(Tar)water flowing underground
Στη συναυλία των Tarwater την Τετάρτη το βράδυ παραβρέθηκαν: ο Απόστολος από τον Off Radio, ο Χρήστος από το Face, ο Γιάννης από τον Republic, ο Γιάννης από τις πρώτες ημέρες του Mic, ο Μιχάλης από τον Rodon FM, Η Μέμα από το Stereodisc, ο Γιώργος από τη Σχολή Δικαστών, ο Κώστας από το Atraktos, ο Κώστας από τον Rodon FM, η Μαρία που μου τη γνώρισε επί τόπου ο Απόστολος, η Νάνσυ που γράφει στίχους για τον Minimal, η Εύα από τον 9.58, ο Τόνυ από την Εγνατία Οδό.... και με άνεση θα μπορούσα να εξαντλήσω τη λίστα των παρευρισκομένων, αλλά κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και για τους ίδιους τους Tarwater, και για τους Κώστα - Παντελή, που για μία ακόμη φορά "έφεραν" στην πόλη ένα σπουδαίο όνομα, με κριτήρια κάθε άλλο παρά αυτά της εμπορικότητας.
Αν πάντως εκτός από τους παραπάνω και τους λοιπούς γνωστούς - αγνώστους, την επόμενη ανάλογη φορά δεν συγκινηθεί να δώσει το παρόν και κάποιος... τρίτος, υπόσχομαι να εξαντλήσω όλη τη λίστα στην παρουσίαση της βραδιάς, αλλά να βγάλω και απουσιολόγιο στη φόρα.
Στο κυρίως θέμα να πούμε ότι το Block 33 κάνει ως χώρος σημαντικά πιο ευχάριστη και την αναμονή και τη διεξαγωγή των συναυλιών, τόσο με τον έξω χώρο, που είναι ιδανικό meeting point για ποτά πριν από τα live, όσο και με την "πολιτισμένη" και καθαρή ηχητικά και κυριολεκτικά κατάσταση εντός, που κάθε άλλο παρά θυμίζει το παρελθόν της Υδρογείου.
Οι Γερμανοί χωρίς σε καμία περίπτωση να ανταπεξέρχονται σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί "συναρπαστικό live" καταφέρνουν και εντοπίζουν όλα τα στοιχεία φόρτισης των οπαδών τους και απευθύνονται κύρια σε αυτά. Ο ήχος τους επί σκηνής είναι το ίδιος, ίσως δε και περισσότερο, ζεστός από ότι στα στούντιο άλμπουμ, και σε συνδυασμό με την ομοίως ευγενική παρουσία τους τους απομακρύνουν ακόμη περισσότερο από την εξαθλιωμένη δήθεν ακρότητα της σύγχρονης electronica. Μου άρεσε και που κάθονται δίπλα δίπλα, σαν να μη θέλουν να αποχωρίζονται λεπτό ο ένας τον άλλον μετά από 15 χρόνια...
Γνωρίζουν τα μηχανήματα τους όσο καλά τους γνωρίζουν και αυτά, τους συμπεριφέρονται με στοργή και τους ανταποδίδεται ένα ελκυστικό φουτουριστικά νοσταλγικό αποτέλεσμα. Το πέρασμα έγινε από όλη σχεδόν τη δισκογραφία τους, στο When Love Was The Law In Los Angeles όμως είναι που δάκρυσαν τα κυκλώματα και βούρκωσαν τα πηνία. Τα είπαμε και στο σχετικό αφιέρωμα ότι ο ήχος των Tarwater έχοντας πλέον κατασταλάξει για τα καλά σε συγκεκριμένες φόρμες, εξυπηρετεί είτε ικανά, είτε ικανότερα τις συνθετικές τους ιδέες. Και αυτό φάνηκε στη διάρκεια του set, όπου μέσα σε ένα γενικά ενδιαφέρον ηχητικό πλαίσιο, κάποια τραγούδια τράβηξαν την προσοχή, και κάποια πέρασαν χωρίς να αφήσουν αισθητή την παρουσία τους.
Και για να κλέψω και κάτι από τον Παπασπυρόπουλο ο οποίος πρόλαβε να στείλει την ανταπόκριση του πιο γρήγορα, το βράδυ της Τετάρτης εκτός από το ότι "κέρδισαν οι Γερμανοί" έχασαν από τα αποδυτήρια οι Έλληνες. Διότι απέναντι στο ρετρό στάθηκε το μάλλον παρωχημένο. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν το έχασα, αλλά το παρακολούθησα ολόκληρο το σετ των Φανταστικών Ήχων. Κάθε ομάδα έχει την "άσχημη" μέρα της βέβαια (εκτός από τον ΠΑΟΚ του 2009 που έχει μόνο τέτοιες....). Οπότε περιμένουμε την επόμενη φορά να είναι πραγματικά Φανταστικοί.
