Take2, δύο νύχτες παθιασμένου αυτοσχεδιασμού

Take2, νύχτα πρώτη και ξελογιάστρα 

Χώρος φιλόξενος, οικείος, με γλυκό άκουσμα και ζεστή ατμόσφαιρα, η Μικρή Σκηνή. Και πόσο όμορφη ιδέα να συναντηθούν εδώ δημιουργικά οι μουσικοί θησαυροί της defkaz με κοσμοπολίτες αυτοσχεδιαστές στην κόψη του κύματος.

Πρώτο συναπάντημα η σαξοφωνίστρια, συνθέτρια και πολλά άλλα, Camila Nebbia [γεν. στο Μπουένος Άιρες αλλά εδρεύει στο Βερολίνο] με τον «κονστρουκτιβιστή» δραμινό τυμπανοκρούστη Αλέξανδρο Λουλούδη. Η πιο πρόσφατη σόλο-σαξόφωνο-φωνή δουλειά της Καμίλα, una ofrenda a la ausencia, είναι φορτισμένη με πάθος, ενώ η ανάλογη τύμπανα-φωνή του Λουλούδη  [Love Creates] διακατέχεται από «λεπτές υφές δίπλα σε τρεμάμενες αναταράξεις». «Θα μπορούσαν να μην υπάρχουν λόγια και στη θέση τους να ήταν ένα σαξόφωνο» [...] γράφει ο MiC-άδελφος Αναστάσιος Μπαμπατζιάς.

Να, λοιπόν, η ευκαιρία για να βγουν αληθινά τα λόγια αυτά. Δυο φορτσάτοι στακάτοι αυτοσχεδιαστές «μονομαχούν» επί μικρής σκηνής και ο κόσμος μεγαλώνει, το σύμπαν διευρύνεται, γιατί το ωσμωτικό συν-άθροισμά τους υπερβαίνει την εμφάνιση ντουέτου. Η Καμίλα παίζει κέντρο και επίθεση, χρησιμοποιεί τον μηρό της ως σουρντίνα ή βάζει πώματα στο ηχείο του οργάνου για να το αποστομώσει. Ο Άλεξ χτυπιέται τέρμα δεξιά, σκαμπανεβάζει κύματα σφοδρών ήχων και στο ανκόρ ακούμε την όρθια ποίησή του. Ένταση και πάθος αλληλοσυμπληρώνονται και καταχειροκροτούνται.

Δεύτερο συναπάντημα το δίδυμο Δήμος Γκουνταρούλης [τσέλο] και Νεκτάριος Καραντζής [πιάνο, κοντραμπάσο, φυσαρμόνικα] που για πρώτη φορά, μετά τον πρόωρο χαμό του πανδαμάτορα ντράμερ Χρήστου Γερμένογλου, ενώνει δυνάμεις με τον γάλλο ανατροπέα περκασιονίστα [και αρκετά ακόμη] Sylvain Darrifourcq. Το προ τριετίας τρίο Orange Blue Green [Improvised Chamber Music, Skra’s Confession] ντούο πλέον, βρίσκει Green εταίρο στο μινιμαλιστικό σουπρεματικό παίξιμο του Συλβαίν [Stretchin' with].

Την παράσταση κλέβει το αγκάλιασμα του τσέλου από τον Γκουνταρούλη, η κρουστική συνομιλία οργάνου-αυτοσχεδιαστή και η δίνη της ερωτικής σχέσης τους. Από την εποχή του κοντραμπασίστα Πέτερ Κόβαλτ είχα να βιώσω τέτοια ερωτοτροπία μουσικολυρική που να αναδύει συνάμα έντονη αίσθηση λεπτού χιούμορ και χαρμόσυνης ατμοσφαιρικής ευφορίας. Κι όσο ο Συλβαίν κατέβαζε τόνους, τόσο κέρδιζε έδαφος η κρούση των δύο έγχορδων, ως ανάμνηση του μεγαλείου του εκλιπόντα Green Χρήστου. Το ανκόρ ήταν πια απαίτηση του ενθουσιώδους κοινού.

Θετικά τηρουμένου του ωραρίου, 23:45 ανέβηκαν στο πάλκο η Σαβίνα Γιαννάτου [παραμετρικές φωνές], ο Κωστής Δρυγιανάκης [ηλεκτρονικά και επιτόπιες λούπες] και ο πορτογάλος κόντρα-μπασίστας Goncalo Almeida [Dialogues  and shadows, Eventual, Encounters, όλα κυκλοφορίες του 2024]. Η Γιαννάτου [Blink, Kouartéto, μετά του Φλωρίδη] έχει αναγάγει την πολύφωνη τέχνη της σε πανεθνικό κεφάλαιο, ο δε Δρυγιανάκης [τὰ ἀμφότερα ἓν] είναι ήρεμη δύναμη και υπονομευτής της κλασικής καλουποποίησης με τις παιχνιδιάρικες λούπες του.

Προσκήνιο όργανο το πολυδύναμο και προετοιμασμένο κοντραμπάσο του Αλμέιδα που πέρασε από τη νύξη στην παρά-κρούση, από το τρίξιμο των χορδών στην παρακέντησή τους, από τον κλασικισμό στον αβαγκαρντισμό. Οι βοκαλισμοί της Γιαννάτου ανατροφοδοτούσαν τον ευδιάθετο Δρυγιανάκη ενώ ο Αλμέιδα επέμενε στον δικό του κατενάτσιο ρυθμό. Ακολούθησε έντονο χειροκρότημα και μπιζάρισμα ενθουσιώδες. Άξιον εστίν κατ’ ήχους το έργον τους και θαυμαστή η υπόκλισή τους στο φιλοθεάμον κοινό.

Take2, νύχτα δεύτερη: Αυτοσχεδιάζοντας στην Μικρή Σκηνή 

Η πανσέληνος κρύφτηκε για λίγο πίσω από κάποια φευγαλέα σύννεφα, αλλά μετά ξεπρόβαλλε πιο επιβλητική με χαρακτηριστική άλω, αυτοσχεδιάζοντας κι αυτή πάνω από την Μικρή Σκηνή. Ανάμεσα στους θεατές πολλοί φίλοι και γνωστοί συναυλιομάχοι, όπως αυτοαποκαλούμασταν κάποτε. Κάποιους είχα πολύν καιρό να τους δω. Με κάποιους άλλους βρισκόμαστε αριά και που σε μουσικά δρώμενα. Αρκετοί μουσικοί, επίσης, στο φιλοθεάμον κοινό. Το βλέμμα μου έψαχνε μάταια να βρει τον Θοδωρή Κονκούρη, τον απόντα Ευκάλυπτο.

Με ελάχιστη καθυστέρηση ξεκίνησε τα σόλα του ο Φλώρος Φλωρίδης, ο οποίος εντός του δίσεκτου 2024 έσπασε ρεκόρ με πέντε!!! νέες κυκλοφορίες [Blink, Fields, Xafnikes Synantiseis, temporal driftness, Kouartéto – έχουν παρουσιαστεί όλες στο mic.gr]. Ενόσω ο υπολογιστής του σκορπούσε υψηλής τάσης ηχοτοπία χαμηλών συχνοτήτων, εκείνος έκανε παρεμβολές με το κλασικό κλαρινέτο του, παίζοντας όρτσα στο ψηφιακό ηχόστρωμα. Το 2025 δεν ξεκίνησε καλά, με εκείνο το πεισματάρικο λάιβ στο InSitu Stage και την νέα ματαίωση της ήδη από πέρσι ματαιωμένης παρουσίασης του δίσκου Blink. Εδώ όμως ενθουσίασε το κοινό και απέδειξε πόσο μοναδικές εμφανίσεις μπορεί να κάνει, παρά τις αντιξοότητες.

Στο δεύτερο μέρος προσκάλεσε και ανέβηκε στη σκηνή η Σαβίνα Γιαννάτου, σε δημιουργικό αναλογικό διάλογο βοκαλισμών και βαρύτονου κλαρινέτου. Ακούστηκαν απολαυστικοί και βρέθηκαν σε μεγάλα κέφια, επιβεβαιώνοντας την ώσμωση των ικανοτήτων και την υπέροχη διάδραση μεταξύ τους. Μας ανέβασαν όχι μόνον ως δεξιοτέχνες αλλά και γιατί συντονίστηκαν οι ανάσες τους, οι πνοές τους και οι αύρες τους, τόσο φυσικά και οικεία σαν να πίνουν μαζί πρωινό καφέ στη βεράντα και να σχολιάζουν τους βιαστικούς περαστικούς.

Το δεύτερο σχήμα μάς επιφύλαξε ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις. Πρώτα μια αρνητική έκπληξη, η απουσία του Μιχάλη Σιγανίδη [παρουσίασε πέρσι εδώ το σόλο Dead Slow] ο οποίος δεν ανέβηκε φέτος στην Θεσσαλονίκη λόγω κάποιου ξαφνικού προβλήματος υγείας, περαστικού, ευχόμαστε. Τη θέση του κατέλαβε ο Νεκτάριος Καραντζής [χθες συμμετείχε στο Orange Blue Sylvain] που αγκάλιασε στοργικά το κοντραμπάσο του, δόξη και τιμή. Στο βάθος πεδίου ο Κωστής Δρυγιανάκης [τὰ ἀμφότερα ἓν] με τα ηλεκτρονικά του υπόσκαφα πειράγματα. Εξ ευώνυμων ο πιανίστας Μιχάλης Λαπιδάκης [Comments on a theme, Howl, PlayS, Play on words I] που αποκάλεσε τον απόντα Σιγανίδη «προξενήτρα» αυτού του αποψινού σχήματος. Το στιλ του παιξίματός του –άμυνα με ξαφνικές αντεπιθέσεις– έκανε αίσθηση.

Ακόμη μεγαλύτερη αίσθηση προκάλεσε όταν προσκάλεσε στην μικρή σκηνή τον Φλώρο Φλωρίδη να ενώσει δυνάμεις σε ένα μοναδικό αναπάντεχο κουαρτέτο. Είναι γνωστή η αγάπη του Λαπιδάκη προς το σαξόφωνο, τη γκάμα του και τα πλούσια ηχοχρώματά του. Λατρεύει τον βρόμικο τζαζ ήχο του, τις επιδόσεις του σε υψηλές και χαμηλές περιοχές, την ιδιωματική του χρήση. Ιδανικότερος εκφραστής όλων αυτών των σαξοφωνικών δυνατοτήτων και α-πιθανοτήτων είναι σίγουρα ο χαλκέντερος Φλωρίδης, ο οποίος ενθουσίασε και αναπτέρωσε το διψασμένο κοινό με τις ιδιωματικές του πρωτοβουλίες. Ξεσήκωσε από τη θέση του ακόμη και τον Κωστή Δρυγιανάκη που έκανε σκηνική «περιοδεία» με επιτελεστικές προεκτάσεις.

Τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες ήταν ραγδαία και πηγαία φαινόμενα και κράτησαν περισσότερο από τα προηγούμενα. Όσο για το τρίτο μέρος αυτής της βραδιάς, το τρίο Camila Nebbia [αργεντινό σαξόφωνο], Goncalo Almeida [πορτογαλικό κοντραμπάσο], Sylvain Darrifourcq [γαλλικά κρουστά], σας παραπέμπω στα γραπτά του επίσης παρόντα Νικόλα Μαλεβίτση. Μετά τον πρωτοποριακό δίσκο Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου [1979, αυτοέκδοση], αναμένω με λαχτάρα την νέα κυκλοφορία που θα λέγεται Αυτοσχεδιάζοντας στην Μικρή Σκηνή [2025, defkaz].