Χορεύουν στο δρόμο

'Οταν πριν λίγα χρόνια η πιτσιρικαρία ανακάλυπτε το καταχωνιασμένο απ' την εποχή που κυκλοφόρησε, αν θυμάμαι καλά το 1990, βινύλιο των Συνθετικών (Αποστόλης Αυγερινός, φωνή, κιθάρα και Διονύσης Αυγερινός, σύνθς, φωνή) χαμογελούσα λίγο γιατί η εκάστοτε πιτσιρικαρία ψάχνεται με τα πιο απίθανα πράγματα του παρελθόντος -και το λέω γιατί στον καιρό τους οι Συνθετικοί ή πέρασαν ξώφαλτσα ή λοιδωρήθηκαν-, αλλά περισσότερο διότι ένιωθα ότι αυτά τα παιδιά στερημένα απ' τις προκαταλήψεις και την αισθητική λογοκρισία του τότε, κατάφεραν να εκτιμήσουν και να συγκινηθούν από κάτι που είχε και τότε ενδιαφέρον, άποψη και ουσία. Κι όταν πρόσφατα οι επανενωμένοι Συνθετικοί εξηγούσαν το πόσο αρνητικά τους είχε αντιμετωπίσει τότε η εγχώρια μουσική σκηνή, ανέφεραν ότι μόνο ένα φανζίν απ' τη Θεσσαλονίκη είχε γράψει καλά λόγια.

Το φανζίν ήταν το Rollin Under, την καλόπιστη κριτική την υπέγραφε ο Δημήτρης Κάζης κι αυτός στον οποίο κατέληξε ο δίσκος ήμουν εγώ, με το σκεπτικό ότι θα τον βάζω στο ραδιόφωνο, το οποίο κι έκανα αρκετά συχνά. Υποθέτω πάντα μου άρεσαν τα λάθος γκρουπ, αυτά που δεν εντάσσονται σε μόδες, που δεν υποθάλπονται από γκουρού, που δεν υποτάσσονται στην κυρίαρχη αισθητική, ειδικά αυτή του "χώρου". Κι εγώ αισθανόμουν μεν άβολα με την τσιριχτή φωνή του Αποστόλη στα ρεφρέν ή με το κιτς, σκεφτόμουν, εξώφυλλο, αλλά δεν απέστρεψα το βλέμμα, ούτε έκλεισα τ' αυτιά. Εκείνο το "συνεχίζω, λέω κάτι" στο Άνεμοι, έφτανε και περίσσευε, για αρχή. Το "χάλασα το ρολόι μου, έφτιαξα το μπουφάν μου" στο 'Ενα Τραγούδι Για Κάτι, επίσης. Τους είχα πετύχει και λάιβ κάπου σ ένα φεστιβάλ ίσως, δεν θυμάμαι που κι ήταν ακόμα πιο γκροτέσκοι, το κοινό τελείως αποστασιοποιημένο, δεν χειροκροτούσε καν. Οι δυο κουβέντες που αντάλλαξα με τον Αποστόλη μετά, χωρίς να του πω ποιός είμαι, δεν βοήθησαν πολύ να καταλάβω κάτι παραπάνω. Λυπόμουν που δεν το κάναν εύκολο, αισθανόμουν μια αδικία του μομέντουμ σε κάτι εμφανώς ιδιαίτερο, που περνούσε ως ούφο.

Εικοσιδύο χρόνια αργότερα, στο 6Dogs έζησα την απόλυτη ανατροπή. Κατάμεστο, με την πιτσιρικαρία να είναι εντελώς στη φάση τους, να τραγουδάνε απέξω όλους τους στίχους και να ζητάνε εκτός απ' τα κομμάτια του βινύλιου κι άλλα, που τάμαθαν απ' το διαδίκτυο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την αίσθηση του να χτυπιέται όλο το μαγαζί τραγουδώντας και χορεύοντας τo Σταύρος Κοσμά Πέτρης, ένα κομμάτι που όλοι μας μάθαμε βασικά πρόσφατα απ' το youtube! Χρειάζονταν είκοσι χρόνια για να μπορεί να χορεύει ο Αποστόλης με τον τρόπο του και να μην ακούγονται χάχανα; Έπρεπε κομμάτια σαν το Χορεύουν στο Δρόμο να μείνουν στο συρτάρι απ το 92, για να ηχογραφηθούν επιτέλους πρόπερσι και να ξανακυκλοφορήσουν δεύτερο δίσκο οι Συνθετικοί, τον οποίο -πιστοί στα DIY ιδανικά τους- δίνουν δωρεάν στο Bandcamp;

Τη δικαίωση που αισθάνθηκαν οι Συνθετικοί, όταν παρακινημένοι απ' την λατρεία της πιτσιρικαρίας ξαναφτιάχτηκαν πριν λίγα χρόνια, την ένιωσα ατόφια κι εγώ. Οι ίδιοι έχουν πάει ήδη παρακάτω, φτιάχνουν τον επόμενο δίσκο τους και δίνουν την αίσθηση μιας συνέχειας που μας αφορά ίσως περισσότερο από πριν. Το παγερό electro τους πλέον φλερτάρει, εκτός απ' το νιου γουέηβ, με το πανκ -που κατά δήλωσή τους έπαιζαν όταν είχαν πρωτοφτιαχτεί- και με μουσικές που βγήκαν μετά κι ενσωματώνονται με την απόλυτη φυσικότητα που έχουν τα ιδιοσυγκρασιακά γκρουπ σαν και του λόγου τους, ενώ το μεταμοντέρνο που τους διέπει διαχρονικά σαν αποτέλεσμα, ξέφυγε απ' τα στοιχεία που το ακύρωναν, είτε τότε σαν κιτς είτε τώρα σαν καλτ, δυο εφάμιλλοι τρόποι για να χάσεις την ουσία και να μείνεις στην επιφάνεια.

Στο τέλος κι αφού ξανάπαιξαν τρία-τέσσερα κομμάτια (πού είναι το Ένα Τραγούδι Για Κάτι, οεο;) με τον Διονύση να παίζει συνθς με το κεφάλι, ο λαός φωνάζει "Θεοί -Θεοί -Συνθετικοί". Ο Αποστόλης με μια γκριμάτσα τους απαντάει "Υπερβολές".

ΥΓ: τη συναυλία άνοιξε ο elDot τον οποίο δεν ανέφερα καθόλου γιατί δεν τον πρόλαβα καθόλου, οκ;

Φωτο - Εύη Φραγγεδάκη