Teenage Fanclub live στη Θεσσαλονίκη
Αργοπορημένα βέβαια, σημασία έχει όμως ότι τελικά τους είδαμε και τους Teenage Fanclub. Οπότε τα μεγάλα μας παράπονα είναι οι Boo Radleys και οι Lush, από τις «μικρομεσαίες»-μεγάλες βρετανικές μπάντες των 90ς. Αμφότερους δεν θα τους δούμε ποτέ πάνω κάτω για τον ίδιο λόγο. Πάμε τώρα στον ώριμο πλέον Norman Blake και την παρέα του.
Πρώτη διαπίστωση: το κοινό της Θεσσαλονίκης κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και οι τελευταίες συναυλίες στην πόλη είχαν λιγότερο κόσμο από οποιοδήποτε μικρομεσαίο bar ένα Σαββάτο βράδυ. Δεύτερη: όλοι κάθονται και κοιτάνε τέσσερις-πέντε τύπους που παίζουν και αυτοί που χορεύουν δεν είναι ούτε τέσσερις πέντε. Τρίτη: η Brit pop κοινότητα φαίνεται να έχει διαλυθεί, μια που ούτε τα βασικά μέλη της δεν κατάφερε να μαζέψει. Αλλάξανε οι εποχές, ε;
Πως «γέρασε» έτσι ο Raymond Mc Ginley ρε συ; Ωραίο στουντιακό ήχο έχουν οι Teenage Fanclub. Έχουν φάει και τα νιάτα τους στα στούντιο άλλωστε. Η μπάντα έχει κέφι απόψε, ας μην της το χαλάσουμε. Οι λίγοι που συμμετέχουν το κάνουν από τις πρώτες κι όλα νότες και τα πρώτα χαμόγελα ικανοποίησης διακρίνονται στα πρόσωπα αυτών που πραγματικά ήρθαν για να ακούσουν τους Teenage Fanclub.
Η ικανοποίηση γρήγορα μετατρέπεται σε μίνι ενθουσιασμό καθώς το δεύτερο μόλις τραγούδι είναι ένα από τα καλύτερα τους, μιας και πρόκειται για το 'The cabbage' από το 'Thirteen' LP. Ο κόσμος αρχίζει να ζητάει και οι προτιμήσεις του επικεντρώνονται στο Bandwagonesque LP, με το 'Catholic education' να ακούγεται από πολλές μεριές. Για καλό όλων μας οι Teenage Fanclub περιορισμένα αναφέρονται στην τελευταία δουλειά τους. Από όσα ερμήνευσαν μέσα από το 'Howdy' το ενδιαφέρον μας κράτησε μάλλον μόνο το 'Cul de sac' (το οποίο και καθυστερημένα ανακάλυψα ως highlight του δίσκου). Ακούσαμε τα περισσότερα από τα singles της μπάντας και για μια ακόμη φορά διαπιστώσαμε πως στη χώρα μας η πιο γνωστή δουλειά τους είναι το 'Thirteen'.
Τα 'About you' και 'Sparky's dream' ήταν από τις λίγες στιγμές της συναυλίας που έβλεπες αρκετούς να ψιθυρίζουν τους στίχους... ενώ κανονικό κέφι συναντήσαμε μόνο στο 'Don't look back'. Οι ίδιοι οι Teenage Fanclub (ο Νόρμαν δηλαδή μιας και αυτός μιλούσε συνέχεια) έδειχναν να περνάνε καλά. Τα αστειάκια ανάμεσα στα κομμάτια μπορεί να μην ήταν και ότι καλύτερο έχουμε ακούσει τελευταία... προσπάθησαν όμως τουλάχιστον. Στο τέλος μας είπε ότι είμαστε και ένα πολύ «όμορφο» (εμφανισιακά...) κοινό, από τα πιο όμορφα που έχει συναντήσει λέει; Εκεί στο Ρόδον σας είπε τα ίδια;
Ίσως τελικά ο Χριστόφορος να είχε δίκιο και οι Teenage Fanclub να είναι μια εξ ορισμού flat μπάντα. Αυτό όμως το ξέρεις από πριν και πας με την ανάλογη διάθεση. Που όταν παν να στη φτιάξουν προς το καλύτερο το δέχεσαι και δεν αδιαφορείς. Και πάλι είχε δίκιο μωρέ... οι Teenage Fanclub απόψε ήταν αυτοί που περιμέναμε. Απλές και όμορφες μελωδίες, παιγμένες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τραγούδια που μιλάν για πράγματα κατανοητά. Κάθε άλλο παρά commercial alternative δηλαδή...