Synch 2010

Ήταν ένα αναμενόμενα λιτό κι όμως απόλυτα επιτυχημένο ΠαρασκευοΣάββατο.

Κανείς μας δεν έκλαψε το, ούτως ή άλλως, άχαρο κυριακάτικο κλείσιμο στο μουσείο Μπενάκη των προηγούμενων χρονιών. Ούτε και γκρίνιαξε που τελικά δεν ήρθαν πιο πολλά μεγάλα ονόματα του Τώρα. Ο φετινός, φανταζόμαστε προσωρινός, απογαλακτισμός από το φεστιβάλ Αθηνών και η ένδεια πόρων που αυτό φυσικά συνεπάγεται, το βράδυ του Σαββάτου έδειχνε σχεδόν ασήμαντη πληροφορία -η προσέλευση του κόσμου ήταν σεβαστή κι η μέση ποιότητα των εμφανίσεων άξια συγχαρητηρίων. Μπορεί το κράτος να μην καταλαβαίνει τι πολιτισμό παράγει ένα από τα δυνάμει πιο ιδιαίτερα φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής παγκοσμίως, μπορεί κι οι ίδιοι οι διοργανωτές του να μην έχουν σαφή εικόνα των ορίων του, το Synch2010 όμως σε μια ατυχέστατη οικονομικοπολιτιστική συγκυρία έκανε τη διαφορά και πάλι, συγκεντρώνοντας ενδιαφέρουσες προτάσεις από τη διεθνή σκηνή, μη παραλείποντας να αγκαλιάσει παράλληλα κάποιους εκπρόσωπους της εγχώριας παραγωγής που προσπαθούν για κάτι ανάλογο.

Μπράβο σε όσους αποφάσισαν να κρατήσουν το φεστιβάλ στη θέση του, να φτιάξουν εκ των ων ενόντων ένα αξιοπρεπές ρόουστερ, κι αν κάποιος σκέφτηκε ότι έμοιαζε με του φτωχού το Πριμαβέρα/Σόναρ, κανέναν δεν άκουσα να το λέει. Φέτος, ίσως λόγω "πατριωτικών ανακλαστικών", το φεστιβάλ μας είχε όλους σύμμαχους κι ας χάλασε, λένε, την πιάτσα πλειοδοτώντας για τους A Place To Bury Strangers.

Έκανε όμως κι αυτό βήματα. Ακολούθησε την κριτική και τις υποδείξεις όλων μας με αποτέλεσμα πλέον να μην έχουμε σχεδόν τίποτα, ως θεατές, να γκρινιάξουμε: ποτό και σάντουιτς έπαιρνες και με κουπόνια και με χρήματα, προγράμματα υπήρχαν για όλους, τουλάχιστον την πρώτη μέρα και το ανανεωμένο merchandise του φεστιβάλ (επιτέλους μπλουζάκια!) σε συνδυασμό με το καινούργιο meet market λάφραινε με γούστο το πορτοφόλι, να μη σε βαραίνει μετά στο χορό. Η αλλαγή της τελευταίας στιγμής της ώρας εμφάνισης των Felizol & the Boy, λόγω της καθυστέρησης της πτήσης του Jimmy Edgar, πήρε μπόλικους στο λαιμό της, αφού τους περίμεναν άδικα ξημερώματα στην D7, ενώ οι πρωινές σκούπες γέμιζαν τις σακούλες τενεκεδάκια κι αποτσίγαρα, αλλά σιτ χάπενς.

Στα δια ταύτα τώρα.

Πακέτο φάγαμε στους

Aethenor
Είπαμε να δούμε ένα σούπεργκρουπ του drone experimental ήχου κι είδαμε πρόβα τεσσάρων πιωμένων που ο καθένας έπαιρνε διαφορετικά ντραγκς, όλα όμως προφανώς ληγμένα.

Get Well Soon
Οι 3 πρώτες σειρές πέρασαν φίνα, αλλά οι υπόλοιποι, που δεν πάσχουμε το ίδιο, βαρεθήκαμε τη ζωή μας, ξυνόμασταν, για συγκίνηση ούτε λόγος, τι άνευρη εμφάνιση ήταν αυτό που πάθαμε, ρε Κόνσταντίν, την ευαισθησία σου μέσα!

Σε όλα τα dj σετ του D10
(τόχουμε ξαναμαναπαλιματα-γράψει, φταίει ο χώρος, τελεία και παύλα, χρησιμοποιήστε άλλον, υπάρχουν τόσοι, λυπηθείτε τους καλλιτέχνες αν δεν λυπάστε εμάς!)

Όμως οι καλές στιγμές μας απογείωσαν. Πάμε!

Fuck Buttons
Τα δυο εγγλεζάκια μας πήραν και μας σήκωσαν μ ένα σαρωτικό ντανς πρόγραμμα, τόσο που το καταξιωμένο ως απόλυτο κομμάτι τους, Surf Solar, θα μπορούσε και να λείπει. Όσοι μπορέσαμε και χωθήκαμε στο D7 κοινωνούσαμε γενναίες δόσεις του σήμερα που γινόταν ιδρώτας που άχνιζε από τη λύτρωση του χορού και οι ατμοί του ανέβαζαν ακόμα περισσότερο τη θερμοκρασία. Ένα πράγμα απ΄αυτά που θυμάσαι.

Matteus
Μια εκφραστική, κοριτσίστικη φωνή από την ψυχή μιας αινιγματικής, σχεδόν άφυλης, ανδρικής περσόνας, λέει ιστορίες ενοίκων ενός κουκλόσπιτου. Το ζεστό, λυτρωτικό αγκάλιασμα της τσελίστριας με το που τελείωσε η παράσταση, νομίζω πως μας κάλυψε όλους όσους ξενυχτήσαμε στο αμφιθέατρο για μια ιδιαίτερη, μοναδική εμπειρία.

Dj Krush
Κι όμως είναι ακόμα ικανός να σε κάνει ό,τι θέλει, από χαμένο μουσικόφιλο που πωρώνεται με τα χωροχρονικά του κόλπα, μέχρι τρελαμένο πάρτυ άνιμαλ που χοροπηδάει σε αλλοτριωμένα σαμπλς από Μάικλ Τζάκσον και Ντιπ Περπλ. Το πώς κατάφερνε να θυμίζει το μαστούρικο παρελθόν της Ninja Tune ενώ έπαιζε εντελώς επιθετικά κι αλλοπρόσαλλα μπιτ, είναι με άλλα λόγια, μέτρο του μεγέθους του ανδρός, που θά λεγε κι ο Σαμαράς. Μπράβο Synch!

Jimi Tenor & Tony Allen
Ο πρώτος έβαλε την εσωστρεφή του γλίτσα σε φωνή, κήμπορντς και σαξόφωνο που αγαπάμε να μισούμε κι ο δεύτερος τα άφρικαν μπιτ που τον καθιέρωσαν στη μπάντα του Φελά Κουτί σαν έναν από τους πιο επιδραστικούς ρυθμοποιούς έβερ. Οι υπόλοιποι έξι μοιρασμένοι σε φωνή, πνευστά, κρουστά, άντε και μπάσο κι ηλεκτρική κιθάρα, κράτησαν στιβαρά ένα κολλητικό τρανσγκλόμπαλ πράμα, πολύ Κάπτεν Μπίφχαρτ ενδιαφέρον αλλά και ούλτρα Οσιμπίσα χορευτικό. Τον Τζίμι Τένορ τον ψιλοαγάπησα, φαντάσου.

Jimmy Edgar
Έτσι γεμίζουνε τα ψαγμένα ντανσφλόρς. Ενέργεια, ευστροφία, πείραγμα και ο σωστός ρυθμός σε άπειρες παραλλαγές. Ο ιθύνων νους πάντα ένα μπιτ μπροστά από το κοπάνημά μας. Πολλές φορές σ΄αυτά που έκανε γύριζαν κεφάλια να δουν τα χέρια του που στριφογυρνούσαν κουμπιά, ανεβοκατέβαζαν φέιντερς και ίσως έστελναν χορευτικά ξόρκια να μπουρδουκλώνουν τα πόδια μας. Ζενιάλ, μεζ αμί.

A Place To Bury Strangers
Χα χα η εκδίκηση είναι γλυκιά, ειδικά στα πρόσωπα όσων μ' έβλεπαν ν' απολαμβάνω ένα γκρουπ που οι δίσκοι του δεν μου λένε τίποτα κι οι οπαδοί του μου προξενούν αμηχανία με την υστερία τους. Ο Όλιβερ έβγαλε αυτήν τη χαρακτηριστική γλυκιά κιθαριστική θολούρα που τους χαρακτηρίζει και τα, μέχρι πριν αδιάφορα κι εντελώς προσχηματικά κομμάτια τους για μένα, λάιβ έπαιρναν σχεδόν μυθικό εκτόπισμα. Πέρασα, εγώ κι οι πάμπολοι ορκισμένοι φανς τους που συνέρρευσαν, τέλεια σας λέω! Το να βαράς βέβαια την κιθάρα σου χωρίς ουσιαστικό εκφραστικό λόγο, έτσι για τη φάση, δεν σε γλιτώνει από τη ρετσινιά του ποζερά, αλλά επειδή συμπαθώ τον Όλιβερ με τα κολλήματά του για το γκιτάρ νόιζ, δεν θα το κάνω θέμα, αν και ίσως κάποιος θά πρεπε, οκ;

Matt Elliott
Πώς να κάνετε το αμφιθέατρο μπουάτ. Παίξιμο στην κιθάρα που οι γάλλοι γνώρισαν απ' τον Ζακ Μπρελ κι εμείς απ' την Αρλέτα, προηχογραφημένοι ταξιδιάρικοι ήχοι από την κονσόλα κι η γοητεία του Βρετανού δημιουργού με τη ζεστή βελούδινη φωνή στα γνωστά και πολυαγαπημένα τραγούδια απ' τους ορκισμένους φανς του. Η Δήμητρα Γαλάνη ανάμεσα στο κοινό μας φάνηκε μια απολύτως δικαιολογημένη και ταιριαστή παρουσία. Το ελληνικό νέο κύμα επανεισάγεται από την Αγγλία. Η πληγωμένη μας εθνική υπερηφάνεια αναπτερώθηκε.

Fennesz & vj Lillevan
Εντάξει, σπαστήκαμε λίγο με τον Μπλίξα και την ετήσιά του ωτίτιδα που άφησε στον άσσο τον Άλβα Νότο κι όλους εμάς δυο μέρες πριν το φεστιβάλ. Αλλά το ημίωρο που περάσαμε ακούγοντας, στη θέση τους, την ελεγειακή κιθάρα του Fennesz να αναδεύει μια θάλασσα από ηχοχρώματα στο applebook του, που τα μαγικά οπτικά εφφέ του Lillevan αναδείκνυαν στην γιγαντοοθόνη πίσω τους, ήταν καθηλωτικό όπως οτιδήποτε αυθεντικό και απέριττο. Ευχαριστούμε.

Peaches
Βασίλισσα. Με μπρίο αλά Αρίθα Φράνκλιν, το σεξ απήλ μιας dominatrix, τη γλώσσα έξω κι όλες τις συμβάσεις γραμμένες στο ηλέκτροκλας φωτάκι της, πού να πεις κουβέντα, έκανε ένα αυτοκρατορικό, τελείως πολίτικαλυ ινκορέκτ σόου, που συχνά μας έφερε σε αμηχανία, για να μην πω, για κάποιους, στα όριά μας, αλλά πού να πεις κουβέντα. Προκλητική, σαρδόνια, με κοφτερό χιούμορ και διάθεση προβοκάτσιας έκλεισε ιδανικά τη μεγάλη υπαίθρια σκηνή της πρώτης μέρας. Την προσκυνήσαμε, πού να πεις κουβέντα, κι όταν έφυγε, στην πλατεία είχε μείνει ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο.

Hot Chip
Μια ποπ μπάντα είναι μια ποπ μπάντα. Θα χορέψεις, θ' ακούσεις τα χιτάκια της, θα τραγουδήσεις κάνα ρεφρέν, θ' αγκαλιάσεις το ταίρι σου να λικνιστείτε αντάμα, θα είναι η σειρά σου να πας για μπίρες, θα γνωριστείς στο μπαρ με τίποτα ενδιαφέρον, θα πιάσεις κουβεντούλα, θα χαμογελάς και θα περνάς καλά. Οι Hot Chip κατάφεραν όλα τα παραπάνω, μας είπαν οι πράκτορές μας, και κυρίως, συμπληρώνουμε εμείς, χωρίς να δείξουν ότι προσπαθούν υπερβολικά.

Laurent Garnier
Η προσωποποίηση της κοσμοπολίτικης ευγένειας στην ντανς σκηνή εδώ και χρόνια, επιτέλους στην Ελλάδα και μάλιστα λάιβ με την μπάντα του! Δεν ήξερα ότι ένας τέτοιος ζεν ομ μπορούσε να έχει τόσο κακό χιούμορ στη προσπάθεια του ν' ανεβάσει τον κόσμο. Οι ατάκες του αν ήταν φυτά θά ταν νεροκολοκύθες, ζώα θάταν βατράχια, ηθοποιοί θάταν ο Φερναντέλ, γκολ θα ήταν άκυρα. Αλλά η μουσική του, ευγενής, κοσμοπολίτ, κολλητική, ξεσηκωτική και απολύτως σέξυ (αρκεί να μην σπικάριζε ενδιάμεσα) με το εκφραστικό σαξόφωνο να εμπλουτίζει πανάλαφρες νοτούλες στο γκραντιόζ μπιτ προς το τέλος, ήτανε, νομίζουμε, το ιξκουιζίτ συστατικό της δεύτερης μέρας.

Άντε και του χρόνου, με ανάκαμψη (προϋπολογισμού, βεβαίως)!
_____

Για το ίδιο φεστιβάλ ο Καρδερίνης τα λέει καλύτερα. Εδώ.