξένισαν κάπως. Πολλοί έστεκαν αποκαμωμένοι στα πλαϊνά της, μπρος και πίσω στη δροσιά του γρασιδιού.
Τους SCORPIO και IMPROVIZE τους άκουσα στα όρια του πεζοδρομίου και στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Με τις πρώτες νότες των FUNK D*VOID έκλεισε κι ο δικός μου κύκλος. Ο ABE DUQUE θάπρεπε να μας συγχωρέσει αλλά είχε αρχίσει να ξημερώνει όταν φτάσαμε στο σπίτι.
