Live στην Lexington του Λονδίνου

Smile, the experience begins…

‘Μπράβο σας, είστε το πιο όμορφο κοινό, θα έπρεπε να κάνετε τώρα μαζί μία μπάντα έτσι όπως είστε’ μας λέει λαμπερά χαμογελαστός ο Terry Bickers.

Κυριακή βράδυ στο Lexington δεν ήμασταν ούτε καν στο όριο των 200 που χωράει. Λογικό θα μου πείτε, δεν είναι ότι ο Terry φημίζεται για τα PR του… Και αν κρίνω από το πόσες γνωστές φυσιογνωμίες, κάποιες από το πάρα πολύ μακρινό μου παρελθόν στο Λονδίνο, συνάντησα εκεί, είμαστε κάτι σαν ένα μικρό καλτ που τον ακολουθεί, γιατί αν δεν τον αναζητάς συνέχεια να δεις τι κάνει, δύσκολα να μάθεις για το τελευταίο του πρότζεκτ. Το οποίο αυτή τη φορά φαίνεται να ξεκινάει από την σχετικά φωτεινότερη πλευρά του καλύτερου μα τόσο λίγο αναγνωρισμένου κιθαρίστα της γενιάς μου.

Terry Bickers & The Inner Spiral λοιπόν, συμπεριλαμβανομένων των Pete Evans, ναι, αυτόν των House of Love, στα ντραμς και Matt Jury, επίσης στους House of Love την περίοδο που οι 3 άλλοι έδιναν μια τελευταία ευκαιρία στην σχέση τους, στο μπάσο. Μαζί τους ο Dan Burke στην κιθάρα, η Melissa Jo Heathcote στα πλήκτρα και η Jaqueline Atwood (η οποία συμμετείχε και στην ηχογράφηση του πρώτου τους single) στα σαξόφωνα. Αυτά ενώ οι House of Love του Guy Chadwick μόλις πέρασαν από Αθήνα και Θεσσαλονίκη…

Για να πω την αλήθεια οι House of Love δεν με ένοιαζαν ποτέ και τόσο πολύ γιατί όταν τους έμαθα περνούσαν ήδη σε μια δεύτερη φάση, αφού τελικά ο Terry απολύθηκε παρά τις προσπάθειες του Alan McGee να τους τα ξαναφτιάξει με τον Guy και κατευθείαν κατάλαβα ότι προτιμώ τα παλιά τους. Δεν είχα καταλάβει όμως το γιατί μέχρι που μια μέρα είδα στο παράνομο MTV Θεσσαλονίκης ένα εντελώς ψυχεδελικό βίντεο που θύμιζε folk horror περισσότερο παρά 90’s indie. To ‘Nadine’ των Levitation διαρκεί μόλις πάνω από ένα λεπτό και είναι μαγευτικό. Σαξόφωνα, απίστευτα ντραμς (του ασύγκριτου David Francolini), κιθάρες/μπάσο στο φουλ και κυρίως η φωνή, γνώριμη μεν αλλά λες και ερχόταν από μια άλλη διάσταση.

Και κάπως έτσι έμαθα από το ΝΜΕ ότι οι Levitation είναι το καινούριο γκρουπ του Terry Bickers οι οποίοι σε κάποια φάση άνοιξαν και για τους Ride κτλ κτλ, ήταν προορισμένοι για μεγάλα πράγματα αλλά δυστυχώς κατέληξαν να είναι η πραγματικά πιο αδικημένη μπάντα των 90s. Η προσωπικότητα του μπορεί να μην βοήθησε, μην ξεχνάμε ότι το 1993 αποφάσισε να αποχωρήσει εν μέσω συναυλίας στο Tufnell Park Dome (το βίντεο υπάρχει στο YouTube) αφού είχαν ακυρωθεί από διάφορα support slots (λόγω ανταγωνισμού ή κάποιων ιδιαίτερων απαιτήσεων;) αλλά δυστυχώς και πάνω που ετοιμάζονταν να ανοίξουν για τους Cure…

Αλλά για εκείνα τα 3-4 χρόνια ύπαρξης τους με τον Terry frontman ήταν για μένα μία ιδιαίτερα συναρπαστική μουσική κατηγορία μαζί με Daisy Chainsaw και Miranda Sex Garden, και πώς τα έφερε η ζωή και λίγα χρόνια μετά βρέθηκα στο Λονδίνο σε μία παρέα με πολλά από τα μέλη όλων των παραπάνω. Με τον Terry σε εκείνη την φάση οι πρώην bandmates του είχαν χαθεί, το επόμενο συγκρότημά τους, οι Dark Star (aka ‘Bickerless Levitation’ κατά το ΝΜΕ) ήταν ακόμη ενεργοί και εγώ φρόντισα να τους δω όσες φορές έπαιξαν μέχρι που και αυτοί διαλύθηκαν χωρίς να πάρουν την αναγνώριση που τους άξιζε (και με ένα δεύτερο ‘χαμένο’ άλμπουμ επίσης!). Εγώ κακή κουβέντα δεν άκουσα ποτέ από τους ίδιους για τον Terry, ειδικά από τον εξίσου χαρισματικό Bic Hayes, παρά την εκκεντρικότητα του που σίγουρα τους στοίχισε. Όσο για το δεύτερο άλμπουμ ξαναηχογραφηένο με τραγουδιστή τον Steve Ludwin ήμουν πολύ ειλικρινής: δεν μπορούσα να το ακούσω. Έτσι μια μέρα κάπου στο 2001 έλαβα ένα μικρό δώρο, ένα CD πού επάνω έγραφε απλά ‘Gardens’. Και έτσι επιτέλους άκουσα για πρώτη φορά το ‘χαμένο’ δεύτερο άλμπουμ με την φωνή του Terry.

Δεν ξέρω πραγματικά πόσο μεγάλο ήταν το εγώ του και άλλο πόσο αυτό του Guy Chadwick και ποιος επισκίαζε ποιον. Πάντως βλέποντας τον χρόνια μετά πλάι στον Pete Fij(alkowski) ο οποίος επίσης ουκ ολίγες φορές ‘σκοτώθηκε’ με τους υπόλοιπους Adorable (άλλη μια υποτιμημένη μπάντα), σε ένα ντουέτο/odd couple βγαλμένο από τα πιο τρελά ίντι όνειρα μας, έμοιαζε να έχει βρει την ισορροπία που αναζητούσε . Μάλιστα σε κάποιο λάιβ τους o Pete αστειεύτηκε πως αυτές τις μέρες ο Terry αρέσκεται στο να κάθεται στην άκρη και να μην λέει πολλά.

Ο Terry Bickers δεν είναι μόνο η συγκλονιστική κιθάρα του και η βαθιά υπέροχη φωνή του, οι σπασμωδικές εκρήξεις με τις οποίες διακόπτει την ροή που σχεδόν σε βάζει σε τρανς για να την επαναφέρει με την ίδια ευκολία, οι μυστικιστικοί του στίχοι – ‘θα σας ομολογήσω κάτι απόψε… δεν ήταν δικοί μου όλοι οι στίχοι των Levitation…εννοώ, έγραψαν κάποιους και οι υπόλοιποι αλλά συχνά εγώ έκλεβα από άλλους, αυτά που άκουγα γύρω μου’

Δεν ξέρω ειλικρινά αν υπάρχει front person που δεν τον ζήλεψε ακόμη και στις πιο ήρεμες στιγμές του, ακόμη και σε αυτές φαίνεται η δύναμη του ως performer και εκτελεστής , όταν απλά με μία ακουστική κιθάρα σιγοντάρει σε τραγούδια για πονεμένες ευάλωτες ψυχές και σπασμένες καρδιές (και όπως αστειεύτηκε με τη σειρά του και ο ίδιος, τα διαζύγια του Pete).

Ο Terry Bickers είναι η μοναδική του ενέργεια. Και σε αυτή του τη νέα εκδοχή κατάφερε πάλι να δημιουργήσει γύρω μας μία ατμόσφαιρα σχεδόν τελετουργική που σιγά σιγά μας τύλιξε και μας έκανε ένα. Ήταν αυτό το Inner Spiral που θέλει να μοιραστεί μαζί μας;

‘Όλοι εκπέμπουμε κύματα, τα στέλνουμε μεταξύ μας, μπορούμε να τα νοιώσουμε και τώρα’

Η βραδιά άνοιξε με το ‘Sheltering Spirit’ ένα καινούριο κομμάτι που το ακολουθεί καθόλου τυχαία ένα από τα παλιότερά των House of Love. Ακούγοντας το ‘Ray’ τόσο νωρίς στο σετ κατάλαβα επιτέλους μετά από 35 χρόνια τι είναι αυτό που έκανε ο Terry Bickers για την μουσική που αγάπησα από όποια θέση και να είχε στην σκηνή. Το κομμάτι αν και αναγνωρίσιμο το έκανε εντελώς δικό του και το αυτοβιογραφικό που μας υποσχέθηκε για αυτή τη βραδιά συνοψίζεται ξαφνικά σε ένα τραγούδι που σχεδόν είχαμε ξεχάσει (εγώ δηλαδή) και γίνεται ένα self reflection παρά μια αναδρομή στο back catalogue του.

Η στιγμή μου θύμισε το 2018, όταν είδα τους House of Love τελευταία φορά στο Roundhouse του Λονδίνου με τον Terry ακριβώς μπροστά μου στο κέντρο της σκηνής αυτή τη φορά και όχι αριστερά, να παίζουν το ‘Christine’ κι εγώ να μην μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του καθώς ο ίδιος ξαφνικά έχει καταλάβει όλη την σκηνή λες και δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί, λες και το άκουγα για πρώτη φορά. Και τώρα όλα τα μάτια ήταν καρφωμένα πάνω του αν και πρέπει εδώ να πω πως η μπάντα που τον συνοδεύει είναι καταπληκτική από κάθε άποψη.

Στη συνέχεια ακούσαμε και το ‘Welt’ των House of Love στα μισά περίπου ενός σετ που ο ίδιος περιέγραψε ως ‘something old, something new, something borrowed and something blue’

Aπ ό,τι φάνηκε πάντως για την πλειοψηφία του μικρού μας κοινού, τα 4 κομμάτια των Levitation που επέλεξε ήταν και τα πιο σπέσιαλ.

 Αρχικά το ‘Life Going Faster’ του δεύτερου δίσκου, λίγο μετά το ‘Attached’ από το ‘After Ever’ EP του 1991, για μένα η μεγαλύτερη έκπληξη, το αγαπημένο μου υπνωτιστικό ‘Resist’ και στο φινάλε του encore μία εξωπραγματική εκτέλεση του ‘Smile’.

Αναμεσά στα καινούρια κομμάτια που ακούσαμε ήταν φυσικά και το πρώτο επίσημο single ‘Keepers’, το οποίο κυκλοφόρησε ψηφιακά (και έχει και βίντεο) πριν λίγο καιρό και σε 100 όλα κι όλα 7ιντσα (αριθμημένα με καρτούλα αυτόγραφο) που έφεραν μαζί τους στο merch (πρόλαβα). Το ‘Keepers’ έχει αυτή την ιδιαίτερη χροιά που βασικά αποκτάει οτιδήποτε αγγίζει ο Terry. Είναι ήρεμα δυνατό, σου κολλάει περισσότερο σε κάθε άκουσμα, είναι ίσως η ισορροπία που επιτέλους κατάφερε να βρει ανάμεσα στο φως/σκοτάδι, είναι ως συνήθως υπαρξιακό αλλά αισιόδοξο. Είναι αυτό κακό ή αφαιρεί από την ατμόσφαιρα; Αυτά σκεφτόμουν μέχρι που το άκουσα ζωντανά μπροστά μου και κατάλαβα ότι αυτό είναι αδύνατον.

Εν τέλει ακόμη είτε στο πιο κυνικό ‘give me your all and I’ll surely use it ‘ είτε στο πιο μπανάλ ‘if this melancholy that we share was common currency we’d be millionaires’, για το human condition πάντα μιλούσε.

Σε κάποια ‘αλλαγή γκαρνταρόμπας’ ανταλλάσσοντας την μπλε κιθάρα του με την γνωστή κόκκινη μας ρωτάει: ‘Τι από τα δύο λέτε μου πάει πιο πολύ; Το κόκκινο είναι μάλλον το χρώμα μου, ε;’

‘Ε ναι!’

Μέχρι και την κιθάρα του χειροκροτήσαμε…

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή του η επιστροφή και δεν θέλω να το σκέφτομαι, για την ώρα περιμένω την επόμενη δόση και τον χαζεύω στα όχι και τόσο καλής ποιότητας βιντεάκια που τράβηξα, τι να κάνω, έτσι είναι το μπροστά-μπροστά, κάτι κερδίζεις σε θέαμα, κάτι χάνεις σε ήχο, αλλά το feeling είναι που μένει στο τέλος. Και αυτό το επιβεβαίωσε και ο ίδιος ευχαριστώντας και αποχαιρετώντας μας όσο χαρούμενος και μάλλον ελαφρά συγκινημένος όσο το υπόλοιπο δωμάτιο.

ΥΓ - Όταν το 2015 επιτέλους κυκλοφόρησε επίσημα το ‘Meanwhile Gardens’ με τον Terry Bickers στα φωνητικά εγώ άργησα να δράσω και έτσι δεν το απέκτησα ποτέ σε βινύλιο. Πάντα όμως θα θυμάμαι να ακούω ξανά και ξανά το ‘Food for Power’ χρόνια πριν στο παλιό μου CD player και την χαρά που μοιράστηκα με τον αγαπημένο μου φίλο Βασίλη, τον μοναδικό Levitation φαν που ήξερα πριν φύγω από την Θεσσαλονίκη, αφού του ‘έκαψα’ κι εκείνου ένα αντίτυπο. Με τον Βασίλη κάποτε το μακρινό ‘92-‘93 είχαμε βάλει σκοπό να αγοράσουμε το ‘Need for Not’ ως δώρο γενεθλίων σε όλη μας την παρέα. Δεν είχαμε βέβαια πάντα την ανταπόκριση που ελπίζαμε αλλά προσπαθήσαμε όσο γινόταν. Και πάντα ελπίζαμε σε ένα reunion, μέχρι και την τελευταία φορά που πέτυχα τον Terry μόνο του να τρώει πίτσα λίγο πριν εμφανιστεί μαζί με τον Pete σε ένα υπόγειο απέναντι από το Tufnell Park Dome και του έστειλα μήνυμα, ‘Πήγαινε ρε και πες του!’ με παρότρυνε. ‘Προσπάθησα σου λέω, αλλά για κάποιο λόγο μπροστά στον Terry Bickers πάντα χάνω τα λόγια μου…’

Την Κυριακή στο Lexington ένιωθα πως ήταν κάπου δίπλα μου, όπως πάντα στο μυαλό μου, και μοιραζόμασταν τις σκέψεις μου.

Ίσως την επόμενη φορά να πω στον Terry την ιστορία μας.