Synch 2010

Πα 050610, Synch-ronization μέρος Α: φάλτσα Ροδακινιά

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες. Η Αθήνα σε αναβρασμό και η εποχή των μουσών [των συναυλιών εννοώ] να κινδυνεύει να μετατραπεί σε εποχή των μουσώνων [των καταιγίδων]. Τα σύννεφα που φέρνει πάντα το Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, απειλούν να κατηφορίσουν και να καταστρέψουν τη φετινή διήμερη διοργάνωση, την πιο δύσκολη οργανωτικά και καλλιτεχνικά.

Η νύχτα απέχει ακόμη λίγο και η προσέλευση είναι μικρή. Στην 2η ανοιχτή σκηνή [Open Air 2] είναι ήδη εγκατεστημένοι οι πέντε No Profile. Κλασικοί schooligans με ακατέργαστο ήχο, μπόλικη ορμή[ες] και δυνατό παίξιμο, με ευχάριστη ανάσα τα πίσω φωνητικά της Ιφιγένειας Άτκινσον [τέως Film]. Δίνουν αμέσως στο λιγοστό κοινό το προσωπικό τους τραχύ ροκ στίγμα, αλλά και το χαρακτήρα όλης της δεύτερης σκηνής που είναι αφοσιωμένη [όπως προκύπτει] σε τέτοιους κακοτράχαλους μουσικούς δρόμους.

Στην μεγάλη ανοικτή σκηνή ανεβαίνουν οι γερμανοί Get Well Soon, πιο μελωδικοί και πιο λυρικοί. Ο νεαρός κιθαρωδός και αοιδός Konstantin Gropper στο κέντρο. Η Verena βιολί, πιατίνια, βιμπράφωνο και φωνή στα δεξιά του, δωρική φιγούρα. Αριστερά μια τρομπέτα κι ένα ακόμη βιμπράφωνο. Ένα ακορντεόν, τύμπανα, κιθάρες και μια χορευτική μελαγχολία σε πέντε βήματα και εφτά σπαθιά. Ξεχωρίζει το Werner Herzog get shot από τον πρόσφατο δίσκο κι αφήνουν συνολικά άριστες εντυπώσεις. "Στην κρίση είμαστε όλοι ίσοι" ή κάτι τέτοιο μας είπε ο Κωνσταντίν.

Στη μικρή σκηνή οι νορβηγοί AEthenor [αιθήρ + αθάνωρ] παλεύουν με τα θεριά τους αλλά δεν μας δίνουν όσα μας υποσχέθηκαν. Δεν α(ε)ντέχονται. Αφηρημένα ξεκούρδιστοι, δεν τους βγαίνουν οι αυτοσχεδιασμοί κι ο Στέφανος, ο ηχουργός τους, προσπαθεί να τους δικιολογήσει.

Δε στεναχωριέμαι γιατί τη μεγάλη σκηνή έχει καβαλήσει η πριγκίπισσα της γκλαμουρομαγκιάς. Οι πρίγκιπες περνάνε δύσκολα μα οι πριγκιπέσες "τα σπάνε". Το σόου που χρειάζεται κάθε χρονιά το Synch. Προκλητικό, πρόστυχο, ολίγο δήθεν μετα-το-πανκ. Η καναδέζα Peaches καλοξυρισμένη χαμηλά, μ' ένα λαμπάκι να αναβοσβήνει στο επίμαχο σημείο, να ξερνάει οργή, να φτύνει ροχάλες, να προβοκάρει και να εκστασιάζει το πλήθος. Να περπατά επάνω στις παλάμες των θεατών "όπως ο Xριστός περπάτησε στο νερό" κατά τα λεγόμενά της. Shake your tits, shake your dicks! Τα κάγκελα του αυλόγυρου ξεσκέπαστα γυμνά για να κάνουν μπανιστήρι και οι απέξω.

Πολύ πιο χαμηλών τόνων το δίδυμο Fennesz & VJ Lillevan. Ο μινιμαλιστής ταραχοποιός με τα κιθαριστικά περάσματα μια σταθερή αξία σε όλους τους χρόνους. Το θαλάσσιο μονοτονικό σόου με την ανατριχιαστική κιθάρα που πλέει προς το μινιμαλισμό και γεμίζει αγαλλίαση. Κι ο, βιζουαλάιζερ των Rechenzentrum, Lillevan να παλεύει με τα κύματα στη γιγαντοοθόνη πίσω του. Saffron revolution - Rain και η βροχή από κάτω, κόντρα στους βύζους της Ροδακινιάς.

Με πείραξε ολίγον που ο Blixa μας χρέωσε τη συνηθισμένη ωτίτιδά του και δεν ήρθε. Ο Alva Noto, το έτερον ήμισυ του anbb, ήταν στεναχωρημένος αλλά, είπαμε, χαλεποί οι καιροί. Με κέρδισαν όμως οι F&L που κατάφεραν να με αποσπάσουν από την[τις] Πίτσες.

Μεσάνυχτα και κάτι αλλά το Synch δεν ησυχάζει. Η δράση μεταφέρεται σε τρία εσωτερικά ταμπλό.

Το κυλινδρικό Auditorium όπου ο τροβαδούρος της φολκ ελεκτρόνικα Matt Elliott πολλαπλασιάζει τη φωνή του με ρωσική ορθόδοξη κατάνυξη και μέσα από την πολυφωνία του πολλαπλού εαυτού συναγωνίζεται τις αρμονικές του. Ονειρικός το λιγότερο.

Το μακαρονοειδές D7 όπου οι συμπατριώτες του [χμ] Fuck Buttons δίνουν ρεσιτάλ ενώπιον κολασμένης νεολαίας που χοροπηδά ασταμάτητα σε έναν μελωδικό ορυμαγδό. Αδιαχώρητο και ασφυξία συναγωνίζονται με ίδρωτα, ιαχές και μυρωδικά χορταρικά.

Και το μοιραίο D10 με τον Moonboots να παίζει σετ μόνος του. Ή μήπως ήταν back-to-back με τον Balearic Mike; Δεν ήταν γιατί στο ενδιάμεσο εμφανίστηκε ο PI CI. Πάντως και οι τρεις παίξανε ερήμην. Οι κακές συνθήκες του D10 [πρώην Παλαμάς] δεν επέδρασαν διότι δεν υπήρχε κόσμος μέσα για να επιδράσουν.

Στο Auditorium ο Lolek στέκει σοβαρός και όρθιος. Τόσο σοβαρός που γίνεται μονότονος αν και η σοβαρότητά του προδίδει την αμηχανία της νιότης και της απειρίας. Καθιστός με την σλάιντ κιθάρα του ο συνοδός του [ο Μπόλεκ;], πιο σίγουρος και πιο άνετος. Τον διαδέχτηκε ο Lumiere Brother [παρουσία της Μόνικα στην κερκίδα] σε ένα συμπαθητικό σχήμα με διπλό αρμόνιο, ακορντεόν, θερεμίνη, ντέφι, δυο γυναικείες δεύτερες φωνές, αισθαντική ατμόσφαιρα και ρομαντισμό. Πολύ χλιαρό και περιρρέον έτσι χωρίς...

Πέρα στο D7 ο γάλλος ντι-τζέι Busy P μας πρόδωσε "λόγω σοβαρών προσωπικών προβλημάτων" κι ο έλλην συνάδελφος Hiras προσπάθησε και κράτησε ότι σχεδόν του κληροδότησαν οι Μπάτονς. Ενώ ο διάδοχος και ρέζιντεντ New Style έπαιξε κατενάτσιο πάρτι με περισσότερα οπτικά μιξάροντας βίντεο. Που να οφείλει το όνομα; Νονοί του νά 'ναι άραγε οι Naughty by Nature ή οι Beastie Boys; Κι εκείνα τα τσοντοειδή οργιώδη πορνοειδή βίζουαλς και τα τηλελάγνα πλάνα αλά Μενεγάκη ήταν δικά του ή του φανκ τέκνο Trus'me; Δικά του ήτανε. Thrush me, trash me, thrust me.

Ως κατακλείδα σκληροπυρηνική ο Ilan Manouach στο Auditorium Stage έβαλε τέσσερα σαξόφωνα να συντονίζονται σε ισάριθμα ηχεία με βερμπαλισμό και την είδε Ξενάκης, φυσώντας εκ περιτροπής. Μα να με πιάνει ύπνος μέσα σ' αυτήν τη μεγάλη ανησυχία; Λάκισα. Έφτασα στην πόρτα και, πριν μπω στο σπίτι, μου φάνηκε πως ένιωσα κάποιες ψιχάλες.

Σά 060610, Synch-ronization μέρος Β: και στην κορφή Γκαρνιέ

Δε μου φάνηκε, ήτανε τα προεόρτια μιας βρόχας. Ενώ εγώ κοιμόμουν έριξε πολύ νερό ο ουρανός. Έβρεξε καρδινάλιους. Οι διοργανωτές φυσούσαν όλο το απόγευμα για να διώξουν τα σύννεφα και κατάφεραν να τα ξορκίσουν.

Σήμερα πιο πολύς ο κόσμος. Με διαφορά. Οι Modrec εγκαινιάζουν το Open Air 2. Μο ντρεντ. Μο ντερτ. Μο νερντ. Ανεξήγητα εκκωφαντικοί και αισθητά παλιογκράντζ. Το ίντι ροκ το ελληνικόν. Βγάζουν απωθημένα λες.

Στη μεγάλη σκηνή οι ρεντ Hot Chip ουίθ πέπερ. Ποπ ντουράν, λικνιστικοί, μελοτρονικοί, ελαφροί κι εύπεπτοι στα δύσκολα χρόνια της μοναξιάς. You will always be my baby.

Στη μικρή σκηνή μια καταιγίδα που λέγεται A Place to Bury Strangers. Εκκωφαντικά ρυθμικοί, μασίφ και θορυβώδεις, με ψήγματα μετάλλων, σπέις και ψυχεδέλειας. Τα διέλυσαν όλα τα ροκγουέηβ [τα κύματα του ροκ εννοώ] με μια κιθάρα, ένα μπάσο και τα ντραμς. Μετά το πέρασμά τους οι καθαριστές σκούπιζαν πτώματα...

Στη μεγάλη ανοιχτή αρένα [Open Air 1] ο Laurent Garnier με τη μπάντα του για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Από το Sonar του 2001 τον κυνηγάω κι όλο μου ξεφεύγει, ο μπαγάσας. Ξεκίνησε λάουντζ και χαλαρά house χορευτικός, συνέχισε ντραμ'ν'μπέις και κατέληξε τεκνοντίσκο. Θεϊκή στιγμή τα φωνητικά της Justine Bonneville από τη γιγαντοοθόνη. No music, no life. Ιστορίες ενός τεκνομάνιακ.

Παράλληλα την Open Air 2 σκηνή κατέλαβε η μπάντα του σαξοφωνίστα Jimi Tenor μετά του νιγηριανού ντράμερ Tony Allen. Ψυχή της παρέας ο λογάς MC Allonymous που ξεσήκωνε κύματα ενθουσιασμού στο εθνομπίτ κοινό. Το υλικό του Άλεν μπολιασμένο με τα χιουμοριστικά "πειράγματα" του Τένορ σε ένα ατελείωτο σπιτικό σέσιον, με τα πάνω του και τα κάτω του.

Στο D10 o Keith Slater έμεινε "άεργος". Το back-to-back με τον Teranga Beat και τους Analog Africa soundsystem δεν απέδωσε παρά μόνο κάτι ψιλά προς το φεύγα της νυκτός. Παρά τις αβάντες και τις πάσες του Τόνι Άλεν ο D10 [Παλαμάς] χώρος μάζεψε και πάλι τους λιγότερους, για να μην πω λιγότατους και μου κρεμάσει κουδούνια η κυρά γραμματική!

Στο Auditorium ο Spyweirdos και οι Schema Ensemble έδωσαν ένα πειραματικό λάιβ χωρίς να σπάσουν στεγανά και δίχως ιδιαίτερους εκτροχιασμούς. 1+4 και μουσικά κουτιά και πιάνο πειραγμένο και κλαρινέτο πρίμο και κιθάρα ηλεκτρική με δοξάρι και τύμπανα αφανή. Ο Σπύρος στο λάπτοπ να ζωγραφίζει αλλά οι άλλοι να διστάζουν.

Ο παλμός του πλήθους χτυπούσε κόκκινο μόνο ενώπιον του DJ Krush. Μουσική για πάρτι άνιμαλς και χώσιμο της μπότας του Billie Jean στο Smoke on the Water, fire in the sky. Φερειπείν. Κάποιοι να προσκυνάνε κι άλλοι ν' αγοράζουν αγροτεμάχιο.

Με κατάθεση σεβασμού και απόδοση τιμών τον διαδέχτηκαν ο[ι] Cayetano Soundsystem του Dj Booker συμπράττοντος. Που είναι η μπάντα, ρωτάω αφελώς [αυτή που κάποτε λεγόταν Soundsystem]; Πάνε αυτά, λέει ο Γιώργος. Γλεντζέδικη μουσική και χορός. Κι από πίσω εικόνες από μια ταινία εποχής πίσω απ' το σιδηρούν παραπέτασμα.

Στο μακρινό στρογγυλό [κίτρινο;] Auditorium αυθαιρετούν αναμενόμενα οι δύο My Wet Calvin, μεταμφιεσμένοι, χωρίς άλλα μέλη. Προηχογραφημένο υλικό, κιθάρες και φωνές. Μέσες άκρες. Ίντι άθενς μπάι νάιτ. Τους διαδέχεται ο Matteus με άτιτιουντ αλά Νόμι, μαλλί κοκοράκι, κάθισμα σαν παιδί σε φούσκα, φωνή υψίφωνη και φαλτσοτρέμουσα. Συνοδεύει ένα βιολοντσέλο. Μα και μπέλο.

Μετά τον Καγιετάνο στο D7 παίρνουν κεφάλι οι Felizol and The Boy. Κοπανάνε άγρια τον πειραγματικό τους υποθόρυβο και τα μικροφωνικά φωνήεντα αλλά ο κόσμος αντέχει. Και γουστάρει. Και μένει και προσηλώνεται. Τελευταίος, λόγω καθυστέρησης πτήσης [και όχι πτύσης, δεν μας έφτυσε δηλαδή], ο, μέσα σ' όλα, πολύ απ' όλα, όλα κι όλα Jimmy Edgar με το διαγαλαξιακό του μουσικό φανκοσύμπαν.

Ξημερώνει κι εγώ στους δρόμους τριγυρνώ προς το σπίτι της φίλης που με φιλοξενεί. Σα να μη θέλω να γυρίσω. Θέλω όμως για να δω την Ακρόπολη, ξημέρωμα απ' το μπαλκόνι.

Τοπ τι;

Matt Elliott (UK live) [Myspace Auditorium Stage]
Fuck Buttons (UK live) [D7 Sony Stage]
A Place to Bury Strangers (US live) [Open Air 2]
Felizol and The Boy (GR live) [D7 Sony Stage]
Jimmy Edgar (US live) [D7 Sony Stage]
Fennesz & VJ Lillevan [Rechenzentrum] Visuals (D/SE live) [Open Air 2]
DJ Krush (JP dj set) [D7 Sony Stage]
Laurent Garnier (FR live) [Open Air 1]
Peaches (CA live) [Open Air 1] Get Well Soon (D live) [Open Air 1]
The New Style (GR dj/vj set) [D7 Sony Stage]
Spyweirdos with Schema Ensemble (GR live) [Myspace Auditorium Stage]
_____

Για το ίδιο φεστιβάλ ο Πλόχωρας τα λέει καλύτερα. Εδώ.