Goodnight Mr Spaceman
Υπάρχει μια σειρά καλλιτεχνών των '80s όπως ο Alan Jenkins των Deep Freeze Mice, ο Lawrence των Felt και ο Dan Treacy των Television Personalities που για την γενιά των σημερινών σαραντάρηδων αποτελούν κάτι σαν τους χαμένους γκουρού αυτού που λέμε ανεξάρτητο ροκ, κάτι μεταξύ Brian Wilson και Syd Barrett για τους παλαιότερους.
Η αγάπη και η επιμονή ορισμένων ανθρώπων κατάφερε να φέρει για τρίτη φορά, είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση του στην Ελλάδα, τον Dan Treacy μαζί με αυτούς που ο ίδιος εξακολουθεί να αποκαλεί Television Personalities (στην πραγματικότητα τρείς φίλους του οι οποίοι έχουν πλήρη επίγνωση του μύθου του αλλά και της δυσκολίας του χαρακτήρα του).
Είναι δύσκολο να γράψεις κριτική γιά την συναυλία ενός συγκροτήματος του οποίου είσαι οπαδός. Δεν μπορείς να έχεις την αποστασιοποίηση που είναι απαραίτητη για να κρίνεις τα καλλιτεχνικά, τα αισθητικά και τα τεχνικά στοιχεία ενός σόου. Το καλό είναι ότι ο Dan Treacy έδωσε ένα σόου για οπαδούς, και η αλήθεια είναι ότι, οι περίπου 250 νοματαίοι που βρισκόμασταν εκεί, ήμασταν στην συντριπτική μας πλειοψηφία οπαδοί του γκρουπ.
Αυτό ήταν καταλυτικό για την συναυλία γιατί ο Dan πέταξε στα σκουπίδια το αρχικό playlist το οποίο περιείχε τραγούδια από τους δύο τελευταίους του δίσκους, κάποιες διασκευές και αρκετά νέα ακυκλοφόρητα κομμάτια τα οποία συνολικά θα κρατούσαν γύρω στην μία ώρα. Αντ' αυτού αποφάσισε να δώσει μιά σχεδόν τρίωρη παράσταση ξεκινώντας με το Three Wishes (το οποίο δέκα λεπτά πριν με διαβεβαίωνε ότι δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να παίξει) παρουσιάζοντας ένα σετ από τα παλιά του αριστουργήματα καί όλες τις πτυχές του αντιφατικού του χαρακτήρα. Είρων, προβοκάτορας, αυτοσαρκαστικός, κυκλοθυμικός, τραγουδούσε ή μάλλον απήγγειλε τους ιδιοφυείς στίχους του προσπαθώντας (συνήθως χωρίς μεγάλη επιτυχία) να παίξει την ξεκούρντιστη κιθάρα του και βγάζοντας κυριολεκτικά την πίστη από τους πολύ δυνατούς μουσικούς του, οι οποίοι αν και εμφανώς απροβάριστοι έκαναν το καλύτερο δυνατόν για να κρατήσουν την, σε κάποιες στιγμές παραληρηματική παράσταση του Treacy, μέσα στα πλαίσια αυτού που λέμε "μουσική συναυλία".
Silly Girl, The Grand Illusion, If I Could Write Poetry αλλά και Lust for life και με κάτι που προσπαθούσε να είναι το Mr Brightside ανάκατα με ιστορίες, προσβολές, χιούμορ και δεκάδες Shut The Fuck Up.
Ηρωικές οι προσπάθειες του μπασίστα MiKe να κρατήσει τον Treacy κατά το δυνατόν προσγειωμένο, του καταπληκτικού TexasBob (session κιθαρίστα των Babyshambles του πολύ Peter Doherty) και του ντράμερ Kev (νυν ντράμερ των θρυλικών Buzzcocks!!!)
Περίμενε κάποιος κάτι καλύτερο; Από αυτούς που τον ξέρουν και τον παρακολουθούν όχι. Κάποιος είπε πως πρώτη φορά είδε τόσο κόσμο πριν από μια συναυλία με τόσο χαμηλές προσδοκίες για αυτό που θα δεί, και αυτό που είδαμε ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που περιμέναμε και αυτό το μαρτυρούσαν και τα χαμόγελα στα πρόσωπα μετά το τέλος της συναυλίας. Η αλήθεια είναι ότι όσοι δεν ακολουθούν το φαινόμενο Dan Treacy πέρασαν μιά μάλλον δύσκολη νύχτα και ακόμα πιό δύσκολα πέρασαν αυτοί (οι όχι πολλοί) που είδαν φώς και μπήκαν. Αλλά είπαμε, ήταν μιά παράσταση για τους πιστούς.
(Θα έπρεπε να γράψω και δυό λόγια για την εξαιρετικά δεμένη και άκρως επαγγελματική μπάντα των Νάνων που άνοιξαν την συναυλία. Νομίζω ότι η κουβέντα του μπασίστα των TVPs, Mike τα λέει όλα "πιθανότατα δεν θα μπορέσω να παίξω ποτέ τόσο καλά όσο αυτοί".)
