A night to remember

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτό που ζήσαμε, εκείνο το πρώτο βροχερό βράδυ του φθινοπώρου, στη "συναυλία" των Television Personalities (προσοχή στα εισαγωγικά!). Αδυνατώ... Η εικόνα του Gagarin προς το τέλος έλεγε από μόνη της πολλά... Ο μισός και πλέον κόσμος είχε αποχωρήσει διακριτικά από νωρίς. Μια χούφτα παθιασμένων οπαδών χειροκροτούσαν, προσπαθούσαν... Τί να προσπαθούσαν άραγε; Κάποιοι επέμεναν ακόμη να ζητάνε τραγούδια... Πολλοί παρακολουθούσαν από μακριά με το χέρι στο πηγούνι και μια σταγόνα θλίψης στα μάτια... Κάποιοι (ελάχιστοι) αποδοκίμαζαν... Ευτυχώς ελάχιστοι!

Δεν ήταν για κράξιμο αυτή η βραδιά. Γιατί ο Treacy ήταν τραγικά, σχεδόν συγκινητικά αληθινός μέσα στην κατάπτωση και την παρακμή του... Σπαρακτικά αληθινός όσο και το τελευταίο τζάνκι της Ομόνοιας... Ένας άρρωστος άνθρωπος, ένα ναυάγιο της ζωής, που ίσως να είναι θαύμα όχι μόνο που ανεβαίνει στη σκηνή και γράφει και καινούργιους δίσκους, αλλά μόνο και μόνο που ζει!

Ξέραμε ότι θα ήταν χάλια! Ξέραμε ότι ήταν χάλια, ακόμη κι από τις πρώτες του ημέρες, 25 χρόνια πίσω και βάλε... Η πραγματικότητα όμως ξεπέρασε (και πάλι!) κάθε φαντασία! Στην αρχή το αντιμετωπίσαμε με θυμηδία και γέλιο... Ένα γέλιο που όσο πέρναγε η ώρα όμως πίκραινε... Όχι, εδώ δεν είναι η αρένα των θηρίων της Πάνια και του κάθε ανθρωποβόρου μαγαζιού της τηλεοπτικής φήμης... Αυτόν τον άνθρωπο, που σέρνει τα βήματά του στη σκηνή, τον αγαπήσαμε... Αυτός ο άνθρωπος που με μια βραχνή φωνή που κρώζει, μια φωνή σπασμένη και ναυαγισμένη, προσπαθεί να τραγουδήσει, μας συγκίνησε κάποτε και μας συγκινεί ακόμη με την απλότητα και την ανθρωπιά των τραγουδιών του... Αυτός ο άνθρωπος, που τώρα βρέθηκε με ένα μπάσο στα χέρια, αλλά το παίζει σαν ...κιθάρα, γιατί προφανώς δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι πήρε λάθος όργανο, είναι ο άνθρωπος που έχει γράψει μερικές από τις ωραιότερες μελωδίες της σύγχρονης pop... Το γέλιο είχε κοπεί μαχαίρι... Και απομείναμε μόνο να κοιτάμε αποσβολωμένοι... Ακόμη χειρότερα... Με οίκτο... Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, μαθημένα προφανώς στις κακοτοπιές, προσπαθούσαν με μια μάλλον αστεία φιλοτιμία και ένα βλέμμα που έλεγε "γαμημένη δουλειά, μήπως να τα παρατήσω να πάω να γίνω αγρότης;" να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα... Φύγαμε πριν το τέλος... Δεν ήθελα να δω το τέλος... Δεν ξέρω τι έγινε στο τέλος...

Η βραδιά είχε ξεκινήσει εξίσου θλιβερά. Ούτε οι Callas περιγράφονται εύκολα... Ομολογώ βέβαια ότι είναι μια μπάντα η οποία έχει πιάσει το σφυγμό του μέλλοντος! Και έρχονται δύσκολες ημέρες για τους μουσικούς. Με τη δεξαμενή του κάθε myspace να μεγαλώνει και να μετατρέπεται σιγά-σιγά σε ολόκληρη θάλασσα, και τα μέσα παραγωγής της μουσικής να γίνονται όλο και πιο προσιτά και στον τελευταίο άσχετο, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να ξεχωρίσει κανείς μέσα σε αυτό το εντροπικό χάος πληροφοριών... Υπάρχει όμως πάντα η εύκολη μέθοδος: η πρόκληση. Έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας τα χρόνια που έρχονται! Προς στιγμήν, αυτό που είδαμε, ήταν δύο τύποι ντυμένοι Superman (φέτος άνοιξε νωρίς το Τριώδιο;), ο ένας να βαράει τα drums και ο άλλος μια κιθάρα, και κάτι χαμένα κοριτσάκια να κόβουν βόλτες στη σκηνή με τα σωβρακάκια τους... Do it yourself λέει... Ανέκαθεν, από τις πρώτες του ημέρες, το do it yourself πνεύμα και ο πειραματισμός ήταν το προκάλυμμα του κάθε ατάλαντου. Αν δε αυτή είναι η εναλλακτική άποψη για τη μουσική στην Ελλάδα, τότε δεν είναι μόνο εξηγήσιμο αλλά και υγιές θα έλεγα το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πιτσιρικάδων γεμίζει τα σκυλάδικα και τις πίστες, και προτιμά τον κάθε Βέρτη και Μακρόπουλο... Αν το θέαμα του Treacy ήταν θλιβερό, αυτό ήταν εξοργιστικό και απογοητευτικό μαζί...

Αν μη τι άλλο πάντως, ήταν μια βραδιά γεμάτη ...συναισθήματα! Και θα την θυμάμαι για πολλά χρόνια...