Synch Festival 2005 - Μέρα δεύτερη
Το Λαύριο το μεσημέρι έμοιαζε με μία μικρή κωμόπολη που ζούσε στους δικούς της ράθυμους ρυθμούς. Η πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας πιθανόν να αδημονούσε για το επερχόμενο Σαββατόβραδο περισσότερο για να θαυμάσει το νεόκοπο tv-celebrity που ακούει στο όνομα Νίκος Μουρατίδης που θα έπαιζε ένα "free style set" (ότι και αν σημαίνει αυτό για τον Μουρατίδη) σε ένα club της περιοχής. Από την άλλη, τα δικά μας μεγαλόπνοα σχέδια για εξορμήσεις σε θάλασσες και παραδοσιακές ψαροταβέρνες έλιωσαν κάτω από τον ήλιο, και προτιμήσαμε την σιγουριά της πισίνας του ξενοδοχείου, τις άφθονες μπύρες, και την πεμπτουσία του junk food (κατεψυγμένες πίτσες, κατεψυγμένες πατάτες και μακαρονάδες, πιθανώς και αυτές... κατεψυγμένες! Oh yes!)
Λίγο πριν τις 21:00 και το Synch μοιάζει να έχει ήδη βάλει στο φουλ τις μηχανές. Γνωστοί και φίλοι, όλοι μοιάζουν να έχουν κατηφορίσει στο Λαύριο. Φαντάζομαι τις αγαπημένες μπάρες της Αθήνας να είναι άδειες και χαμογελάω.
TRYPANOSOMA
To Archive πήρε από νωρίς φωτιά. Οι Τρυπανοσωμίτες αναμειγνύουν ηλεκτρονικό αβανγκαρντισμό, groove box, κλαρινέτο, σαξόφωνο και αυτοσχεδιαστικό σοδομισμό, ρουφούν όλες τις σταγόνες αντοχής των όχι και τόσο αθώων ακροατών τους, και με μία in your face, punk στην ουσία, performance αφήνουν παρακαταθήκη άναρθρες κραυγές αποτέλεσμα των χειρουργικών τους ικανοτήτων.
TORTOISE
Όταν το post-rock πεθαίνει σαν σαπισμένη χελώνα, οι Tortoise στο Θέατρο ακούγονται πιο φρέσκοι από ποτέ. Γιατί; Διότι δεν είναι post-rock. Σε στιγμές θυμίζουν την πιο δεμένη jazz μπάντα του κόσμου, έχοντας ταυτόχρονα την αύρα μίας σπάνιας αβανγκαρντ ελευθερίας αλλά και την νοοτροπία μίας καλοκουρδισμένης μηχανής παραγωγής συναισθημάτων. Στιγμές δέους. McEntire is god.
VIDEOGAME ORCHESTRA
Concept με άποψη στο Machinery. Electro bleeps και loops με στυλ 80s coin-up, μάσκες, στολές, και γνώριμα θέματα από τότε που έχανα το χαρτζιλίκι μου για να τελειώσω πρώτος όλες τις πίστες, να σκοτώσω τον κακό και να σώσω την γκόμενα. Το χέρι μου γλυστράει από τον μοχλό, πολύ ιδρώτας.
HIROSHI WATANABE
O "αγαπημένος του ελληνικού κοινού" Ιάπωνας τίγκαρε ασφυκτικά την Τέντα. 10 λεπτά αργότερα συνειδητοποίησα ότι προτιμώ σαφέστατα τον Kaito.
TUXEDOMOON + ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΓΚΑΣ
Ποτέ δεν υπήρξα fan της παρέας του Blaine, και ούτε τώρα θα γίνω. Προσέλκυσαν πολύ κόσμο στο Θέατρο και γι' αυτό δικαιώνεται η επιλογή τους ως headliners ως εμπορική κίνηση. Τα New Wave κιτς κλαρίνα του Μάγκα πάντως 
διασκέδασαν τον βουκόλο φεστιβαλιστή στα πλαίσια του ελληνικού χαβαλέ. Του χρόνου new wave νησιώτικα με Ματθαίο Γιαννούλη. Ας μου πει κάποιος, γιατί θυσίασα τον Fennesz;
PAN SONIC
Ήχος βαρύς και τραχύς σαν εκατοντάδες τανκς έτοιμα να περάσουν πάνω από το Λαύριο και να τα ισοπεδώσουν όλα. Οι δύο Pan Sonic έμοιαζαν ικανοί να ρίξουν κάτω τους τοίχους του Machinery. Το βαρύ όπλο που βγήκε από το Μηχανουργείο του Synch.
RADIAN
Στο Archive οι Radian από την Βιέννη ήταν από τις εκπλήξεις του τριημέρου. Καθηλωτικοί με την ευαίσθητη αποδόμηση των συμβατικών συνθέσεών τους, πέρναγαν τα drums και το μπάσο μέσα από ζωντανή ηλεκτρονική επεξεργασία, και στοίχειωσαν τους πέτρινους τοίχους της μικρής αίθουσας. Στα συν, φυσικά ότι είναι Αυστριακοί και σεμνότατοι.
WOLF EYES
Απογοητευτικοί; Πιθανόν ναι. Ίσως και οι προσδοκίες να ήταν πολύ μεγάλες για το σετ των νέων Αμερικανών βασιλιάδων του doom/noise. 20 λεπτά μόλις, που ναι μεν έδειξαν σε κάποιες στιγμές τα δόντια τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολόγησαν τις φήμες για τα αποκαλυπτικά τους show. Χαρακτηριστικό της σχετικής απογοήτευσης ήταν και το SMS που έλαβα Κυριακή πρωί από μέχρι προχθές φίλο των Wolf Eyes: "I want my melody back!"
LIARS
Αντίθετα με τους Wolf Eyes, αποκλείεται να βγήκε κάποιος από το Machinery μετά το τέλος του set των Liars και να μην είχε πάθει την πλάκα του. Απίθανο live από τους τρεις Νεοϋορκέζους που έμοιαζαν να το καταδιασκεδάζουν έχοντας πλήρως γελοιοποιήσει την όποια σοβαροφάνεις του rock'n'roll. Δεκάδες crowdsurfings και stagedivings, πιο χορευτικοί και από τα περισσότερα dance acts του τριημέρου και ο Angus στο τσακ να χάνει τον τίτλο του απόλυτου performer από τον μέγιστο Jamie Lidell (δες ύμνους παρακάτω)
ALEX SMOKE
Έχοντας χάσει... την μπάλα από τον Angus, κατευθυνθήκαμε κυριολεκτικά τρέχοντας προς την Τέντα για τον Alex Smoke. Ο Σκοτσέζος είναι η αποκάλυψη της φετινής χρονιάς, το "Incommunicado", το ντεμπούτο album του για την Soma, o ηλεκτρονικός δίσκος που ακούω κάθε μέρα στο iPod, και ναι το live set του ότι πιο χορευτικό, ξεσηκωτικό και ταυτόχρονα εγκεφαλικό έχω απολαύσει φέτος. Ποιός καλός club promoter θα μου τον φέρει πίσω άμεσα για να συνεχίσω τον χορό από εκεί που μείναμε;
JAMIE LIDELL
Καλοί και άγιοι οι Swayzak που ακολούθησαν τον Alex Smoke στην Τέντα, όμως είχε έρθει πλέον η ώρα... Jamie Lidell λοιπόν, και ότι και να πει κανείς για την εμφάνιση που σημάδεψε όλο το φετινό Synch περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θα είναι λίγο. Έχοντας υιοθετήσει μία διαφορετική εκκεντρική περσόννα από αυτή που είχαμε απολαύσει στο Bios, ο Lidell πλέον πρέπει να γίνει ο απόλυτος εναλλακτικός superstar της εποχής μας. Αυτό το διαολεμένο μπαστάρδεμα electronica και soul, άφησε πολλούς που δεν ήξεραν τι τους περίμενε... μαλάκες, και σόρυ για τα γαλλικά. Jamie είσαι ιδιοφυΐα!
