Tear Gas Festival
Με την ευγενική χορηγία της κυβέρνησης και του ΔΝΤ
Μέρα πρώτη - Τρίτη 28/06/11
Την Τρίτη κατεβήκαμε σχετικά χαλαροί, είχαμε παρευρεθεί και στις εκδηλώσεις της προηγούμενης Τετάρτης (15/6) χωρίς να περιμένουμε πάρα πολλά, ξέραμε ότι το μεσοπρόθεσμο θα περάσει. Ήμασταν συνειδητοποιημένοι με λίγα λόγια, απλά θέλαμε να ενώσουμε την παρουσία μας μαζί με τους άλλους, να δείξουμε ότι υπάρχουμε ρε παιδί μου, ότι οκ, αποφασίζετε για εμάς χωρίς εμάς αλλά δεν μας αρέσει.
Πλησιάζοντας από Ακαδημίας προς Βουκουρεστίου μας έπιασε η μυρωδιά του δακρυγόνου. Τα μαγαζιά έκλειναν όπως-όπως, οι πελάτες άφηναν τα καφέ και ο κόσμος προσπαθούσε να ανασάνει είτε μέσα από μάσκες ή έστω βάζοντας ένα χαρτομάντηλο στο πρόσωπο. Μια νεαρή γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά χώθηκε τρέχοντας μέσα σε μια πολυκατοικία. Επικρατούσε μια ανησυχία αλλά όχι πανικός, ο αέρας γύρισε και σε λίγο είχαμε φτάσει στην Πανεπιστημίου. Τραγελαφικό το σκηνικό εκεί, ΜΑΤ παραταγμένα μπροστά στο Zonar's και απέναντί τους άλλη μια διμοιρία κρυμμένη πίσω από το θέατρο, έτοιμοι να επέμβουν. Ανάμεσά τους ένας μικρός φλεγόμενος κάδος σκουπιδιών.
Προχωρήσαμε και φτάσαμε στην πλατεία. Στο βάθος φαίνονταν πυκνοί καπνοί από το Public (η γνωστή ομπρέλα που καιγόνταν) και κάδοι καίγονταν στην Ερμού. Κατεβήκαμε τα σκαλιά και συναντήσαμε τους υπόλοιπους στο συντριβάνι, στο κέντρο της πλατείας. Εκεί χρειάστηκα πλέον και μάσκα (μια απλή χειρουργική) εμποτισμένη με Maalox γιατί η ατμόσφαιρα ήταν πιο βαριά. Τριγύρω υπήρχαν κάποιες μικρές φωτιές, όχι για να καταστρέψουν αλλά για να τραβάνε τα δακρυγόνα. Ο κόσμος έπαιζε μουσική, χόρευε και χτύπαγε παλαμάκια. Όχι επειδή ήμασταν high από τα δακρυγόνα, απλά σε μια προσπάθεια εμψύχωσης ο ένας προς τον άλλον, για να παραμείνουμε εκεί.
Σιγά-σιγά η κατάσταση που επικρατεί στην γωνία Σταδίου και Φιλελλήνων μεταφέρεται όλο και πιο κεντρικά, ο αέρας δεν βοηθάει, τα χημικά πυκνώνουν και εμείς ανεβαίνουμε τη σκάλα. Οι μπαχαλάκηδες κάνουν τρέχοντας την εμφάνισή τους στην κάτω μεριά της πλατείας και εδώ θα κάνουμε μια παρένθεση. Πολύς κόσμος έχει την εξής απορία: "Μα είστε πιο πολλοί, γιατί δεν τους διώχνετε;" Καταλαβαίνω ότι από την τηλεόραση και το internet όλα μοιάζουν πολύ εύκολα. Αλλά εκείνη την ώρα δεν ξέρεις ποιον έχεις δίπλα σου, ο ημίγυμνος ψηλός με την κοτρώνα στο χέρι και την αντισφυξιογόνα μάσκα δεν σου φαίνετε εύκολος αντίπαλος, την ώρα που δεν μπορείς καλά-καλά να ανασάνεις. Είναι σαν να σε ρωτάει ο άλλος την ώρα που πνίγεσαι στην θάλασσα γιατί δεν κοιτάς γύρω σου να δεις αν έχει καρχαρίες. Εσύ κοιτάς να μην πανικοβληθείς, να'ναι καλά οι γύρω σου και αφού βεβαιωθείς γι'αυτό σε πιάνει το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης.
Μπήκαν που λέτε οι μπαχαλάκηδες, βγήκε η ομάδα περιφρούρησης της πλατείας και τους έδιωχνε. Ο κόσμος τους φώναζε αλλά αυτοί το χαβά τους. Οπότε σε λίγο τι ακολούθησε; Η διακριτική παρουσία των ΜΑΤ στο όριο δρόμος - πεζοδρόμιο, στην κάτω μεριά της πλατείας. Όχι πολλοί, μια διμοιρία μόνο, όσοι χρειάζονταν για να οξύνουν την κατάσταση. Σκέψου λοιπόν εσύ αγαπητέ μου τηλεθεατή, blogger, παπαγαλάκι twitterα, γενικά σχολιαστή του κανα-πέος πόσα balls θέλει για να βρεθείς ανάμεσά τους και να προσπαθείς να διώξεις τους μπαχαλάκηδες.
Και όμως κάποιοι ήταν εκεί και προσπαθούσαν για αρκετή ώρα, αλλά δυστυχώς για σας, δεν ήταν αρκετοί. Η πλατεία ήταν γεμάτη όταν έπεσε το πρώτο δακρυγόνο επάνω, ο κόσμος αναγκαστικά οπισθοχώρησε, ανέβηκε τα σκαλιά και γέμισε την Αμαλίας. Παραμείναμε για περίπου μια ώρα εκεί, ο ένας έδινε στον άλλον Maalox, τεχνητά δάκρυα, κολύρια. Οι ηλικίες ανάμεικτες, σαν τις συναυλίες που έκανε στα 90s αυτή η Δημαρχάρα, ο Αβραμόπουλος. Ένα παιδί δίπλα δεν φορούσε μάσκα και δεν πετούσε πέτρες, δεν μπορούσε όμως και να ανασάνει. Ο λόγος; Έριχνε νερό στην πλατεία για να μην σηκώνεται η σκόνη από τα δακρυγόνα και πήγε ένας ΜΑΤατζής και τον ψέκασε. Λειψυδρία έχουμε φίλε, ας πρόσεχες. Η αστυνομία είναι πάντα στο πλευρό του πολίτη. Έτσι εγκυκλοπαιδικά θα πούμε ότι το δακρυγόνο αφού κάτσει, αφήνει στο πάτωμα μια τοξική σκόνη την οποία αν την εισπνεύσεις σου καίει το αναπνευστικό και προκαλεί, εμετό, διάρροια και άλλα καλά. Γι'αυτό γκρινιάζουν οι περιβαλλοντολόγοι και οι άνθρωποι που περνούν από τα σημεία που διεξάγονται τέτοιου είδους κρατικά φεστιβάλ. Αχάριστοι, τσάμπα Laxatol προσφορά του κράτους εν καιρώ κρίσης, την σιλουέτα σας σκέφτονται τα παιδιά βρε.
Μια κυρία δίπλα μου, κοντά στα 60, κράταγε το πανό και έλεγε στην κόρη της μην το σηκώνεις γιατί ο αέρας μας φέρνει τα δακρυγόνα προς τα εδώ. Σε λίγο άρχισαν να ακούγονται χειροβομβίδες κρότου-λάμψης από την γωνία της Όθωνος και Φιλελλήνων. Στο μισάωρο τα MAT έχουν ανεβεί σχεδόν την Όθωνος και ρίχνουν δακρυγόνα προς την Αμαλίας.
Ανασυγκρότηση και συζήτηση για το τι θα κάνουμε. "Η ώρα είναι 4 παρά 20 ρε παιδιά, ας κάτσουμε ως τις 4!", προτείνω. Συμφωνούν και σε πέντε λεπτά μας έρχεται το σύννεφο. Αρχικά είμαστε πάνω στο πεζοδρόμιο αλλά μόλις κατεβαίνουμε στον δρόμο να κατευθυνθούμε προς Πανεπιστημίου νιώθω σαν να παίζω σε ντοκιμαντέρ για τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Μια ομίχλη σε τυλίγει γιατί πολύ απλά τα μάτια γεμίζουν δάκρυα και δεν βλέπεις τίποτα. Τα πνευμόνια σου φλέγονται και θες συνέχεια να τα φτύσεις στο πάτωμα. Κόσμος διπλώνεται και κάνει εμετό. Σκοντάφτει σε ταμπέλες και πεζοδρόμια και απλά παρακαλάς ο ένας που μισοβλέπει σε εκείνη την φάση (είπαμε η τύφλωση είναι παροδική) και σε κρατάει απ'το χέρι να διατηρήσει την όραση του αρκετά μέχρι να μισοδείς και εσύ για να οδηγήσεις με την σειρά σου. Όλα αυτά ενώ προσπαθείς να αποφύγεις μπαχαλάκηδες και ΜΑΤ - μιλάμε για τρομερά ρεαλιστικό videogame, τι Grand Theft Auto και βλακείες.
Αποχώρηση, διάλειμμα για ανασυγκρότηση και επιστροφή στην πλατεία για τις βραδινές εκδηλώσεις του φεστιβάλ. Οι συναυλίες άργησαν λίγο να ξεκινήσουν όχι επειδή είχαν πρόβλημα με τον ήχο αλλά επειδή καθάριζαν την κατάσταση από τα δακρυγόνα του μεσημεριανού πάρτι. Οι φίλοι μας οι Δελτάδες είχαν αποκλείσει όλους τους δρόμους, οπότε αφήνουμε την μηχανή στην Βουκουρεστίου και πλησιάζοντας προς Πανεπιστημίου βλέπουμε τις 5-6 κρότου-λάμψης να σκάνε μέσα στον κόσμο, δίπλα στο Μεγάλη Βρετάνια. Αναγκαστικός κύκλος και σκάμε στην πλατεία από την κάτω μεριά.
Συναισθήματα ανάμεικτα, εκείνη την ώρα παίζει ο Παπακωσταντίνου το Εμβατήριο. Δεν έχω κάτι με τον Βασίλη αλλά είναι ο Παπακωσταντίνου ότι και αν λέει αυτό για σας. Το τραγούδι αυτό όμως το απόλαυσα όσο και αν το έχω εγκαταλείψει από το γυμνάσιο. Δεν τον είχα δει ποτέ live, ούτε και τώρα τον είδα αφού δεν υπήρχε stage στην πλατεία, απλά το όλο πράγμα ήταν αρκετό για να σπάσει την οποιαδήποτε αμηχανία. Γιατί αμηχανία; Μα 3 ώρες πριν τρώγαμε δακρυγόνα και κάποιοι άλλοι ξύλο, η επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος είναι ευχάριστη μόνο στο δολοφόνο, όχι και στο θύμα.
Η συναυλία συνεχίζεται, δεν δίνουμε και τόση σημασία, αρκετός κόσμος κάθεται κάτω, εμείς μόνο ακούμε, η μουσική ανακατεύεται με τις συζητήσεις των γύρω, σιγά-σιγά κόσμος αποχωρεί. Κάποιος μου είπε ότι έπαιξε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αλλά δεν τον πήρα χαμπάρι. Έχουμε μετακινηθεί πιο κοντά στην Βασιλέως Γεωργίου τώρα, όταν αρχίζουν να πέφτουν όλο και πιο πολλές κρότου-λάμψης. Η σκάλα από την πλατεία Συντάγματος προς τα ξενοδοχεία οδηγεί απλά σε ένα σύννεφο.
Πίσω στη συναυλία το σκηνικό τρελά σουρεαλιστικό, παίζει ο Γιάννης Γιοκαρίνης και τραγουδάμε "Αχ Ευλαμπία" ανάμεσα σε δακρυγόνα και κρότου-λάμψης. Όσο τρελό και αν φαίνετε, το κομμάτι λειτουργεί χαλαρωτικά. Για μας όμως μόνο, όχι για τους μπαχαλάκηδες και το σύννεφο μας αναγκάζει να κινηθούμε προς το κέντρο της πλατείας με κίνδυνο να ποδοπατήσουμε αυτούς που κάθονται και παρακολουθούν την συναυλία. Το χημικό είναι πολύ έντονο πλέον και εκεί σπάμε, οι μισοί κατευθύνονται προς το συντριβάνι και οι υπόλοιποι ψάχνουν έξοδο διαφυγής από την Ερμού. Με προσοχή όμως γιατί τα ΜΑΤ βρίσκονται στην Νίκης, όπως κάθε μέρα, προχωράμε ένα στενό πιο κάτω και την κάνουμε από Βουλής. Οι υπόλοιποι αποχωρούν μέσα στο επόμενο μισάωρο με το μετρό ή όπως-όπως. Μέχρι την μία το βράδυ η αστυνομία έχει ρίξει πάρα πολλά δακρυγόνα στην ευρύτερη περιοχή της πλατείας. Νομίζαμε!
Μέρα δεύτερη - 29/06/11
Σήμερα δεν είχε συναυλία, μόνο κόσμο. Πολύ περισσότερο από χτες. Οι πρώτες κρότου-λάμψης που ακούσαμε έπεφταν την ώρα που η πορεία του ΠΑΜΕ βρισκόταν σε απόσταση δύο τετραγώνων από το Σύνταγμα. Για άλλη μια φορά διασχίσαμε τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου μετρώντας τα χτεσινά μάρμαρα στο πάτωμα. Οι πλανόδιο πωλητές σήμερα πουλάγαν και μάσκες, 8 στους 10 γύρω μας φορούσαν μάσκες. Είχαμε φάει τα χρωματοπωλεία από το πρωί να βρούμε και 'μεις κάτι καλύτερο αλλά όχι επαγγελματικές γιατί αν σε πιάσουν μ'αυτές πας μέσα ως κουκουλοφόρος. Στα μαγαζιά που ρωτήσαμε όλοι μας είπαν το ίδιο: "Καλό κουράγιο σε σας και σε όλους μας".
Όλοι σχεδόν είχαν τα πρόσωπά τους βαμμένα λευκά, όχι τα χρώματα του πολέμου, Maalox ήταν για τα δακρυγόνα. Υπήρχε ένταση στον αέρα αλλά ο κόσμος σταθερά εκεί. Ευτυχώς που στην αρχή φυσούσε ανάποδα και τα δακρυγόνα που έπεφταν Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφίας τα έπαιρνε πίσω. Τα ΜΑΤ σε κάποια φάση φτάνουν μέχρι το πάνω μέρος της σκάλας, τελικά οπισθοχωρούν, ο κόσμος χειροκροτάει όταν πέφτουν κρότου λάμψης.
Το κλίμα είναι μεν τεταμένο αλλά και ειρηνικό από πλευράς κόσμου. Τύπος δίπλα μας τραβάει βίντεο με το iPad2, η τεχνολογία μαζί μας. Μια τελευταία παρένθεση σχετικά με το twitter που στη συγκεκριμένη φάση λειτούργησε σωτήρια. Εμείς δεν έχουμε καμία γιγαντοοθόνη να βλέπουμε tv και χρειάζεσαι συνεχή ενημέρωση για το τι γίνεται, διαφορετικά μπορεί να παγιδευτείς ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους μπαχαλάκηδες πολύ εύκολα. Τα trending topics #j28gr και #j29gr είχαν πάρει φωτιά. Από κει μάθαμε ότι πέρασε το Μεσοπρόθεσμο, η αντίδραση ή ίδια απ'όλους: Bουβή αγανάκτηση.
Μετά από καμιά ώρα οι μπαχαλάκηδες είχαν κατέβει πάλι την Αμαλίας και τα χημικά έπνιξαν το κάτω μέρος της πλατείας. Πήγαμε απλά μέχρι την Όθωνος ενώ τα μεγάφωνα φώναζαν μη φεύγετε. Κάποιοι έφυγαν, δικαιολογημένα, μεγάλοι άνθρωποι ήταν και τρώγαν χημικά. Πόσο ν'αντέξουν; Μετά από κάνα μισάωρο στην Όθωνος και Σταδίου και ενώ έχουμε ψιλοσυνέλθει τα ΜΑΤ ανεβαίνουν από τη Μητροπόλεως και οπισθοχωρούμε προς τα μέσα της Όθωνος. Όταν τα ΜΑΤ γυρνάνε πίσω επικρατεί σχετική ηρεμία. Εκεί που είμαστε εμείς γιατί όπως μαθαίνουμε από το twitter κόσμος είναι αποκλεισμένος στην Ακαδημίας και δεν μπορεί να προσεγγίσει το Σύνταγμα και την Σταδίου.
Μια μικρή ομάδα ατόμων κάνει πορεία το γύρω της πλατείας λειτουργώντας εμψυχωτικά. Κάποιοι άλλοι παίζουν μουσική με κρουστά χτυπώντας παράλληλα και ένα μισοκαμένο από χτες βαν. Πλησιάζοντας να δω θα πω απλά ότι είμαι πολύ τυχερός. Ένα δακρυγόνο περνάει από πάνω μας και σκάει στον τοίχο της Eurobank, για καλή μας τύχη δεν χτυπάει κάποιον και δεν ανοίγει. Κάποιοι πιο ψύχραιμοι το κλωτσούν μακριά. Εκεί που ήμασταν δεν είχε κουκουλοφόρους, κανείς δεν πέταγε πέτρες. Μέχρι και τις μάσκες είχαμε βγάλει. Μπορεί να την γλιτώσαμε από αυτό αλλά καινούριο νέφος ανεβαίνει από Σταδίου προς τα μας. Γρήγορη οπισθοχώρηση στην Αμαλίας, στρίμωγμα στο δρομάκι ανάμεσα στην άχρηστη στάση του τραμ. Μικροί, μεγάλοι πηδάμε κάγκελα.
Είμαστε στην Αμαλίας ανάμεσα στην είσοδο του εθνικού κήπου και την βουλή. Κόσμος πολύς, ξαφνικά στο πεντάλεπτο από πίσω μας αρχίζουν να πέφτουν νέα δακρυγόνα ανάμεσα στον κόσμο. Δεν έχει μπαχαλάκηδες εδώ, τα ΜΑΤ ρίχνουν στον απλό κόσμο. Νέος πανικός, κάποιοι φωνάζουν δεν τρέχουμε. Εκεί επιστρατεύω ότι μου έμαθαν της προηγούμενε μέρες. Κρατάω την αναπνοή μου για όσο αντέχω και μετά εισπνοή, μόνο από τη μύτη, μάτια ανοιχτά για όσο βλέπω, κρατάω δυο χέρια και κατευθυνόμαστε προς Πανεπιστημίου. Με προσοχή.
Πρέπει να περάσουμε ανάμεσα από τα ΜΑΤ. Στο ενδιάμεσο ψεκάζουμε κόσμο και μας ψεκάζουν. Μετά από 4 ώρες στην πλατεία αναγκαζόμαστε να επιστρέψουμε στο σπίτι με τη ελπίδα να επιστρέψουμε το βράδυ. Τα υπόλοιπα τα βλέπουμε απο live streaming στο internet και την tv. Το βράδυ δεν υπάρχει πλατεία, τα ΜΑΤ και οι φίλοι τους οι μπαχαλάκηδες δεν άφησαν τίποτα. Δελτίο ειδήσεων μόνο στο Alter οι υπόλοιποι γλύφουνε ασύστολα την κυβέρνηση. Αυτό βέβαια τυχαίο είναι, ο Τράγκας ποτέ δεν ήταν φίλος μας παλιά.
Κάποιοι που ξαναπέρασαν από την πλατεία αργότερα σήμερα είναι άρρωστοι. Στο μετρό είχε κόσμο κάθε ηλικίας και οι μπάτσοι έριξαν χημικά. Σύμφωνα με tweets τα δακρυγόνα έφτασαν μέχρι το Φάληρο. Στο κέντρο πάντως το νοιώθεις έντονα παντού και σήμερα. Τα περιστέρια ψοφάνε το ένα μετά το άλλο. Ποιος ξέρει ίσως να φταίει το καυσαέριο.
Δυστυχώς ήμουν πολύ νέος για να βιώσω το Athens 88 του Έβερτ στο πεδίο του Άρεως, βίωσα όμως αυτό το καταπληκτικό φεστιβάλ που διοργάνωσε το κράτος για μας τους απλούς πολίτες. Το ευχαριστούμε και υποσχόμαστε να δώσουμε το παρών και την επόμενη φορά αλλά και στις κάλτσες (GAP slang).
Σημείωση: Το άρθρο βγαίνει στο mic.gr και όχι σε κάποιο blog, γιατί ήθελα να βγει επώνυμα.