Ten Years of ATP - Day 1
Έξι ώρες οδικώς από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, τέσσερις ώρες πτήση μέχρι το Λονδίνο, έξι ώρες οδικώς από το Λονδίνο στο Minehead και το καλοκαιρινό θέρετρο Butlins. Προσθέτοντας και τις απαραίτητες ενδιάμεσες καθυστερήσεις προκύπτει το εντυπωσιακό σύνολο των 27 ωρών ταξιδιού. 27 ώρες ταξίδι για να παραβρεθώ στους τρίμερους εορτασμούς των δέκατων γενέθλιων της διοργάνωσης ATP.
Δεν θα ξοδέψω λέξεις για να περιγράψω τι σημαίνει ATP, ή να περιγράψω την ιστορία του. Εύκολα μπορεί να τα μάθει κανείς αυτά γράφοντας αυτά τα τρία συμπαθητικά γραμματάκια στο google. Αντί αυτού, θα ξοδέψω όσες λέξεις έχω μεταδίδοντας την εμπειρία του να είμαι παρών σε ένα φεστιβάλ που μέχρι πρόσφατα γνώριζα μόνο μέσω ανάγνωσης ανταποκρίσεων στον ξένο μουσικό τύπο. Και μου έτρεχαν τα σάλια.
Από μόνο του το γεγονός του να βρίσκεσαι σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο στην Αγγλία, μέσα στον Δεκέμβρη, είναι αρκετά περίεργο. Το όλο τοπίο μοιάζει σαν να κατασκευάστηκε για το γύρισμα της ταινίας "Οι διακοπές του μίστερ Μπιν". Δεν υπάρχει τίποτα καλαίσθητο στον χώρο του φεστιβάλ, εκτός από το ίδιο το φεστιβάλ.
Η αρχή έγινε στις τρεις το μεσημέρι, με τον κύριο Alexander Tucker να σερβίρει μία γερή δόση ψυχεδελικής folk αντί για τσάι. Ενώ επί σκηνής υπήρχαν διάφορα όργανα, κιθάρες (ηλεκτρικές και ακουστικές), μπάσο, διάφορα πνευστά, τίποτα δεν ξεχώριζε. Όλα μαζί σχημάτιζαν μια ζεστή fuzz θολούρα πασπαλισμένη με τα φωνητικά του Tucker. Ενδιαφέρον, ήταν η πρώτη λέξη που σκέφτηκα, και πήγα να πιω την πρώτη μου μπύρα.
Την σκυτάλη πήραν οι Bardo Pond. Βαρύ, αργό και ασήκωτο shoegaze, σαν να ακούς single κιθαριστικής 90's μπάντας παιγμένο στις 33 το πολύ στροφές αντί για τις 45. Πάνω από τον όλο βούρκο παραμόρφωσης και αργού drumming, ξεχώριζε, ως συνήθως η ελκυστική φωνή και άλλοτε το φλάουτο της δεσποινίδος Isobel Sollenberger. Παρόλο που έχω περάσει αρκετές ώρες στο παρελθόν παρέα με τους δίσκους τους, η εμφάνιση τους δεν με κράτησε για πάνω από 20 λεπτά...
Μικρό διάλειμμα για συλλογή δυνάμεων και επιστροφή στην τέντα του φεστιβάλ. Την κεντρική σκηνή, είχε καταλάβει ίσως το πιο "pop" τρίο της διοργάνωσης. Οι Yeah Yeah Yeahs. Είχαν και αυτοί επέτειο, δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου. Για να το γιορτάσουν, παρουσίασαν ένα set βασισμένο κυρίως σε αυτό το πρώτο άλμπουμ. Είτε μ' αρέσει αυτό το σύγχρονο art - garage-ο-punk είτε όχι, πρέπει να το παραδεχτώ. Το show άξιζε. Η Karen O έχει ακριβώς την κατάλληλη δόση γυναικείας rock-star μαγκιάς. Υπέρ-κινητική, σέξι, στα κόκκινα, να λούζεται με σαμπάνια ή να την φτύνει, νομίζω πλησιάζει αρκετά μια rock φαντασίωση.
Η συνέχεια παραχωρήθηκε στους (ή στον) Six Organs of Admittance. Έχοντας ακούσει τελευταίες δουλειές του, περίμενα ένα set ακουστικό. Τελικά, όλα ήταν ηλεκτρικά και παραμορφωμένα. Ευχάριστη έκπληξη. Είτε ακουστικός είτε ηλεκτρικός, ο Ben Chasny, με το προσωπικό του χαρακτηριστικό παίξιμο της κιθάρας, δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο.
Η πρώτη μέρα του festival έκλεισε με το μεταμεσονύκτιο set των Tortoise. Μην έχοντας παρακολουθήσει εντατικά την πολύχρονη πορεία τους, τα πολλά άλμπουμ και τα διάφορα ύφη που έχουν υιοθετήσει κατά καιρούς, δεν ήξερα τι να περιμένω. Ούτε και τι με βρήκε μπορώ να πω με ακρίβεια. Ήταν κάτι το ρευστό, εκεί που σταθεροποιούταν και έμοιαζε με κάτι γνώριμο, άλλοτε 80's funk, άλλοτε έντονα χορευτικά grooves, άλλοτε jazz, άλλοτε rock, άλλαζε πάλι σε κάτι καινούριο, μέχρι το τέλος του set που είχα πλέον μείνει άφωνος και κυριολεκτικά, μπερδεμένος με τον τρόπο που χαίρεται κανείς να μπερδεύεται.
Επόμενη στάση, το κρεβάτι μου. Δεν είδα, ενώ θα ήθελα: Mum και Fuck Buttons.
_____
